Θέλω τη μαμά μου

“Ορφανός δεν μένεις από πατέρα αλλά από μάνα ” είχε πει η μαμά μου σε μια κηδεία όταν ήμουν πολύ μικρή.

Δυστυχώς έμελλε να το καταλάβω λίγα χρόνια μετά.

Χρόνια ολόκληρα πέρασαν κι ακόμη δεν συνειδητοποίησα την απώλεια αλλά πού και πού με πιάνει αυτό το επιπόλαιο “Θέλω τη μαμά μου” .

Την θέλω τώρα που κλαίω και ξέρω πως μονάχα η δική της αγκαλιά θα με παρηγορούσε.

Με ένα “Έλα μπίμπη μου, χέστηκες! ” θα έπαιρνε όλο τον πόνο μακριά.
Πονάω που δεν είναι στο δίπλα δωμάτιο όταν την χρειάζομαι και τότε καταλαβαίνω πόσο μου λείπει. Μετανιώνω για κάθε όχι που της είπα, για κάθε στιγμή που την στερήθηκα ενώ ήταν στο χέρι μου να είμαι κοντά της.

Έρχονται μερικές μέρες που περιμένω να ανοίξει η πόρτα και να μπει με το κουρασμένο χαμόγελο που κοσμούσε τα χείλη της και να ακούγεται σιγά το τραγούδι της..

Ακόμη κι οι καυγάδες μας μου λείπουν.

Αγαπητό στρές νομίζω πως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε…

Συνάντησα μια ωραία γυναίκα κοντά στα 40 και μου είπε με κλάματα …

»Ξυπνάω μέσα στην νύχτα λουσμένη στον ιδρώτα με διάχυτο στρες και φόβο για τα οικονομικά μας, τη δουλειά μου και δεν ξέρω πως θα τα καταφέρουμε τώρα που τα εισοδήματα μας έχουν μειωθεί και τα έξοδα με τα παιδιά αυξάνονται συνεχώς…τι να κάνω ?να βρω και άλλη δουλειά? Νιώθω απογοητευμένη , τρομαγμένη ολα μου φταίνε, δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα, νιώθω πως εχω γεράσει…»

Μια σημαντική πληροφορία που ξεχνάμε είναι πως το άγχος το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι , είναι η δική μας στάση ζωής απέναντι στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε. Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε το άγχος και αφήνουμε το φόβο να μας κυριεύσει. Και τότε απλά αντί να βρίσκουμε λύσεις βλέπουμε μόνο προβλήματα και άσχημες εξελίξεις και η σκέψη μας εγκλωβίζεται εκεί και τότε μπαίνει σε εφαρμογή και η αρχή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Η σύγχρονη γεωργία σκότωσε το 76% των ιπτάμενων εντόμων

Οι επιστήμονες λένε ότι μια «ανησυχητική» πτώση του αριθμού των ιπτάμενων εντόμων στη Γερμανία θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες στα οικοσυστήματα και τις αλυσίδες τροφίμων.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός των ιπτάμενων εντόμων μειώθηκε κατά 76% τα τελευταία 27 χρόνια. Η μείωση αυτή είναι η υψηλότερη από την παγκόσμια μέση μείωση (58%) των αριθμών των εντόμων.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αιτία δεν είναι ούτε η κλιματική αλλαγή,

Γιατί όταν φτερνίζεσαι σου λένε Γείτσες;

Εάν έχεις παίξει Trivial θα ξέρεις λίγο πολύ το concept του παιχνιδιού. Είναι ένα παιχνίδι ερωτήσεων γενικών γνώσεων όπου συνήθως (μη σου πω και πάντα) δεν ξέρεις τις απαντήσεις τους ή καλύτερα δεν φανταζόσουν ότι ήταν αυτές. Οι περισσότερες μάλιστα σου φαίνονται τόσο απίστευτες που μετά πας στο internet και ψάχνεις να βρεις πληροφορίες. Τόσο εντύπωση σου έκαναν!

Κάπως έτσι είναι και οι παρακάτω πληροφορίες. Θα τις διαβάσεις και θα μείνεις με ανοιχτό το στόμα! Όταν θα σου φύγει η έκπληξη, θα έχεις ενημερωθεί και θα έχεις αποκτήσει γενικές γνώσεις που ίσως να σε βοηθήσουν στο να απαντάς και καμιά ερώτηση στο Trivial!

• Ένα μυρμήγκι μπορεί να επιβιώσει κάτω από το νερό για περίπου δύο εβδομάδες.
• Το βάρος όλων των μυρμηγκιών στη γη ισούται με το βάρος όλων των ανθρώπων στη γη.
• Σε ένα αεροπορικό ατύχημα αν καταφέρεις να μείνεις ψύχραιμος τα πρώτα 90 δευτερόλεπτα πιθανότατα να επιβιώσεις.
• Οι άνθρωποι λένε “Γείτσες” (λέγεται ως ευχή σε κάποιον και σημαίνει να έχει την υγειά του) όταν φτερνίζεσαι, γιατί η καρδιά σταματά για 1/10 του δευτερολέπτου.
• Οι πλούσιοι Κινέζοι στις κηδείες προσλαμβάνουν στριπτιζέζ.

Το μυστήριο των αρχαίων «πυλών» της Σαουδικής Αραβίας

Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει 400 μυστηριώδεις δομές πέτρας στην άκρη των ηφαιστείων, που θα μπορούσαν να είναι εκεί για χιλιάδες χρόνια, σε μια απομακρυσμένη ερημική περιοχή στη Σαουδική Αραβία.

Οι πέτρινες δομές - οι οποίες βρέθηκαν χρησιμοποιώντας το Google Earth - έχουν χαρακτηριστεί ως «πύλες» επειδή φαίνεται ότι μοιάζουν με πύλες πεδίου από πάνω.

Μερικά από αυτά τα περίεργα χαρακτηριστικά είναι περισσότερο από τέσσερις φορές το μήκος ενός ποδοσφαιρικού γήπεδα, και οι ειδικοί πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν ηλικία έως και 7.000 έτη.

Ο David Kennedy, του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας, δήλωσε ότι ο σκοπός και η ηλικία αυτών των δομών, που βρίσκονται στην περιοχή Harrat Khaybar ,στη Σαουδική Αραβία, παραμένει άγνωστη.

«Οι πύλες βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά σε βρώμικα, αφιλόξενα χωράφια με λάβα, με ελάχιστο νερό ή βλάστηση, τοποθεσίες φαινομενικά από τις πιο ανεπιθύμητες για το είδος μας», γράφει σε ένα έγγραφο που πρόκειται να δημοσιευθεί τον Νοέμβριο, στο περιοδικό Arabian Archaeology and Epigraphy.

Ο Παγκόσμιος Χάρτης του Ebstorf

Έρευνα και κείμενο: Μανώλης Μιχαήλου 

Το 1830 σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων στο χωριό Ebstorf της κάτω Σαξονίας, μια γυναικά που εργαζόταν στο μοναστήρι, ανακάλυψε κατά τύχη έναν από τους σημαντικότερους μεσαιωνικούς χάρτες. Ο χάρτης βρέθηκε σε μια αποθήκη που φυλάσσονταν εργαλεία και ιερά σκευή που δεν χρησιμοποιούσαν πια στο μοναστήρι. Ήταν τυλιγμένος και σε άθλια κατάσταση. Όταν τον άνοιξαν, διαπίστωσαν ότι πρόκειται για έναν μεσαιωνικό χάρτη τεράστιων διαστάσεων. Ήταν πολύχρωμος και αποτελούνταν από 30 κομμάτια δέρματος κατσίκας τα οποία ήταν ραμμένα  μεταξύ τους. Οι διαστάσεις του ήταν 3.58 x 3.56 μέτρα και ήταν ο μεγαλύτερος mappa mundi (Παγκόσμιος Μεσαιωνικός Χάρτης) που είχε καταγραφεί έως τότε.  

Αφού έμεινε 15 χρόνια στο μοναστήρι, μεταφέρθηκε στο Μουσείο ιστορίας της Κάτω Σαξονίας στο Αννόβερο όπου και παρέμεινε έως το 1888. Εκείνη την χρονιά, μεταφέρθηκε για να συντηρηθεί στο Βερολίνο. Εκεί διαχωρίστηκε σε 30 φύλλα, φωτογραφήθηκε και αντιγράφηκε με διάφορες μεθόδους της εποχής. Στην συνέχεια, επέστρεψε στο Αννόβερο αλλά δυστυχώς το 1943 η πόλη δέχτηκε μια από της μεγαλύτερες αεροπορικές επιδρομές από τις συμμαχικές δυνάμεις στα πλαίσια του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Το Αννόβερο σχεδόν ισοπεδώθηκε και στο τέλος του πολέμου όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης, είχε καταστραφεί. Μαζί, και ο χάρτης του Ebstorf. 

Ευτυχώς όμως τα σχέδια και οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά την διάρκεια τις αποκατάστασης του χάρτη το 1888, αλλά και αργότερα το 1891 βοήθησαν στην ανακατασκευή του χάρτη. Το 1951 και το 1953 κατασκευάστηκαν 4 αντίγραφα. Χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια υλικά, οι ίδιες διαστάσεις αλλά και τα ίδια χρώματα έτσι ώστε να αποτελεί πιστό αντίγραφο. 

Αμφιδρόμια: Η η τελετή "ένταξης" του παιδιού μετά τον τοκετό

Η επίσημη αποδοχή, η τελετή "ένταξης" του παιδιού από την οικογένεια στην αρχαία Αθήνα καθώς και σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας γινόταν με τα “Αμφιδρόμια”.

Μετά τον τοκετό πλένονταν και καθαρίζονταν η λεχώνα, το βρέφος και όλοι όσοι έρχονταν σε επαφή μαζί τους. Επειδή τόσο η γέννηση όσο και ο θάνατος αποτελούσαν γεγονότα που συνδέονταν κατά τις τότε αντιλήψεις με την ακαθαρσία που έπρεπε αμέσως να εξαλειφθεί...

Ο τοκετός θεωρούνταν διαδικασία μιαρή που προκαλούσε δηλαδή πνευματική μόλυνση. Για το λόγο αυτό απαγορευόταν να πραγματοποιείται σε ιερά. Η νέα μητέρα θεωρούνταν μολυσμένη τουλάχιστον για τις δέκα πρώτες ημέρες μετά τη γέννα. Στο διάστημα αυτό ήταν περιορισμένη στο σπίτι και με ελάχιστους ανθρώπους ερχόταν σε επαφή.

Το μίασμα δεν περιοριζόταν μόνο σε αυτή, αλλά σε οποιονδήποτε βοήθησε στον τοκετό ή βρισκόταν στο σπίτι την ώρα του τοκετού. Όσοι εκτέθηκαν στην μόλυνση δεν επιτρεπόταν να εισέρχονται σε ιερά ή να ασκούν τη λατρεία.

Αυτή η απομόνωση των δέκα πρώτων ημερών είχε χαρακτήρα θρησκευτικό, επιπλέον όμως κάλυπτε και πρακτικές ανάγκες, όπως τον αποκλεισμό της γυναίκας από τις δουλειές της καθημερινής ζωής και τη βιολογική προστασία της μητέρας και του βρέφους από τους κινδύνους που ελλόχευε η έκθεσή τους στον έξω κόσμο τις πρώτες αυτές κρίσιμες ημέρες.

Έτσι μετά το τοκετό εκτός της λεχώνας, του βρέφους και της μαίας θα έπρεπε να καθαρθούν και όλοι εκείνοι που ήλθαν με αυτούς σε επαφή, όπου και μόνο τότε είχαν δικαίωμα να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους. Οπότε και άρχιζε η τελετή του γενικού καθαρμού.

Μπέρτραντ Ράσελ - Ο θάνατος του φόβου

"Ένας καλός κόσμος χρειάζεται γνώση,καλοσύνη και θάρρος.Δεν του χρειάζεται νοσταλγία για το παρελθόν, ούτε δέσμευση του ελεύθερου νου με λόγια που πρόσφεραν πριν από αιώνες οι αγράμματοι άνθρωποι.Χρειάζεται αφοβία ο ελεύθερος νους. Χρειάζεται Ελπίδα για το μέλλον,όχι στροφή προς ένα νεκρό παρελθόν.Ένα παρελθόν ,που είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπεράσει το μέλλον!”

  (…)

Ο φόβος είναι συγγενής της σκληρότητας .

Και δεν είναι παράξενο πως η θρησκεία και ο φόβος συμβαδίζουν πάντοτε ”

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ , σε μια σειρά δοκιμίων που συγκεντρώνονται στο  βιβλίο Μετά την Γνώση μας προσφέρει την νηφάλια ματιά της ανθρωπιστικής  επιστήμης, αποκαθηλώνοντας όλα τα συμπαντικά μυστήρια που μας τυραννούν, κρατώντας μας στο ζοφερό σκοτάδι. Αποδομεί με την χρήση της ανόθευτης λογικής,την Θεού αυτάπατη καθώς και όλες τις εκφάνσεις της θρησκείας, που μόνο κακό προκάλεσαν και προκαλούν στην ανθρωπότητα ΄’

Ο άνθρωπος είναι ένα λογικό ζώο – έτσι, τουλάχιστον μας λένε. Σε όλη την μακρυά μου ζωή, έψαξα με προσοχή να βρω μια απόδειξη αυτού του ισχυρισμού, ως τώρα δεν είχα την τύχη να τη βρω, παρ΄όλο που την έψαχνα σε πολλές χώρες σκορπισμένες και στις τέσσερις άκρες της Γης!”

"Δεν νομίζω πως ο πραγματικός λόγος που οι άνθρωποι αποδέχονται την θρησκεία έχει κάποια σχέση με την λογική επιχειρηματολογία" (σελ 31) .

Ο νομπελίστας φιλόσοφος  απλώνει το απαλό του  χέρι στον κόσμο, χαράσσει το μονοπάτι της λογικής  και απελευθέρωσης από τα κάγκελα και δεσμά των "επουράνιων" αφεντάδων.  Κοιτώντας στα ψηλά,ψάχνοντας κατοικίες στα άστρα, τα άτομα ξέχασαν  να γιορτάσουν της χαράς την Γη. Μες στο κυκεώνα των αιώνων θρησκευτικής πειθαρχικής καθοδήγησης, η συμπεριφορά τους δεν επέδειξε καμία  ουσιαστική αλλαγή.

Με δαιμονικά ειρωνικό τρόπο λέει

"Συχνά μου λένε ότι είναι κακό να τα βάζει κανένας με την θρησκεία γιατί η θρησκεία κάνει τους ανθρώπους ενάρετους. Έτσι μου λένε ….Εγώ δεν το βλέπω! ΄΄΄

Οξύς ,ειλικρινής ,καυστικός μπήγει το μαχαίρι   μέχρι το κόκκαλο για χάρη της υγείας των ανθρώπων 

 "Η θρησκεία νομίζω πως στηρίζεται βασικά στο φόβο! Είναι εν μέρει ο φόβος του αγνώστου και εν μέρει η επιθυμία να αισθάνεται κανείς πως έχει ένα μεγαλύτερο αδερφό  που θα του παραστέκεται σε όλες τις φροντίδες και τις διαμάχες"  γράφει χαρακτηριστικά.

Η ΠΥΡΟΔΟΤΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Σίγουρα όλοι μας έχουμε βιώσει τον πόνο της απόρριψης. Σίγουρα, κάποτε, κάποιος μας πλήγωσε είτε γιατί δεν ανταπέδωσε ποτέ τα αισθήματά μας, είτε γιατί δε συνέχισε να τ’ ανταποδίδει.

Όλοι έχουμε βγει έξω απ’ τα δεδομένα μας, έχουμε λίγο-πολύ εξευτελιστεί, κάνοντας τον εγωισμό μας να μοιάζει με κουκίδα στο χάρτη για έναν έρωτα.

Χάσαμε τον εαυτό μας, κάναμε κι είπαμε πράγματα που ποτέ δε φανταζόμασταν, ήπιαμε πολύ, κλάψαμε πολύ, βρίσαμε πολύ, αυτοκαταστραφήκαμε περισσότερο, αλλά το ξεπεράσαμε.

Είναι πολύ δύσκολο και σκληρό να έχεις συναισθήματα για κάποιον που δεν μπόρεσε ποτέ ή δεν μπορεί άλλο να τα μοιραστεί μαζί σου. Είναι βίαιο κι επίπονο να έχεις τοποθετήσει κάποιον στον ουρανοξύστη της ψυχής σου και για ᾽κείνον να είσαι δεύτερο υπόγειο.

Είναι βάναυσο, άτιμο κι άδικο ν’ απαρνείσαι την αξία σου μόνο και μόνο γιατί κάποιος άλλος δεν τη βλέπει. Αν και όσοι μας προξένησαν τέτοιου είδους καταστροφή δε θέλουμε να υπάρχουν ούτε σαν τυχαία αναφορά και θέλουμε να ξεγράψουμε την ύπαρξή τους απ’ το μυαλό μας, αν και στη θύμηση ακόμη του προσώπου τους βλέπουμε ένα τέρας που μας κατασπάραξε, τους χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Χρωστάμε ένα ευχαριστώ στον έρωτα που μας πλήγωσε δίχως προηγούμενο, γιατί ευθύνεται που πιάσαμε πάτο. Εκείνος είναι ο λόγος που η αυτοεκτίμησή μας έφτασε τα τρίσβαθα της γης και το «εγώ» μας ήταν άγνωστη λέξη. Γιατί; Γιατί χάρη σ’ αυτόν διαπιστώσαμε πως ο πάτος δε μας πάει και πως όπως φτάσαμε πρέπει και ν’ ανέβουμε πάλι στην επιφάνεια.

Θέλει κόπο, δύναμη ψυχής και μεγάλη θέληση για να περάσεις απ’ το σκοτάδι στο φως κι, ακριβώς, επειδή η διαδικασία σου αλλάζει τη ζωή, μόνο μια τεράστια κατραπακιά μπορεί να πυροδοτήσει την αρχή της ανάκαμψης.

Τα ηφαίστεια έριξαν τους Πτολεμαίους από τον θρόνο της Αιγύπτου

Οι εκρήξεις ηφαιστείων και η πτώση της δυναστείας των Πτολεμαίων.

Μια σειρά από ηφαιστειακές εκρήξεις ανά τον κόσμο «φρέναραν» τις ζωτικές για τη γεωργία πλημμύρες του ποταμού Νείλου και αυτό είχε ως συνέπεια διαδοχικές κοινωνικές αναταραχές και τελικά την κατάρρευση της δυναστείας των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, η οποία είχε ιδρυθεί μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.


Αυτό υποστηρίζουν Αμερικανοί και Ελβετοί επιστήμονες, σε μια νέα διεπιστημονική έρευνα, η οποία συσχετίζει παλαιοκλιματολογικά δεδομένα με την ανάλυση των ιστορικών γεγονότων για την Ελληνιστική περίοδο της Αιγύπτου.

Οι πλημμύρες του Νείλου κάθε καλοκαίρι ήταν ζωτικές για τη γεωργία και την ευημερία της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου (305-30 π.Χ.), όπως άλλωστε είχε συμβεί και τα παλαιότερα χρόνια. Οι πλημμύρες προκαλούνταν από έντονες βροχές στα υψίπεδα της Αιθιοπίας και σε νοτιότερες περιοχές της Αφρικής. Υπάρχουν αρκετές ιστορικές αναφορές ότι η κατά καιρούς έλλειψη πλημμυρών οδηγούσε σε κοινωνικές αναταραχές από τους αγρότες, που απειλούσαν την εκάστοτε εξουσία. Όμως η κύρια αιτία που ο μήκους 6.825 χλμ. Νείλος δεν πλημμύριζε πάντα ήταν έως τώρα ασαφής.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζόζεφ Μάνιγκ του πανεπιστημίου Γέιλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature Communications», πιστεύουν ότι μια σειρά από ηφαιστειακές εκρήξεις, που επέφεραν μείωση των βροχών, μείωσαν σημαντικά την ικανότητα του Νείλου να πλημμυρίζει.

Πως να “χτίσετε” την ψυχολογική σας ανθεκτικότητα

Ψυχική ανθεκτικότητα είναι η ικανότητα αποτελεσματικής προσαρμογής του ανθρώπου, στις κακοτυχίες και τα στρεσσογόνα γεγονότα της ζωής. Αν θέλετε να ελέγξετε τα επίπεδα της ψυχικής σας ανθεκτικότητας, σκεφτείτε καταρχήν τον τρόπο που αντιδράτε όταν κάτι πάει στραβά.. Έχετε την τάση να το ξεπερνάτε ή καταρρέετε;

Η ψυχική ανθεκτικότητα μας βοηθάει σημαντικά να ανακάμψουμε από μια αναποδιά ή μια δοκιμασία, όπως είναι η απώλεια της δουλειάς, η ασθένεια, μια καταστροφή ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. Αν δεν έχουμε ενισχυμένη ψυχική ανθεκτικότητα, είναι πιθανό να σκεφτόμαστε συνέχεια τα προβλήματα, να αισθανόμαστε θύματα των καταστάσεων, να νιώθουμε αβοήθητοι ή να στρεφόμαστε σε ανθυγιεινές συμπεριφορές όπως η κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη κατάσταση.

Η ανθεκτικότητα δεν αποτελεί μια μαγική λύση η οποία θα εξαφανίσει τα προβλήματα, αλλά μπορεί να μας δώσει την δυνατότητα να εξετάσουμε εναλλακτικές λύσεις, να μην ακυρώνουμε τη χαρά της ζωής και να διαχειριστούμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο το στρες και το άγχος. Ωστόσο, η ψυχική ανθεκτικότητα δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε, αλλά αποτελεί επίκτητη ικανότητα. Μπορεί να ενισχυθεί, αν αναπτύξουμε μια σειρά από δεξιότητες.

Ψυχική ανθεκτικότητα σημαίνει προσαρμογή στις αντιξοότητες

Ανθεκτικότητα είναι να προχωράει κανείς, αποδεχόμενος τα «χτυπήματα». Όταν εμφανίζονται οι αντιξοότητες, το άγχος ή το τραύμα, μπορεί να κυριευτούμε από θυμό, θλίψη και πόνο, αλλά θα είμαστε σε θέση να παραμείνουμε λειτουργικοί τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ανθεκτικότητα δεν σημαίνει να είναι κανείς αλώβητος, να υπομένει με απάθεια ή να αντιμετωπίζει εντελώς μόνος του τις δυσκολίες. Αντίθετα, η ικανότητα προσφυγής στους άλλους για υποστήριξη είναι ένα από τα βασικά συστατικά της ανθεκτικότητας.

Ο Δίας και ο θεϊκός του αετός!

Ο αετός είναι το σύμβολο του Διός και ο οιωνός του προς τους αληθινά θεοφιλείς ανθρώπους!!!

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

ραψωδία Ω στίχοι 308-315.

"Ζεύ πάτερ, πού από την Ίδη κυβερνάς, ενδοξότατε μέγιστε,

δώσε ο Αχιλλεύς να μου είναι φιλικός όταν έλθω και ελεήμων, και πέμψε οιωνό, ταχύν, που σε σένα τον ίδιο φίλτατος των οιωνών, και το κράτος του είναι μέγιστον, εκ δεξιών, να τον ιδώ κι εγώ με τους οφθαλμούς μου και σ'αυτόν θαρρώντας να πάω στις νήες των Δαναών με τα ταχειά πωλάρια".

Έτσι είπε προσευχόμενος, και άκουσεν ο συνετός Ζεύς, κι αμέσως αετόν έστειλε, το πιο αλάθευτο από τα πτηνά"...

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

"ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ"

Παρ.62.

"Καθώς δέ ο Πυθαγόρας συζητούσε με τους γνωστούς του στην Ολυμπία κατά τύχην περί οιωνών και συμβόλων και σημείων του Δία,

ότι από τους θεούς στέλλονται κάποιες αγγελίες, ακόμη και αετοί, στους αληθινά θεοφιλείς ανθρώπους.

Χρησιμοποιώντας τὸ μυαλό μας γιὰ τὸ …καλό μας!!!

Μπορεῖς -εἶμαι σίγουρη γιὰ αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω- νὰ πλοηγήσῃς κυριολεκτικὰ τὸ μυαλό σου καὶ νὰ ἐπιλέξῃς τὸ τὶ ἐσὺ -καὶ μόνον ἐσύ- θέλεις νὰ γίνῃ…
Δὲν λέω ὅτι μπορεῖς νὰ ἐλέγξῃ ὅλα ὅσα σοῦ συμβαίνουν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ μπορεῖς νὰ ἐλέγξῃς πόσο σὲ ἐπηρεάζουν.

Γιὰ νὰ γίνω πιὸ συγκεκριμένη…
Μπορεῖς νὰ ἐπιλέξῃς αὐτὸ ποὺ σοῦ ἀρέσει καὶ νὰ κατασκευάσῃς δικές σου νευρωνικὲς συνδέσεις γιὰ νὰ τὸ ὑλοποιήσῃς.
Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ πράγματά ποὺ σὲ κρατοῦν στάσιμο, ἐπικεντρώσου σὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σὲ κάνῃ καλλίτερο ἄνθρωπο…
Καθάρισε τὸ μυαλό σου καὶ χρησιμοποίησε τὴν ψυχική σου ἐνέργεια πρὸς τὸ μονοπάτι ποὺ σὲ ὠφελεῖ…

Αγάπη και ελευθερία – και οι δυο φτερούγες χρειάζονται | Μέρος Β’ (Osho)

Να θυμάσαι, η ελευθερία έχει μεγαλύτερη αξία από την αγάπη. Οπότε, αν η αγάπη καταστρέφει την ελευθερία, τότε δεν αξίζει. Η αγάπη μπορεί και να παραληφθεί.

Η ελευθερία πρέπει να διασωθεί. Η ελευθερία έχει μεγαλύτερη αξία. Και χωρίς ελευθερία δεν μπορείς ποτέ να είσαι χαρούμενος. Αυτό είναι αδύνατον! Η ελευθερία είναι επιθυμία κάθε άντρα και κάθε γυναίκας.

Απόλυτη ελευθερία! Πέρα για πέρα ελευθερία! Έτσι, οτιδήποτε καταστρέφει την ελευθερία, ο άλλος αρχίζει να το μισεί.

Πράγματι, όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, δεν θα πρέπει να μένουν μαζί όλο το εικοσιτετράωρο. Είναι πάρα πολύ βλαβερό για εκείνους κι ακόμη περισσότερο είναι βλαβερό για την ίδια την αγάπη.

Οι άνθρωποι σκοτώνουν και καταστρέφουν την αγάπη τους με το να μένουν μαζί τόσο πολύ, γιατί στο βάθος κάτι παραβιάζεται. Ο καθένας χρειάζεται ένα συγκεκριμένο χώρο και οι εραστές αναμιγνύονται υπερβολικά, ο ένας στη ζωή του άλλου, χωρίς να το γνωρίζουν. Αγαπούν, έτσι θέλουν να προσκολλούνται και ν’ αναμιγνύονται με το καθετί. Και να πώς καταστρέφεται κάθε αγάπη.

Η αγάπη μπορεί να είναι υπερβολικά όμορφη, όταν δεν καταστρέφεται. Αν καταστρέφεται, μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη κόλαση που υπάρχει.

Αν ζεις για πάρα πολύ καιρό μόνος, βαριέσαι. Δεν υπάρχει διέγερση. Μονάχα εσύ και εσύ και εσύ. Είναι μονότονο, μία και μοναδική νότα. Θέλεις μια αλλαγή, λίγο καρύκευμα. Ο άλλος φέρνει την αλλαγή, φέρνει έναν άλλο κόσμο μέσα στο δικό σου κι αυτό είναι χρήσιμο.

Έτσι, όταν αισθάνεσαι την ανάγκη του άλλου, αναζήτησέ τον. Και μόλις νιώσεις ότι η ανάγκη έχει εκπληρωθεί, επέστρεψε στο δικό σου κόσμο. Οι εραστές μπορούν να μάθουν αυτό το ρυθμό: Να είναι ο καθένας μόνος του, αλλά και να συνυπάρχουν. Και συνεχώς να κινούνται ανάμεσα στα δύο.

Αγάπη και ελευθερία – και οι δυο φτερούγες χρειάζονται | Μέρος Α’ (Osho)

Όταν είσαι μόνος, νιώθεις μοναξιά, νιώθεις να σου λείπει ο άλλος. Η ζωή σου μοιάζει μισή. Χάνει τη χαρά, χάνει τη ροή, το άνθισμα. Παραμένει υποσιτισμένη.

Αν είσαι με άλλον, τότε προκύπτει ένα καινούργιο πρόβλημα, γιατί ο άλλος αρχίζει να καταπατά τον χώρο σου. Αρχίζει να σου βάζει όρους, να ζητάει πράγματα από σένα, αρχίζει να καταστρέφει την ελευθερία σου κι αυτό πληγώνει.

Και μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει ζήσει με τέτοιο τρελό τρόπο, που μόνο μία ανάγκη μπορείς να ικανοποιήσεις: Μπορείς να είσαι ελεύθερος, μόνον αν εγκαταλείψεις την ιδέα της αγάπης.

Αυτό κάνουν οι μοναχοί και οι καλόγριες όλων των θρησκειών: Εγκατέλειψε την ιδέα της αγάπης και είσαι ελεύθερος.
Δεν υπάρχει κανένας για να σε εμποδίσει, δεν υπάρχει κανένας για να ανακατευτεί μαζί σου, κανένας για να έχει απαιτήσεις, κανένας για να σε κατέχει. Τότε όμως η ζωή γίνεται κρύα, σχεδόν νεκρή.

Δεν υπάρχει χορός ούτε χαρά ούτε τραγούδι. Όλα τα τραγούδια έχουν εξαφανιστεί, κάθε χαρά έχει πεθάνει. Είναι παράλυτοι. Πώς μπορούν να χορέψουν; Είναι ανάπηροι. Πώς μπορούν να χορέψουν; Δεν υπάρχει τίποτα για να χορέψουν. Οι ενέργειές τους είναι κολλημένες, δεν ρέουν πια. Για τη ροή χρειάζεται ο άλλος. Χωρίς τον άλλο δεν υπάρχει ροή.

Το δικό μου πένθος

του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη

Γύρω μας υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά ένα πένθος. Είτε αυτό αφορά έναν φυσικό θάνατο, ένα χωρισμό, ανθρώπους που απομακρύνονται από εσένα, ανθρώπους που μετακομίζουν στην άλλη άκρη της γης. Κι εμείς οι ίδιοι, όμως, καθημερινά βιώνουμε ένα μικρό πένθος. Αν σκεφτούμε πως αυτό που είμαστε σήμερα δε θα υπάρξει ποτέ ξανά, αφού κάθε μέρα δεχόμαστε μία μικρή αλλαγή στην προσωπικότητα μας ή στην εμφάνιση μας, τότε το πένθος μας είναι καθημερινό, αφήνουμε δηλαδή πίσω μας κάθε μέρα τον χθεσινό εαυτό μας. Κάθε λεπτό της ζωής μας πεθαίνει για να δώσει τη θέση του σ’ αυτό που ακολουθεί.
Είναι αδύνατο μέσα σ’ ένα άρθρο να γράψουμε για όλα τα είδη πένθους. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε μικρές συμβουλές, οι οποίες συνάδουν με τις περισσότερες καταστάσεις.

Τα στάδια του πένθους συνήθως είναι:

1) Δυσπιστία (παράλυση, άρνηση, σύγχυση)
2)Παλινδρόμηση (έκρηξη κλάματος, απελπισία)
3)Οργή (για τον υπεύθυνο του θανάτου, για τον θανόντα που μ’ εγκατέλειψε)
4)Ενοχή (που δε μπόρεσα να τον σώσω, γι’ αυτά που δεν έκανα)
5)Συντριβή (αδυναμία, ψευδαισθήσεις, ανησυχία, εξιδανίκευση, αίσθηση εξουθένωσης)
6)Ταύτιση και δημιουργικότητα (πράξη εμπνευσμένη ταύτιση)
7)Αποδοχή (διαχωρισμός, εσωτερίκευση)

Αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε είναι πως το κάθε πένθος είναι προσωπικό. Δε συγκρίνεται με κανένα άλλο. Είναι αμιγώς δικό μας. Το βιώνουμε όπως εμείς αισθανόμαστε, χωρίς κανόνες και πρόγραμμα. Αναμφίβολα ένα πένθος χρειάζεται χρόνο. Χρόνο όμως δημιουργικό με τον εαυτό μας. Σίγουρα ο χρόνος από μόνος του δε μπορεί να μας βοηθήσει. Αφού διανύσουμε ένα μέρος των σταδίων τότε ίσως βρούμε τη δύναμη να αξιοποιήσουμε ξανά προς όφελος μας τον χρόνο. Μη ξεχνάτε πως όταν κάτι αφήνετε πίσω σας, πάτε να συναντήσετε κάτι άλλο. Σε κάθε αντίο σας κρύβεται ένα σιωπηλό καλωσήρθες. Εξάλλου κλαίει κανείς για εκείνους χάρη στους οποίους είναι αυτός που είναι.

Η διδασκαλία του θανάτου

Ο θάνατος μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος σύμμαχος της ζωής μας. Ο πιο πιστός μας φίλος και ο καλύτερος δάσκαλος μας. Στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος να δεχτεί κανείς τη ζωή είναι να δεχτεί τον ίδιο τον θάνατο. Ο θάνατος μας διδάσκει πως υπάρχει ένα όριο. Μας λέει ότι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή τώρα, αυτή τη στιγμή. Ότι δεν έχει σημασία η ποσότητα του χρόνου που ζούμε αλλά η ποιότητα. Ότι η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που κρατάμε την αναπνοή μας. Μας φωνάζει να χαρούμε το σήμερα.

Συνήθως θεωρούμε ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Η ζωή και ο θάνατος όμως είναι οι δυο πόλοι της ίδιας ενέργειας, του ίδιου φαινόμενου, όπως είναι ο χειμώνας και το καλοκαίρι, η μέρα και η νύχτα. Δεν είναι αντίθετα αλλά συμπληρωματικά. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής αλλά η κορύφωση της. Μας βοηθάει να αντιληφθούμε πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος μας ώστε να τον αξιοποιήσουμε, για να προλάβουμε να αναπτυχθούμε και να ολοκληρωθούμε.

Ο φόβος του θανάτου είναι ουσιαστικά ο φόβος του ανεκπλήρωτου. «Νιώθω ότι έχω αγαπήσει κι έχω αγαπηθεί τόσο πολύ σ’ αυτή τη ζωή, που δε φοβάμαι να πεθάνω» μου είπε κάποτε μια φίλη μου. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δε φοβόμαστε τον θάνατο αλλά τη ζωή που δε προλάβαμε να ζήσουμε. Αρπαζόμαστε από τη ζωή, γιατί η ζωή μας είναι ανεκπλήρωτη, γιατί η ζωή μας είναι άδεια. Και για να την γεμίσουμε προσκολλιόμαστε σε εφήμερα πράγματα, σε αντικείμενα, σε ανθρώπους και σε μελλοντικές επιθυμίες και δε ζούμε το σήμερα. Όλα αυτά όμως μπορεί να τα χάσουμε και οι επιθυμίες μας μπορεί να μείνουν ανεκπλήρωτες, με αποτέλεσμα να ζούμε μέσα στην απελπισία.

Αλαζονεία!

Ο Ιησούς δίδαξε δια του παραδείγματός του το ότι: το να γίνουμε «τίποτα» είναι τα πάντα . Δηλαδή ο μηδενισμός του εγώ μας (εγωισμού) με απλά λόγια η ταπείνωσης, είναι το κλειδί για την ανύψωση του πνεύματός μας .

 O Μεσσίας αν και Θεός εκμηδενίστηκε μέσω του ανθρώπου και αφού ταπεινώθηκε δίδαξε την αθανασία..

Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών. 

Ο Ζήνων ο Στωικός είπε «Η μεγαλύτερη απρέπεια είναι η αλαζονεία» 

Αλαζόνας είναι αυτός που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους, τους βλέπει αφ’ υψηλού.

 Η αλαζονεία δεν έχει καμία σχέση με την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση αλλά προέρχεται από την μη συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρη του Όλου, όπου όλα μας τα χαρίσματα και δυνατότητες μας δόθηκαν για τα διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την κοινωνία και τον κόσμο.

Η σύγκριση με τους άλλους, είναι μέρος της αλαζονείας μας και η κριτική όσων δρουν αντίθετα με τις συνειδησιακές μας αξίες είναι έλλειψη σεβασμού στις δικές τους. Από την άλλη, αν δεν νιώσουμε την αλαζονεία μας, αν δεν αφήσουμε τον εαυτό μας να την βιώσει σαν αποδεκτή κατάσταση του εαυτού μας και σαν μέρος της ανάπτυξής του, δεν θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις αληθινές μας ανάγκες, που περνάνε και μέσα από αυτήν την συνειδησιακή φθορά.

Ο τρόπος που προσεγγίζουμε τον εαυτό μας είναι έτσι κι αλλιώς αλαζονικός. 

μη ανοφέλετα θρηνήσεις...

Πάντα ξαφνικά έρχεται η δύσκολη στροφή της μοίρας, πάντα ξαφνικά έρχεται η καταστροφή, σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλιώς δε θα ήταν καταστροφή. Αλίμονο σε εκείνον που δεν είναι ψυχικά προετοιμασμένος. Αλίμονο σε εκείνον που δεν έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο και δεν έχει οπλιστεί με γενναιότητα για να την αντιμετωπίσει. Και η γενναιότητα απορρέει μόνον από την βαθιά γνώση, από την σοφία της ζωής.

Σοφός είναι ο άνθρωπος που μέσα από το ταξίδι της ζωής, μέσα από τις δύσκολες εμπειρίες έχει καταφέρει να επιτύχει το “γνώθι σ’ αυτόν” αυτό το περίφημο αρχαιοελληνικό ρητό που υπήρχε έξω από το μαντείο των Δελφών. Ο σοφός αυτός άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά πως ο υπερβολικός ενθουσιασμός ή η υπερβολική χαρά δεν του αρμόζουν. Και αυτό γιατί ο πόνος, η χαρά, τα πλούτη, η φτώχεια, ο θάνατος, υπάρχουν στην ζωή και όσο εύκολα τα συναντάμε, τόσο εύκολα μπορεί να τα αποχαιρετίσουμε. Γνωρίζει επίσης ότι τίποτα πάρα πολύ επώδυνο και τίποτα πάρα πολύ ευχάριστο δεν κρατάει για πάρα πολύ καιρό. Γνωρίζει ακόμη ότι το μόνο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσει είναι η ανύψωση της συνειδητότητας του. Όσο πιο δύσκολο το εμπόδιο, τόσο πιο ψηλά πρέπει να υψωθεί. Αυτό που χαρακτηρίζεται σαν καταστροφή, ή σαν απελπιστικό πρόβλημα, θα απαιτήσει μια σημαντική ανύψωση της συνειδητότητας του προκειμένου να ξεπεραστεί. 

Όλα όσα είμαστε είναι το αποτέλεσμα του μόχθου μας

Το Κάρμα μάς διδάσκει ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον μάθημα. 

Διδάσκει ότι όλα όσα είμαστε είναι το αποτέλεσμα του μόχθου μας. 

Εάν είμαστε ταλαντούχοι, είναι επειδή προσπαθήσαμε σκληρά για να αναπτύξουμε τον εαυτό μας. 

Αν είμαστε μεγαλοφυείς, αυτό σημαίνει ότι έχουμε εργαστεί πολύ, πολύ σκληρά σε πολλές ενσαρκώσεις και τελικά έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο ακτινοβολίας και ομορφιάς. 

Έτσι, τίποτα δεν αποκτάται στο Σύμπαν χωρίς μόχθο.

Η τιμωρία δεν φέρνει μεταμόρφωση

Η τιμωρία μπορεί να εμποδίσει ένα άτομο να συνεχίσει τα εγκλήματά του, αλλά ποτέ δεν τον διδάσκει γιατί ή πώς να σταματήσει τα εγκλήματά του. Δεν φέρνει ποτέ μεταμόρφωση, αλλά μάλλον ένα αίσθημα απόρριψης, εκδίκησης και διάφορα δηλητηριώδη συναισθήματα. Έτσι, το θύμα δεν μπορεί να βρει διέξοδο από το έγκλημά του μέσω τιμωρίας. Αντίθετα, κολλάει σ' αυτό λόγω της τιμωρίας. Από την άλλη πλευρά, αν η δικαιοσύνη διεξαχθεί με τον σωστό τρόπο, τον εκπαιδεύει, τον μεταμορφώνει και τον καθιστά χρήσιμο μέλος της κοινωνίας.

Ο Τηλέμαχος, ο γιος του Οδυσσέα, ωριμάζει

Ο ρόλος του Τηλέμαχου είναι λιγάκι μπερδεμένος.
Στη ραψωδία Α ο Τηλέμαχος φέρεται να έχει το μοναδικό δικαίωμα της κληρονομιάς αλλά όχι και του θρόνου μιας και υπάρχουν και άλλοι άξιοι διεκδικητές «Μα κι άλλα βρίσκονται πολλά στο Θιάκι αρχοντοπαίδια, μικρά μεγάλα, κι ένα των τη βασιλεία θα πάρει, αφού πια τώρα πέθανε ο θεϊκός Δυσσέας» (στιχ. 404-406). 

Το γεγονός ότι μπορεί και ο ίδιος πέραν των άλλων να διεκδικήσει το θρόνο ως νόμιμος διάδοχος του Οδυσσέα φανερώνεται στα οργισμένα λόγια του Αντίνοου που καταριέται τον Τηλέμαχο να μη γίνει ποτέ βασιλιά της Ιθάκης «Είθε ποτέ του Κρόνου ο γιος στ’ αφροκλεισμένο Θιάκι να μη σε κάμει βασιλιά κι ας το ’χεις γονικό σου» (στιχ. 396-397).

 Για την ώρα όμως αυτό που φέρεται να διεκδικεί ο Τηλέμαχος είναι να είναι ο αφέντης του οίκου του, της κληρονομιάς του πατέρα του που κατασπαταλάται βάναυσα από τους διάφορους γαμπρούς που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του βασιλιά Οδυσσέα «…Θα ’μαι κι εγώ στο σπίτι μου αφέντης και στους σκλάβους, όσους για μένα κέρδισε με το σπαθί ο Δυσσέας» (στιχ. 407-408). Άρα ο Τηλέμαχος δεν είναι ο ηγέτης που θα βάλει σε τάξη την κατάσταση που επικρατεί στο παλάτι.

Στην αρχή της ραψωδίας Β παρουσιάζεται να κάθεται στο θρόνο του πατέρα του και να προστάζει τους κήρυκες να καλέσουν τους Αχαιούς σε συνέλευση για να μιλήσει δημόσια για το προσωπικό του δράμα «Τότε αμέσως πρόσταξε τους καλόφωνους τους κράχτες να φωνάξουν σε σύνοδο τους Αχαιούς τους πολεμοθρεμμένους» (στιχ.6-8). 

Τι σημαίνει για την υγεία ο αριθμός των ελιών στο σώμα - Δείτε αναλυτικά

Οι ελιές στο σώμα έχουν αποτελέσει αντικείμενο πληθώρας επιστημονικών ερευνών.

Μία από αυτές κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που έχουν πάνω από 100 ελιές στο σώµα τους έχουν...
και 50% λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν οστεοπόρωση, συγκριτικά µε τους ανθρώπους που ο αριθµός των ελιών στο σώµα τους δεν ξεπερνά τις 25.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν επίσης ότι οι πολλές ελιές είναι δείκτης για γερά κόκαλα, εύρωστους µυς και κυρίως λιγότερες ρυτίδες.

Αποτελούν δηλαδή ισχυρή ένδειξη ότι ο οργανισµός είναι σε σηµαντικό βαθµό γενετικά προστατευµένος απέναντι στα σηµάδια του χρόνου.

Οι ελιές σχηµατίζονται από τον ταχύ επιµερισµό κυττάρων, τα οποία αρχίζουν να παράγουν στίγµατα από σκούρα χρωστική ουσία. Τα στίγµατα αυτά εµφανίζονται στα παιδιά από την ηλικία των τεσσάρων ετών και σε πολλές περιπτώσεις εξαφανίζονται όταν συµπληρωθεί το 40ο έτος της ηλικίας. Σε κάποιους ανθρώπους όμως, οι ελιές συνεχίζουν να αυξάνονται όσο περνούν τα χρόνια, προσδίδοντας στην επιδερµίδα του προσώπου µια απαλή και αρυτίδωτη υφή. Με απλά λόγια, οι γυναίκες µε τέτοιες προδιαγραφές δείχνουν έως και επτά χρόνια νεώτερες.

Στο αγγλικό πανεπιστήµιο Kings College, η οµάδα ειδικών µε επικεφαλής τον καθηγητή Γενετικής Επιδηµιολογίας Τιµ Σπέκτορ εξέτασε 1.200 µονοζυγωτικές και µη µονοζυγωτικές δίδυµες γυναίκες, ηλικίας από18 έως 79 ετών, και διαπίστωσε ότι όσες είχαν στο σώµα τους περισσότερες ελιές διέθεταν εκτός από λιγότερες ρυτίδες και πιο γερά κόκαλα.

Αναζητώντας το τι συµβαίνει κάτω από µία επιδερµίδα διάστικτη από ελιές, οι επιστήµονες διαπίστωσαν ότι τα λευκά αιµοσφαίρια που κυκλοφορούσαν είχαν µεγάλα σε µέγεθος τελοµερή, δηλαδή τα µικρά τµήµατα του DNA που βρίσκονται στις άκρες των χρωµοσωµάτων.

Ιππότης, ο δισέγγονος τού Ηρακλή

Ενας από τους Ηρακλείδες, γιός του Φύλαντα και τής Λειπεφίλης ήταν ο Ιππότης. Σε αυτή την εκδοχή ήταν δισέγγονος τού Ηρακλή. 

Σύμφωνα όμως με άλλη γενεαλογική εκδοχή, ο Αντίοχος, γιός τού Ηρακλή, νυμφεύθηκε τη Μήδα, κόρη τού Φύλαντα, και γέννησαν τον Ιππότη. 

Ο Ιππότης πήρε μέρος στην εκστρατεία των Ηρακλειδών εναντίον τής Πελοποννήσου με αρχηγό τον Τήμενο. 

Κατά την προετοιμασία για την επιχείρηση αυτή, όταν βρίσκονταν ακόμα στη Ναύπακτο, ο Ιππότης σκότωσε τον μάντη Κάρνο, νομίζοντάς τον κατάσκοπο των Πελοποννησίων. 

Για ποιο λόγο να συζητηθεί η Ευθανασία στη Βουλή;

Το θέμα της Ευθανασίας, άνοιξε βουλευτής του Ποταμιού.

Όπως έγραφε χτες η Γάτα, ξεκινάει νέος κύκλος αντιπαραθέσεων για τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας ευθανασίας στη χώρα μας. Μάλιστα το Vouliwatch στο facebook άνοιξε και σχετικό poll:

Σήμερα ο Κοντονής λέει:

“Την ανθρωποκτονία με συναίνεση την αντιμετωπίζει η πολιτεία με ποινή φυλάκισης. Και είπα ότι αφού λάβω το σχέδιο του νέου ποινικού κώδικα θα το μελετήσω. Σας ενημερώνω ότι και στον νέο ποινικό κώδικα παραμένει η ίδια ποινή. Επομένωςανεξάρτητα από τη συζήτηση που θα γίνει στη Βουλή, όσον αφορά την ποινική αντιμετώπιση της ανθρωποκτονίας κατ’ απαίτηση, διαφορετική ποινική μεταχείριση δεν θα υπάρχει, τουλάχιστον από την μεριά μου δε θα εισηγηθώ κάτι διαφορετικό. Δεν πρόκειται να μετακινηθώ από την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής η οποία αντιμετωπίζει την συγκεκριμένη πράξη ως ποινικά κολάσιμη, με ποινή φυλάκισης» τόνισε χαρακτηριστικά ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Η κυβέρνηση δεν το εξετάζει, αντικειμενικά θα γίνει δημόσια συζήτηση, αλλά στις προθέσεις μας δεν είναι να εισηγηθούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που προτείνει η νομοπαρασκευαστική επιτροπή, και που είναι στην ουσία αυτό που ισχύει και σήμερα» κατέληξε σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα”.