Βάζεις στόχους. Καταστρώνεις πλάνα και σχέδια. Αναθεωρείς και ξαναστρώνεις και μοιράζεις και ξαναμοιράζεις τα χαρτιά. Ευτυχώς, μπορείς εσύ να αποφασίζεις πως θα παιχτεί το παιχνίδι. Και όπως σε κάθε παιχνίδι θέλεις να κερδίζεις και το επιδιώκεις και αυτό είναι το σωστό. Σε κάθε γύρο θέλεις να γίνεσαι καλύτερος, μέχρι να γίνει ο καλύτερος σε ένα σύνολο που μόνο εσύ ορίζεις. Με τον κίνδυνο ή ακόμη και την επιθυμία, ας αποφύγω να λογοκρίνω, κάποτε να είσαι “πρώτος στο χωριό”. Μερικές φορές, η ανάγκη σου είναι τόσο μεγάλη που μπορεί ακόμα και να ξεχνάς ποιον έχεις απέναντι σου στο τραπέζι και τι σημαίνει αυτός για εσένα.
Πολλά από αυτά, είναι ομαδικά γιατί κάποιες φορές, δε γίνεται και αλλιώς. Πρέπει να μάθεις να δουλεύεις ως μέλος ενός συνόλου για να πετύχεις το στόχο. Άλλοτε, μπορεί να είναι επιλογή. Να προτιμάς να δουλεύεις με άλλους γιατί είναι πιο εύκολο ή ακόμη, και για τη χαρά του να μοιράζεσαι μια διαδικασία ή το αποτέλεσμα της. Πόσο μικρότερη θα φάνταζε μια επιτυχία αν δεν είχες κανέναν να την μοιραστείς. Κάποιον που θα έπρεπε να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό που εννοείς.
Κάποτε, παίζεις μόνος. Γιατί συχνά πρέπει να παίξεις μόνος. Γιατί το παιχνίδι είναι αποκλειστικά δικό σου.