H Ελληνική γλώσσα είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας… που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο Πνεύμα. Η Ελληνική γλώσσα με την μαθηματική της δομή… και τη θέασή της στον αριθμό ΕΝΝΕΑ… ίσως και να γίνει… ποιος ξέρει… στο μέλλον… η γλώσσα της Πληροφορικής… αλλά και της νέας γενιάς των εξελιγμένων Ηλεκτρονικών Υπολογιστών… διότι μόνον σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
Η Ελληνική γλώσσα έχει πολλές λέξεις για έννοιες… οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες. Η Ελληνική γλώσσα μέσω της ετυμολογίας… μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής…. ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Η Ελληνική γλώσσα έχει πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο π.χ. «η, ι, υ, ει, οι» κτλ… όχι μόνον αυτό δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει… αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς… πώς να γράφουμε σωστά. Η Ελληνική γλώσσα έχει ορθογραφία.. που με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία… αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας Νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Η Ελληνική γλώσσα έχει ομιλία και όταν μιλάς… ταυτόχρονα συνειδητοποιείς το τι ακριβώς λες, ενώ μιλάς και εκστομίζεις συγχρόνως την κάθε λέξη ταυτόχρονα και σκέφτεσαι την σημασία της. Η Ελληνική γλώσσα διαχωρίζει διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα όπως… το ατύχημα από το δυστύχημα… το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο… την αγάπη από τον έρωτα. Στη Ελληνική γλώσσα έχει το σημαίνον: (την λέξη) και το σημαινόμενον: (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα… όπως π.χ. στα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο: car και το αυτοκίνητο: cloud και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε… αυτό να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο φυσικά είναι αδύνατον. Γι αυτό το λόγο και πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά… σαν «εννοιολογική» γλώσσα… από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο»…. π.χ. αν για παράδειγμα πάρουμε τη λέξη: ο «άρχων»… δηλαδή… είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων)… και πράγματι ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική σου γη και το δικό σου σπίτι…. αλλά βλέπεις αυτό το σπίτι έρχονται να στο πάρουν σήμερα…. με ότι συνέπειες αυτό έχει…!.. κι εσύ Έλληνα Πολίτη κοιμάσαι… του καλού καιρού…. π.χ. η λέξη «βοηθός»… σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει… βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. π.χ. η λέξη «φθόνος»… ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι…. και πράγματι ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει»… δηλαδή μας ελαττώνει ως ανθρώπους και μας φθίνει συνεχώς… μέχρι να καταρρεύσει η υγεία μας. Κι όταν πάλι αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει… πως το λέμε; Μα, φυσικά… «άφθονο». Η Ελληνική γλώσσα όμως μας λέει ακόμη και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι.