1. Στο προηγούμενο σημείωμα έγραψα για τον Michel Foucault και τη θεωρία του πως το σεξ είναι αποτέλεσμα παρά αιτία και πως η προσπάθεια των ανθρώπων να ανακαλύψουν την αλήθεια για τη φύση τους παρήγαγε τη σεξουαλικότητα και μετά τη ρύθμιση, τον έλεγχο και την καταπίεση.
Πολύ πριν τον Φουκώ, ένας άλλος Γάλλος, ο Francois de Rochefoucauld (1613-80) που έγραψε τα Memoires και τα Maximes Morales, έγραψε για τη σεξουαλικότητα επίσης. Ήταν οξυδερκής παρατηρητής μα και κυνικός. Έτσι έγραψε “Αν δεν είχαμε ελαττώματα δεν θα ευχαριστιόμασταν τόσο πολύ με τα ελαττώματα των άλλων.” Επίσης –“Το φλερτάρισμα είναι βασική τάση στη φύση της γυναίκας· δεν το κάνουν όλες ή από φόβο ή από λογική”.
Ισχυρίστηκε δε πως κανείς δεν θα σκεφτόταν να ερωτευθεί αν δεν είχαν όλοι διαβάσει κάτι για τον έρωτα σε βιβλία. Η έννοια του ρομαντικού έρωτα, μάλιστα, και της κεντρικής θέσης στη ζωή των ανθρώπων (στον 17ο αιώνα) αποτελεί ένα μαζικό λογοτεχνικό δημιούργημα.
2. Οπωσδήποτε βιβλία και σήμερα ταινίες και άπειρες συζητήσεις στα ΜΜΕ τροφοδοτούν κι εξάπτουν τον έρωτα και το σεξ στις εκδηλώσεις τους.
Αλλά όπως έγραψα, η πανάρχαια Βεδική Παράδοση δηλώνει πως το σεξ είναι μια από 5 φυσιολογικές λειτουργίες ή δραστηριότητες: οι άλλες τέσσερεις είναι ομιλία, χειρισμός (πραγμάτων, εργαλείων), βάδισμα και αφόδευση (άχρηστων οργανικών ουσιών).
Απλή παρατήρηση δείχνει πως αν δεν υπάρξουν εξωτερικά ερεθίσματα, εκεί γύρω στα 16, κάποτε λίγο πιο νωρίς, αγόρια και κορίτσια νιώθουν την έγερση της σεξουαλικής ορμής ούτως ή άλλως.
Τώρα γιατί αυτοί οι Γάλλοι επινοούν τέτοιες θεωρίες δεν είναι πολύ εύκολο να κατανοήσω. Πέρα από τη λιγοστή αλήθεια για την πρόωρη έξαρση και την υπερβολική έκταση του σεξ που έχει (κυρίως τον τελευταίο αιώνα), θα πρέπει να υποθέσουμε πως οι συγγραφείς επιδιώκουν πρωτοτυπία και διασημότητα.
