Ένα ταξίδι από τον καρκίνο, στην ίαση μέσω μιας επιθανάτιας εμπειρίας

 

Δείτε το Βίντεο ή διαβάστε την συνέντευξη: Η μεταθανάτια εμπειρία και αυτοθεραπεία της Αννίτας Μουρτζάνι και τον ψυχίατρο Δρ Bruce Greyson να μιλά στα Ηνωμένα Έθνη για τις επιθανάτιες εμπειρίες

 Συλλογή επεξεργασία από το Ζάχο Σκαφίδα

L: Γεια σου Αννίτα!

Α: Γεια σου Λίλου, πώς είσαι;

 

L: Μια χαρά. Χαίρομαι για τη συνάντησή μας, μετά από όσα έχω ακούσει για την ιστορία σου και το θαύμα του ότι είσαι ζωντανή αυτήν την στιγμή!

A: Έτσι είναι, αισθάνομαι υπέροχα και είμαι ενθουσιασμένη που με κάλεσες. Ευχαριστώ για αυτό και τον Γουέην Ντάηαρ.  Είναι τόσο όμορφος άνθρωπος.

 

L: Ναι, είναι καταπληκτικός.  Ήταν θαύμα που του πήρα συνέντευξη όταν συναντηθήκαμε στη Χαβάη.  Έχει πολύ όμορφη ψυχή και μίλησε με ενθουσιασμό για σένα.  Στο τέλος της συνέντευξης, μου έδωσε την πλήρη ιστορία σου τυπωμένη και την διάβασα και σκέφτηκα πως πρέπει να σε συναντήσω, να σε γνωρίσω και να μοιραστώ την ιστορία σου με όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους γιατί περιέχει πολλά όμορφα διδάγματα.  Πράγματι, είχες μία κορυφαία εμπειρία κοντά στο θάνατο, μία όπου σου απέμεναν 36 μόνο ώρες ζωής, σωστά;

Α: Σωστά, το πολύ 36 ώρες.

                       

L: Πες μας για τον καρκίνο σου, γιατί είχες καρκίνο από χρόνια, αλλά σου απόμεναν μόνο λίγες ώρες.  Υπήρχαν δισεκατομμύρια καρκινικά κύτταρα στο σώμα σου αλλά εξαφανίστηκαν σαν από θαύμα, έτσι;

A: Ναι, έτσι είναι.  Βασικά είχα καρκίνο για σχεδόν 4 χρόνια.  Είχα διαγνωστεί το 2002 με λέμφωμα που άρχισε να εξαπλώνεται.  Στην αρχή μισούσα την ιδέα της χημειοθεραπείας γιατί τη φοβόμουνα πολύ, καθώς είχα δει δύο ανθρώπους να πεθαίνουν κάνοντας χημειοθεραπεία.  Όμως, δυστυχώς, ο καρκίνος εξαπλωνόταν, παρόλο που έκανα διάφορα εναλλακτικά πράγματα.  Και τώρα που τα σκέφτομαι, κατανοώ ότι ένας βασικός λόγος για αυτό ήταν ο διάχυτος φόβος που με καταλάμβανε εκείνη την εποχή. 

Στο τέλος του 2005 έκανα μία εξέταση και οι γιατροί ενημέρωσαν τον άντρα μου, και όχι εμένα, ότι μου μένανε το πολύ 3 μήνες ζωής, αλλά 6 εβδομάδες αργότερα έπεσα σε κώμα.  Βέβαια, ήδη πριν δεν μπορούσα να περπατήσω, οι μύες μου ήταν κατεστραμμένοι, ήμουν εντελώς απισχναμένη, είχα ανοικτές πληγές στο δέρμα, ανέπνεα μόνο με συσκευή οξυγόνου,  οι πνεύμονές μου είχαν γεμίσει με υγρό, και έτσι διαρκώς έβηχα και πνιγόμουνα, και όπως ξαναείπα δεν μπορούσα και να περπατήσω. 

Όταν ήταν να βγω έξω, ο άντρας μου με κουβάλαγε με αναπηρικό καροτσάκι, και παρότι μπαινόβγαινα συνέχεια στα νοσοκομεία, δεν ήθελα να παραμένω σε αυτά και έτσι επέστρεφα σπίτι όπου με φρόντιζε μία αποκλειστική νοσοκόμα.  Το πρωί της 2^ης Φεβρουαρίου, όμως, δεν ξύπνησα, το σώμα μου πρήστηκε εντελώς και ο άντρας μου κάλεσε το γιατρό μου, ο οποίος είπε να με πάνε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, σε ένα διαφορετικό νοσοκομείο, την καλύτερη ογκολογική κλινική του Χονγκ Κογκ. 

Έτσι, ο άντρας μου με πήγε αμέσως σε εκείνο το νοσοκομείο και όταν με είδαν οι γιατροί βασικά είπαν πως αυτό ήταν, πέθαινα, και μάλιστα είναι γραμμένο και στον ιατρικό μου φάκελο πως ενημέρωσαν την οικογένειά μου ότι δεν θα συνερχόμουνα από το κώμα και αυτές ήταν οι τελευταίες μου λιγοστές ώρες.  Θα ήταν το πολύ 36 ώρες, τόσο μου είχε απομείνει, και είπαν πως τα όργανά μου είχαν σταματήσει να λειτουργούν και γι’ αυτό έπεσα σε κώμα.  Και επειδή τα όργανά μου σταμάτησαν, πρήστηκα εντελώς, γιατί όλες οι τοξίνες συσσωρεύονταν στο σώμα μου, και από τις ανοικτές πληγές του δέρματός μου έσταζαν τέτοιες τοξίνες. 

Ήμουν σε πραγματικά άσχημη κατάσταση και οι γιατροί είπαν ότι είχα όγκους σε μέγεθος λεμονιού, από τη βάση του κρανίου μου μέχρι κάτω από την κοιλιακή περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των μασχαλών και του στήθους.  Επίσης, ο εγκέφαλός μου ήταν γεμάτος με υγρό. 

Έτσι φαινόταν ανέλπιδο, αλλά ενώ όλοι νόμιζαν ότι ήμουν σε κώμα, εγώ ήμουν σε ένα καταπληκτικά όμορφο μέρος όπου είχα πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μου.  Είχα επίγνωση της οικογένειάς μου που ήταν πολύ αναστατωμένη και συγκινούμαι γιατί δεν καταλάβαινα το λόγο της αναστάτωσής τους, καθώς εγώ αισθανόμουν τόσο όμορφα, αισθανόμουν στ’ αλήθεια ελεύθερη, είχα ελευθερωθεί από όλον τον πόνο και την αγωνία των τελευταίων ετών που είχα καρκίνο, αισθανόμουν εξαιρετικά ανάλαφρη και ένιωθα σα να με περιέβαλε κάτι που μπορώ να περιγράψω μόνο ως ανιδιοτελή, άνευ όρων αγάπη, αν και είναι ανώτερο κι απ’ αυτό, ο όρος αγάπη δεν μπορεί να το περιγράψει ακριβώς. 

Είναι μία πολύ άνετη και φιλόξενη αίσθηση, σα να είσαι στην εστία σου, και είχα πλήρη επίγνωση όλων όσων συνέβαιναν, μπορούσα να τα δω, να τα ακούσω, να τα νιώσω.  Και μάλιστα όχι μόνο όσων συνέβαιναν γύρω από μένα.  Είδα τους γιατρούς να λένε στον άντρα και τη μητέρα μου ότι τα όργανά μου εγκατέλειψαν και πέθαινα, τηλεφώνησαν στον αδερφό μου, που δεν ήταν στο Χονγκ Κονγκ, να του πουν ότι πέθαινα και να βιαστεί να έρθει. 

Ο αδερφός μου, ακόμα πριν δεχτεί το τηλεφώνημα από τον άντρα μου, είχε διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά και είχε ξεκινήσει να ψάχνει για πτήση.  Επειδή δεν μπορούσε να βρει πτήση από την πόλη που έμενε, νοίκιασε ένα αμάξι και οδήγησε για τρεις ώρες μέχρι την επόμενη πόλη όπου βρήκε πτήση.  Ήταν πολύ αγχωμένος και βιαστικός να βρεθεί στο πλάι μου.  Ένιωθα λοιπόν τι κάνει ο αδερφός μου, και είχα αυτό το συναίσθημα ότι δε θέλω να πεθάνω πριν προλάβει να έρθει, δεν ήθελα να δει μόνο το νεκρό μου σώμα, γιατί θα στεναχωριόταν άσχημα.  Ο αδερφός μου είναι μεγαλύτερος από μένα, αλλά ένιωθα ότι εγώ ήθελα να τον προστατεύσω. 

 Πολλά από όσα συνέβησαν ενώ ήμουν σε αυτήν την κατάσταση είναι κάπως μπερδεμένα, γιατί ο χρόνος δεν ήταν σαν να κυλά γραμμικά αλλά ήταν σα να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα.  Ότι έφερνα στη συνείδησή μου, συνέβαινε μπροστά μου.  Έφερνα ας πούμε τον άντρα μου, και ήταν εκεί, και καταλάβαινα το σκοπό μου μαζί του.  Κατάλαβα πως ο σκοπός του και ο σκοπός μου ήταν συνδεδεμένοι και ήμασταν πλασμένοι για να είμαστε μαζί σε αυτήν τη ζωή.  Και κατάλαβα πως αν πέθαινα, θα πέθαινε και αυτός, θα με ακολουθούσε σύντομα, δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το σκοπό του. 

Μετά έφερα στη συνέιδησή μου τον πατέρα μου που είχε πεθάνει δέκα χρόνια πριν, και η παρουσία του με περικύκλωσε.  Όταν ήμουν παιδί είχα πολλές διαφορές μαζί του, γιατί ήταν σκληροπυρηνικός ινδουιστής και εγώ επαναστατούσα.  Για παράδειγμα ήθελε να παντρευτώ με προξενιό και εγώ δεν το έκανα, και άλλες τέτοιες διαμάχες, αλλά σε αυτήν την κατάσταση που βρισκόμουν ήταν εκπληκτικά, γιατί ήμασταν χωρίς τα σώματα, τις προσωπικότητες και τα εγώ μας, και ένιωθα μόνο άνευ όρων αγάπη από αυτόν.

 

L: Εκπληκτικό!  Τους ανθρώπους που αγαπούσες και που ήθελες να είναι μαζί σου, τους έφερνες κοντά σου και σε περιβάλανε.  Το έκανες χωρίς καθόλου κόπο, με το που τους σκεφτόσουν, εμφανιζόντουσαν, και τους βίωνες από μία οπτική γωνία χωρίς προϋποθέσεις και δεσμεύσεις.

Α: Ακριβώς, ήταν σαν σκέψεις, αν μπορεί κανείς να τις ονομάσει σκέψεις, ήταν σαν συνειδητότητα, με το που φέρνεις κάτι στη συνείδησή σου αυτό αμέσως εμφανίζεται, συμβαίνει ακριβώς μπροστά σου, ακαριαία.  Επιστρέφοντας σε αυτήν τη διάσταση, μου είναι δύσκολο να τα βάλω όλα σε μία χρονική σειρά, γιατί τα ένιωθα σα να συμβαίνουν ταυτόχρονα.  Είχα και την επίγνωση άλλων ζωών, ήταν σα να τις είχα ζήσει, αλλά τις παρατηρούσα όχι σα να ήταν ζωές του παρελθόντος, αλλά σα να συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή.  Είναι σαν όλος ο χρόνος να υπάρχει σε μία στιγμή, υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή, και τα πάντα συμβαίνουν εκεί.  Και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον.  Είδα το πιθανό μου μέλλον αν πέθαινα καθώς και αν ζούσα.  Είδα και τις δύο πιθανότητες, και μπορούσα να κάνω οτιδήποτε από τα δύο.

 

L: Είχες επιλογή δηλαδή.

A: Είχα επιλογή για το αν ήθελα να επιστρέψω ή όχι.  Και αρχικά δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω πίσω γιατί…

 

L: Αισθανόσουν τόσο όμορφα!

A: Ναι, αισθανόμουν πολύ όμορφα και δεν ήθελα να ξανασηκώσω το βάρος του άρρωστου σώματος.  Το σώμα ήταν τόσο κατεστραμμένο που ήταν άχρηστο.  Και προκαλούσε πόνο τόσο σε μένα όσο και στην οικογένειά μου, που με έβλεπε έτσι.  Προκαλούσε πόνο στον άντρα μου που με φρόντιζε και στη μητέρα μου, και γι’ αυτό δεν ήθελα να γυρίσω πίσω.  Και ενώ σκεφτόμουν αυτό, είδα να συμβαίνει αυτό που θα συνέβαινε αν δεν γύρναγα πίσω, δηλαδή είδα τους γιατρούς να λένε στην οικογένειά μου ότι πέθανα από παύση λειτουργίας των οργάνων μου λόγω καθολικής μετάστασης καρκίνου σε τελικό στάδιο, και την οικογένειά μου σε απόγνωση, αλλά τότε…

 

L: Ώστε ο γιατρός σου, ανακοίνωσε ότι ήσουν νεκρή, η καρδιά σου έπαψε να χτυπά και ήσουν κλινικά νεκρή.

A: Πράγματι, ήμουν κλινικά νεκρή, αλλά, όπως καταλαβαίνεις είναι δύσκολο να τα βάλω όλα σε μία χρονική σειρά, ταυτόχρονα απέκτησα κατανόηση για την αιτία του καρκίνου μου.  Κατάλαβα πως ο καρκίνος ήταν το αποκορύφωμα όσων υπήρξα στη ζωή μου.  Και ήμουν πάντα πολύ φοβισμένη, είχα πολλούς φόβους, φοβόμουν μην απογοητεύσω τους ανθρώπους, φοβόμουν τον καρκίνο, τη χημειοθεραπεία, τις ανθυγιεινές τροφές, εννοώ τις τροφές που προκαλούν καρκίνο, και γενικά ζούσα μια ζωή μες στο φόβο.  Ότι κι αν έκανα, το έκανα από φόβο και όχι από αγάπη για τον εαυτό μου, για το σώμα μου, και για το ποια αληθινά είμαι, αλλά από φόβο για τις συνέπειες. 

Έτσι κατάλαβα ότι η ζωή μου ήταν απλά το αποκορύφωμα των φόβων μου από την παιδική μου ηλικία ακόμα.  Όλων των ειδών φόβοι, ακόμα και γύρω από την πνευματική πίστη και τις θρησκείες, οι οποίες υποτίθεται πως πρέπει να μας ενδυναμώνουν, να μας εμπνέουν και να μας γεμίζουν αγάπη και όχι φόβο, όχι φόβο θανάτου, ή φόβο της μεταθανάτιας ζωής ή φόβο τιμωρίας ή φόβο του κακού κάρμα και άλλα τέτοια. 

Δεν είναι σωστό, να λειτουργεί η θρησκεία για μας κατ’ αυτόν τον τρόπο.  Έτσι, λοιπόν, ένιωσα καταπληκτική διαύγεια, ως προς την αιτία του καρκίνου και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στο ενεργειακό και υλικό μου σώμα δημιουργώντας μου ασθένεια, ίσως μέσω της δημιουργίας ενεργειακών μπλοκαρισμάτων μες στο σώμα μου, και συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο, ότι στον πυρήνα μας είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα όντα. 

Είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε.  Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, ούτε να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο, και συνειδητοποιώ ότι πάντα φοβόμουνα να είμαι ο εαυτός μου. 

Τότε, λοιπόν, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχοι είμαστε, καθώς και τη σύνδεση ανάμεσα σε όλους μας.  Είμαστε όλοι Ένα, είμαστε όλοι μέρος μίας συνειδητότητας, είμαστε όψεις του Θεού, ή όπως αλλιώς θέλεις να τον αποκαλείς, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα, και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.  Επίσης, εκτός από την επίγνωση του τι συμβαίνει στο σώμα μου και στην οικογένειά μου γύρω μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να διαβάσω τα συναισθήματά τους. 

 Όταν είσαι έξω από το σώμα σου, κατανοείς ότι τα σώματά μας, μας κάνουν να αισθανόμαστε ξεχωριστοί, αλλά χωρίς τα σώματα είμαστε όλοι ένα.  Ότι κι αν κάνω ή νιώσω, επηρεάζει εσένα και τον καθένα.  Όταν ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, διάβαζα τα συναισθήματα του κάθε γιατρού και νοσοκόμας, του αδερφού μου, του άντρα μου.  Ήταν σα να νιώθω αυτό που νιώθουν.

                                       

L: Αυτό γινόταν επειδή το ήθελες ή απλά από μόνο του;

A: Απλά μου ερχόταν, με το που έφερνα κάποιον στην συνείδησή μου, τον ένιωθα.  Αν δεν εστίαζα σε κάποιον, δεν τον ένιωθα, αλλά όταν εστίαζα την προσοχή μου σε κάποιον, ήταν σα να γίνομαι αυτός, κάτι το οποίο όπως φαντάζεσαι δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα γιατί η γλώσσα μας δεν έχει τις κατάλληλες λέξεις.

 

L: Τα καταφέρνεις θαυμάσια!  Σίγουρα αυτά που λες είναι περιοριστικά, σε σχέση με την εμπειρία σου, αλλά για μας είναι αρκετά διαφωτιστικά.  Και μοιράστηκες την ιστορία σου, και είναι ευλογία που μπορείς να την εκφράσεις με τρόπους που πιθανόν να μη μπορούσες παλιότερα.

A: Ευχαριστώ, απλά ελπίζω να φανώ χρήσιμη τους ακροατές.  Είναι σαν το σώμα μας να μας περιορίζει, ενώ χωρίς το σώμα μπορούμε να είμαστε οπουδήποτε.  Αισθανόμουν ότι ήμουν παντού ταυτοχρόνως, εδώ, εκεί, οπουδήποτε, και όχι σε ένα σημείο.  Και επειδή δεν υπάρχουν περιορισμοί και όρια, υπάρχει μία καταπληκτική αίσθηση ελευθερίας, δεν περιορίζεσαι από χρόνο, χώρο, εμπόδια, τοίχους, ούτε καν από τα σώματα άλλων ανθρώπων, αφού το μόνο αληθινό είναι τα συναισθήματά μας, και αυτό ακριβώς αισθανόμουν από κάθε άνθρωπο που ήταν εκεί, συναισθήματα που υπερβαίνανε τα σώματα.  Όταν έφερνα κάποιον στη συνείδησή μου, αισθανόμουν μόνο τα συναισθήματά του και όχι το σώμα του.

 

L: Ώστε ήσουν συνδεδεμένη απευθείας με την ψυχή τους ή έβλεπες και τη φυσική τους υπόσταση, τον πόνο τους για το θάνατό σου;

A: Μπορούσα να νιώσω τα συναισθήματά τους, το τι αισθάνονταν εκείνη την στιγμή, και μάλιστα αυτό συνεχίστηκε και για πολλές εβδομάδες αφότου συνήλθα από το κώμα.  Και το διάστημα που βρισκόμουν στο νοσοκομείο, και οι γιατροί και οι νοσοκόμες με περιέθαλπαν, ένιωθα πως έκαναν το  καλύτερο που μπορούσαν.  Δεν ένιωθα τίποτα άλλο παρά συμπόνια για αυτούς.  Ήταν σα να τους ξέρω, και παρότι προτρέχω τώρα, οι γιατροί μου κάνανε εξετάσεις που δεν ήθελα και τους έλεγα πως δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν τις εξετάσεις καθώς ήμουν καλά και δεν πρόκειται να βρουν τίποτα.  Και πως τις έκαναν για να ικανοποιήσουν το δικό τους νου και όχι για μένα, αλλά ταυτόχρονα κατανοούσα την ανάγκη τους να το κάνουν και ένιωθα αρκετή συμπόνια για αυτούς.  Και απλά τους άφηνα να τις κάνουν.  Ήξερα πως είμαι καλά, πως είμαι άτρωτη, οπότε απλά τους άφηνα να τις κάνουν.

 

L: Και ήσουν σε θέση να διασταυρώσεις κάποια δεδομένα αργότερα.  Αλλά πες μας για την επιλογή σου πρώτα, πριν γυρίσεις πίσω και ότι συνέβη από κει και μετά, γιατί είναι θεαματικό.

A: Τι συνέβη λοιπόν, διαπίστωσα πως έχω την επιλογή του να επιστρέψω ή όχι, όπως προανέφερα, και αρχικά δεν ήθελα να γυρίσω πίσω αλλά μετά άρχισα να συνειδητοποιώ το μεγαλείο της φύσης μας, τι είμαι στ’ αλήθεια, και ότι ο σκοπός μου δεν είχε εκπληρωθεί.  Τότε ένιωσα τον πατέρα μου πάλι, και έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό, γιατί μου είπε πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου, πως έπρεπε να επιστρέψω, και αμέσως βίωσα μια μεγάλη αντίσταση να επιστρέψω στο σώμα μου, γιατί ήταν πολύ επίπονο. 

Και τότε μέσω αυτής της παρουσίας που ένιωσα, που θα μπορούσε να είναι ο πατέρας μου ή η πηγή που μας ενώνει, συνειδητοποίησα άμεσα πως εφόσον γνώριζα την αλήθεια για τη φύση μου και το σκοπό μου, το σώμα μου θα θεραπευόταν πολύ γρήγορα, το σώμα μου θα αντανακλούσε αυτήν την αλήθεια, ότι το σώμα δεν είναι ο αληθινός εαυτός, και τώρα που ανακάλυψα τον αληθινό εαυτό, το σώμα απλά θα καθρέπτιζε αυτό το γεγονός. 

Επίσης ένιωσα την παρουσία πολλών άλλων όντων, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερής μου φίλης που είχε πεθάνει από καρκίνο.  Ένιωσα την παρουσία της, μου είχε λείψει, χάρηκα που την είδα, και ήταν τόσο μακάρια που αισθανόμουν πολύ όμορφα και να πλέω σε έναν ωκεανό αληθινής αγάπης.   Εκείνη τη στιγμή, ο πατέρας μου μού είπε ότι αν προχωρήσω περαιτέρω δεν θα είναι δυνατό να γυρίσω πίσω, και ότι ήθελε να επιστρέψω και να ζήσω μια ζωή χωρίς φόβο.  Και τότε άρχισα να ξυπνάω από το κώμα.

 

L: Και τότε σου είπαν ότι θα καθάριζες τελείως ή το κατάλαβες μόνη σου καθώς αποφάσιζες;

A: Το κατάλαβα καθώς αποφάσιζα.  Όταν κατάλαβα πως το σώμα μου θα αντανακλούσε την αλήθεια του ποια πραγματικά είμαι, που τώρα την ήξερα, τότε συνειδητοποίησα πως το σώμα μου όχι απλά θα θεραπευόταν αλλά θα το έκανε αστραπιαία και ολοκληρωτικά.  Ήμουν σίγουρη για αυτό.  Επίσης κατάλαβα ότι έχω έναν σκοπό, και ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθώ να μάθω ποιος είναι αυτός, αλλά απλά να είμαι ο εαυτός μου και να δέχομαι και να επιτρέπω, και τότε ο σκοπός μου θα φανερωνόταν σε μένα.

 

L: Άλλο ένα υπέροχο μάθημα για όλους μας!

A: Ευχαριστώ.  Αυτό ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα, να είμαι ο εαυτός μου και να ζω τη ζωή με αφθονία και ο σκοπός μου θα εμφανισθεί από μόνος του.  Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αφήσεις να εμφανισθεί και όχι να τον επιδιώξεις, απλά να του το επιτρέψεις.

 

L: Ανίτα, απ’ ότι διαβάζω, έχεις την αίσθηση ότι είσαι άτρωτη.  Για πες μας για αυτό.

A: Το ταξίδι αυτό ήταν καταπληκτικό, γιατί όλα όσα είχα αισθανθεί, έχουν εκ των υστέρων επαληθευτεί.  Όταν άρχισα να συνέρχομαι από το κώμα, ήμουν πολύ θολωμένη.  Ήταν σα να είχα το ένα μου πόδι στη μία πλευρά και το άλλο στην άλλη, δεν πολυκαταλάβαινα τι συμβαίνει.  Και τότε είδα τον αδερφό μου που ήταν εκεί και τον άντρα μου που ήταν εκστατικός.  Βρισκόταν στο πλευρό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια που βρισκόμουν σε κώμα και μου ψιθύριζε.  Δεν έφυγε λεπτό, γιατί ήθελε να είναι εκεί όταν θα άφηνα την τελευταία μου πνοή.  Μου ψιθύριζε πως με περιμένει να γυρίσω πίσω. 

Όταν συνήλθα ήταν εκεί και αυτός και η μητέρα μου και ο αδερφός μου, και βλέποντας τον αδερφό μου είπα «το ήξερα πως είσαι εδώ, πως τα κατάφερες», και μου αποκρίθηκε «πώς το ήξερες;», αλλά ήταν χαμογελαστός και χαρούμενος όπως όλοι γιατί συνήλθα και άνοιξα τα μάτια. 

Και καλέσανε το γιατρό, που ήταν ένας γιατρός που δεν είχα ξαναδεί, και όταν μπήκε στο δωμάτιο τον φώναξα με το όνομά του.  Αρχικά εξέφρασε τη χαρά του που σηκώθηκα και μετά με ρώτησε πώς ήξερα το όνομά του.  Του είπα «δεν είσαι ο γιατρός που με είδε όταν με φέρανε στο νοσοκομείο;» και είπε «μα ήσουν σε κώμα, τα μάτια σου ήταν κλειστά, δεν μπορεί να με είχες δει!» και ξαναείπα «αλήθεια, ήμουν σε κώμα;» γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα ότι ήμουν σε κώμα, αφού μπορούσα να δω τα πάντα.  Και μου είπε «σου φέρνω καλά νέα, τα όργανά σου άρχισαν να λειτουργούν και πάλι», και τον κοίταξα και του είπα «μα αυτό το ξέρω ήδη», και μου λέει «τι εννοείς το ξέρεις;».  Και η οικογένειά μου, που ήταν μες στη χαρά, κοιτάξανε και αυτοί έκπληκτοι το γιατρό, ο οποίος τους είπε «είναι εξαιρετικά σπάνιο, είναι θαύμα, δεν το περιμέναμε με τίποτα, είναι πολύ καλά νέα».  Μετά γύρισε σε μένα και μου είπε να ξεκουραστώ. 

Όταν έφυγε, ρώτησα την οικογένειά μου «γιατί ήταν τόσο έκπληκτος ο γιατρός;», και στη συνέχεια άρχισα να τους διηγούμαι τα πάντα, όπως ότι αυτός ο γιατρός είναι που τους ανακοίνωσε ότι μου μένανε λιγότερες από 36 ώρες.  Και ο άντρας μου είπε «μα ήμασταν σε άλλο δωμάτιο όταν μας το είπε, πώς είναι δυνατό να το άκουσες;».  Και απάντησα «είστε σίγουροι ότι ήμουν σε κώμα, γιατί στις τέσσερις το πρωί άρχισα να πνίγομαι από το βήχα και καλέσατε επειγόντως τους γιατρούς και μου πήραν υγρό από τους πνεύμονες» και συνέχισα να περιγράφω τα γεγονότα, και αναρωτιόντουσαν πώς είναι δυνατό να τα γνωρίζω όλα αυτά. 

Ακόμα τους περιέγραψα τη φάση με έναν νοσοκόμο, που είπε «δεν βρίσκουμε φλέβες και ούτως ή άλλως έμεινε σκελετός, δεν νομίζω να τα καταφέρει», βασικά με είχε ξεγραμμένη και δεν ήθελε να ασχοληθεί άλλο με μένα, όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου, και όταν το άκουσε αυτό ο αδερφός μου έγινε έξαλλος και είπε «θα πάω να του πω δυο λογάκια, που είναι τόσο αναίσθητος», και όταν τον βρήκε και του τα είπε, ο νοσοκόμος σοκαρισμένος είπε «δεν φανταζόμουνα ότι μπορεί να με ακούσει», και ήρθε σε μένα και μου απολογήθηκε γοερά. 

Έτσι λοιπόν ήταν όλοι απίστευτα έκπληκτοι, αλλά στη συνέχεια μου είπαν ότι θα έπρεπε να αρχίσω θεραπεία και να κάνω κάποιες εξετάσεις για να δουν την πρόοδο του καρκίνου και να περιμένω να αναρρώσω καθώς το σώμα μου ήταν εξαιρετικά αδύναμο.  Εντός δύο ημερών, και ενώ παρέμενα στο οξυγόνο, τους έλεγα «δεν χρειάζομαι το οξυγόνο, με εμποδίζει», και το έβγαζα και μόνη μου καμιά φορά, και έτσι εξέτασαν την αναπνευστική μου λειτουργία και μου επιτρέψαν μετά να το βγάλω μόνιμα. 

Μετά τους είπα ότι θέλω να μου βγάλουν τον καθετήρα ταΐσματος, ο οποίος ήταν περασμένος στον λάρυγγά μου για να με ταΐζουν απευθείας.  Τους είπα ότι ήταν άβολος και μου γρατζουνούσε το λαρύγγι και επίσης ήθελα να φάω αληθινό φαγητό, όπως παγωτό, και έτσι αν και διστακτικοί μου το βγάλανε.  Ήμουν μεν ακόμη μπερδεμένη, αλλά άρχισα να έχω αναλαμπές του τι συνέβη, και γιατί ένιωθα τόση ευφορία.  Αισθανόμουν φοβερή ευφορία και δεν καταλάβαινα αρχικά γιατί οι οικογένειά μου και όλοι ήταν τόσο ανήσυχοι, αφού ήξερα πως όλα θα πάνε καλά και θα γίνω καλά. 

Όλοι ήταν κάπως επιφυλακτικοί.  Την τέταρτη μέρα, ο γιατρός ψηλαφώντας το λαιμό μου, είπε ότι το μέγεθος των όγκων είχε μειωθεί κατά εξήντα με εβδομήντα τοις εκατό.  Ακόμα βέβαια είχα ανοικτές πληγές στο δέρμα μου με επιδέσμους και τέτοια, αλλά αισθανόμουν τόση ευφορία και το  πρήξιμο είχε μειωθεί, οι όγκοι είχαν συρρικνωθεί, και ήθελα να σηκωθώ σε καθιστή θέση και να ακούσω μουσική που τη λατρεύω, οπότε είπα στον άντρα μου «μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις το ipod μου, γιατί μου’ λειψε στ’ αλήθεια η μουσική;». 

Όμως όπως με είχανε διασωληνωμένη και τυλιγμένη με γάζες, δεν βόλευε να φορέσω τα ακουστικά του ipod, και έτσι ο άντρας μου συνέδεσε δύο μικρά ηχεία.  Ο άντρας μου, ο αδερφός μου και η μητέρα μου ήταν την περισσότερη ώρα μαζί μου στο δωμάτιο, οπότε οι υπόλοιποι ασθενείς και οι συγγενείς τους κάποια στιγμή άρχισαν να παραπονιούνται για μένα, ρωτώντας τι δουλειά έχω εκεί με τους σοβαρά αρρώστους και τους ετοιμοθάνατους. 

Έτσι, την τέταρτη μέρα, ο γιατρός με έβγαλε από την μονάδα εντατικής παρακολούθησης και με έβαλε σε ένα κανονικό δωμάτιο.  Η ανάρρωσή μου προχωρούσε ταχύτατα.  Μου κάνανε βιοψία στη σπονδυλική στήλη, παίρνοντας υγρό από αυτήν, κάτι εξαιρετικά επίπονο, αλλά δεν βρήκαν ίχνη καρκίνου, μετά κάνανε βιοψία στους λεμφαδένες αλλά πάλι δεν βρήκανε καθόλου καρκίνο, οπότε συνέχισαν να ψάχνουν παντού, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο καρκίνος απλά εξαφανίστηκε.

 

L: Ώστε λοιπόν είχες αυτήν την αίσθηση ότι είσαι άτρωτη και τίποτα δεν σε σταματά, ζούσες πάλι, τόσο απρόοπτα και ξαφνικά, όλοι γύρω σου πρέπει να ήταν έκπληκτοι, φοβερή αλλαγή στη ζωή του ανθρώπου.  Άρχισες αμέσως να διηγείσαι την εμπειρία σου σε άλλους ανθρώπους και στους γιατρούς; Ω θεέ μου, μου έρχονται δεκάδες ερωτήσεις τώρα…

A: Κανένα πρόβλημα, μου αρέσει να απαντώ ερωτήσεις.  Μου πήρε λίγο να ξεδιπλώσω την ιστορία, γιατί ήμουν αρκετά μπερδεμένη όπως καταλαβαίνεις.  Οι άνθρωποι ήταν σοκαρισμένοι από το γεγονός, και ακόμα και ο ογκολόγος μου, έκανε τη χειρονομία πως πετά τον ιατρικό μου φάκελο στα σκουπίδια.  Μου είπε «δεν ξέρω τι να γράψω στον ιατρικό σου φάκελο, δεν ξέρω τι να υποθέσω για σένα». 

Και εγώ για κάποιο διάστημα δεν ήξερα τι να υποθέσω, ήταν ο ανώτερος εαυτός μου, ήταν ο Θεός.  Αλλά αν χρησιμοποιούσα τον όρο Θεός, ενώ πίστευα πως δεν έχει μορφή, δίνοντάς του μορφή θα τον περιόριζα.  Αλλά ο Θεός δεν έχει μορφή ούτε όρια.  Έτσι δεν ήξερα πού να το αποδώσω, αλλά ήξερα πως κάτι πολύ σπουδαίο είχε συμβεί.  Και όταν είχα βγει από το σώμα μου, συνδέθηκα με κάτι, που με έκανε να νιώσω πως ήμουν αυτό, ήταν σαν να έγινα τα πάντα, όλο το Σύμπαν.

 

L: Ώστε άρχισες να συνειδητοποιείς ότι είχες το Σύμπαν μέσα σου.

A: Ναι, είχα το Σύμπαν μέσα μου.

 

L: Και το έχουμε όλοι.

A: Και το έχουμε όλοι, το έχουμε όλοι, και το νιώθω σαν να είμαστε όλοι στο κέντρο του Σύμπαντος και το να βρούμε αυτό το μέρος, το να βρούμε αυτό το κεντρικό σημείο του Σύμπαντος, αυτό εννοώ όταν λέω να κεντραριστούμε.  Και όταν βρεις αυτό το μέρος, τότε αρχίζουν να εισρέουν στη ζωή σου, όλα όσα σου ανήκουν αληθινά.  Και τότε οτιδήποτε λαμβάνεις και οτιδήποτε σου συμβαίνει είναι αληθινά δικό σου.  Τότε μπορείς απλά να τα αφήσεις να εισρέουν.  Άρα δεν πρόκειται περί επιδίωξης, γιατί όταν μιλάς για επιδιώξεις ή το κυνήγι κάποιου πράγματος, είναι σαν να μην πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι σου ανήκει ήδη, αλλά όταν είσαι κεντραρισμένος, τότε οτιδήποτε σου ανήκει, έρχεται σε εσένα, αρκεί να το αφήσεις.  Αυτήν την ανακάλυψη έκανα.

 

L: Ανατραφήκαμε με πολύ διαφορετική αντίληψη, και φαντάζομαι το ίδιο κι εσύ, άρα τώρα πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε την πραγματικότητά μας;  Υπάρχει τίποτα που χρειάζεται εμείς να κάνουμε ή απλά να κεντραριστούμε και να χαλαρώσουμε και όλα θα πάνε καλά;

A: Κυρίως το δεύτερο, να χαλαρώσουμε πλήρως.  Η διαδικασία δημιουργίας της πραγματικότητάς μας, είναι για μένα συνώνυμη με την αυτοανακάλυψη, γιατί όσο περισσότερο κατανοείς τι στ’ αλήθεια είσαι, τόσο περισσότερο επιτρέπεις να έρθει στη ζωή σου αυτό το οποίο δικαιούσαι.  Γιατί όταν κατανοήσεις ουσιαστικά ότι είσαι ένα εκπληκτικό, θαυμάσιο ον, που αξίζει όπως είναι, που αξίζει την αληθινή αγάπη, και αξίζει να έχει οτιδήποτε επιθυμεί, τότε αρκεί να επιτρέψεις σε αυτά να έρθουν στη ζωή σου. 

Αισθανόμαστε πως πρέπει να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλο, γιατί νομίζουμε πως δεν υπάρχουν αρκετά αγαθά για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες όλων, αλλά είμαστε όλοι διαφορετικοί και δεν θέλουμε όλοι τα ίδια πράγματα, και το Σύμπαν μας χρειάζεται όλους.  Ο λόγος που ο καθένας είναι όπως είναι, μία ξεχωριστή όψη του Σύμπαντος, είναι γιατί έρχεται εδώ για να το εκφράσει.  Εσύ ήρθες εδώ για να είσαι ο όμορφος εαυτός σου, εγώ ήρθα για να είμαι εγώ, και αν σταματούσα να είμαι εγώ, τότε θα με στερούσα από το Σύμπαν, και αν εσύ σταματούσες να είσαι ο εαυτός σου, θα σε στερούσες από το Σύμπαν.  Άρα πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο ο εαυτός σου.

 

L: Είμαστε στ’ αλήθεια απαραίτητοι;  Λες ότι όλοι έχουμε έναν σκοπό.  Αλλά ενώ είμαστε όλοι δημιουργήματα και όψεις του Θεού σε αυτόν τον πλανήτη, μπορεί παράλληλα να παρεισφρήσει και το εγώ και να πιστεύει πως είναι απαραίτητο.  Δεν είναι όμως νομίζω.  Παράδοξο, δεν είναι;

A: Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι λες.  Όταν λες είμαστε απαραίτητοι εννοείς από τους άλλους ανθρώπους;

 

L: Ο καθένας μας χρειάζεται να βρει το σκοπό του στη ζωή, για να βοηθήσει το συλλογικό καλό, αλλά..

A: Ναι, βοηθάμε το συλλογικό καλό με το να ζούμε σύμφωνα με το σκοπό της ζωής μας, γιατί αν το καλοσκεφτείς, κατά βάθος είμαστε αγνοί, είμαστε αγνή αγάπη.  Τι άλλο θα μπορούσαμε να είμαστε στο βάθος;  Γιατί το θεϊκό μας κέντρο από όπου όλοι προερχόμαστε και όπου όλοι θα καταλήξουμε, και όπου όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αγνή αγάπη.  Έτσι αν έρθεις σε επαφή με το κέντρο σου, δεν μπορείς παρά να είσαι αγάπη.  Τι άλλο να κάνεις..

 

L: Σε πολλές περιπτώσεις πάντως, και νομίζω ότι αυτό δημιουργεί και κάποιο φόβο, μη έχοντας την πλήρη εμπειρία του φωτός, έχουμε δει ανθρώπους που έχουν εξελιχθεί αλλά το εγώ τους παραμόνευε και επέστρεψε με άλλο πρόσωπο, δίνοντάς τους πάλι μία ψευδή ταυτοποίηση.  Αυτή η ταύτιση με το εγώ και ο τρόπος ανατροφής μας στην κοινωνία μας, παρότι λες ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα, αισθάνομαι ότι δημιουργεί εμπόδια στην αυτοεκπλήρωση.

A: Έτσι γίνεται στον κόσμο της δυαδικότητας και των μορφών.  Έχουμε σώμα και εγώ και αυτό μας δίνει μία διαφορετικότητα, οπότε είναι δύσκολο.  Δεν νομίζω πως μπορούμε να αποφύγουμε εντελώς το εγώ μας, οπότε το καλύτερο πράγμα είναι να το αποδεχτούμε.  Όχι όμως να προσπαθήσουμε να το ξεπεράσουμε, γιατί όσο το πιέζουμε τόσο αντιδρά.  Ίσως το καλύτερο είναι απλά να αποδεχτούμε πως είμαστε όντα με εγώ, στο υλικό πεδίο.  Τα σώματα και τα εγώ μας είναι οι λόγοι που αισθανόμαστε ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους, που τους ανταγωνιζόμαστε, που φοβόμαστε, που εγκληματούμε.  Γιατί όσο είμαστε μέσα στο σώμα δεν βιώνουμε κατ’ ανάγκη την ενότητα, και μάλλον αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αποδεχτούμε όσο βρισκόμαστε εδώ.

 

L: Και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει την απόλυτη άνευ όρων αγάπη, γιατί αυτό είναι το μήνυμά σου, αγάπη για τον εαυτό, γιατί απ’ ότι είπες ποτέ πριν δεν είχες αισθανθεί να δέχεσαι τόση αγάπη, και όταν έγινε αυτό όλα ήταν πιθανά.

A: Ναι, το μήνυμά μου στους ανθρώπους, είναι πως στον πυρήνα της ύπαρξής μας είμαστε πραγματικά μόνο αγάπη.  Και έτσι όταν είσαι ο εαυτός σου, όταν είσαι εντελώς ο εαυτός σου, δεν μπορείς παρά να είσαι αγάπη, αφού αυτό είσαι στον πυρήνα σου.  Μη φοβάστε λοιπόν να είστε ο εαυτός σας.

 

L: Ναι.  Ανίτα είσαι σκέτη ευλογία.  Ευχαριστώ που γύρισες πίσω, ευχαριστώ που είχες το θάρρος και την αγάπη να επιστρέψεις και να μοιραστείς μαζί μας αυτό το υπέροχο μήνυμα.  Πόσο καιρό πριν, είχες αυτήν την εμπειρία κοντά στο θάνατο;

A: Το 2006, πριν 5 χρόνια δηλαδή.

 

L: Και τώρα είσαι ακμαία σωματικά και όλα πάνε καλά;  Η ζωή σου έχει μεταμορφωθεί εντελώς;

A: Ω ναι, η ζωή μου έχει στ’ αλήθεια μεταμορφωθεί και ο υπέροχος Γουέην Ντάηαρ έπαιξε το ρόλο του σε αυτήν την μεταμόρφωση.  Πολλά συνέβησαν από τότε, γιατί έγραψα για την επιθανάτια εμπειρία μου στο Ιντερνετ, και πολλοί άνθρωποι την είδαν, μεταξύ των οποίων και γιατροί, οι οποίοι με προσέγγισαν και ζήτησαν να δουν τα ιατρικά μου αρχεία.  Πέταξαν μάλιστα ως το Χονγκ Κονγκ για να πάνε στο νοσοκομείο μου και να εξετάσουν τα στοιχεία, και όπως και αν τα ερμηνεύανε, φαινόταν λογικό να είμαι τώρα νεκρή.  Όλο αυτό είναι εκπληκτικό, καθώς και το πώς έφτασε η ιστορία μου στον Γουέην Ντάηαρ, και με έφερε σε επαφή μαζί σου, και μάλιστα θα γράψει και τον πρόλογο στο βιβλίο μου..

L: Πότε θα εκδοθεί το βιβλίο σου;

Α: Θα κυκλοφορήσει αρχές του 2012.

 

L: Τέλεια συγκυρία.  Τι όμορφα!  Και αν αυτοί που μας παρακολουθούν θέλουν να μάθουν περισσότερες πληροφορίες, ας τυπώσουν “anitamnde” στο google.  Έχεις και εσύ τώρα δική σου ιστοσελίδα;

A: Εχω, την anitamoorjani.com.

 

L: Ωραία, ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές και ανυπομονώ να έρθω στο Χονγκ Κονγκ για να σε συναντήσω κατά πρόσωπο και να το επαναλάβουμε αυτό.  Είμαι έτοιμη για πτήση.  Χάρη στην τεχνολογία μπορέσαμε να το κάνουμε τώρα αυτό μέσω skype, μεταξύ Βοστόνης και Χονγκ Κονγκ.  Ήταν χαρά μου, ευχαριστώ και πάλι.

A: Είσαι μια ομορφιά, ευχαριστώ πάρα πολύ.

 

Το βιβλίο:

Πεθαίνοντας έγινα ο εαυτός μου

 

Από το Ζάχο Σκαφίδα

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ