Ποια είναι η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε την λέξη «ψύχωση»; Ίσως κάποιος βίαιος, επιθετικός και μανιακός δολοφόνος σε κατάσταση αμόκ ή ένας τρελός, ένας «περίεργος» επιστήμονας. Παρά το μέγεθος και τις διαφορετικές (και προσβάσιμες) μορφές στις οποίες διατίθεται η πληροφορία και η γνώση, πολλοί συνεχίζουν να μην κατανοούν τις ψυχώσεις και τις αλήθειες γύρω από αυτές.
Αυτό επηρεάζει σημαντικά το πως σκέφτονται, μιλούν και συμπεριφέρονται απέναντι σε άτομα με ψυχώσεις, με αποτελέσμα να διαιωνίζονται και να συντηρούνται, οι όποιοι «μύθοι», στερεότυπα και λανθασμένες αντιλήψεις γύρω από αυτές. Τους μύθους αυτούς θα προσπαθήσουμε να δούμε στην συνέχεια, προτού γίνει αυτό όμως ας δούμε κάποια βασικά πράγματα.
Πιο συγκεκριμένα, ως ψυχώσεις ορίζεται μια ομάδα διαταραχών με κοινό χαρακτηριστικό την απώλεια της επαφής του ατόμου με την πραγματικότητα αλλά και την κλονισμένη ικανότητα του για αντίληψη, επεξεργασία και ανταπόκριση στα διάφορα περιβαλλοντικά ερεθίσματα.
Κατά βάση διακρίνονται σε δύο μεγαλύτερες κατηγορίες:
τις οργανικές ψυχώσεις, που έχουν οργανική βάση (π.χ σύνδρομο Korsakoff ή μετά από χρήση ουσιών) και τις
λειτουργικές ψυχώσεις, που δεν έχουν κάποια γνωστή οργανική αιτία
και με τις σειρά τους διακρίνονται σε άλλες 3 υποκατηγορίες:
1) τις διαταραχές διάθεσης (που δεν είναι απαραιτήτως πάντα ψυχώσεις),
2) τις σχιζοφρενικές (διαταραχές κυρίως στις γνωστικές & συναισθηματικές λειτουργίες αλλά και την συμπεριφορά) και
3) τις παραληρηματικές. Οφείλονται κυρίως σε διάφορες διαταραχές στην φυσιολογική ισορροπία χημικών ουσιών του εγκεφάλου αλλά και σε άλλες δομικές και λειτουργικές διαταραχές του.
Ωστόσο, όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, παρά την ευρέως διαθέσιμη σχετική γνώση, συντηρούνται ακόμη αρκετές αναληθείς και αρνητικές ιδέες, «αλήθειες» και στερεότυπα γύρω από αυτές, κάποια από τα οποία θα δούμε παρακάτω: