Η εφηβεία αποτελεί ένα ιδιαίτερο μεταβατικό κομμάτι του ψυχισμού, ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Πρόκειται για μια προσπάθεια απογαλακτισμού από τις γονεϊκές φιγούρες και απόκτησης μιας αυτόνομης προσωπικότητας. Η αγωνιώδης πορεία κατανόησης του Εγώ θέτει στον έφηβο υπαρξιακά ζητήματα: πώς μπορεί να υπάρξει ως μια ξεχωριστή οντότητα, μη εξαρτημένος από την οικογενειακή προστασία, ποιές είναι οι επιθυμίες του, πώς εκφράζει λόγο.
Η εγκόλπωση αλλεπάλληλων αλλαγών, ψυχικών και σωματικών βιώνεται με μεγάλο άγχος. Ο έφηβος έρχεται αντιμέτωπος με ορμές και επιθυμίες πρωτόγνωρες και μη διαχειρίσιμες, με πιο ορατές τις αλλαγές στο σώμα αλλά και με μια αδιόρατη ανάγκη προσδιορισμού- διαμόρφωσης ταυτότητας, η οποία επιλύεται με τη διαδικασία της ταύτισης και της εξιδανίκευσης. Η ανακάλυψη καινούριων προτύπων που καθρεφτίζουν τις πτυχές του εαυτού του έως ότου συγκροτήσει τη δική του ταυτότητα ανακουφίζει την αίσθηση απειλής και κινδύνου που ενέχει η αποκοπή από την οικογενειακή προστασία.
Όταν το αίσθημα απειλής είναι μη διαχειρίσιμο από τον έφηβο πολλές φορές εκτονώνεται με δυσπροσαρμοστικούς τρόπους (αλκοόλ, ναρκωτικά, απομόνωση) ή/και εκφράζεται με ψυχοσωματική συμπτωματολογία. Χρειάζεται μια αντικειμενική και ψύχραιμη φιγούρα στην οποία θα εναποθέσει όλες τις αγωνίες του. Αγωνίες που θα μπορέσουν να ακουμπήσουν σε κάποιον που θα τις αντέξει, ώστε σταδιακά να αποδεχτεί και ο έφηβος τον εαυτό του και να περάσει υγιώς στον ενήλικο κόσμο.
Όμως, είναι πολλές οι δυσλειτουργίες σε σχέση με την εύρεση υγιών προτύπων και τη μετάβαση σε έναν αυτόνομο εαυτό. Με τις δεδομένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, υπάρχει η αντίφαση του να πρέπει να ξαναγεννηθείς σε μια κοινωνία κρίσης που αργοπεθαίνει. Του να γίνεται το σώμα του εφήβου ικανό για αναπαραγωγή σε ένα «στείρο» περιβάλλον.
Πώς μπορεί να επιλυθεί η αγωνία του για το αβέβαιο μέλλον από ένα κοινωνικό γίγνεσθαι γεμάτο αβεβαιότητα και απογοήτευση;