Πρέπει να αλλάξομε πρώτα εμείς, αδερφέ μου, σου λέει ο άλλος! Να αποκτήσομε επιτέλους έναν κάποιον αυτοέλεγχο! Να ασκήσομε καμιά φορά και λίγη αυτοκριτική. Να παραδεχθούμε ότι έχομε κι εμείς το κομμάτι της ευθύνης που μας αναλογεί, ότι δε φταίει μόνο ο γείτονας ή ο ξένος. Να γίνομε καλύτεροι, βρε αδερφέ, ν' αλλάξομε τη ζωή μας, ν΄αλλάξομε τα μυαλά μας...
Καλά τα λέει, ετούτος, σκέφτεσαι κι εσύ!
Κι ύστερα, την τελευταία στιγμή πριν πέσεις στην αγκαλιά του αγνώστου ανθρώπου να τον φιλήσεις για τα μεστά του λόγια, το ξανασκέφτεσαι και λες: για κάτσε μια στιγμή, διότι αν ήμασταν εμείς εδώ μια κανονική χώρα, μια χώρα από αυτές τις ανεπτυγμένες χώρες που λένε, μια από τις χώρες εκείνες στις οποίες θέλομε, λέει, κι εμείς να ανήκομε και να μοιάζομε, δε σου λέω, με τα παρατράγουδά μας κι εμείς και με τα σκάνδαλά μας και μ' όλες μας τις ντροπές και τα ρέστα, μια χώρα όπως όλες οι χώρες του πολιτισμένου και διεφθαρμένου από τον καπιταλισμό (sic) κόσμου, ενός κοσμοπολίτικου κόσμου, όπου οι κοινωνίες διδάσκονται από τα παρατράγουδα, μαθαίνουν από τα λάθη τους, από τις χώρες εκείνες τις πολιτισμένες όπου τιμωρείται η παραβατικότητα, από τις χώρες που έχουν διασφαλισμένη την ανεξαρτησία και διακριτές τις εξουσίες του θεσμού της δικαιοσύνης τους, να πω μάλιστα, κύριέ μου, καλά τα λες και μπράβο σου και δε μετανιώνω γι' αυτήν μου την παρόρμηση να θέλω σε φιλήσω με δύο και τρία σβουριχτά φιλιά και να σου ευχηθώ φωναχτά να αγιάσει το στόμα σου, κι ας μην γνωριζόμαστε ούτε εξ όψεως.