Από τον Χρήστο Γιανναρά (*)
Αν προλάβει πια να υπάρξει πρωθυπουργός με παρατεταμένη θητεία, θα είναι κάποιος που ΘΑ ΜΙΛΑΕΙ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ.
ΛΟΓΙΚΑ, δηλαδή με τους όρους της κοινής και στοιχειώδους λογικής, ελπίδα να ανακάμψει το αποσυντεθειμένο πια και χρεοκοπημένο (υπό επιτροπεία επαχθέστατη) ελλαδικό κράτος, δεν υπάρχει. Για χίλιους-μύριους ολοφάνερους λόγους – θα αρκούσε όμως ένας και μόνος: Είναι των αδυνάτων αδύνατο να έχει συνέχεια ιστορικής παρουσίας μια συλλογικότητα, στην οποία, δεκαετίες τώρα, δεν κρίνεται κανένας για τίποτα – ειδεχθέστατα κοινωνικά και πολιτικά εγκλήματα μένουν ατιμώρητα ή και πανηγυρικώς αμνηστεύονται. H παρανομία, η καταστροφή ή κλοπή κοινωνικής περιουσίας, είναι καθεστώς. Οι φυσικοί αυτουργοί της χρεοκοπίας εξακολουθούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν την εξουσία και τα λάφυρα της σύλησης του κοινωνικού χρήματος, έχοντας με νόμο εξασφαλίσει την ατιμωρησία των κακουργημάτων τους.
Ταυτόχρονα, κάθε αξιολόγηση, κριτική αποτίμηση και διαβάθμιση της ποιότητας έχει καταργηθεί, η βαθμολογία έχει εξοβελιστεί από το σχολείο ή διατηρείται συμβατικά, η αντιγραφή στα πανεπιστήμια ή η κομματική στράτευση εξασφαλίζουν πτυχίο σε ανατριχιαστικά αγράμματους.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κρίνονται ούτε για εξόφθαλμη ανεπάρκεια, βασανισμό ή εκβιασμό του πολίτη, προάγονται μόνο με τα χρόνια παρουσίας τους στην «υπηρεσία». O εργατικός δεν διακρίνεται από τον φυγόπονο ούτε ο ευφυής από τον μικρονοϊκό ούτε ο τίμιος από τον διεφθαρμένο. Σε καμία βαθμίδα της προσχηματικής ιεράρχησης ευθυνών δεν αποτιμώνται προσόντα, ικανότητες, ήθος, πεπραγμένα – πουθενά, από το νηπιαγωγείο έως το υπουργικό συμβούλιο.
Μεθοδικά, εσκεμμένα, η έννοια της αξιολόγησης έχει ταυτιστεί στις συνειδήσεις με τον αναχρονιστικό συντηρητισμό, τον αυταρχισμό, την καταπίεση. Κάθε βράδυ αγέλες ανεγκέφαλων υπανθρώπων λυμαίνονται συγκεκριμένη περιοχή της πρωτεύουσας, κάθε νύχτα «προσάγονται» κάποιοι στον εισαγγελέα, δεν κρατείται ποτέ κανένας. Είναι αδιανόητο να κριθούν ένοχοι ή να παραπεμφθούν σε ψυχίατρο.
H ασυδοσία και ο τραμπουκισμός λογαριάζονται στην «προοδευτική» Ελλάδα σαν «κοινωνικές κατακτήσεις», το ίδιο και η εκδοχή του πανεπιστημίου ως «ασύλου» της παράνοιας, των βανδαλισμών, της αισθητικής βαναυσότητας.
Η κατρακύλα της χώρας προς την ιστορική εξαφάνιση