Ὑπάρχουν μήπως πολλές ἐπιλογές;

Ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ὑπάρχουν ἐπιλογές, σέ ποιόν τομέα ἀφοροῦν;

Ἐάν, γιὰ μίαν στιγμή, σταθοῦμε ὡς παρατηρητὲς τοῦ κόσμου μας καὶ τῆς ζωῆς μας, δίχως προκαταλήψεις, ἐμμονὲς καὶ ἀτομικὲς ὀνειρώξεις, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὁ κόσμος μας δὲν εἶναι κάτι σύνθετο ἀλλὰ παραμένει διαχρονικῶς κάτι ἁπλό, ἐνᾦ παραλλήλως διέπεται ἀπὸ συγκεκριμένους Νόμους κι Ἀρχές. Θὰ διαπιστώσουμε ἐπίσης πὼς ὁ δικός μας, ὁ ἀτομικός τρόπος ἀντιμετωπίσεως τοῦ κόσμου μας, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ …τίποτα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ σύνολον καὶ τὸ μέγεθος αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μὰ καὶ τὴν διαδρομή του, τῆς ὁποίας μόνον παρατηρητὲς παραμένουμε. Θὰ διαπιστώσουμε τέλος πὼς ὁ δικός μας χρόνος ζωῆς, ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀσήμαντος καὶ …ἀδιάφορος, ἐπὶ πλέον εἶναι …λεπτομέρεια, ἐμπρὸς στὸ σύνολον τῆς ἱστορίας καὶ τῶν ἐπερχομένων ἀλλαγῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς κάθε φορὰ ποὺ ἐναντιωνόμεθα σὲ αὐτὲς τὶς σταθερές, τὸ μόνον ποὺ ἀποδεικνύεται εἶναι ἡ …ἀτυχής μας ἐπιλογή.

Τὸ τὶ πιστεύουμε ἐμεῖς γιὰ τὸν κόσμο μας φαντάζει ὡς …ἀνέκδοτον, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως, εἶτε πιστεύουμε εἶτε ὄχι κάποια πράγματα, ὁ κόσμος μας κινεῖται μὲ τοὺς δικούς του ῥυθμοὺς καὶ οὐδέποτε, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας (γνωστῆς κι ἀγνώστου) ἐπέτυχε κάποιος (ἢ κάποιοι) νὰ ἀλλοιώσουν αὐτὲς τὶς προαιωνίως «χαραγμένες γραμμές», ἀλλὰ καὶ τὶς βάσεις ἰσοῤῥοπίας του. Καὶ εἶναι ὀξύμωρον νὰ φοβόμεθα (ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἐλπίζουν κάποιοι) πὼς ὅλες αὐτὲς οἱ ἰσοῤῥοπίες, ποὺ στηρίζονται σὲ Νόμους συμπαντικούς, θὰ ἀνατραποῦν σήμερα, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ κάποιος ἀνόητος (καὶ Παρὰ Φύσιν) σχεδιασμός.

Ὁ κόσμος μας εἶναι καὶ σκληρὸς καὶ ἀνελέητος. Ἕνας κόσμος σκληρὸς κι ἀνελέητος μᾶς ὑπαγορεύει κάθε στιγμὴ πὼς γιὰ νὰ ἔχουμε δικαίωμα ἐπιβιώσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ὀφείλουμε, κάθε στιγμή, νὰ ἀγωνιζόμεθα καὶ νὰ παλεύουμε καὶ νὰ πολεμοῦμε. Κάθε μορφὴ παραιτήσεως ὁδηγεῖ στὸ τέλος μας. 

Η διακριτική γοητεία των δυνατών ανθρώπων

Χαρισματικά ιδιαίτερες προσωπικότητες.

Το πρωτογενές τους υλικό είναι καμωμένο από έντονες πινελιές ευαισθησίας.

Δεν γεννήθηκαν δυνατοί, έγιναν όμως στην πορεία της ζωής τους ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες της ζωής τους.

Ίσως τα γεγονότα και οι προκλήσεις που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν από μικρή ηλικία τους μετέτρεψαν, τους άλλαξαν, δυνάμωσαν το μέσα τους.

Πέρασαν από την πύλη της ευαισθησίας στην πόρτα της δύναμης, της έδωσαν μια κλωτσιά και την έσπασαν.

Όπως ακριβώς γινόταν κάθε φορά που ξεπερνούσαν τα δικά τους όρια με τα γεγονότα που εξελίσσονταν κατά καιρούς.

Σημαδεμένες υπάρξεις από βαθιές ρωγμές.

Αλλά κατάφεραν στο δια ταύτα της ζωής τους να μην αλλάξουν.

Αλβάρο δε Μενδάνια δε Νέιρα: Η Ανακάλυψη των Νήσων Σολομώντα

  Το 1542, οι Ισπανοί, μετά την κατάκτηση της Αυτοκρατορίας των Ίνκα, έχοντας καταλάβει και το βορειοδυτικό τμήμα της Νότιας Αμερικής ίδρυσαν το Αποικιακό Βασίλειο του Περού. Το 1567, ο Κυβερνήτης του, Λοπέ Γκαρθία δε Κάστρο είχε ενημερωθεί από τον Ισπανό εξερευνητή Πέδρο Σαρμιέντο δε Γκαμπόα, πως σύμφωνα με τις ιστορίες των Ίνκα, στον Ειρηνικό Ωκεανό υπάρχουν χώρες πλούσιες σε χρυσό. Έτσι, ο Δε Κάστρο, αποφάσισε να στείλει μια εξερευνητική αποστολή. Αντί να επιλέξει όμως τον έμπειρο Δε Γκαμπόα, επέλεξε τον 25χρονο ανιψιό του, Αλβάρο δε Μενδάνια δε Νέιρα να ηγηθεί της αποστολής. Η επίσημη δικαιολογία για την απόφαση αυτή, ήταν πως ο Δε Γκαμπόα, ενδιαφερόταν περισσότερο για τα κέρδη ενώ ο Δε Νέιρα, είχε ως πρωταρχικό σκοπό να προσηλυτίσει τους ιθαγενείς των νέων χωρών, στον Χριστιανισμό.  

   Με δύο πλοία και 150 άνδρες, απέπλευσε από το Καγιάο του Περού στις 20 Νοεμβρίου του 1567, κατευθυνόμενος δυτικά προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Μετά από δυόμισι μήνες πλεύσης, έχοντας ήδη ανακαλύψει ένα μικρό νησί - χωρίς όμως να το προσεγγίσει - από τα σημερινά Νησιά Τουβαλού, στις 7 Φεβρουαρίου του 1568, ανακάλυψε τα Νησιά Σολομώντα τα οποία ονόμασε έτσι υποθέτοντας πως θα είχαν μεγάλο πλούτο, ανάλογο με εκείνο του Βιβλικού Βασιλιά Σολομώντα. Μετά από λίγες μέρες, εκείνος και το πλήρωμα του, αποβιβάστηκαν στο νησί Αγία Ισαβέλλα. Εκεί, οι Ισπανοί ήρθαν σε επαφή με τους Ιθαγενείς όπου στην αρχή ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις με τους δεύτερους να τους προσφέρουν τρόφιμα. Τα τρόφιμα όμως, έγιναν η αιτία στην συνέχεια να δημιουργηθούν συγκρούσεις καθώς δεν επαρκούσαν ώστε να καλυφθεί η διαβίωση των ιθαγενών και η προμήθευση των Ισπανικών πλοίων. Οι Ισπανοί, έψαξαν για τρόφιμα στα γύρω νησιά. Τα αποτελέσματα όμως ήταν τα ίδια, με τις ειρηνικές προσεγγίσεις των ιθαγενών να καταλήγουν σε εχθροπραξίες. Ο Δε Νέιρα, ήθελε να συνεχίσει το ταξίδι, πλέοντας νοτιότερα. Πολλοί από το πλήρωμα όμως, ήθελαν να δημιουργήσουν στα νησιά, μία αποικία. Τελικά, μετά από σύσκεψη, η αποστολή αποφάσισε να επιστρέψει στο Περού όπου και αναχώρησε στις 7 Αυγούστου του 1568. Μετά από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι που στοίχισε την απώλεια αρκετών ανδρών λόγω του σκορβούτου, τα πλοία έφτασαν στις ακτές του Μεξικό τον Ιανουάριο του 1569. 

Επομένως η αυτοεκτίμησις μας εις τον κόσμο αυτόν εξαρτάται απολύτως από το τι ωθούμε τον εαυτό μας να είναι και να πράττει. ( ΝΤΕ ΜΠΟΤΤΟΝ)

Για να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, σύμφωνα με τον Τζέιμς, δεν είναι απαραίτητο να πετυχαίνουμε επί παντός επιστητού. Οι δε αποτυχίες μας δεν είναι πάντα ταπεινωτικές- ταπείνωση νιώθουμε μόνο όταν αδυνατούμε να κατορθώσουμε τα επιτεύγματα εκείνα, στα οποία προηγουμένως έχουμε επενδύσει όλη την περηφάνια και την αξιοσύνη μας. Οι στόχοι μας, λοιπόν, καθορίζουν τι ερμηνεύουμε ως θρίαμβο και τι αναγκαζόμαστε να θεωρήσουμε αποτυχία. Ο Τζέιμς, καθηγητής ψυχολογίας στο Χάρβαρντ, αντλούσε περηφάνια από το ότι ήταν διακεκριμένος ψυχολόγος. Επομένως, αν μάθαινε ότι κάποιοι γνώριζαν για την ψυχολογία περισσότερα απ’ όσα εκείνος, ομολογούσε ότι θα αισθανόταν φθόνο και ντροπή.

Επειδή όμως του ήταν αδιάφορα τα αρχαία ελληνικά, δεν τον πείραζε ότι άλλοι μπορούσαν να μεταφράζουν ολόκληρο το Συμπόσίον, ενώ αυτός δεν καταλάβαινε ούτε την πρώτη αράδα.

«Άνευ εγχειρήματος δεν υφίσταται αποτυχία, άνευ δε αποτυχίας δεν υφίσταται ταπείνωσις. Επομένως η αυτοεκτίμησις μας εις τον κόσμο αυτόν εξαρτάται απολύτως από το τι ωθούμε τον εαυτό μας να είναι και να πράττει. Προκύπτει από τον λόγον του τι είμεθα επί του παρόντος ως προς αυτά που δυνητικά είμεθα:

Αυτοεκτίμησις =Επιτυχία / Φιλοδοξίες

Η εξίσωση του Τζέιμς δείχνει καθαρά πώς με κάθε αύξηση των προσδοκιών μας επαυξάνεται ο κίνδυνος που διατρέχουμε να ταπεινωθούμε. Επομένως, η ευτυχία μας επηρεάζεται σε κρίσιμο βαθμό από το τι έχουμε φτάσει να θεωρούμε “φυσικό” κι αναμενόμενο. Γι’ αυτό , εξάλλου, ελάχιστα βάσανα είναι εφάμιλλα με το μαρτύριο της ξεπεσμένης ντίβας, του πολιτικού που δεν έχει πέραση ή, όπως θα μπορούσε να είχε σχολιάσει ο Τοκβίλ, του αποτυχημένου Αμερικανού.

Η εξίσωση αυτή, ωστόσο, υπαινίσσεται και δύο ελιγμούς με τους οποίους μπορούμε να αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Από τη μια πλευρά, να προσπαθήσουμε για περισσοότερες επιτυχίες κι από την άλλη, να μειώσουμε το πλήθος αυτών που θέλουμε να επιτύχουμε. Ο Τζέιμς μίλησε αναλυτικά για τα πλεονεκτήματα της δεύτερης προσέγγισης:

Είμαστε ακόμη παιδιά, αλλά έχουμε χάσει την ελευθερία μας

Ο αληθινός εαυτός σας εξακολουθεί να είναι ένα μικρό παιδί που ποτέ δεν μεγάλωσε. Μερικές φορές το μικρό αυτό παιδί αναδύεται, όταν εσείς διασκεδάζετε ή παίζετε, όταν είστε χαρούμενοι, όταν ζωγραφίζετε ή γράφετε ποιήματα ή παίζετε πιάνο – όταν βρίσκετε κάποιο τρόπο δημιουργικής έκφρασης.

Να ποιες είναι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σας: τότε που βγαίνει στην επιφάνεια ο αληθινός σας εαυτός, τότε που δεν νοιάζεστε για το παρελθόν και δεν ανησυχείτε για το μέλλον. Τότε που νιώθετε σαν μικρό παιδί.
Υπάρχει, όμως, κάτι που διακόπτει αυτή την ευτυχία – το λέμε ευθύνες.

Ο Κριτής υπενθυμίζει αυστηρά: «Για μισό λεπτό, είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, έχεις καθήκοντα να διεκπεραιώσεις, πρέπει να πας στο σχολείο, πρέπει να πας στη δουλειά». Ξαφνικά, θυμόμαστε τις τόσες ευθύνες μας και το χαμόγελο σβήνει από το πρόσωπό μας.

Αν παρακολουθήσετε παιδιά που παριστάνουν τους μεγάλους, βλέπετε τα προσωπάκια τους να σοβαρεύουν. «Εγώ θα κάνω το δικηγόρο», λέει ένας μικρός και η έκφρασή του αμέσως αλλάζει – παίρνει την αγέλαστη έκφραση του ενηλίκου. Πράγματι, αυτή την όψη περιφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή. Είμαστε ακόμη παιδιά, αλλά έχουμε χάσει την ελευθερία μας.

Η ελευθερία που αναζητάμε είναι η ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας, να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε. Αν, όμως, ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, θα διαπιστώσουμε ότι τον περισσότερο καιρό κάνουμε πράγματα για να ικανοποιήσουμε τους άλλους και για να γίνουμε αποδεκτοί από αυτούς,, παρά για να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας. Ορίστε τι απέγινε η ελευθερία μας. Αν πάρουμε χίλιους ανθρώπους από οποιαδήποτε κοινότητα του κόσμου, θα ανακαλύψουμε ότι οι εννιακόσιοι ενενήντα εννιά είναι απολύτως εξημερωμένοι.

Η ζωή που περνά και χάνεται

Artist: Picasso "Life

Σκέψου ἡ ζωὴ νὰ τραβάει τὸ δρόμο της καὶ σὺ νὰ λείπεις,

να’ ρχονται οἱ Ἄνοιξες μὲ πολλὰ διάπλατα παράθυρα, καὶ σὺ νὰ λείπεις,

να’ ρχονται τὰ κορίτσια στὰ παγκάκια τοῦ κήπου μὲ χρωματιστὰ φορέματα, καὶ σὺ νὰ λείπεις,
οἱ νέοι νὰ κολυμπᾶνε τὸ μεσημέρι, καὶ σὺ νὰ λείπεις,

ἕνα ἀνθισμένο δέντρο νὰ σκύβει στὸ νερό,
πολλὲς σημαῖες ν’ ἀνεμίζουν στὰ μπαλκόνια,

ν’ ἀνεβαίνει μιὰ παρέλαση τὴν ὁδὸ Σταδίου,
χιλιάδες κόσμος κρατώντας στὰ χέρια του κόκκινες σημαῖες,

κρατώντας ἐπιτέλους τὰ ὄνειρά του μέσα στὰ χέρια του,
νὰ λένε δυνατὰ τὴ λέξη σύντροφος, καὶ σὺ νὰ λείπεις,

ὕστερα ἕνα κλειδὶ νὰ στρίβει – ἡ κάμαρα να’ ναὶ σκοτεινή,
δυὸ στόματα νὰ φιλιοῦνται στὸν ἴσκιο, καὶ σὺ νὰ λείπεις,

σκέψου δυὸ κορμιὰ νὰ παίρνονται, καὶ σὺ νὰ κοιμᾶσαι κάτου ἀπ’ τὸ χῶμα,
καὶ τὰ κουμπιὰ τοῦ σακακιοῦ σου ν’ ἀντέχουν πιότερο ἀπὸ σένα
κάτου ἀπ’ τὸ χῶμα

κι ἡ σφαίρα ἡ σφηνωμένη στὴν καρδιά σου νὰ μὴ λιώνει,
ὅταν ἡ καρδιά σου, ποὺ τόσο ἀγάπησε τὸν κόσμο, θα’ χει λιώσει.

Από τις «Γειτονιές του κόσμου», του Γιάννη Ρίτσου, εκδόσεις Κέδρος

Η Άνοιξη, με τα πολλά διάπλατα παράθυρα, έφτασε. Χτύπησε την πόρτα μου. Μια δυο φορές. Απάντηση καμία. Έλειπα. Ξανάρθε πάλι αργότερα κουβαλώντας μαζί της όλη εκείνη την πανδαισία των χρωμάτων και των ευωδιών που και νεκρούς ανασταίνουν. Κι όμως, εγώ πάλι έλειπα.

Το απόσπασμα αυτό από τις Γειτονιές του κόσμου του Γ. Ρίτσου είναι ένα πρώτης τάξεως σπαρακτικό μήνυμα για όσους από εμάς απουσιάζουμε από τη ζωή. Εκεί συνίσταται η απουσία, το έλλειμμα μας. Ο θάνατος δεν είναι το μοναδικό σημείο όπου κανείς φανερώνει την απουσία του από τη ζωή. Υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, που ενώ δεν έχουν πεθάνει σωματικά, λείπουν από τον κόσμο των ζωντανών. Ο θάνατος θα παραμένει εσαεί το αδιαφιλονίκητο προνόμιο όσων έζησαν πραγματικά.

10 ρήσεις του Κομφούκιου για να δούμε αλλιώς τη ζωή μας

Artist: Marc Chagall

Αν δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην καρδιά μας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας

1. “Ποτέ μην επιβάλλεις σε άλλους αυτό που δεν θα επέλεγες για σένα.”

Θυμηθείτε να ακολουθείτε τον “Χρυσό Κανόνα”!

2. “Η πραγματική γνώση είναι να γνωρίζεις το μέγεθος της άγνοιας.”

Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αιτία του πόνου, της ταλαιπωρίας.  Η απελευθέρωση από αυτά είναι η φώτιση.

3. “Ακούω και ξεχνάω. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.”

Ένα άλλο αγαπημένο ρητό: 1000 επαναλήψεις απαντάνε όλες τις ερωτήσεις.

4. “Τα πάντα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι.”

Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας για να δείτε την ομορφιά του κόσμου. Δείτε τον κόσμο μέσα από καθαρά μάτια.

5. “Ο Ανώτερος Άνθρωπος έχει επίγνωση της Δικαιοσύνης, ο κατώτερος άνθρωπος έχει επίγνωση της πλεονεξίας.”

Ένα άλλα ρητό λέει: “Το αντικείμενο του ανώτερου ανθρώπου είναι η αλήθεια”.

Μια διαχρονική προφητεία για τον Ελληνισμό που επαληθεύεται!

-
“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”

Όταν στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην,είδε τη διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου,κατάλαβε πως οι Έλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.

Ο Φιλοποίμην αποφάσισε τότε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδας.

Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό-και ταυτόχρονα τον απόλυτο ορισμό της Ελλάδας που εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο:  “Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”

Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε,δηλαδή,την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,που κλυδωνίζεται μεν λόγω των κυμάτων,αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!

Η ιστορία της σβάστικας, πριν τη χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ

Το αρχαίο σύμβολο που οικειοποιήθηκαν οι ναζί και οι χρήσεις του πριν το «αγαπήσει» ο Χίτλερ. Τι αναφέρει το BBC για την ιστορία της σβάστικας (Pics) 
Στον Δυτικό κόσμο το σύμβολο της σβάστικας είναι συνώνυμο με το φασισμό και τη ναζιστική εποχή, ωστόσο πριν από τη χρήση του συμβόλου από τον Χίτλερ αυτό χρησιμοποιούνταν από πολλούς πολιτισμούς ως σύμβολο καλής τύχης.

Στον αρχαίο Ινδικό πολιτισμό, τον βουδισμό, τον τζαϊνισμό η σβάστικα αποτελούσε σύμβολο ευημερίας, για αυτό και εικάζεται ότι είναι ινδικό σύμβολο.

Οι πρώτοι ταξιδιώτες προς την Ασία εμπνεόμενοι από τη θετική θέση του συμβόλου σ’ αυτούς τους πολιτισμούς άρχισαν να το χρησιμοποιούν και κατά την επιστροφή στις χώρες τους.



Στο βιβλίο «Symbol Beyond Redemption?» του Αμερικανού γραφίστα και συγγραφέα βλέπουμε την ενθουσιώδη αποδοχή που είχε το σύμβολο στα δυτικά αρχιτεκτονικά μοτίβα και τις διαφημίσεις των προϊόντων, όπως τα μπουκάλια της Coca-Cola ή της Carlsberg, μέχρι και οι πρόσκοποι της Αμερικής υιοθέτησαν το σύμβολο.



Ο Αμερικάνικος στρατός χρησιμοποίησε το σύμβολο μέχρι και τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο μιας και η σβάστικα, ήταν το σύμβολο των μαχητικών αεροπλάνων, αυτή η χρήση σταμάτησε με την άνοδο του Ναζισμού στη Γερμανία.

Πως ξεκίνησε η αρνητική χρήση του συμβόλου;

Δεν γίνεται να έρθω κοντά σου, χωρίς «φάρο ενότητας».

Δεν γίνεται να έρθω κοντά σου, αν έχω απόσταση από τον εαυτό μου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι για όλους μας, άλυτα ή παράξενα προβλήματα για τα οποία αναζητούμε λύσεις. Οι λύσεις αυτές κάποιες φορές είναι επώδυνες, αυστηρές, δύσκολες κλπ.

Κάνουμε προσπάθειες να δημιουργήσουμε ανάλογες γέφυρες, με τα παιδιά μας, με τους γονείς μας, με τους συντρόφους μας, με τους φίλους μας, με τους συγγενείς μας, γενικά και ειδικά δηλαδή με όλους όσους συναναστρεφόμαστε. Και ανάλογα με το συναισθηματικό υπόβαθρο σε κάθε σχέση αναζητούμε και την ανάλογη «γέφυρα». Μα αν το σκεφτούμε καλά, θα δούμε ότι γέφυρα, θα πει ότι πριν αρχίσω την επικοινωνία, παραδέχομαι ότι υπάρχει χάσμα. Και στο χάσμα αυτό επιλέγω να δημιουργήσω γέφυρα για να επικοινωνώ. Όμως στο χάσμα αυτό από κάτω ή υπάρχει κενό ή υπάρχει ποταμός. Ότι και να υπάρχει, η γέφυρα που θέλουμε εμείς να δημιουργήσουμε δεν μας δίνει καμία ασφάλεια, καθώς με έναν ανάλογο σεισμό τότε η γέφυρα θα σπάσει και η σχέση ή θα πέσει στο κενό ή θα «πνιγεί».

Δεν γίνεται λοιπόν σε καμία περίπτωση να ενωθούμε ή να έρθουμε κοντά σε οποιονδήποτε, αν έχουμε απόσταση από τους εαυτούς μας. Αν για μας δεν έχουμε εσωτερική γνώση, αυτογνωσία, δεν μπορούμε να έχουμε καμία σχέση σε αρμονία, καθώς η βασική μας σχέση έχει κενά τεράστια.

Αν η απροσδιοριστία παίζει βασικό ρόλο στις τροχιές της μπάλας, σε ζητήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.

Ο Ζιντάν και οι αναπαραστάσεις μας

Κυριακή 9 Ιουλίου 2006

Κυριακή 9 Ιουλίου ο μεγάλος τελικός και οι Έλληνες θεατές. Οι περισσότεροι με την Ιταλία, οι λιγότεροι με τη Γαλλία, μια απερίγραπτη ποικιλία αναπαραστάσεων κι εκείνος θες γιατί έχει ζήσει στη Γαλλία, θες γιατί βλέπει στη Γαλλία τον Αιώνα του Διαφωτισμού και την Αμελί, τον Φρανσουά Τρυφφώ και τον Σηκουάνα, η Μονμάρτη, τους Μποέμ και τον Βολταίρο, το πρόσφατο ξεσήκωμα των φοιτητών και τη ζωγραφική του Σεζάν, το νερό Περιέ και τον Λαγκρανς, τον Αμπέρ και τη Μονμάρτη, τον Ζολιό Κιουρί, και τον Μονέ και τα καφέ με τον Σαρτρ και τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ, το Ελευθερία Ισότητα Αδελφότητα, το Μουλέν Ρουζ και την Εντίθ Πιαφ, τον θεσμό «ρεστοράν» και τον Τουλούζ Λωτρέκ,, την απίστευτη ευαισθησία στην οσμή και στη γεύση, τον Μαρσέλ Προυστ και τα εκατοντάδες διαφορετικά τυριά τους, τον Αλμπέρ Καμύ και το κίνημα των σουρεαλιστών , τη μεγάλη τρυφερότητα για το κρασί και τη Γεωμετρία, το βλέμμα και την ευφυία του Ζιντάν, το φεστιβάλ της Αβινιόν και τον Ζαν Ζενέ, τη μπελ επόκ και τους αρωματοποιούς, τον Μπασλάρ και τον Λακάν, τον Ρολάν Μπαρτ και τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, τον Μισέλ Φουκώ και τον Μάη του 68, τη χώρα που έδωσε καταφύγιο στον Αξελό, στον Καστοριάδη, στον Πουλαντζά και στον Ξενάκη και πάνω από απ’ όλα και τα χρόνια που έζησε εκεί σαν φοιτητής και τη μυθολογία της πόλης Παρίσι ενώ συγχρόνως  δεν βλέπει τους Λεπέν, τους σκληρούς αποικιοκράτες, τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ισχύος, την πολιτική του Σιράκ, τη σκληρότητα των Μαρά και των Ροβεσπιέρων, την κυβέρνηση του Βισύ, τους δοσίλογους και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου θέλει – και ήθελε εξαρχής – να κερδίσει η Γαλλία κι ας είναι όλοι τους με ξυρισμένα κεφάλια χωρίς έστω μία μοναδική τρίχα, ενώ σ’ εκείνον αρέσει η αλογοουρά του Ροναλντίνιο.

Έφτιαξε έτσι το νοητικό κατασκεύασμα ότι οι έντεκα ποδοσφαιριστές οι τρεις με ανοιχτό χρώμα επιδερμίδας και οι οκτώ σκουρόχρωμοι με αρχηγό τον αλγερινό με το βαθύ βλέμμα ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να έχουν κάποια σχέση με όσα συνθέτουν την προσωπική του αναπαράσταση «ΓΑΛΛΙΑ» και να κερδίσουν.

Οι Γάλλοι όμως όχι έχασαν. Όπως ΟΛΑ τα παιχνίδια ήταν κι αυτό ένα ακόμα ρεσιτάλ απροσδιοριστίας με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Στο πέναλτι του Ζιντάν η τροχιά της μπάλας ελάχιστα παραβολική λόγω της μεγάλης ταχύτητας, σχεδόν ευθύγραμμη, συνάντησε το οριζόντιο ξύλινο σύνορο σε τέτοιο σημείο και με τέτοια γωνία που η μη ελαστική κρούση οδήγησε το κέντρο μάζας σε τροχιά «σχεδόν» κατακόρυφη αλλά ένα «σχεδόν» που έκανε τη σφαίρα να αγγίξει το έδαφος ελάχιστα εκατοστά πίσω από το υποθετικό οριζόντιο επίπεδο που καθορίζει το « είναι γκολ». Και ήταν γκολ.

Με το πέναλτι όμως του Τρεζεγκέ δεν έγινε το ίδιο. Το κέντρο μάζας της σφαίρας, της ενεργοποιημένης από το πόδι του, διέγραψε τροχιά με μεγαλύτερη καμπυλότητα από την προηγούμενη, το σφαιρικό αντικείμενο ανέβηκε τόσο που άγγιξε το οριζόντιο δοκάρι λίγα σαντιμέτρ πιο πάνω και η Γαλλία έχασε για να κερδίσουν οι Ιταλοί.

Η παράφορη κίνησή του

Αλλά εκείνο που τον τάραξε ήταν ο θυμός του Ζιντάν και η παράφορη κίνησή του. Αν η απροσδιοριστία παίζει βασικό ρόλο στις τροχιές της μπάλας, σε ζητήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, κανένας Ησαϊας, Ιερεμίας, και Νοστράδαμος της Παλαιάς Διαθήκης και του Μεσαίωνα δεν θα μπορούσε να «δει» τίποτα. Ήταν αδύνατον για οποιονδήποτε ειδικό του ποδοσφαίρου και της ανθρώπινης συμπεριφοράς να προβλέψει την παθιασμένη και απελπισμένη κίνηση του ξυρισμένου κρανίου προς το στήθος του Ιταλού. Ίσως μόνο η Λογοτεχνία θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής της γενιάς του θα τέλειωνε την καριέρα του με την δήλωση ομολογία ότι στο «δικό του μέσα Σύμπαν» και ειδικά στο προσωπικό του εκείνο υπόγειο που επιβάλλει συμπεριφορές, η αναπαράσταση «ποδόσφαιρο» μπορεί να παραπέμπει σε παιχνίδι με αντίπαλο που πρέπει να τον νικήσεις και σε δραστηριότητα που τον έκανε πλούσιο και γνωστό σε όλο τον κόσμο αλλά υστερεί σε ιερότητα σε σχέση με άλλες που βρίσκονται πιο βαθιά και τον κατοικούν βασανιστικά.

Όταν η Τέτα Παπαδοπούλου έγραψε στη Ελευθεροτυπία ότι «ο Ζιντάν έδειξε ότι στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο», εκείνος το διάβασε κι ένιωσε να συμφωνεί. Λίγες μέρες αργότερα ο Γιώργος Αγγελόπουλος έγραφε στα Νέα: «Το βράδυ εκείνο ερεύνησα την ψυχή και το σώμα ενός παίκτη : του Ζιντάν. Κατάλαβα αμέσως ότι βρίσκομαι μπροστά σε έναν καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο πέρα από τα συνηθισμένα.

«Ταξιδευτής των μαθητικών ονείρων, παραγωγός διανοητικής ηδονής, συνδύαζε τη Φυσική με τη λογοτεχνία».

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας – ΦΥΣΙΚΟΣ

ΕΙκόνα: http://flygoalkeeper.ie/wp-content/uploads/photo-gallery/Zidane2.jpg

lecturesbureau

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Στη χώρα που κυριαρχεί η ρητορική του μίσους, ενοχλήθηκαν οι ειρηνικές ψυχές από τα άρθρα της Σώτης;

Ο στόχος είναι να σιγήσουν οι αυτόνομες φωνές

Σε μια κανονική χώρα θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για τις επιφυλάξεις απέναντι σε ένα νόμο ο οποίος ήταν εξαρχής τόσο θολά και περίεργα διατυπωμένος, ώστε να είναι σίγουρο πως θα κατέληγε στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία, υποτίθεται, στόχευε. Να αθωώνει δηλαδή ρατσιστές και να καταδιώκει καθηγητές ιστορίας και συγγραφείς. 

Όμως δεν είμαστε κανονική χώρα. Και όλα όσα γίνονται, είναι μεταμφιεσμένες επιδιώξεις, υπηρετούν άλλες ατζέντες. Πιστεύει δηλαδή κανένας ότι, σ’ αυτή τη χώρα που για χρόνια κυριάρχησε η ρητορική του μίσους και ο εγκωμιασμός της βίας, ενοχλήθηκαν οι ειρηνικές ψυχές από τα άρθρα της Σώτης; Πιστεύει πραγματικά κανένας σήμερα, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο ή άρθρο της, ότι η Σώτη Τριανταφύλλου προτρέπει σε «ρατσιστικές πράξεις βίας»;

Όλο το έργο της Σώτης είναι ένα μανιφέστο εναντίον της βίας. Η Σώτη μιλάει πάντα για μηχανισμούς όχι για ανθρώπους. Μιλάει για ιδεολογίες, για θρησκείες, για θρησκείες-ιδεολογίες. Στα κείμενά της η λέξη «πολίτης» είναι αυτή που αναδεικνύεται. Η ανθρώπινη υπόσταση, η αυτόνομη, αυτόβουλη προσωπικότητα, είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της, δεν υποχρεούται να δηλώσει τίποτα, ζητάει την ελευθερία της για να διαθέσει το σώμα της, τη ζωή της, όπως καθένας και κάθε μία θέλει. Στο έργο της τα πρόσωπα λάμπουν και μάχονται απέναντι σε καταπιεστικούς μηχανισμούς.