Καλή κι ευλογημένη χρονιά!!

Καλή κι ευλογημένη χρονιά!!

Μαρίτσα Κουρουπάκη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Πότε κάνουμε τον σταυρό μας και πότε δεν χρειάζεται

Κάνοντας τον σταυρό μας σφραγίζουμε την ύπαρξή μας με το ιερό σημείο της Εκκλησίας μας,που φυγαδεύει τους δαίμονες και μας προφυλάσσει από τους πειρασμούς. Κατά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας πολλές φορές κάνουμε τον σταυρό μας…πολλές φορές όμως σε σημεία που δεν χρειάζεται ή και το αντίθετο δεν κάνουμε τον σταυρό μας ενώ καλό θα ήταν να το πράτταμε. Παρακάτω ακολουθούν κάποιες επισημάνσεις ώστε να αποφεύγουμε τα “λάθη” (εάν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ λάθος το ότι κάνουμε τον σταυρό μας).

 

Καλό είναι να κάνουμε το σταυρό μας:

Ο «έλεγχος του Φόβου και του Θυμού» κατά τη διάρκεια της Μάχης/συμπλοκής... Οι δύο Σχολές: Οι (αυτο-ντοπαριστικές) «κραυγές της κτηνώδους Σχολής» και η «παγερή ηρεμία» του «Σιωπηλού Ψυχρού Εκτελεστή»...

Sensei Morihei Ueshiba, ιδρυτής Aikido,1883-1969:"Οι πραγματικοί και πιο επικίνδυνοι αντίπαλοι που αντιμετωπίζουμε είναι ο Φόβος, ο Θυμός, η Σύγχυση, η Αμφιβολία και η Απόγνωση/Απελπισία. Εάν νικήσουμε αυτούς τους "εχθρούς" που μας επιτίθενται από "μέσα", τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα και οποιαδήποτε εξωτερική επίθεση".

  

 γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο γύρω από την "χρήση του θυμού" στην εκπαίδευση (στις Μαχητικές Τέχνες) και τη συμπλοκή (που αναδημοσίευσα και εγώ αν και διαφωνώ σε πολλά σημεία του...

Υποστήριζε μέσες άκρες πως ο θυμός είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο εργαλείο για να μην το χρησιμοποιήσεις.

Και πως γι’ αυτό το έδωσε η φύση σε όλα τα ζωϊκά είδη (και στον άνθρωπο) προκειμένου να τα βοηθήσει στον αγώνα τους για αυτοσυντήρηση.

Είναι αυτό – έλεγε το άρθρο – που δίνει στον άνθρωπο ανυπολόγιστες μαχητικές ικανότητες...και δυνατότητες επιβίωσης βεβαίως (ιδίως σε εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις)...

Κι εδώ αρχίζει η «ανθρώπινη ιδιαιτερότητα». Η "ανθρώπινη διαφοροποίηση".

Καθώς, όπως και να το κάνεις, ε, υπάρχουν κάποιες διαφορές μεταξύ ζώων και ανθρώπου.

Η διαχωριστική, δε, γραμμή που ορίζει αυτή την διαφορά, λέγεται «Πνεύμα – Νοημοσύνη».

Πχ, όντας έρμαιο ενός ξέφρενου θυμού πως θα εφαρμόσει κάποιος την απαραίτητη περίπλοκη στρατηγική/τακτικές αντιμετώπισης μιας επίθεσης «πολλαπλών αντιπάλων»;

Ο ξένος χρόνος

Ζούμε σ’ ένα παρελθόν που επαναλαμβάνεται. Σε πείσμα των ημερολόγιων, της χειμερινής ώρας, της Πρωτοχρονιάς, της κλιματικής αλλαγής κι όλων των άλλων αλλαγών που συμβαίνουν στον κόσμο, στον ομφαλό της γης και για τον περιούσιο λαό της Ελλάδας ο μήνας δεν έχει πάντα μόνο εννιά, αλλά κι ο χρόνος ο ίδιος αποκτά σχετική μόνο χρησιμότητα και σημασία. Ίσως να είναι αυτός, ο πιο «ξένος» απ’ τους «ξένους».

Κάθε μέρα βρίσκει μιαν ευθεία αναφορά και συσχέτιση με κάποιαν μέρα του παρελθόντος, κάθε εποχή ταυτίζεται και με κάποιαν προηγούμενη, που ανασύρεται κι αναπαράγεται, θαρρείς, από ένα ανεξάντλητο αρχείο γεγονότων, περιστάσεων, συμβάντων. Συμπεριφορές, λόγια, καταστάσεις κι εξελίξεις βρίσκονται, λες, κάπου τυποποιημένα κι έτοιμα προς χρήση ανάλογα με τις συνθήκες και τις συγκυρίες.

Όσα συμβαίνουν μας αφορούν στο βαθμό που επηρεάζουν μιαν καθημερινότητα που κινείται από το σπίτι στο καφενείο ή σέρνει τα βήματά της από τον καναπέ στο λαπ-τοπ. Ούτε οι καθρέφτες, στο μπάνιο ή σε κανένα λίβινγκ ρουμ, μπορούν ν’ απεικονίσουν ακριβώς το είδωλό μας, να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ταρακουνήσουν από μια υποψία ρυτίδας έστω ή από ένα φευγαλέο βλέμμα. Τίποτα, προσπερνάμε ακάθεκτοι κι αδιάφοροι, η φιλαυτία κι η φιλαρέσκεια καδραρισμένη σε περίοπτη θέση. Στο σαλόνι, δίπλα στα παράσημα και τα κειμήλια.

Να γαληνεύεις σαν βροχή

"Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει» να χορτάσει". Να διεκδικείς τη στιγμή, την κάθε στιγμή ως να είναι η τελευταία. Με ψυχραιμία, με σύνεση μα και με αποφασιστικότητα. Να ορίζεις τα θέλω σου όπως προστάζει ο νους, η ψυχή και το σώμα. Να ανυψώνεσαι σαν φως, να εξεγείρεσαι σαν φλόγα, να ανασαίνεις σαν άνεμος, να γαληνεύεις σαν βροχή.

Καταναλωτές του έρωτα

Παρατηρώ τον τρόπο που σχετίζονται ερωτικά αρκετοί άνθρωποι σήμερα.

Το παρατηρείς μέσα από πολλούς τρόπους, ακόμα και μέσα από την σημερινή ελληνική εμπορική μουσική. Τα τραγούδια αναφέρουν για τρελό έρωτα, αγάπη, «καψούρα» θυσία, αλλά και για εγκατάλειψη, προδοσία, αδιαφορία, πόνο, θυματοποίηση, εξάρτηση.

Χωρίς να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη του εαυτού του και το μερίδιο ευθύνης της σχέσης του. Αδικήθηκα, προδόθηκα, όλα τα συναισθήματα στην παθητική φωνή. Τίποτα στην ενεργητική. Δεν υπάρχουν άντρες, δεν υπάρχουν γυναίκες, δεν υπάρχουν σχέσεις, είναι αυτό που ακούγεται σχεδόν από όλους και παντού.

Και πάντα αυτή η λάθος πεποίθηση, το έτερον ήμισυ! Αυτό το άλλο μισό του, που ψάχνει ο καθένας στο ταίρι του για να νιώσει ολοκληρωμένος, ευτυχισμένος.

Α ρε Πάολα που μας χρειάζεται…

Είχα καιρό να ξεκινήσω από το σπίτι μετά τα μεσάνυχτα για εξόρμηση διασκέδασης με φίλους. Αποφάσισα να το κάνω με αφορμή σε ένα εορταστικό κάλεσμα, το Σάββατο που μας πέρασε, δηλαδή Σάββατο στην καρδιά της περιόδου των Χριστουγέννων.

Έφτασα στο νυχτερινό κέντρο στις Τζιτζιφιές, όπου πρωτοκλασάτα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής πίστας φιγουράρουν στην τεράστια μαρκίζα, γύρω στις 01.00…

Περίμενα τον πανικό από κόσμο οπότε όταν έφτασα στο parking ήμουν ατάραχος. Η ουρά για το bar τεράστια, ενώ από την πόρτα των κρατήσεων – τραπεζιών τα πράγματα κυλούσαν ομαλά. Ανέφερα στο μετρ το όνομα της κράτησης, είδα στο χαρτί ότι είχαν έρθει ήδη κάποιοι από τους 10 για τους οποίους ήταν το «τραπέζι» και ευθύς ένας νεαρός ζήτησε να τον ακολουθήσω. Όταν μπήκα στον κύριο χώρο του κέντρου στην πίστα ήταν η Πάολα.

Υπερυψωμένη η πίστα, φωτορυθμικά, upbeat νεοσκυλέ ρεπερτόριο και το μαγαζί πραγματικά κολασμένα γεμάτο. Ο δρόμος για το τραπέζι που με περίμενε η παρέα μου μεγάλος και δύσκολος!

Μια γυναίκα δεν ξοφλάει στα πενήντα

Γεωργία Χατζηγεωργίου

Ο έρωτας, όπως και η ηλικία, δεν κοιτάει χρόνια. Ναι, η ηλικία. Η πραγματική, η βιολογική ηλικία δε μας λέει και πολλά. Το θέμα είναι τα χρονάκια που μετράει η καρδιά. Πολλοί είναι άλλωστε οι γερασμένοι νέοι, αλλά σήμερα δε θα ασχοληθούμε μ' αυτούς. Η Ματίνα πλησιάζει τα πενήντα, τα χρυσά πενήντα. 

Μια όμορφη, γοητευτική γυναίκα απ' αυτές που τραβάνε όλα τα βλέμματα πάνω τους, όπου κι αν μπουν. Απ' την αντι-ερωτική εφορία, ως τα πιο underground στέκια. Παντρεύτηκε μικρή. Παράτησε τα νιάτα της, για ένα γάμο υποχρεωτικό. Στην επαρχία που ζούσε, ο γάμος ήταν νόμος, ειδικά αν είχες και μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Για τον έρωτα, ούτε λόγος.

Ποιος ασχολείται με αυτά τα ρομαντικά; «Να παντρευτεί το κορίτσι μας, να φτιάξει ένα σωστό σπιτικό», έλεγε και ξανάλεγε το σόι της. Και έτσι έκανε και το είχε ήδη μετανιώσει πριν καν φορέσει το νυφικό. Δεν έκανε πίσω, όμως. Πώς να κάνει; Είκοσι-κάτι χρονών κοριτσάκι και μερικές δεκαετίες πριν, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό. Κάθε βράδυ που έπεφτε στο κρεββάτι έσφιγγε τα δόντια και ονειρευόταν πότε θα φτάσει στα δεύτερα -άντα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της το δώρο των γενεθλίων της: το διαζύγιο.

ΤΟ ΣΕΞ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Πώς συνήθιζαν να κάνουν έρωτα οι αρχαίοι Έλληνες; Αυτή η ερώτηση μοιάζει ακριβώς σα να αναρωτιέται κανείς πως πηδιόντουσαν πριν δυο και πέντε χιλιάδες χρόνια οι σκύλοι. Οι γαϊδαροι. Οι βάτραχοι. Το κάθε ζώο. Κι όμως. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που είτε γιατί ψάχνεται πως θα παράγει μεγαλύτερη σεξουαλική ηδονή, είτε γιατί καταπιεζότανε από την εκάστοτε θρησκεία, παρουσιάζει ποικιλία στο σχετικό ρεπερτόριο, κατά καιρούς.

Λέμε για τους αρχαίους Έλληνες κι όχι μόνον διότι είναι τα μακρυνά πατριωτάκια μας. Είναι οι πρώτες πουτάνες στη γη στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους οι αρχαίοι Έλληνες. Χαμούρες σκέτες. Ας πιάσουμε τους Αθηναίους. Καραμπινάτοι βάζελοι. Δεν κάνουμε πλάκα.

Όλοι οι Αθηναίοι αφεντικά. Με δούλους και Ι.Χ. επιχειρήσεις.

ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΟΔΕΥΕΙ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Πηγή: FOSPHOTOS

Είναι τόσο της πλάκας ο άνθρωπος. Μιλάμε πολύ σοβαρά. Το ότι δίνει μια ξεχωριστή σημασία στην πρωτοχρονιά, το ότι γιορτάζει μια συγκεκριμένη ημέρα είναι μια ακόμα απόδειξη για το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο εγκέφαλος που κουβαλάει η συντριπτική πλειοψηφία των δίποδων είναι μονοκύτταρος οργανισμός, αμοιβάδα, και χειρώτερα.

Ο άνθρωπος – πρόβατο μοιράζει το χρόνο σε έτη, λες και είναι οικογενειακή πίτσα στα 12 και παρακαλάει να φύγει το καταραμένο 2014 και να ‘ρθει το επόμενο, μήπως σταθεί πιο τυχερούλικο το 2015. Μιλάμε ότι έχεις να κάνεις με φελό, έτσι;

ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΥΤΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ

Μια προσωπικότητα τόσο προικισμένη με ανεξήγητη μεγάλη δύναμη υποβολής κι έναν απόκρυφο μυστικισμό που πάντα συνόδευε τον θρυλικό Ρασπούτιν, είναι επικίνδυνη για κάθε
εξουσιαστή. Γιατί με την πρώτη ευκαιρία, όταν ο λαός δυσφορήσει με τους κυβερνώντες, θα αναζητήσει να εκφράσει την αντίδραση του ακουμπώντας στη μνήμη ενός πεθαμένου, 
ο οποίος όμως προσφέρεται να ενώσει τον κοσμάκη και να λειτουργήσει εφιαλτικά στην εξουσία.

Σα σήμερα, ένα χρόνο περίπου πριν από την μπολσεβικη επανάσταση στην Ρωσία δολοφονήθηκε ο ακόλαστος, δίχως ανταγωνισμό σεξιστής, ψευτοκαλόγερος Γκριγκόρι Εφίμοβιτς, ο περιβόητος Ρασπούτιν, ο πιο ισχυρός άνθρωπος στην Ρωσία μετά τον τσάρο! Δεν τον ήθελαν ζωντανό τον Ρασπούτιν οι αριστοκράτες και οι πολιτικοί και γι' αυτό οργανώθηκε συνωμοτικά η δολοφονία του. Τον φοβόντουσαν μετά και νεκρό ακόμα και οι κομουνιστές που είχαν ανατρέψει το αυτοκρατορικό καθεστώς.

Να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ, γιατρέ μου;

Μια ψυχαναλυτική -και όχι μόνο- προσέγγιση στα θέματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, του έρωτα, της αγάπης, της επιλογής συντρόφου και του γάμου. Αυτή είναι η επεξήγηση που ακολουθεί τον τίτλο του νέου βιβλίου του Ματθαίου Γιωσαφάτ «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;», που πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός. με το λαδί ανοιχτό εξώφυλλο, τον κατακόκκινο τίτλο και το ευτυχές νιόπαντρο (;) ζευγάρι σε χωριστά «δωμάτια». 

Επιλέγω για όσους τον δοκίμασαν και όσους τον φοβούνται τέσσερα αποσπάσματα. Γι’ αυτούς που κουβάλησαν τα πρότυπά τους και τα υποδύθηκαν στο δικό τους σπιτικό. Για εκείνους που δεν τόλμησαν να τα βάλουν με τη μαμά και τον μπαμπά τους. Και για τους τελευταίους των Μοϊκανών που πίστεψαν στον έρωτα, στη δέσμευση της ζωής, της κοινής πορείας που οι δύο κάνουν ανοδική. Το ανικανοποίητο της ζωής ψάχνει στο γάμο να ηρεμήσει. Τα καταφέρνει όμως;

- «Η οικογένεια είναι κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα. Όπως δεν μπορεί να ξεφύγει το παιδί. Το βρέφος εξαρτάται από τους γονείς του, δεν μπορεί να πει, «δεν μ’ αρέσουν αυτοί, να διαλέξουμε άλλους», ούτε να φύγει. Και βέβαια έχει ήδη κάποιες απογοητεύσεις στη ζωή του. Το σώμα του έχει αέρια, πόνους… το γάλα είναι ζεστό ή κρύο… θέλει να κοιμηθεί… το φαγητό δεν είναι καλό… Μετά, όταν μεγαλώνουμε και παντρευόμαστε, μαλακώνουμε: «Γιατί έκανες έτσι τον μουσακά…», που δεν μας άρεσε κτλ. Επαναλαμβάνεται, δηλαδή, το ίδιο πράγμα».

Αντίο, 2014

γράφει ο Knight of Creator

Άλλος ένας χρόνος πέρασε στο θέατρο της ματαιότητας. Πόσες και πόσες χρονιές δεν έχουν περάσει όλες τις χιλιετίες που ο άνθρωπος περπατάει και αναπνέει και άλλες τόσες θα περάσουν, μέχρι να τελειώσει η κωμωδία. Πόσες γενιές, πόσες ζωές δεν έχουν σβήσει και δεν έχουν ξεχαστεί, με την ίδια σκληρότητα και την ίδια ωμότητα.

Πόσο μάταιος είναι αυτός ο κόσμος. Διαρκώς ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια, σε έναν δίχως τέλος κύκλο οδύνης, διδαχής και ανοησίας. Τι μένει ή τι μπορούμε με απόλυτη σιγουριά να υποθέσουμε να πούμε πως μένει, σε μια τέτοια μάταιη πορεία προς το Θάνατο; Ό,τι αγάπησες θα χαθεί και θα πεθάνει. Όσα σε έκαναν να γελάσεις, θα σε κάνουν να κλάψεις. Όσα σε πρόδωσαν, θα σβήσουν. Όσα λάτρεψες, θα σαπίσουν στο πέρας του απείρου, στα βάθη της αβύσσου, αλλά μη θλίβεσαι, γιατί το ίδιο θα βιώσεις κι εσύ.

Ξύπνα εις τους αιώνες κοιμισμένε. Είσαι ήδη νεκρός και ούτε Θεός, ούτε Άνθρωπος θα μπορέσει αυτό ποτέ να το αποτρέψει. Ό,τι κάνεις είναι μάταιο. Αγωνίσου, αλλά να θυμάσαι πως είναι μάταιο. Μην ξεχνάς τη ματαιότητα. Θυσιάσου για όποια ιδέα, για όποιο ιδανικό θέλεις ή σε γεμίζει. Αλλά μην ξεχνάς τη ματαιότητά σου. Κάνε ό,τι επιθυμείς, αλλά να θυμάσαι πως κι αυτό μάταιο και εφήμερο θα είναι. Γέλα, κορόιδεψε, χλεύασε όσο θέλεις είτε έχεις δίκιο, είτε άδικο. Κι αυτό ακόμα, μάταιο θα είναι.

Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να νικήσει το Θάνατο. Κι αυτό ακόμα, μάταιο θα ήταν.

ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ-ΟΡΦΙΚΗ ΜΥΗΣΗ!

Έγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης για το Ζεϊμπέκικο
 Το 1934 είδα αληθινούς ζεϊμπέκηδες που μπαρκάρανε στη Σμύρνη, στο πλοίο που με πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη.

 Πήγαινα να δω τα μωσαϊκά στην Αγία Σοφία, που εκείνο τον καιρό είχε ξεσκεπάσει ο Αμερικανός βυζαντινολόγος Ουίτμορ. Αυτοί οι ζεϊμπέκηδες ήταν ντυμένοι με τις παλιές στολές τους και έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς που είχε ζωγραφίσει ο Γύζης και ο Λύτρας. Ο ένας απ’ αυτούς, ως τριανταπέντε χρονών, μιλούσε καλά ελληνικά και μου έλεγε διάφορα πράγματα. Ιδίως μου μιλούσε για το πώς χόρευε ένας νεαρός που ήταν μαζί τους και όλο έλεγε ότι κανείς δεν τον φτάνει στο χορό.


 Προς το ηλιοβασίλεμα, όταν ξεκίνησε το πλοίο για την Πόλη, ο νεαρός χόρεψε πάνω στο κατάστρωμα.Ήταν κοντός και χοντροκόκαλος, αλλά μόλις άρχισε να κινείται πραγματικά μετεμορφώθη. Δεν ήταν πια το ίδιο πρόσωπο. Την ανδρεία του, γιατί ήταν ανδρείος πολύ, σχεδόν άγριος, συνεπλήρωνε περίεργα ένα είδος ταπεινότητος και ένα είδος ευγνωμοσύνης, που δεν ήταν γνωστό ποιον απευθύνεται και ήταν σαν να ευγνωμονεί, με πολλή σεμνότητα ένα θεό, για το θαύμα που είναι η ζωή.