Ανθρώπινες φωνές από το πουθενά

Σκέπτομαι, είναι η λογική διαδικασία κατά την οποία  ο άνθρωπος, με αφετηρία την νόηση,  δύναται να απλοποιήσει το σύνθετο ή να συνθέσει το απλό, προσδιορίζοντας επαρκέστερα την Ύπαρξή του.

 Γράφω, είναι η τέχνη, κατά την οποία ο άνθρωπος δύναται, να αποδώσει πρακτικά την διαδικασία και τα συμπεράσματα που έχει καταλήξει, ότι προσδιορίζουν την Ύπαρξή του.

 Κοινή συνισταμένη της σκέψης και της γραφής είναι ο λόγος. Ως λόγος, προσδιορίζεται, τόσο η κάθε λογική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, όσο και η έκφραση του ανθρώπου καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

 Στις μέρες μας, παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της αποσύνδεσης της σκέψης και της γραφής από την διαδικασία του λόγου. Ο  άνθρωπος είτε σκέπτεται, χωρίς την κάλυψη των κριτηρίων του λόγου, είτε χειρότερα γράφει, χωρίς το αποτέλεσμα της γραφής να είναι φιλτραρισμένο από την λογική διαδικασία. Το αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης τακτικής είναι ο αποπροσανατολισμός του ανθρώπου από την ίδια την Ύπαρξη.

 Στο βασανιστικό ερώτημα που προκύπτει για το τί ακριβώς καθορίζει αυτόν τον αποπροσανατολισμό, τα πράγματα δυσχεραίνουν πολύ περισσότερο. Ο αποπροσανατολισμός του ανθρώπου σήμερα, δεν έχει να κάνει με λανθασμένες επιλογές μόνο ή με λανθασμένες πορείες ζωής. Είναι βαθύτερος και δυστυχώς δύσκολα ιάσιμος. Και τούτο διότι, εκτείνεται στην σφαίρα των ανθρωπίνων κριτηρίων. Σήμερα ως αντικειμενικά ορθό προσλαμβάνεται το υποκειμενικό, που ο καθένας έχει προσδιορίσει μέσα του. Το «νομίζω», το «πιστεύω», το «θεωρώ», το «αντιλαμβάνομαι», έχουν ταυτιστεί με το «Έτσι είναι!». Μάλιστα με μεγάλη ευκολία αυτό το «έτσι είναι», μετατρέπεται στην προσωπική πεποίθηση σε έτσι «Είναι».

 Από το σημείο αυτό ο άνθρωπος χάνει απόλυτα τον έλεγχο, γιατί έχει μετατρέψει την υποκειμενικότητά του σε αντικειμενική πραγματικότητα . Αν τεθεί, επιπρόσθετα σε όλα αυτά, και το δεδομένο του προσωπικού εγωισμού, τότε η ανθρώπινη φύση απεμπολύει   κάθε δυνατότητα βελτίωσης και επανόδου στο όντως «όντος», αντικειμενικά ορθό.

 Είναι τρομερά δύσκολο ο ανθρώπινος νους, να συλλάβει την πραγματική διάσταση μεταξύ λόγου και παραλόγου που επικρατεί σήμερα στην ανθρώπινη νόηση. Στις μέρες που διερχόμαστε, οι περισσότεροι μιλούν για παραλογισμό και δυστυχώς συχνά παρατηρούνται δύο προεκτάσεις ενός και μόνου προβλήματος. Η πρώτη προέκταση είναι πως, όσοι μιλούν για παραλογισμό – και θέλω να είμαι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό μου – ουσιαστικά μιλούν ενώ είναι μέρος του προβλήματος. Η δεύτερη προέκταση είναι πως στην προσπάθεια να δοθούν  ενδεχόμενες λύσεις – και για να είμαι και πάλι ειλικρινής μιλώ για όλους μας – καταφεύγουμε σε παράλογες, ως και παραλογιστικές επιδερμικές προτάσεις. Σε αυτήν την βάση ο παραλογισμός, ως φαινόμενο του καιρού μας, παραμένει σαν σιωπηρή κατατρώγουσα νόσος, κάθε στοιχείο, που μπορεί να προσδιορίσει τον άνθρωπο ως όντος Άνθρωπο. Το αποτέλεσμα:

Ανθρώπινες φωνές από το πουθενά,

Ψάχνουν απεγνωσμένα τον ήχο.

Κρύβονται στα ποτάμια του μυαλού

και πνίγονται στο απύθμενο βάθος

του αρρωστημένου από φόβο εγωισμού.

Μιλούν χωρίς να ακούγονται

και σαν ακούγονται παύουν να λένε...

Γιατί ο άνθρωπος   έμαθε να σιωπά

όχι από μέσα του ,

αλλά από το ίδιο το Είναι.

 

Και ενώ όλα τούτα φαντάζουν τόσο απογοητευτικά υπάρχει κάτι πολύ αισιόδοξο: το ότι ο άνθρωπος ακόμα  πονάει....