Βαράγγια Φρουρά: Το επίλεκτο σώμα του Βυζαντινού στρατού και η προσωπική φρουρά του Αυτοκράτορα

Η Βαράγγια Φρουρά της Κωνσταντινούπολης ήταν μια επίλεκτη ομάδα πολεμιστών, που αποτελούσαν την προσωπική φρουρά των Βυζαντινών αυτοκρατόρων από τον 10ο αιώνα έως τη διάλυση τους το 14ο αιώνα. 

Δημιουργία

Αρχικά, η συγκεκριμένη φρουρά δημιουργήθηκε από τους προγόνους των Ρους του Κιέβου, ενώ στη συνέχεια η κληρονομιά τους μεταφέρθηκε στους Βόρειους και μετέπειτα στην Αγγλοσαξονική και Γερμανική καταγωγή. Η Βαράγγια Φρουρά είχε ήδη ξεκινήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες της από το 874 μ.Χ. Το 988 μ.Χ ο Βασίλειος Β’ επισημοποίησε το συγκεκριμένο τάγμα μετά τον εκχριστιανισμό των Ρους του Κιέβου από τον Βλαντιμίρ Α του Κιέβου.

Αφού ο Βλαντιμίρ είχε αποκτήσει τη δύναμη του με τη βοήθεια της Βαράγγων , δάνεισε 6.000 πολεμιστές του τάγματος στον Βασίλειο Β’ για να τον υπηρετήσουν, ως μέρος στρατιωτικής συμφωνίας. Ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτή η κίνηση ήταν διότι ο Βυζαντινός αυτοκράτορας είχε ξεκινήσει να μην εμπιστεύεται την τοπική Βυζαντινή φρουρά των οποίων η αφοσίωση φαίνεται πως είχε αρχίσει να αλλοιώνεται.  

Ο αυτοκράτορας στήριζε την άποψη του στο γεγονός πως υπήρχαν συχνά δολοφονίες επίσημων ατόμων στην αυτοκρατορική αυλή, ακόμα και δολοφονίες αυτοκρατόρων. Η Βαράγγια Φρουρά, αποτελούμενη από Ρους και Βόρειους, αποτελούσε ένα επίλεκτο σώμα μισθοφόρων στρατιωτών που είχε υπηρετήσει παλιότερα το Βυζάντιο με πίστη και αποτελεσματικότητα.

Αποτελεσματικότητα

Καθώς η Βαράγγια Φρουρά αποτελούσε μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, συχνά έπαιρναν μέρος σε πολέμους πετυχαίνοντας κρίσιμες νίκες. Οι Βαράγγοι χρησιμοποιούνταν συχνά στο τελικό στάδιο των μαχών, καθώς αποτελούσαν πολύ σημαντικό κομμάτι του θρόνου, αλλά και για το γεγονός ότι αποτελούσαν ένα από τα πιο δυνατά τμήματα του βυζαντινού στρατού, που εξαπολύονταν στο τέλος για να κατανικήσουν τους αντιπάλους τους.

Στα κείμενο της, η Άννα Κομνηνού, όταν ο πατέρας της Αλέξιος Ι κατέλαβε το θρόνο, αναφέρει πως του πρότειναν να μην προκαλέσει τη Βαράγγια Φρουρά, καθώς αποτελούσε πλέον ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα του βυζαντινού στρατού, ενώ παράλληλα η απώλεια της θα σήμαινε ταυτόχρονα την αποδυνάμωση της προστασίας του αυτοκράτορα.

Παρόλο που πολλοί θεωρούσαν τον εαυτό τους μέρος της Βαράγγιας Φρουράς ακόμα και μετά τον 12ο αιώνα, αυτή η επίλεκτη μονάδα του Βυζαντινού στρατού που αποτελούνταν από Βόρειους και την ελίτ του στρατού της Ρωσίας, με την πάροδο του χρόνου γέμισε με Αγγλοσάξονες που έχασαν τις εκτάσεις και απαλλάχθηκαν από τις υπηρεσίες τους στους άρχοντες τους από τις επιδρομές των Viking. Έτσι, η μονάδα αυτή που αποτελούνταν από παγανιστές, με την πάροδο του χρόνου αποτελούνταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της από χριστιανούς. Αξίζει να αναφερθεί πως ιστορικό πρόσωπο στην υπηρεσία της Βαράγγιας Φρουράς ήταν ο Harald Hardrada, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς της Νορβηγίας.

Πηγή:

Αbout-History: “HISTORY OF THE VARANGIAN GUARD AND THEIR EFFECTIVENESS”

maxmag

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ