Το να χάνεις τα πάντα είναι..

.. Θάνατος.

Ζεις πολύ περίπλοκα, με αρκετές έγνοιες και αρκετούς τρόπους ευχαρίστησης, μπόλικη ικανοποίηση και κάμποση απογοήτευση. Και ξάφνου τα χάνεις όλα. Χάνεις κάθε γνωστό τρόπο ευχαρίστησης, όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, χάνεις τα πάντα.. Και για μια στιγμή ή για δέκα στιγμές είσαι τελείως μετέωρος. Απλώς ξέρεις ότι Υπάρχεις. Τίποτα άλλο!

Και μετά ξαφνικά αρχίζεις να ευχαριστιέσαι το λύγισμα τεσσάρων πέντε δαχτύλων (Γέννηση). Ή την ανακούφιση από το κατούρημα. Απολαμβάνεις μια μπουκιά βραστό ψάρι (γιαξξ) ή μια γουλιά νερό. Δεν το κάνεις επίτηδες. Απλώς συμβαίνει να επινοείς απλούς τρόπους να ευχαριστιέσαι. Και μαζί τους κάποιες ασήμαντες αγωνίες. Οι μέρες περνάνε και οι τρόποι ευχαρίστησης γίνονται περισσότεροι, πιο πολύπλοκοι, το ίδιο και οι αγωνίες.

Και έρχονται σκέψεις ότι πάντα στο μέλλον υπάρχει ένα ορόσημο, ένα σημείο το οποίο περιμένεις. Μόνες τους έρχονται και αυτές. Λες “πωωωω όταν ξαναπερπατήσω, θα είναι πολύ καλή φάση” και την επόμενη στιγμή σκέφτεσαι “μα πως θα αντέξω ακόμη ενάμιση μήνα χωρίς περπάτημα”. Και τελικά καταφέρνει να περπατήσεις και νομίζεις ότι το σύμπαν είναι πιο γυαλιστερό, ότι όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές σαν κατι γυαλιστερές ταινίες του Χόλυγουντ, όπου στο τέλος, με χαρούμενες μουσικές πέφτουν οι τίτλοι τέλος υποδηλώνοντας ότι από εδώ και πέρα οι πρωταγωνιστές μας ζουν μέσα σε άφατη ευτυχία.

Τώρα όλα όλα αυτά συμβαίνουν από μόνα τους!

Τι γίνεται όταν κλείνουμε τα μάτια

• Δοκίμασε να κλείσεις τα μάτια σου και πες μου τι βλέπεις αν δεν το σκεφτείς καθόλου αυτό που βλέπεις.
• Βλέπω μαύρο φόντο και κάτι οριζόντιο πιο λευκό. Χμ.. αλλά αυτό είχε σκέψεις μέσα.
• Χεχε, ναι! Θες να δοκιμάσεις πάλι;
• Ωραία! Κλείνω τα μάτια.. μαύρο φόντο. Αμέσως πετάγεται η σκέψη “πιφ πάλι σκέφτομαι”. Ξαφνικά πετάγεται μια κόκκινη ζουμερή ντομάτα.

• Χαχαχα, τέλεια. Αυτό το μαύρο φόντο θα μπορούσες να πεις ότι είναι κάτι Άγνωστο, πριν του δώσεις το όνομα “μαύρο φόντο”; Κάτι το ασχηματοποίητο,  το αδιαμόρφωτο;
• Ναι, είναι κάτι το άγνωστο και αδιαμόρφωτο, όμως είναι οικείο.
• Τέλεια. Και μετά ξυπνάει ο νους.. και τότε βλέπεις διάφορα.. κόκκινες ντομάτες, λευκό οριζόντιο κλπ. Θα έλεγε κανείς ότι με κλειστά μάτια δεν βλέπουμε τίποτα. Και όμως! Εγώ βλέπω περίεργα σχήματα, γεωμετρικά. Άσπρες γραμμές. Πιπεριές. Χίλια δυο.
• Α, το πήρα απόφαση, θα φτιάξω γεμιστά. Ντομάτες πιπεριές!

Χρειάζονται ὅσο οὐδέποτε ἄλλοτε οἱ Ἥρωες…

Δὲν ἔχουμε κάπου νὰ καταφύγουμε ἐὰν ἀπωλέσουμε πλήρως αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν.
Διότι, τελικῶς (κατὰ Θεμιστοκλῆ) Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι καὶ ὄχι (τόσο) οἱ τόποι. Πρὸς τοῦτον καὶ στὰ Περσικὰ οἱ Ἀθηναῖοι ὡς Πατρίδα τους ἀπεφάσισαν νὰ ὁρίσουν τὰ …πλοῖα τους, ἐφ΄ ὅσον ἡ πόλις τους κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Ξέρξου.

Μὰ οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, πού, θεωρητικῶς, συνιστοῦν κοινωνία καί, κατ’ ἐπέκτασιν, Πατρίδα, πλέον διέπονται ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀναγκαία. Διάφορα συμφέροντα, μικρὰ ἢ μεγάλα, καθορίζουν, ἄλλοτε σαφῶς καὶ ἄλλοτε ἀσαφῶς, τὸ ποῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε καὶ ποιὲς σχέσεις νὰ ἀναπτύξουμε, νὰ καλλιεργήσουμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦμε. Οἱ δὲ διάφορες …«ἰδεοληψίες» καὶ «ἰδεολογίες κυριαρχοῦν στὴν καθημερινότητά μας, πλημμυρίζοντάς μας μὲ ἀσάφειες καὶ γεμίζοντάς μας μὲ ἀμφιβολίες.

Ὅμως ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ κατάστασις εἶναι ποὺ πλέον, ἐξ ἀνάγκης, ἀναγεννᾶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ ἐπαναδομήσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Ποιος ή τι μπορεί να διαταράξει τον ήσυχο νου;

Ήταν ένας οικογενειάρχης γιόγκι, στην Ινδία, του οποίου η σύζυγος ήταν μια ζωντανή ενσάρκωση της οργής, ακόμα πιο οξύθυμη κι από τη γυναίκα του Σωκράτη. 

Ό,τι κι αν έκανε ο γιόγκι δεν την ευχαριστούσε, ούτε της φαινόταν σωστό.

 Ακόμα και οι γείτονες συχνά παραπονούνταν για την αψιθυμία της. 

Ο γιόγκι, με τη φυσική καλοσύνη του και ασφαλής στην εσωτερική του ηρεμία, υπομονετικά δεν της αντιμιλούσε, ελπίζοντας ότι με τον καιρό θα διορθωνόταν. 

Όμως αυτή δεν είχε καμία υπομονή μαζί του και ήταν πεισματικά αποφασισμένη να δώσει τέλος σ’ αυτό που θεωρούσε «παράλογη πνευματικότητα». 

Αφού όλοι οι σατανικοί τρόποι που είχε σκαρφιστεί απέτυχαν, έκαψε όλα τα βιβλία του και μετά έκαψε και το σπίτι τους. 

Οι άνθρωποι, ασυνείδητα, δημιουργούν τα εσωτερικά τους προβλήματα στο περιβάλλον τους. Ο τρόπος που υποφέρουν στις σχέσεις τους με τους άλλους είναι και ο τρόπος που υποφέρουν μέσα του

Οι άνθρωποι αισθάνονται κάθε πίεση στο σώμα τους, συσσωρεύουν συναισθήματα που πρέπει να εκφραστούν με κάποιο τρόπο. Για παράδειγμα, κάποτε ήρθε να με δει ένας άνθρωπος με μια έντονη κράμπα στο στομάχι, αδημονώντας να λύσει αμέσως το πρόβλημά του.

Ήρθε λίγο νωρίτερα και γι’ αυτό τον ρώτησα: «Μήπως θα θέλατε πρώτα ένα τσάι; Είναι πολύ νωρίς ακόμα».

«Όχι δε θέλω τσάι. Θέλω να μου λύσετε το πρόβλημά μου».

«Τότε θα επιστρέψω σε δέκα λεπτά. Περιμένετε λίγο», πρότεινα.

Έγινε έξαλλος μαζί μου. «Όχι!», φώναξε. «Θέλω να μείνετε εδώ και να με βοηθήσετε με τα προβλήματά μου τώρα αμέσως». Αν και είχα θυμώσει μαζί του, κατάλαβα ότι η κράμπα του θα πρέπει να ήταν ανυπόφορη, κι έτσι τελικά ενέδωσα, αντί να επιμείνω στην αρχική μου απόφαση.

«Πως είναι να έχει κανείς στο στομάχι του μια κράμπα σαν τη δική σας;», ρώτησα. ‘Εμεινε για λίγο σιωπηλός. «Είναι σαν κάτι που προσπαθεί να βγει έξω. Νιώθω μπλοκαρισμένος», απάντησε. Όσο προσπαθούσα να δουλέψω μαζί του, τόσο ένιωθα ανήμπορος να τον βοηθήσω, γιατί ήταν πάρα πολύ μπλοκαρισμένος. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Ήταν επίσης απίστευτα καταπιεστικός. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα τις ερωτήσεις μου, ώσπου στο τέλος άκουσα τον εαυτό μου να λέει με τσιριχτή και κλαψιάρικη φωνή: «Βγάλε με έξω! Δεν αντέχω εδώ μέσα, άφησέ με!».

Σπονδυλική Στήλη – Το Μήνυμα του κάθε Σπονδύλου για τη Ζωή μας

Κάθε σπόνδυλος έχει ένα δικό του θέμα και μας αποκαλύπτει το μήνυμά του.

Κάθε σπόνδυλος συνδέεται με ένα γεγονός στη ζωή μας.
Τη σπονδυλική μας στήλη διαπερνά ένα κανάλι φωτός

Όλες οι σημαντικές μας μνήμες στη ζωή μας και όλα τα γεγονότα δεν έχουν χαραχτεί μόνο στην ψυχή μας αλλά έχουν αποθηκευτεί και στους σπονδύλους μας. Κάθε σπόνδυλος έχει αποθηκευμένες πληροφορίες φωτός για διάφορα θέματα και πεδία στην εξέλιξη μας. Κάθε σπόνδυλος που πονά ή έχει εκδηλώσει πρόβλημα, «μιλάει» το θέμα. Το αναδύει στην επιφάνεια. Ρόλος μας να καταλάβουμε τι θέλει να πει το σώμα μας. Βρίσκοντας το θέμα των σπονδύλων που πονάει, κατανοούμε το μήνυμα του σώματός μας. Και αντίστροφα, κατανοώντας το σώμα μας, το βοηθάμε να θεραπευτεί.

Η αλληλουχία των θεμάτων από τον κόκκυγα έως τον αυχένα, αποκαλύπτει τα βασικά γεγονότα που καθόρισαν τη ζωή μας και επέδρασαν εξολοκλήρου στο σώμα μας.

Παρακάτω θα δείτε τους βασικούς τομείς θεμάτων μερικών από τους σπονδύλους. Κάθε σπόνδυλος φέρει πληροφορίες για τον καθένα ξεχωριστά ως προς τα ακόλουθα (γενικά) θέματα:

Κάθε ανθρώπινο ον είναι μια έκφραση του μεγαλειώδους, αχανούς Πνεύματος

Όταν αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε το συνολικό ον που καλείται άνθρωπος, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι ένας απλός υλικός οργανισμός. Μέσα του υπάρχουν πολλές δυνάμεις των οποίων τις δυνατότητες χρησιμοποιεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό καθώς προσαρμόζεται στις συνθήκες αυτού του κόσμου. Οι δυνατότητές τους είναι εξαιρετικά μεγαλύτερες από το ποσοστό που νομίζει ένα μέσο πρόσωπο.

Πίσω από το φως σε κάθε μικρό γλόμπο υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό ρεύμα. Κάτω από κάθε μικρό κύμα υπάρχει ο αχανής ωκεανός που έγινε τα πολλά κύματα. Έτσι είναι και με τα ανθρώπινα όντα. Ο Θεός έπλασε κάθε άνθρωπο κατ’ εικόνα Του, και έδωσε σε κάθε έναν ελευθερία. Ξεχνάτε όμως την Πηγή της ύπαρξής σας και την απαράμιλλη δύναμη του Θεού η οποία είναι ένα έμφυτο τμήμα σας. Οι δυνατότητες αυτού του κόσμου είναι περιορισμένες. Η δυνητική πρόοδος του ανθρώπου είναι απεριόριστη.

Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις

«Το ασανσέρ προς την επιτυχία βρίσκεται εκτός λειτουργίας. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα σκαλοπάτια…το ένα κατόπιν του άλλου», Ρενέ Ζιράρ (Γάλλος φιλόσοφος και Ακαδημαϊκός).Του Νικόλαου Βακόνδιου 

Λέγεται συχνά ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Ξεχνούμε όμως, ότι σε μικρή ηλικία μάθαμε να κολυμπούμε στη θάλασσα, ενώ πριν δεν γνωρίζαμε το πώς…

Προτού μας δείξει κάποιος πώς έπρεπε να κινήσουμε τα χέρια και τα πόδια μας προκειμένου να κολυμπήσουμε, το μυαλό μας δε γνώριζε ότι διαθέτει αυτή τη δυνατότητα…

Σε αυτό το γεγονός, ότι αποκαλύπτονται δυνατότητες του εαυτού μας τις οποίες δε γνωρίζουμε, μέσα από το να μαθαίνουμε, αναφέρθηκε ο Γαλιλαίος λέγοντας…

«Δεν μπορείς να διδάξεις κάτι σε έναν άνθρωπο, μπορείς μόνο να τον βοηθήσεις να το ανακαλύψει μέσα του…»

Το ίδιο αφορά και την αυτοεκτίμηση, η οποία μπορεί συνεχώς να αυξάνει με σταδιακά βήματα-αλλαγές…

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία με τους αστερίες του ανθρωπολόγου Loren Eiseley.

…Σε μία παραλία μετά από καταιγίδα, ένας ηλικιωμένος άνδρας παρατηρεί μια νεαρή γυναίκα, να πετά πίσω στη θάλασσα έναν έναν ξεβρασμένους αστερίες πίσω στη θάλασσα.

Έχετε, άραγε, τον έλεγχο της ζωής σας?

Οι περισσότεροι τρέχουμε δίχως σκοπό, σαν αυτοκίνητα φυγάδων, χωρίς κανένα σχέδιο. Τρέχοντας αψήφιστα στο δρόμο της ζωής, δεν συνειδητοποιούμε τον σκοπό του ταξιδιού μας. Σπάνια προσέχουμε αν βρισκόμαστε σε ελικοειδείς παράδρομους που δεν οδηγούν πουθενά ή σε ευθείς δρόμους που οδηγούν κατ’ ευθείαν στον σκοπό μας. Πώς μπορούμε να βρούμε τον σκοπό μας αν δεν τον σκεφτόμαστε ποτέ?

Έχετε επιτρέψει να διαστρεβλωθεί η ζωή σας από δυνάμεις που φαίνονται να είναι ισχυρότερες από τις δικές σας? Έχετε, άραγε, τον έλεγχο της ζωής σας? Μη βυθίζεστε μέσα στο τέλμα της μετριότητας. Υψωθείτε πάνω από τα πλήθη. Βγείτε από την αποπνικτική μονοτονία της ρουτίνας και περάστε σε μια πιο εκλεπτυσμένη, πιο πολύχρωμη ζωή, αυτήν της επιτυχίας και της διαρκώς ανανεούμενης γαλήνης.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΡΘΩΣ ΛΕΓΕΙΝ

Ένα είναι το τι πρέπει να λέγουμε. 

Άλλο πόσα πρέπει να λέγουμε. 

Τρίτον προς ποιους πρέπει να λέγουμε. 

Τέταρτο πότε πρέπει να λέγουμε. 

Αυτά πού πρέπει, λοιπόν, να λέγουμε, είναι εκείνα τα οποία ωφελούν και τον λέγοντα και τον ακούοντα. Όσα δε πρέπει να λέγουμε, ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα των απαιτουμένων.