Ακόμα

Εσύ που χαμογελάς με ωμότητα κρυμμένη άκομψα πίσω απ’ τα χείλη. Ορκίζομαι πως κάπου σε έχω ξαναδεί. Ίσως σε κάποιο όνειρο που μ' έκανε να ξυπνήσω σαστισμένος. Ίσως σε κάποιον εφιάλτη που είχα ανάγκη μόνο την αγκαλιά του ύπνου. Μέσα στα μάτια σου ένας χειμώνας αποστειρωμένος κι όταν τον αντικρίζω το αίμα αρχίζει να κυλάει πηχτό στις φλέβες μου σαν ρείθρο που παγώνει. Τα πόδια μου ξεραίνονται σαν γερασμένοι κορμοί έτοιμοι να σωριαστούν στο χώμα.

-Δεν είναι η όψη μου που σε τρομάζει. Είναι η δική σου που άρχισε να σκίζεται απ'το κρύο της νύχτας. Κοίτα καλά το πρόσωπο και το κορμί μου. Δεν θα βρεις την παραμικρή εκδορά. Έμαθα να τις κρύβω με τέχνη,  όπως άλλωστε και τις προθέσεις μου. 

Αλλά για χάρη του παλιού μας καιρού, τότε που μ' είχες ακόμη μες την κοιλιά  σου, σαν ένα διαολεμένο εξάμβλωμα που πάσχιζες να αποβάλλεις, θα σου μιλήσω ανοιχτά. Ζεις σ' ένα κόσμο εντυπώσεων. 

Μοναδική σου παρηγοριά είναι η κατάντια της εποχής. Σε αυτή την κατάντια καταλογίζεις την παντοδυναμία της εικόνας και χάρη σ' αυτή την κατάντια μπορείς και διατηρείς ελπίδες για τον άνθρωπο. 

Ανόητε. 

Ο άνθρωπος δεν κατήντησε έτσι. Ήταν ανέκαθεν έτσι. Αν καταλάβαινες αυτό, θα καταλάβαινες πως δεν υπάρχει λόγος να ελπίζεις. Η εικόνα είναι ένα μικρόβιο που κυλάει μέσα στη ροή της ιστορίας. 

Περί της σκιάς και της πτώσης

«Ο σημερινός άνθρωπος εμφανίστηκε στον κόσμο, τη ίδια εκείνη στιγμή, που το πρώτο Εγώ, επέλεξε να γνωρίσει και να αισθανθεί τον κόσμο αυτόνομα, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει ότι η αίσθηση αυτή συμβαίνει, ακριβώς τη στιγμή που το σώμα επιλέγει να αποκωδικοποιήσει την παρατήρηση της ψυχή του, ως δικό του αισθητό κόσμο.»

Ίσως κάνω λάθος, όμως -σε μας- παραμένει δύσκολο να διακρίνουμε ποιος είναι ο πραγματικός πνευματικός ηγέτης και ποιος ο χειραγωγός μας. Από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε μέσα από τις θρησκείες -για παράδειγμα-, οι περισσότεροι πνευματικοί δάσκαλοι ανήκουν μάλλον στη δεύτερη κατηγορία, ενώ μονάχα οι ιδρυτές αυτών των θρησκειών ανήκουν στους ηγέτες του πνευματικού κόσμου, αν και -στην ουσία- αμφιβάλω αν είχαν όσο ζούσαν ως στόχο την ίδρυση της οποιασδήποτε θρησκείας. Ο κάθε φωτισμένος ηγέτης που μπορεί να παρουσιαστεί στην ανθρωπότητα, συνειδητοποιεί και αντιλαμβάνεται τόσο τον κόσμο όσο και τον άνθρωπο μέσα σε αυτόν, για όσο διαρκεί η ζωή του. Όμως οι οργανωμένες θρησκείες και οι διδασκαλίες που δημιουργούνται στο όνομά του, εμφανίζονται αρκετά χρόνια αργότερα και κάτω από την καθοδήγηση και διοίκηση ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι απαραιτήτως ηγέτες του ιδίου επιπέδου με τον αρχικό. Ίσως μάλιστα να μην έχουν καν τον ίδιο στόχο, αλλά να ενδιαφέρονται απλά και μόνο για τη δημιουργία ενός διαφορετικού συστήματος εξουσίας μέσα από την πνευματική χειραγώγηση των ανθρώπων. Ίσως δηλαδή, το μόνο που πετυχαίνουν τελικά αυτοί οι πνευματικοί ηγέτες, είναι η δημιουργία ενός νέου εργαλείου εξουσίας στα χέρια των επιτήδειων.

Κι αυτό, διότι φαντάζομαι ποια μπορεί να ήταν άραγε η αντίδραση του ίδιου του Χριστού, αν βρισκόταν αυτή τη στιγμή μαζί μας, γνωρίζοντας συγχρόνως όλα αυτά τα παρακλάδια θρησκειών που έχουν δημιουργηθεί στο όνομά του από το θάνατό του μέχρι σήμερα. Θα είχε μάλιστα ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον, αν μαζί του βρίσκονταν και κάποιοι από εκείνους τους πρώτους πνευματικούς ηγέτες όπως ο Σωκράτης ή και ο Βούδας, οι οποίοι συζητώντας μεταξύ τους αλλά και μαζί μας, να μας εξηγούσαν πού συμφωνούν και πού διαφωνούν με όλα αυτά που ακολούθησαν το θάνατό τους και την πορεία που πήραν τελικά οι σκέψεις και τα έργα τους.

Κάθε ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανακάλυψη της αλήθειας για όλα τα πράγματα, ιδιαίτερα όμως της αλήθειας που έχει να κάνει με την πνευματικότητα, βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι διακατέχονται από πεποιθήσεις που δύσκολα αποχωρίζονται. Οι πιο ακλόνητες πεποιθήσεις τους είναι εκείνες που δεν τους επιτρέπουν να πιστέψουν ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, καθώς υπάρχει πραγματικά.

Ο θάνατος έτσι όπως μας τον έχουν διδάξει και περιγράψει δεν υπάρχει και όταν αφήνεις το γήινο σώμα σου, περνάς αμέσως στο αιθερικό σου. Η μετάβαση είναι πολύ εύκολη και ευπρόσδεκτη και λίγες ψυχές μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, η οποία γίνεται αισθητή μόνο από την ελευθερία που νιώθεις και την απαλλαγή από την αρρώστια που μπορεί να ήταν η αιτία του θανάτου σου.

Κάθε ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος.

Η αρχή είναι η γέννηση μας, το τέλος είναι ο θάνατος μας και το μεσαίο κομμάτι είναι η ζωή που ζούμε στο ενδιάμεσο.

Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι ζούμε μόνο μια ζωή. Αλλά δεν είναι έτσι.

Αντί να εξετάσουμε το σύνολο της έννοιας της μετενσάρκωσης, ίσως θα μπορούσαμε να πούμε απλά ότι, σύμφωνα με όλους τους σοφούς, τους αναληφθέντες δασκάλους και τους ουράνιους οδηγούς μας, είμαστε αιώνιοι.

Είμαστε κομμάτια του Θεού που αποτελούνται από ένα ενιαίο, συμπαντικό στοιχείο - την αγάπη.

Πάντα ζούμε, πάντα είμαστε ζωντανοί με τη μία ή την άλλη μορφή.

Πριν εξατομικευτούμε, ήμασταν το ίδιο: ο Θεός. Μετά που εξατομικευτήκαμε, ήμαστε το ίδιο: ο Θεός.

Ή θα μπορούσαμε να πούμε "αγάπη".

Γνώση, αυτογνωσία και σοφία...

Τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος; Ποιοι είμαστε, ποιος ο προορισμός μας; Από που ερχόμαστε, και που πάμε;  Oι ερωτήσεις αυτές απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχαιότητα,  και συνεχίζουν να απασχολούν  κάθε ειλικρινή οδοιπόρο της Γνώσης. Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο;

Eίναι προφανές πως ο «λόγος» και η νόηση αποτελούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, γι’ αυτό και ο Αριστοτέλης όρισε τον άνθρωπο ως «έλλογο ον».

Νόηση είναι η ικανότητα να  αντιλαμβανόμαστε και να διαχωρίζουμε τη συμπεριφορά, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας από αυτά των άλλων, καθώς επίσης να κατανοούμε τα κίνητρα των πράξεων μας καθώς και των ανθρώπων γύρω μας. Νόηση είναι επίσης η ικανότητα να κάνουμε περίπλοκους υπολογισμούς, να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και να γνωρίσουμε τα  μυστήρια της φύσης. Η νόηση επιτρέπει την γνώση, η οποία αποτελεί μία συσσωρευτική στον χρόνο διαδικασία.

Από την αρχαιότητα ήδη οι  πανεπιστήμονες φιλόσοφοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν με διάφορους τρόπους τον κόσμο. Το ζήτημα όμως πάντα ήταν πως να τον αλλάξουμε προς το καλύτερο, τόσο  προς όφελος του ανθρώπου (περισσότερο) , αλλά και της βιόσφαιρας στο σύνολο της (λιγότερο έως καθόλου).

Σήμερα ως άνθρωποι καλούμαστε να διαχειριστούμε το μεγαλύτερο κεφάλαιο γνώσης, που κατείχε ποτέ η ανθρωπότητα, εκ του αποτελέσματος όμως είναι προφανές πως η γνώση δεν εξασφαλίζει και την ευημερία. Και αυτό διότι  ακόμα και σήμερα,  την εποχή της ψηφιακής νανο- τεχνολογίας η συσσωρευμένη γνώση, δεν απέτρεψε  τον κίνδυνο να βρεθούμε αντιμέτωποι μία σειρά εξαιρετικά  σοβαρών και πολύπλοκων  κρίσεων που αφορούν τόσο τις ανθρώπινες κοινωνίες, (κρίσεις  οικονομικές, πολιτικές, αξιών και συστημάτων διαχείρισης καταστάσεων) όσο και το  περιβάλλον. 

Πνευματική μοναξιά...

«Όταν νοιώθεις ‘ξένος’ στον κόσμο που γεννήθηκες, είναι  ίσως διότι γεννήθηκες ώστε να βοηθήσεις με την ύπαρξη σου,  να δημιουργηθεί ένας νέος  διαφορετικός. 

Μην εστιάζεις όλη σου την ενέργεια στο να  ‘μοιράζεσαι’ τις σκέψεις σου νομίζοντας πως θα αλλάξουν εύκολα οι σκέψεις των ανθρώπων που σκέπτονται διαφορετικά από εσένα. 

Κρύβεσαι στις σκιές, στους καθρέφτες της σιωπής, αιώνιας στιγμής, της ζωής που έχασες… που ξέχασες, που δεν έζησες…

Δεν χρειάζεται να τακτοποιήσεις τα πάντα για να είναι τέλεια.

Δεν χρειάζεται να θέσεις όρους και προϋποθέσεις για να είσαι ευτυχισμένος και να περιμένεις να επιτευχθούν για να αρχίσεις να ζεις! Μην περιμένεις να γίνει πρώτα κάτι και καθυστερείς την ευτυχία σου.

Δεν χρειάζεται να είναι όλα “εντάξει” για να νιώσεις καλά!

Μην θεοποιείς το “Τέλειο” και το εξιδανικεύεις, γιατί έτσι το κάνεις άπιαστο.

Θέσε εσύ τους δικούς σου όρους στην τελειότητα.

Όρισε “τέλεια” κάθε απλή στιγμή, για να το βιώνεις συχνά ;)!*

Εισπνέω Θεό

Ένας εύκολος και γρήγορος διαλογισμός που μπορούμε να κάνουμε και έχει πολλά οφέλη είναι μέσω της αναπνοής.

Ο παραδοσιακός τρόπος που είναι ένας από τους κορυφαίους αλλά λίγο δύσκολος για έναν αρχάριο και θέλει αρκετή πρακτική, είναι η συγκέντρωση στην αναπνοή. Αδειάζει το μυαλό από σκέψεις και αυξάνει την δόνηση της ενέργειας μας.

Ένας πιο εύκολος τρόπος είναι καθώς συγκεντρωνόμαστε στην αναπνοή, δηλώνουμε πχ. Εισπνέω αγάπη,  εκπνέω αγάπη.

Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παρακατω κείμενο καθώς συγκεντρωνόμαστε στην εισπνόη και εκπνοή αντίστοιχα.

Λίγο πριν το πριν

Είμαστε η εικόνα μας,οι ιδιότητες μας σε σχέση με την κοινωνία,το τί βλέπουν οι άλλοι σε εμάς.

Σπαταλάμε την περισσότερη ζωή μας προσπαθώντας να βρούμε τί είναι αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε,ψάχνουμε απεγνωσμένα μια ταυτότητα

και όταν την φτιάχνουμε την πλασάρουμε.

Στους άλλους, μα κυρίως σε εμάς.

Συχνά κάνουμε “εξακρίβωση στοιχείων” οι ίδιοι στον εαυτό μας,
γινόμαστε μπάτσοι και μας κάνουμε προσαγωγή.

“Πως παρρέκλινες από την εικόνα σου σήμερα;”, 

“τί λόγο είχες”,
“να μην ξανασυμβεί,φεύγεις με μια απλή προειδοποίηση”. 

Προστατεύουμε την ταυτότητά μας με νύχια και με δόντια.

Γιατί αυτή τη φτιάξαμε εμείς, δεν την έφτιαξαν άλλοι για εμάς,
ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.

Δεν καταλαβαίνω...

Δεν καταλαβαίνω αλήθεια, πως γίνεται να το βλέπω μόνο εγώ και κάμποσοι ακόμα.
Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να αυτοκαταστρεφόμαστε και να λειτουργούμε σαν να μην τρέχει τίποτα.

Πως γίνεται ας πούμε, χιλιάδες χρόνια συνεχόμενα, οι άνθρωποι να τα κατάφερναν δίχως να διαταράξουν το περιβάλλον και σήμερα να το καταστρέφουν συστηματικά.
Τι περιμένουν αλήθεια?
Ότι θα τους προσφέρει πάντα?
Ότι είναι δίχως αντίκρισμα όλα αυτά που κάνουν?
Δεν καταλαβαίνουν πως κάποια μέρα όλος αυτός ο χάρτινος πύργος θα καταρρεύσει?

Ζούμε στην εποχή του "υπέρ".
Υπεραλίευση, υπερκαταναλωτισμός, υπερτίμηση και υπερεκτίμηση!

Δεν υπάρχει κάτι βασικό που είχαν οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Εμείς το επιλέξαμε το Παιχνίδι της Ενσάρκωσης* Ας το Χαρούμε για να Ελευθερωθούμε*

Είναι πολύ δύσκολο

ο Nους

να συλλάβει την Tρέλλα του ανθρώπου*

Διότι

αποφασίσαμε κάποια στιγμή

να Ενσαρκωθούμε

ως Άνθρωποι,

και να παίξουμε το παιχνίδι

Γεννιέμαι ~ Πεθαίνω ~ Απελευθερώνομαι*

Εμείς το αποφασίσαμε*

Και μετά ξεχάσαμε

πως εμείς το αποφασίσαμε,

και πως δεχτήκαμε

τους όρους αυτού του Παιχνιδιού*

Γιατί Αυτό το Παιχνίδι

έχει κανόνες*

Και το ξέραμε*

Τέτοια Τρέλα Είχαμε*

Θέλαμε ντε και καλά να Ενσαρκωθούμε*

Και μετά φοβόμαστε τον Θάνατο,

Παράταιρες φιλίες

Υπάρχουν δύο χιλιάδες και ένας τρόποι για να πεθάνεις,

μα μονάχα ένας για να ζήσεις

θα ήθελα να έχω ένα τζάκι για να πετάω όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας.

Πρώτα για να τα βλέπω να καίγονται και μετά για να ζεσταθώ.

Αλλά δεν έχω τζάκι και έτσι όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας που έχουν βρεθεί στα χέρια μου, κατέληξαν για στηρίγματα στα παλιά μου έπιπλα που μπαλαντζάρουν.
Έτσι το “κάντε φίλους σε 5 απλά βήματα” κατέληξε κάτω από το ξύλινο κάλυμμα του καλοριφέρ.
Μα εγώ ακόμα κρυώνω γιατί το καλοριφέρ δεν έχει πετρέλαιο
και ακόμα παραμένω ακοινώνητος.
Ίσως να φταίω εγώ τελικά που πάω να δημιουργήσω παράταιρες φιλίες
σε ένα βιβλίο μηδενικής χρησιμότητας
και σε ένα έπιπλο, που κοσμεί ένα σώμα νηστικό.
Αλλά από αυτήν την ιστορία, πήρα ένα σημαντικό μάθημα και χαίρομαι.

Η σκοτεινή μου πλευρά

Να ψάξω τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.

Υπάρχει άραγε;

Και τι θα βρω;

Δεν θέλω να εστιάσω μέσα στην σκιά μου.

Ποιος θα μου πει, πως ότι βλέπω εκεί είναι και αληθινό;

Αληθινό είναι ότι γίνεται αντιληπτό απ’ όλους.

Ότι έρχεται στο φως της ζώσας ζωής και στις αισθήσεις μας.

Κι’ αν είναι δημιούργημα της σκοτεινής μου πλευράς,

θα υποστώ τις συνέπειες, την τιμωρία.

Αν είναι της φωτεινής μου , θα καρπωθώ τους επαίνους του αθώου.

(Αθώος δεν δήλωσα ποτέ!)

Εστιάζω την προσοχή μου στον έλεγχο των λόγων και των πράξεων μου

και δεν αναζητώ σε καιρό ειρήνης, πολέμους.

Στη ζωή μου έχω πραγματοποιήσει σκέψεις αρνητικές και θετικές

έχοντας πληρώσει το αντίτιμο στο έπακρο.

Αναζητώ την ζωή, στις ζωές των άλλων και στις  πράξεις τους

Και συνοδοιπορώ μαζί τους και ξεστρατίζω και επανενώνομαι ξανά και ξανά

και πάλι από την αρχή!

Το μητρικό γάλα δεν είναι μόνο τροφή, αλλά και προστασία για το παιδί

Το μητρικό γάλα δεν είναι μόνο μια τροφή, αλλά και προστασία για το παιδί. 

Η ψυχική ενέργεια φορτίζει το μωρό και το προστατεύει από διάφορες επιθέσεις.

 Η ψυχική ενέργεια από την καρδιά, υπό την μορφή σωματιδίων, περνά στο μωρό στο γάλα.

Οι σκοτεινές δυνάμεις διαστρεβλώνουν θετικές λέξεις

Οι σκοτεινές δυνάμεις βρίσκουν λέξεις και εκφράσεις που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν κατεύθυνση, έμπνευση και ενότητα, και στη συνέχεια σχετίζουν αυτές τις λέξεις με κάτι επώδυνο, άσχημο ή με εγκληματικά γεγονότα έτσι ώστε οι άνθρωποι να απορρίψουν ενστικτωδώς αυτές τις λέξεις και να χάσουν τα κλειδιά σε ορισμένες πόρτες στην πορεία της ζωής τους.

 Μερικές από τις λέξεις που έχουν προσπαθήσει να διαστρεβλώσουν είναι: διάκριση, ευγένεια, παρθένος, ιερός, σοφός, και ούτω καθεξής. 

"Να ζητείτε πρώτα την βασιλεία του Θεού"

Ο άνθρωπος πρέπει να διδάσκεται να μην επαιτεί ή να ζητά από τις Ανώτερες Δυνάμεις αυτά τα πράγματα που μπορεί να παράσχει στον εαυτό του με την εργασία του.

Ο Χριστός προσπάθησε να μεταθέσει την προσοχή του κόσμου από την επαιτεία για τα υλικά αντικείμενα, λέγοντάς τους "να ζητείτε πρώτα την βασιλεία του Θεού, που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο," και "όλα αυτά που χρειάζονται θα τα έχουν".

Οι θρησκευτικοί ηγέτες, κάνοντας τους ανθρώπους να εστιάζουν τα αιτήματά τους στο να λαμβάνουν πράγματα, έκαναν τους ανθρώπους να ξεχάσουν την μείζονα εντολή του Χριστού "επιδιώξτε την βασιλεία των ουρανών πρώτα".

" Οι τρεις πειρασμοί και η νίκη του Ιησού επί του διαβόλου "

Τρείς ήταν οι βασικοί πειρασμοί που αντιμετώπισε και νίκησε ο Ιησούς στην πορεία του προς την απόλυτη συνειδητότητα ή αλλιώς προς τη θέωσή του .Αναφέρονται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο .

Πιο συγκεκριμένα στη βάπτισή του απο τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ο Ιησούς , έλαβε πνεύμα άγιο εξ ουρανών , που του αποκάλυψε  ότι είναι "ο υιός του Θεού " και κατευθύνθηκε προς την έρημο για αυτοσυγκέντρωση και περισυλλογή.

Εκεί ύστερα απο σαράντα μέρες και νύχτες νηστείας και προσευχής ,του φανερώθηκε ο διάβολος που προσπάθησε να τον αποπροσανατολίσει βάζοντας του τρείς πειρασμούς ή δοκιμασίες.

Κατά μια έννοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι  ο Ιησούς έδωσε μια μάχη σε πνευματικό επίπεδο .

Ήταν μια μάχη μεταξύ της ανθρώπινης υπόστασής του με την θεική του φύση που πλέον είχε αποκαλυφθεί  , του εγωικού του εαυτού , και της  ψυχής του που είχε καθαρθεί.

Μια μάχη που σε πολλούς ανθρώπους εκδηλώνεται και δεν γνωρίζουν πως να την αντιμετωπίσουν.

Εμφανίζεται η αμφιβολία , ο πειρασμός, ο σκοτεινός  εαυτός ή ότι ο καθένας κατανοεί ως διάβολο που  θέτει τις δοκιμασίες .

Πολλοί τρελαίνονται ή αυτοκτονούν ακολουθώντας αυτή την εσωτερική φοβική φωνή που τους κατευθύνει.

Σε αρκετούς  εκδηλώνεται ,  όταν αναζητώντας την αλήθεια , τους αποκαλύπτεται η θεία γνώση , όταν δηλαδή φωτίζονται  και λαμβάνουν πνεύμα εξ ουρανών.

Αμέσως μετά απο το άνοιγμα που γίνεται στο νου τους  , βρίσκονται σε εσωτερική σύγκρουση και σύγχιση , μοιάζουν χαμένοι στο δικό τους κόσμο, επικοινωνούν δύσκολα με τον εξωτερικό κόσμο , μοιάζουν τρομαγμένοι και έχουν ανάγκη απομόνωσης κι αυτοσυγκέντρωσης ώστε να επεξεργαστούν τα νέα δεδομένα. Ακριβώς όπως ο Ιησούς έκανε πηγαίνοντας στην έρημο.
Καλούνται  να δώσουν μιά   μάχη εντός τους . Αυτή η σύγκρουση , η  μάχη απαιτεί όλη την προσοχή και όλη την ενέργειά τους. 

Καλούνται να επιλέξουν ποιό  δρόμο  θέλουν να ακολουθήσουν και ποιά αρχή , ποιά πηγή δημιουργίας θέλουν πλέον  να υπηρετούν , ποιά κατεύθυνση να ακολουθήσουν .

Είναι η στιγμή που τους επιτρέπεται  να ανοίξουν τον θεικό εαυτό τους , να κινηθούν μέσω αυτού , να αφεθούν με εμπιστοσύνη στην ψυχή και στο πνεύμα τους , αναγνωρίζοντας πλέον την πηγή της δημιουργίας τους, την θεική καταγωγή τους. 

Είναι μια διαδικασία αποδοχής και ολοκλήρωσης της σύνδεσης με την ψυχή , του πνεύματος και του θεικού  εαυτού .Τότε δίνεται και η ανώτερη αποστολή του ατόμου και της ψυχής του που ήρθε να εκπληρώσει σ΄αυτή τη γη, ως υιός ή κόρη   της συμπαντικής δημιουργικής  αρχής που αποκαλούμε Θεό.

Εντρύφηση στο θάνατο

Ίσως να πει κανείς ότι δεν έχει νόημα να εντρυφεί σ’ ένα γεγονός που αργεί συνήθως να συμβεί στη ζωή των ατόμων, εκτός από εξαιρέσεις. Και όταν βρισκόμαστε μπροστά στην εξαίρεση, στο θάνατο νηπίων, παιδιών ή νεαρών ατόμων, το γεγονός μας ξενίζει, μας φαίνεται αφύσικο. Τόσο βαθιά είναι ριζωμένη μέσα μας η αυθαίρετη και αστήρικτη πεποίθηση ότι το φυσιολογικό για κάθε άνθρωπο είναι να ζήσει τουλάχιστον ογδόντα χρόνια. Όσο για το ίδιο το γεγονός του θανάτου, έχουμε και γι’ αυτό τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι περιορίζεται στη φευγαλέα χρονική στιγμή της τελευταίας πνοής. Μόνο τότε δεχόμαστε ότι επισκέπτεται τον άνθρωπο ο θάνατος.

Αν θέλαμε, όμως, να προσέξουμε, αν θέλαμε να είμαστε πιο ανοιχτοί και πιο ευαίσθητοι στο τι γίνεται μέσα σ’ εμάς τους ίδιους, θα είχαμε σχηματίσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον θάνατο.

Τότε θα αντιλαμβανόμαστε ότι τη στιγμή της σαρκικής μας σύλληψης συντελείται και η σύλληψη του θανάτου. Ή καλύτερα, θα βλέπαμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δύο ταυτόχρονες συλλήψεις, αλλά με μία και μόνη, δηλαδή με τη σύλληψη του θανάτου αφού η σάρκα είναι θάνατος.

Από την πρώτη στιγμή, λοιπόν, της σύλληψης του θανάτου μέσα στη μήτρα της μητέρας μας, αρχίζει η ανάπτυξή του. Όταν γεννηθεί έξω από τη μήτρα, αρχίζει να αναπτύσσει όχι μόνο τα σωματικά όργανά του, αλλά και πιο εσωτερικά, τη σκέψη και το συναίσθημα, όλα φθαρτά. Με αυτά του τα εργαλεία χτίζει τον πολιτισμό, φτιάχνει τις επιστήμες, κατακτά τη σελήνη και το διάστημα, κατασκευάζει ατομικές βόμβες, απειλεί με καταστρεπτικούς πολέμους, καταρρίπτει ρεκόρ ταχύτητας στους εναέριους χώρους, επινοεί μέσα μαζικής επικοινωνίας για να πληροφορούνται οι άνθρωποι τις ειδήσεις του θανάτου, που τις αποκαλούν «επεισόδια της ζωής».