Ως δημιουργικότητα της σκέψης θα μπορούσε να οριστεί η παραγωγή καινοτόμων και χρήσιμων ιδεών, σε οποιαδήποτε έκφανση της προσωπικής, επαγγελματικής ή κοινωνικής μας ζωής.
Έχει ξεκάθαρα διαχωριστεί από την έννοια της νοημοσύνης και θεωρείται ως ικανότητα που μπορούν οι άνθρωποι να την αναπτύξουν μέσα από την εκπαίδευση.
Η πηγή της δημιουργικότητας, ωστόσο, είναι αυτό που απασχολεί την επιστημονική μελέτη. Τα τελευταία ευρήματα της νευροεπιστήμης προτείνουν πως η διάκριση μεταξύ αριστερού και δεξιού εγκεφάλου δεν είναι η σωστή προσέγγιση, ενώ, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά ο Rex Jung και οι συνεργάτες του, δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε σε συγκεκριμένα σημεία, διότι αυτά εξαρτώνται από την εργασία που εκτελεί το άτομο, την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του ατόμου, ακόμα και από το εάν εξετάζουμε δομικά ή λειτουργικά χαρακτηριστικά του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με το μοντέλο που ανέπτυξε ο Wallis, η δημιουργική διαδικασία αποτελείται από πολλές αλληλεπιδρόμενες νοητικές διεργασίες και συναισθήματα, μέσα από τα στάδια της προετοιμασίας, της εκκόλαψης, του φωτισμού και της επαλήθευσης. Για να την κατανοήσουμε πρέπει να εστιάσουμε όχι τόσο στα μεγάλης κλίμακας νευρωνικά δίκτυα, αλλά στο πώς αυτά ενεργοποιούνται και απενεργοποιούνται, καθώς και στο πώς συνεργάζονται μεταξύ τους, με σκοπό να συνδυάσουν πληροφορίες, ακόμα κι αν φαίνονται άσχετες μεταξύ τους, καταργώντας την εσώτερη κριτική και την αναστολή νέων δεδομένων.