Αμφιβολίες αναφορικά με την Πατρότητα της Θεογονίας υπήρχαν και στην αρχαιότητα όπως κάνει λόγο και ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 31, 4) . Ο Διογένης ο Λαέρτιος θεωρούσε ως πρώτο ποιητή της Θεογονίας τον Μουσαίο – τον Υιό του Ευμόλπου -( Διογένης Λαέρτιος : Βίοι Φιλοσόφων – Προοίμιο 1,3 ) . Όποιος και αν είναι ο δημιουργός της Θεογονίας κατ εμέ δεν έχει σημασία και θα πρέπει να νιώθουμε τεράστια ευγνωμοσύνη στην «Θεια Πρόνοια» που το Λίκνο του Ελληνικού Λόγου κατόρθωσε να επιβιώσει της καταστροφικής μανίας των εχθρών της Γνώσης , της ελευθερίας του Λόγου και του Πολιτισμού.
Στην αρχή της , ο δημιουργός ποιητής της Θεογονίας επικαλείται τις Μούσες του Ελικώνος βοηθώντας τον να εξιστορήσει – τραγουδήσει τα μελλούμενα και όσα έχουν ήδη παρέλθει . Οι μούσες λόγω της στενής τους σχέσης με τον Θεό Απόλλωνα ο οποίος ητο ο άρχων του χορού τους ως (Μουσηγέτης) θεωρείται ότι είχανε την μαντική ικανότητα. Οι μούσες είναι Τέκνα του Διός και της Τιτανίδος Μνημοσύνης και γεννήθηκαν στην Αρχαία Θράκη (Σημερινή Πιερία). Οι μούσες είναι το αίτιον της πάσης φύσεως εμπνεύσεως σχετικά με τον Λόγο και εποπτεύουν την Νόηση σε όλες τις μορφές της . Μας αναφέρει ο Πλάτων στον Φαίδρο (245 Α) :
«Όποιος λοιπόν φτάνει στις πύλες τις ποιητικές δίχως την συντροφιά της μανίας των Μουσών, έχοντας την πεποίθηση ότι θα γίνει ικανός ποιητής με την τέχνη του και μόνο, η προσπάθεια του μένει ατελέσφορη , καθότι η ποίηση των σωφρονούντων, επισκιάζεται από εκείνη των εμπνεόμενων υπό της Μανίας»
Ο ποιητής της Θεογονίας λοιπόν εμπνέεται από τις πανίσχυρες Μούσες και αποκτάει την ικανότητα της «Διηγήσεως» για το παρελθόν και το μέλλον… Εξάλλου όποιος θνητός εμπνέεται από τις Θυγατέρες του Άνακτα Δία (που διαπλάθουν τα ήθη και καταπραύνουν τα πάθη , λαμβάνοντας γνώση για τους Νόμους και τις Συνήθειες των Αθανάτων) έχει την δυνατότητα να προσεγγίσει τον Όλυμπο και να λάβει μέρος στα συμπόσια των Θεών ….
Κατά την Κοσμογένεση της Θεογονίας, στην Αρχή υπήρξε το ΧΑΟΣ ( Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ (ΘΕΟΓ.116) .
Δεν γίνεται αναφορά, η επεξήγηση αναφορικά με το Χάος πέραν ότι είναι η πρωτογενής ουσία της δημιουργίας του Κόσμου. Χιλιάδες είναι οι ερμηνείες περί του τι είναι το «Χάος» και η κατ ουσίαν η πρωταρχική δημιουργός ουσία . Προσωπική μου εκτίμηση – πεποίθηση είναι πως το Χάος αντιπροσωπεύει την προ της μεγάλης «Εκρήξεως» (Bing Bang) κατάσταση τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο… Μια κατάσταση που μόνο ως «Κενό» « Χάσμα» και ως «απύθμενο» διάστημα μπορεί να χαρακτηριστεί με πλήρη την έλλειψη του «Νόμου» που διέπει τα πάντα στο Σύμπαν.
Στην συνέχεια δημιουργήθηκε η «Γαία» . Στην προσπάθεια κάθε μας ερμηνείας ας δούμε τι είπε ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας επ αυτού .
« Όπως λέγεται , όλα είναι γη . Και ο Ησίοδος λέγει ότι πρώτη η γη δημιουργήθηκε από τα σώματα» - Αριστοτέλης – Μετά τα Φυσικά Α’ 8-989a
« Θα ήτο ορθότερο να ονομάζαμε την Γαία Γεννήτειρα, όπως λέγει ο Όμηρος» Πλάτων – Κρατύλος 410 C
Παράλληλα και οι Ορφικοί ονομάζουν την Γαία , Μητέρα των Μακάρων και των Θνητών ανθρώπων, έδρανο του Αθανάτου Κόσμου , αιωνία και πολύσεπτη μακαρία Θεά ( Ορφικός Ύμνος της Γης) . Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε και να συλλογιστούμε ως Γαία συμβολίζεται τόσο η «Ύλη» ( Όλοι οι Πλανήτες και οι αστέρες κατά πάσα πιθανότητα) όσο και ο Κόσμος ο Πνευματικός των Αθανάτων ψυχών καθώς και των Θεών . Οπότε ως Γαία θεωρούνται τα πάντα όσα μπορούμε να αντιληφθούμε και να μην αντιληφθούμε στον κόσμο μας . Με λίγα λόγια η «Στέρεα» από κάθε άποψη βάση της Δημιουργίας και όλων των κόσμων όπου διέπονται από τον Βασιλέα Νόμο
« Νόμος ο πάντων Βασιλεύς, θνητών Τε και Αθανάτων» (Πλάτων – Γοργίας 484 Β – Απολογία Πινδάρου)
Σαφέστατα εδώ μπορούμε ευκόλως να κατανοήσουμε και την «Δημιουργία» του πλανήτη μας της Γης, όπως και κάθε Ουρανίου Σώματος εξάλλου, στο σύμπαν και στους Γαλαξίες.
Μέχρις εδώ παρατηρούμε πως η Ελληνική σκέψη συμπίπτει και είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την φύση μη δεχόμενη «Υπερφυσικό» Θεό – Δημιουργό – Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος , ούτε σαφέστατα και την άκρως εσφαλμένη λογική πως τα πάντα ξεκίνησαν εκ του Μηδενός διότι τίποτα δεν προέρχεται από το Μηδέν …
« Δεν είναι δυνατόν να συντεθεί κάτι από το μηδέν» Πρόκλος - Στοιχείωσις Θεολογική
« Από το τίποτε , πάλι τίποτε βγαίνει» ( ΑΛΚΑΙΟΣ : 76Β, 23D)
« Τίποτε δεν γίνεται από το μη ον, ούτε καταστρέφεται καταλήγοντας στο μη ον» - Διογένης Λαέρτιος : Δημόκριτος 9,44
Για αυτό εξάλλου και τοποθετείται ως κοσμογονική πρωταρχική ουσία το αιώνιο και άφθαρτο «Χάος» όπου και εκεί σε άγνωστη και μη δοσμένη χρονική (εάν μπορεί να γίνει μέτρηση) περίοδο συντελέστηκαν οι απαραίτητες προεργασίες της δημιουργίας της «Γαίας» .
Ως τρίτο Κοσμογονικό στοιχείο ακολουθεί ο Έρως ο οποίος χαρακτηρίζεται ως ο κάλλιστος ανάμεσα στους αθάνατους Θεούς (Θεογ. 120) . Ο Κοσμογονικός έρωτας είναι η απαραίτητη δύναμη που δίχως την συμβολή του θα ήταν αδύνατον να δομηθεί ο σύμπαν κόσμος. Ως «δύναμη» ορίζεται κάθε αίτιο το οποίο είναι ικανό να επενεργήσει και να παράγει ένα αποτέλεσμα . Ο Έρωτας κατά τον Jean Richepin « Είναι η δύναμη της έλξεως η οποία οδηγεί τα στοιχεία στις ενώσεις και τις συνθέσεις τους, έχοντας απεριόριστη ισχύ της οποίας ουδείς δύναται να διαφύγει» . Ο Paul Decharme θεωρεί τον Έρωτα ως « Την ελκυστική δύναμη , την τα στοιχειώδη μόρια συμφύρουσα και μιγνύσα, ο οποίος ουδέν αφ εαυτού παράγει , αλλά δια της ενεργείας αυτού πάντα τα όντα τείνουσι προς ένωσι , εκ Δε της ενώσεως ταύτης πηγάζει η ζωή» .
Είναι προφανές πως γίνεται λόγος για την δύναμη της έλξης σε κάθε επίπεδο . Κάτι που η σύγχρονη επιστήμη έχει μελετήσει και έχει αποδεκτεί 100% . Όλα στο σύμπαν έλκονται μεταξύ τους είτε σε μοριακό επίπεδο είτε σε Βιολογικό, ψυχικό και πλανητικό. Η έλξη και η ένωση στο σύμπαν είναι η πρωταρχική αιτία της δημιουργίας της ζωής σε κάθε πλαίσιο της, έχοντας άπειρες μορφές και νοήματα μα έχοντας πάντα τον πρώτο λόγο στο καθετί. Να σημειωθεί πως δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός του Άνακτα ως Ζευς και Δίας (Ζεύξης – Έρως) και (Διαίρεσης – Απωθήσεως) , αρμονίας – Δυσαρμονίας κ.ο.κ . Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε πως η αποκρυπτογράφηση της Θεογονίας και η προσεκτική της μελέτη και ανάλυση μας φέρνει μπροστά σε εκπληκτικά μυστικά τόσο επιστημονικού όσο και πνευματικού ενδιαφέροντος που δικαίως μας δίνει την εντύπωση της υπάρξεως ενός πολιτισμού πανάρχαιου με απίστευτη γνώση και ανάπτυξη από όπου προήλθε και η αποκρυπτογραφημένη αυτή γνώση στο βάθος των αιώνων η οποία σαφέστατα παραμένει μέχρι σήμερα «Άγνωστη» λόγο της αυστηρότητας τηρήσεως άκρατης μυστικότητας επι του περιεχομένου της….! Σχετικά με τον Έρωτα ο Πλάτων μας λέγει :
« Ο Έρως ονομάζεται έτσι , διότι εισρέει έξωθεν και η ροή αυτή δεν είναι οικεία στον άνθρωπο που την υφίσταται, αλλά ερχόμενη απ έξω δια των οφθαλμών. Δια τούτο από το «εσρείν» ονομάσθη παλαιότερον «έσρος» τώρα Δε Έρως καλείται» Πλάτων – Κρατύλος 420 Β
Επίσης στον Φαίδρο ο Πλάτων λέγει :
« Και όταν, δυναμωμένη από τις δικές της επιθυμίες , οδεύει προς τον πόθο του σωματικού κάλλους, επικρατώντας τη αγωγής, απ αυτή την δύναμη παίρνοντας το όνομα, εκλήθη έρως» Πλάτων – Φαίδρος 238 C
Εκ πρώτης όψεως εδώ ο Πλάτωνας βρίσκεται σε οφθαλμοφανή αντίφαση των λεγομένων του όμως είναι σημαντικό να επισημανθεί και να τονισθεί η πεποίθηση τόσο του Πλάτωνα όπως και του Σωκράτη και άλλων στην ύπαρξη 2 ειδών Έρωτα. Τον «Ουράνιο» και τον «Πάνδημο» όπως επίσης παρομοίως και 2 Θεές Αφροδίτες .
« Οι πάντες λοιπόν γνωρίζομε ότι δεν υπάρχει Αφροδίτη δίχως Έρωτα. Αν βεβαίως ήτο μία , ένας θα ήταν και ο Έρως. Εφόσον όμως είναι δύο, υποχρεωτικός δύο είναι και οι Έρωτες. Πώς λοιπόν δεν είναι δύο οι Θεές ; Η μια η μεγαλύτερη και χωρίς μητέρα , του Ουρανού η Θυγατέρα , την οποια και Ουρανία ονομάζομε, η Δε νεώτερη θυγατέρα του Διός και της Διώνης , την οποια “Πάνδημο” καλούμε . Είναι ανάγκη λοιπόν, και ο Έρως , ο οποίος είναι συνεργός με την δεύτερη, ορθώς να απόκαλείται Πάνδημος, ο άλλος Δε Ουράνιος» . Πλάτων – Συμπόσιο 180 D
Προφανώς και περί του δευτέρου «Ουράνιου» Έρωτος γίνεται λόγος στην Θεογονία. Για να δούμε όμως και την επίκληση του Λουκιανού του Σαμοσατέως προς τον Έρωτα η οποία έχει τρομερό ενδιαφέρον και ουσία
« Μόνο εσύ, Ουράνιε Δαίμον, να μου παρασταθής καιρίως, ευγνωμονώντας την φιλία, Έρως Ιεροφάντη των μυστηρίων, όχι εκείνο το κακό νήπιο το οποίο παίζει στα χέρια των ζωγράφων, αλλά εκείνος τον οποίο η πρωτόσπαρτη αρχή εγέννησε , τέλειον από την στιγμή της γέννας. Διότι εσύ είσαι εκείνος ο οποίος έδωσες μορφή στο παν από την αφανή και συγκεχυμένη ομορφιά. Εσύ ετράβηξες σαν ταφόπλακα το χάος από το μνήμα που ευρίσκετο όλος ο κόσμος και εκείνο το κατεπόντισες στα έσχατα βάθη του Ταρτάρου , όπου στα αλήθεια υπάρχουν « Σιδερένιες Πύλες και χάλκινο σκαλοπάτι» , ώστε με άρρηκτα δεσμά , αδυνατεί να πάρη την οδό της επιστροφής . Και αφού με λαμπρό φως την σκοτεινή νύκτα απεμάκρυνες , έγινες δημιουργός παντός αψύχου και εμψύχου» Λουκιανός – Έρωτες , 32 – 432
Στο Ορφικό ύμνο περί Έρωτος οι ορφικοί τον φαντάστηκαν ως κατέχοντα τα κλειδιά των πάντων, του ουρανίου αιθέρος , της θαλάσσης και της γης μα και του σκοτεινού Ταρτάρου και κρατώντα το πηδάλιο όλων αυτών.
« Για εμάς ο Έρως , ως Βασιλεύς και άρχων και αρμοστής , από τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα και τον Σόλωνα, από τον Ελικωνα στην ακαδημία στεφανωμένος οδηγείται και στολισμένος εισέρχεται, έχοντας μαζί πολλά ζευγάρια αγάπης και κοινωνικότητος» Πλούταρχος – Ερωτικός 763 F
Βλέπουμε λοιπόν τον απύθμενο σεβασμό και σημασία που έδιναν οι Αρχαίοι στοχαστές και φιλόσοφοι στην σημασία του Έρωτα ως πρωταρχικής ουσίας της δημιουργίας του Κόσμου…
Επόμενο στάδιο της δημιουργίας μετά τον Έρωτα είναι η δημιουργία του «Ουρανού» εκ της Γαίας η οποία τον δημιουργεί ίσο με τον εαυτό της, ο οποίος την καλύπτει επακριβώς (ΘΕΟΓ. 126-127) Αυτό είναι απόλυτα λογικό από την στιγμή που ο Ουρανός αντιπροσωπεύει την έννοια του χώρου που καταλαμβάνει το Σύμπαν. Είναι δεδομένο πως κάθε τι καταλαμβάνει χώρο ίσο με τον εαυτό του επομένως θα ήταν αδύνατο να μην ισχύει και για το σύμπαν η αρχή αυτή . Ετυμολογικά Ουρανός σημαίνει το «Άνωθεν Όριο» εκ του ΟΥΡΟΣ+ΑΝΩ . Με απλά λόγια θα λέγαμε πως ο Ουρανός είναι το όριο του χώρου που καταλαμβάνει η Γαία σε κάθε επίπεδο. Το ζεύγος Ουρανός – Γαία από την στιγμή που συντελείται είναι αδιαίρετο και αυτό είναι απόλυτα φυσικό.
« Διότι το όλον και το άπαν συνηθίσαμε να το ονομάζουμε ουρανό… Είναι Δε φανερό ότι δεν υπάρχει ούτε τόπος , ούτε κενό , ούτε χρόνος πέρα του ουρανού» Αριστοτέλης – Περί Ουρανού (278 b, 20…279 α, 11)
Ο Ουρανός με λίγα λόγια είναι το αχανές «Διάστημα» σε κάθε πλαίσιο του είτε υλικό είτε Πνευματικό . Αναλύοντας βήμα προς βήμα την Ελληνική Κοσμολογία ανακαλύπτουμε τρομερές «επιστημονικές» και «πνευματικές» αλήθειες περί της ροής των πραγμάτων και της «φύσης» τους . Πράγματα που αν μελετήσετε σε βάθος τα επόμενα κεφάλαια της Θεογονίας θα σας αφήσουν πραγματικά άναυδους για το βάθος και την ουσία τους…. Συνοπτικά στην συνέχεια η Θεογονία κάνει λόγο περί της γενέσεως του Ερέβους – Νύκτας – Γένος Νυκτός – Αιθέρος – Πόντου – Τιτάνων – Ωκεανού – Κοίου – Κριού – Υπερίωνος – Ιαπετού – Θείας- Ρείας – Θέμιδος – Μνημοσύνης – Φοίβης – Τηθύος – Κρόνου .
Η ελάχιστη αυτή «ανάλυση» των αρχικών κεφαλαίων της Θεογονίας – Κοσμογονίας μπορεί να δώσει μια γεύση περί των μυστικών και των γνώσεων που αυτή κρύβει στα σπλάχνα της… Την σημερινή μου αναφορά την κάνω μόνο και μόνο για να καταδείξω την υπεροχή σε κάθε πλαίσιο του Ελληνικού Λόγου έναντι του εχθρικού προς την λογική και την φύση Ιουδαικού, που μας έχουν επιβάλλει εδώ και τόσους αιώνες.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Άγγελο Πολίτη για το εξαίσιο βιβλίο του « Ο Τρίτος Όλυμπος» (Εκδόσεων Ερωδιός) για την μοναδική ερμηνεία και αποκωδικοποίηση που κάνει προς την Θεογονία του Ησιόδου και να το συστήσω ανεπιφύλακτα σε κάθε αγνό αναζητητή της αλήθειας και του Λόγου ….
Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία
Αν αναλύσουμε από ετυμολογική άποψη τον όρο Φιλοσοφία στα συνθετικά στοιχεία του, φιλία - σοφία, δηλώνεται η τάση, η εσωτερική διάθεση για την γνώση του κόσμου. Όταν μάλιστα η τάση αυτή κορυφώνεται, τότε μεταστοιχειώνεται σε έναν έρωτα διαρκή για την γνώση του κόσμου και του εαυτού του. Με δεδομένο ότι η γνώση αυτή για τον άνθρωπο δεν είναι ποτέ πλήρης, δικαιολογεί και τη διαρκεί αναζήτηση, το αδιάκοπο κυνήγι της γνώσης, τη συνεχή έρευνα. Έτσι, είναι ευνόητο πως η μάθηση που παράγεται και δημιουργείται από την πίεση της Φιλίας αυτής προς την γνώση ονομάζεται Φιλοσοφία = Ο όρος Φιλοσοφία, Φιλόσοφος, φιλοσοφικός είναι καθαρά Ελληνικός και με τον Ελληνικό τύπο χρησιμοποιείται σε όλες τις γλώσσες της οικουμένης. Πρώτος ο Πλάτων χρησιμοποιεί στα έργα του τον όρο Φιλοσοφία, αλλά από τους προσωκρατικούς ο Ηράκλειτος αναφέρει τον όρο φιλόσοφος στο 35ο απόσπασμα " Χρη γαρ ευ μάλα πολλών ιστόρας φιλοσόφους άνδρας είναι" (= είναι απαραίτητο οι άνδρες που είναι φίλοι της σοφίας, να έχουν ερευνήσει πάρα πολλά πράγματα). Ωστόσο, ο Διογένης ο Λαέρτιος και ο Κικέρων αναφέρουν ότι πρώτος ο Πυθαγόρας (580-500 π.χ) έκανε χρήση του όρου Φιλόσοφος : "Ερωτηθέντα υπό Λέοντος του Φλειασίων τυράννου τις είη, φιλόσοφος ειπείν και τον βίον εοικέναι πανηύρει ως ουν εις ταύτην οι μεν αγωνιούμενοι, οι δε κατ εμπορίαν, οι Δε γε βέλτιστοι έρχονται θεαται, ούτως εν τω βίω , οι μεν ανδραποδώσεις, έφη, φύονται δόξης και πλεονεξίας θηραταί, οι Δε φιλόσοφοι της αληθείας".(Διογ.Λαέρτ8,8)(= Όταν ο Λέων, ο τύραννος των Φλειασίων ρώτησε τον Πυθαγόρα τι είναι, του απάντησε πως είναι φιλόσοφος. Είπε ακόμη ο Πυθαγόρας ότι η ζωή μοιάζει με πανηγύρι' όπως λοιπόν άλλοι έρχονται στο πανηγύρι, για να αγωνισθούν, άλλοι για να εμπορευθούν, ενώ οι καλύτεροι έρχονται για να απολαύσουν το θέαμα του πανηγυριού, έτσι κατά τον ίδιο τρόπο και στην ζωή, εκείνοι που έχουν φύση δουλική, γεννιούνται από την φύση τους με έφυτη επιθυμία να επιδιώκουν την δόξα και την πλεονεξία, αλλά όμως οι φιλόσοφοι εχουν έμφυτο τον έρωτα της αλήθειας.) Επίσης, ο Ρωμαίος ρήτορας, Κικέρων στο σύγγραμά του "Τουσκουλαναί Διατριβαί" μας πληροφορεί ότι ο Πυθαγόρας αποκρίθηκε στον Τύραννο Λέοντα : " Δεν γνωρίζω καμμία τέχνη, αλλά είμαι φιλόσοφος". Με τον Κικέρωνα συμφωνεί και ο Ιάμβλιχος. Ο Πυθαγόρας πρόσθεσε ότι " Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι καταφρονούν όλα τα άλλα πράγματα ασχολούνται μετα ζήλον εις την έρευναν της φύσεως όντων" - αυτούς ονόμασε Φιλοσόφους .
Ωστόσο η κριτική έρευνα έδειξε πως τα σχετικά με τον Πυθαγόρα και τον Λέοντα είναι μεταγενέστερης εποχής και πλασμένα από τον Ηρακλείδη τον Ποντικό, μαθητή του Πλάτωνα , ο οποίος ήθελε να παρουσιάσει τον Πυθαγόρα ως αρχηγέτη του Θεωρητικού βίου. Μετά από την αποδεικτική αυτή έρευνα η αρχαιότερη χρήση της λέξης Φιλόσοφος απαντάται στον Ηράκλειτο . Όσον αφορά στο ρήμα Φιλοσοφέω-ώ απαντάται στον Ηρόδοτο (Α,30) όπου ο βασιλέας των Λυδών, Κροίσος, λέει στον ΣΣόλωνα "...ως φιλοσοφέων γην πολλήν θεωρίης είνεκεν επελήλυθας" (Από αγάπη προς την γνώση, από έρωτα πρα την φοσία έχεις περιέλθει πολλές φορές). Το ρήμα αυτό ττο συναντούμε και στα Ιπποκρατικά συγγράμματα (Ι 620 και ΙΧ 232 L) Ο Θουκυδίδης
Δεν αναφέρεται στην φιλοσοφία ως μια ιδιαίτερη επιστήμη, αλλά με τον όρο αυτόν εννοεί μια βαθύτερη εξέταση των πραγμάτων με όργανο την σκέψη. Ο Ξενοφών στα "Απομνημονεύματα" χρησιμοποιεί το ρήμα φιλοσοφώ......Ο Ευθύδυμος συνομιλώντας με τον Σωκράτη, λέει " ωμήν φιλοσοφείν φιλοσοφίαν" (Φανταζόμουν ότι ασχολούμαι με την φιλοσοφία, με την οποία πίστευα πως θα μορφωθώ). Ο Ξενοφών , επίσης, παρουσιάζει τον Σωκράτη στο "Συμπόσιον" να λεει πως είναι αυτουργός Φιλοσοφίας (= Αυτοδίδακτος στην φιλοσοφία).
Ωστόσο, κατά τον Πλάτων , η Σοφία είναι κτήμα του Θεού. Άλλωστε, και στην "Απολογία", ο Σωκράτης δηλώνει απερίφραστα πως " η Μόνη αληθινή Σοφία είναι η Θεική σοφία, ενώ η ανθρώπινη είναι μηδαμινή". Επομένως η μάθηση και η έφεση για μάθηση συνιστούν τον όρο Φιλοσοφία.
Ο Αριστοτέλης στο έργο του "Μετά τα Φυσικά" διατυπώνει την άποψη ότι "έστι του φιλοσόφου περί πάντων δύνασθαι θεωρείν"(= γνώρισμα του φιλοσόφου είναι η ικανότητα να μπορεί να εξετάζει θεωρητικός όλη γενικώς την πραγματικότητα).
Για τους Στωικούς Φιλοσόφους , η φιλοσοφία ορίζεται ως τέχνη, υιοθετώντας μια πρακτική αντίληψη για την φιλοσοφία. Θεωρούν δηλαδή ότι η φιλοσοφία είναι τέχνη με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κτήμα του την αρετή και να την εφαρμόσει στην ζωή του. Παρόμοια αντίληψη για την Φιλοσοφία έχει και ο Επίκτητος, που την ορίζει ως "τέχνη περί βίου" και "εφόδιον εις τον βίον" ενώ κατά τον Επίκουρο, η φιλοσοφία είναι η τέχνη που εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ευδαιμονία της ζωής. Μάλιστα, έλεγε το εξής: " Την φιλοσοφίαν, έλεγεν, είναι λόγος και διαλογισμός του ευδαίμονα βίου περιποιούσαν". Το φυσικό μέρος της φιλοσοφίας - κατά τον Επίκουρο - χρησιμεύει για να απαλλάξει τον άνθρωπο από τον φόβο του θανάτου και από την ιδέα της ύπαρξης θεών.
Ως προς τις απόψεις του Πλωτίνου και των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων, επαναλαμβάνουν τα όσα είχαν υποστηρίξει περί της φιλοσοφίας ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης . Θεωρούν ότι η Φιλοσοφία είναι γενική επιστήμη που μελετά το σύνολο της πραγματικότητας ( Η Φιλοσοφία περί πάντα τα όντα καταγίνεται). Ως κυριότερο κλάδο αυτής δέχονται "την πρώτην φιλοσοφίαν, την οποίαν ο Πρόκλος, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη ονομάζει και θεολογικήν". Στους κόλπους της Νέο-Πλατωνικής φιλοσοφίας αναπτύσσεται και η θεωρία περί τριαδικής εξελικτικής αναπτύξεων των όντων ( μονή, πρόοδος, επιστροφή), την οποία ο Γερμανός Φιλόσοφος Hegal (Έγελος) ανανέωσε κατά τον παρελθόντα αιώνα και έγινε ο ιδρυτής -εισηγητής της νεότερης διαλεκτικής, την οποία αργότερα παρέλαβε και υιοθέτησε ο Κάρλ Μάρξ . Οι κατοπινοί Νεοπλατωνικοί του 5ου αιώνα και ιδίως ο μαθητής του Πρόκλου Αμμώνιος έδιναν του εξής ορισμούς στην φιλοσοφία :
" Φιλία της σοφίας" , κατά τον Πλάτωνα
"Γνώσις των όντων η όντα" (= η Γνώση των όντων από την γενική οντολογική κατασκευή τους), κατά τον Αριστοτέλη
"Γνώσις Θείων και ανθρωπίνων" κατά τους Στωϊκούς
"Τέχνη Τεχνών και επιστήμη Επιστημών", Κατά τον Αριστοτέλη
"Ομοίωσις Θεώ κατά το δυνατόν Άνθρωπων" , κατά τον Πλάτωνα, (Θεαίτητος 176 Α, Νομ. 716 D),
" Μελετητής Θανάτου", κατά τον Πλάτωνα (Φαίδων 64 Α και 67 Α).
Οι παραπάνω ορισμοί είναι οι επικρατέστεροι κατά την Ελληνορωμαικήν Αρχαιότητα.
Κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες, η Φιλοσοφία ταυτίζεται με την Ευσέβεια κατά τον Απολογητή Ιουστίνο , ο οποίος γράφει στον Αντωνίνο τον Ευσεβή, " Πανταχού ακούεται ότι υμείς μεν ουν λέγεσθε ευσεβείς και φιλόσοφοι και ερασταί παιδείας" (Παντού ακούγεται ότι εσείς, βέβαια, ονομάζεσθε ευσεβείς και φιλόσοφοι και εραστές της παιδείας.) Προσθέτει επίσης ότι τα διδάγματα του Πλάτωνα δεν είναι ξένα προς την διδασκαλία του Ιησού Χριστού και χαρακτηρίζει την φιλοσοφία ως "μέγιστον κτήμα και τιμιώτατον" (= ως απόκτημα σπουδαιότατο και πολυτιμότατο), γιατι αυτή μας φέρει κοντά στον θεό. Κατά τον Ιουστίνο τον Απολογητή , ο Χριστιανισμός είναι η μόνη ασφαλής και σύμφορος Φιλοσοφία" .
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς ονομάζει την Ελληνική Φιλοσοφία "Χρήσιμη προς Θεοσέβεια" και "προπαίδεια" για τους Έλληνες οι οποίοι γίνονται κάτοχοι της πίστης με λογικές αποδείξεις. Η Φιλοσοφία συντελεί ως θεία προπαρασκευή για την απόκτηση της θεϊκής αλήθειας , η οποία κατά τον - Κλήμεντα - συνεργεί προς την κτήσιν της Σοφίας . Ο ίδιος ονομάζει την φιλοσοφία "Ζητησιν της αλήθειας ". Αξιοσημείωτο είναι στην Ελληνική Ανατολή από τον 4ο αιώνα μ.χ τα γενικότερα προβλήματα της φιλοσοφίας απετέλεσαν θέμα της δογματικής διδασκαλίας. Ο Γρηγόριος ο Νύσσης τονίζει " Η Αντίληψις ότι η ευσέβεια έγκειται εις μόνον τα δόγματα προσιδιάζει κατ εξοχήν εις τους Έλληνας" . Βεβαίως αναγνωρίζει την υπεροχήν της πίστης , αλλά θεωρεί αξιοσύστατον και την "ηθικήν και φυσικήν φιλοσοφία, γεωμετρίαν Τε και αστρονομίαν και λογικήν πραγματείαν" (Γρηγ. Νύσσης" Θεωρία εις τον του Μωυσέως Βίον", 44) . Εν γένει στην Ανατολική ορθοδοξία επικράτησε η τάση του ταυτισμού της φιλοσοφίας με την Θεολογία . Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει στα "Κεφάλαι Φιλοσοφίας" (Γ) " Σοφία Δε αληθής ο Θεός εστίν η συν αγάπη προς τον θεόν αυτή έστιν η αληθής φιλοσοφία".
Στον Δυτικό Χριστιανισμό επικρατεί η τάση πως η φιλοσοφία είναι θεραπαινίς (υπηρέτρια) coucilla της θεολογίας. Κατά τους δυτικούς φιλοσόφους του μεσαίωνα, είναι διαφορετικές οι πηγές από τις οποίες αντλούν την γνώση η φιλοσοφία και η Θελογία.
Πηγή :
Μεγάλες Μορφές της Αρχαίας Ελλάδας : Φιλόσοφοι - Εργασία της Δρ. Ελένης Δερμιτζόγλου - Εκδόσεις Ιστοριογνωσία
-----------------------------------------------
Λείπει η Φιλοσοφία στις μέρες μας... Καλώς η κακώς πλέον η Φιλοσοφία όπως κάποτε άνθισε και έφερε τεράστια γνώση και φως στην ανθρωπότητα δεν υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες... Η συνέχεια της Φιλοσοφίας ως "Τέχνης" δεν μπορεί παρά να είναι ο "Αποκρυφισμός" και ο "Εσωτερισμός" μαζί με την Θεοσοφία διότι μόνο αυτά τα μονοπάτια έχουν ως σημαία τους το " Ουδεμία Θρησκεία η Νόμος, Υπερτέρα της Αλήθειας" ...Ρητό το οποίο μπορεί να το χρησιμοποίησαν οι Ελευθεροτέκτονες, οι θεοσοφιστές και πολλοί Αποκρυφιστές αλλά είναι Ρητό ατόφια Ελληνικό δείχνοντας περίτρανα πως η Φιλοσοφία επιβίωσε ΟΧΙ ως Θεολογία.....αλλά ως "απόκρυφη τέχνη" στον Πνευματικό μεσαίωνα που επικράτησε στην ανθρωπότητα...
Οι θεοί του παρελθόντος, οι σημερινοί μας δαίμονες....
K.C
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.