Κι αν κάποια μέρα έφυγα, ήταν γιατί είχα βρει εμένα

Κι αν κάποια μέρα έφυγα ήταν γιατί δεν χωρούσα πια μέσα σε 100 τμ.

Ο “εξουσιαστής” μου προσπαθούσε να “μικραίνει” συνεχώς τα δωμάτια ώστε εγώ να στριμώχνομαι ολοένα και πιο πολύ.
Οι τοίχοι έπεφταν πάνω μου με μανία και όσο εγώ έβαζα τα χέρια μου μπροστά, τόσο πιο πολύ μάτωνα.

Η αυτοεκτίμησή μου, μου είχε κηρύξει πόλεμο και όσο εγώ “μίκραινα” όλα γύρω μου,  μου φώναζαν “μη σηκώνεσαι”.
Άρχισα να ψάχνω τι σημαίνει η λέξη “σεβασμός”, έψαχνα καιρό, με έκπληξη ανακάλυψα ότι μια τόσο μικρή λέξη είχε τόσο μεγάλο νόημα.
Εγώ η ίδια δεν σεβόμουν τον εαυτό μου αφήνοντάς τον να γίνεται δέκτης προσβλητικών πράξεων.
Πως περίμενα λοιπόν να με σεβαστούν οι άλλοι;

Κάποια στιγμή, και ενώ ο κόσμος μου συνέχιζε να μικραίνει, η ψυχή μου άρχισε να μεγαλώνει.
Θέλει ψυχή να πας κόντρα στο ρεύμα, ειδικά όταν αυτό σε έχει παρασύρει με ξέφρενο ρυθμό.

Πίστευα πως αν η δική μου ψυχή έβρισκε πάλι το “μέγεθος” της, θα έβλαπτα τους γύρω μου, όμως τελικά οι γύρω μου ήταν μόνο ένας …
Ε Γ Ω …
Αν προσπαθείς απεγνωσμένα να κάνεις ευτυχισμένο έναν άνθρωπο, παραμερίζεις τα δικά σου θέλω, τις γλυκές σου επιθυμίες, τα κρυφά σου όνειρα.
Κι όταν μια μέρα “ξυπνήσεις” αναρωτιέσαι:
Και τώρα; Τελείωσαν όλα;

Φέρθηκα ανούσια και ανώριμα στην ζωή που μου χαρίστηκε ή είμαι απλά ένας στους δεκάδες;
Το αποτέλεσμα;
Κανένα σπίτι και κανένας κόσμος δεν είχε μικρύνει.
Εγώ τρόμαξα και κρύφτηκα σε μια γωνία περιμένοντας με αγωνία έναν σωτήρα, ένα σημάδι, μια ελπίδα.

Σας είπαν ποτέ πως αυτά υπάρχουν μόνο στα σενάρια των υπέροχων παραμυθιών;
Τα μικρά παιδιά τα πιστεύουν, εμείς, γιατί προσπαθούμε να τα ζήσουμε;

Ευσεβείς πόθοι.

Κι αν κάποια μέρα έφυγα, δεν ήταν γιατί είχα “μικρύνει” εγώ και είχαν “μεγαλώσει” όλα γύρω μου.

ΗΤΑΝ … ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ … ΕΜΕΝΑ …

της Νίκης Ταγκάλου

anapnoes + sxeseis-kai-sunaisthimata 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ