Όσο νεώτεροι στην ηλικία είμαστε, επιλέγουμε ανάμεσα στους υποψήφιους συντρόφους μας, εκείνον ή εκείνη που συγκεντρώνει τα αντίστοιχα με τα δικά μας ψυχικά «στραπατσαρίσματα», παρόμοιες πληγές & καθηλώσεις.
Όσο λιγότερη επίγνωση έχουμε των δικών μας τραυματικών εμπειριών, τόσο με μεγαλύτερη συνέπεια τείνουμε να τις προβάλλουμε, αλλά και να τις αναγνωρίζουμε, στους άλλους, ως σημάδια ταιριάσματος, ως πόλους διαπροσωπικής ελκυστικότητας.
Σε αυτό το αυτογνωστικό επίπεδο, συχνά διαλέγουμε τους άλλους που θα μας δυσκολέψουν, που ίσως μας «βοηθήσουν» να έρθουμε σε επαφή με τις πρώιμες τραυματικές μας εμπειρίες, ασυνείδητα ζητώντας, μέσα από την επανάληψή τους στο πλαίσιο της σχέσης, την αναγνώρισή & την ίασή τους.
Σ’ αυτό το στάδιο, οι άνθρωποι έχοντας συνήθως αδύναμα αυτογνωστικά εργαλεία κι αντανακλαστικά, καθώς και σθεναρές αμυντικέςαντιστάσεις, επαναλαμβάνουν συχνά τα ίδια λάθη, που φέρνουν βέβαια στην επιφάνεια παλιές αιμορροούσες πληγές, χωρίς όμως να μπορούν επαρκώς να τις θεραπεύσουν.