Μερικές Σκέψεις για το Σύστημα των Αριθμών

Η έννοια των αριθμών στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε την έννοια που δίνουμε σήμερα στα αραβικά ψηφία. Στην πραγματικότητα ελλείψει δεκαδικού συστήματος και συστήματος θέσεων στις πράξεις (έλλειψη του μηδέν) η αριθμητική στην αρχαία Ελλάδα είναι κάτι που μας είναι παντελώς άγνωστο. Μιλούμε όλοι για την σημασία των Αριθμών και επικαλούμαστε τον Πυθαγόρα και μετά δείχνουμε πράξεις με το δεκαδικό αριθμητικό σύστημα που εφευρέθηκε από τους Ινδούς. Πράγματα δηλαδή άσχετα μεταξύ τους.

Η αριθμοσοφία των αρχαίων είχε πιο πολύ να κάνει με τους ήχους και τη γλώσσα παρά με τις πράξεις για να βρούμε τον γενέθλιο αριθμό ή κάτι τέτοιο. Και ναι μεν όλοι οι αρχαίοι λαοί ενστικτωδώς αντιστοιχούσαν τη μονάδα στην κάθετη ή πλάγια γραμμή, όμως δεν ίσχυε το ίδιο για το δύο ή το τρία.

Για σκεφτείτε μερικές συνάφειες.

Εν (ήχος ν), Μονάδα (ήχος Μν) συνδέονται για κάποιο λόγο με τη μονάδα. Ο παλμός του ν ηχεί στον εγκέφαλο και συνδέεται με τη νοητική αρχή.

Δεν είναι μόνο στα ελληνικά αυτό. One λένε οι εγγλέζοι, eins οι Γερμανοί, odun οι Ρώσοι, uno οι Ιταλοί και οι Ισπανοί.

Το δύο από την άλλη συνδέεται με το Δ ή το d ή παρεμφερείς ήχους (zwei, due, duo, dβa μερικές αντιστοιχίες). Το Δ μεταφέρει την προσοχή από τον ήχο μέσα στο εγκεφαλικό ηχείο στα δόντια. Έχουμε δηλαδή την πρώτη εκδήλωση. Αξίζει να αναφέρουμε και το υ βέβαια ως δεύτερη αναφορά, ως κλασσικό σύμβολο κυπέλου, υποδοχής, θηλυκού στοιχείου.

Ενδιαφέρον έχει το Μ που συνδέεται εδώ με το ν για να δώσει τη λέξη μονάδα, γιατί το Μ είναι το πρώτο τριπλό στοιχείο, άρα πιο πολύ θα συνδεόταν με την τρίτη αρχή. Άλλωστε και στο γνωστό σύμβολο AUM έχουμε το Α=1, U=2, M=3 σαν σύμβολο τα οποία όταν τοποθετηθούν κάθετα δίνουν τους τρεις κόσμους του Πλωτίνου αλλά και το διαβήτη και το γνώμονα που συνδέονται στους ανώτερους τεκτονικούς βαθμούς.

Το τρία (drei, three, tru, tre, κλπ) κρατάει το συριστικό τ αλλά εισάγει και τη ροή του ρ, δηλαδή την έννοια του χρόνου, που εισάγεται στην εκδήλωση με την 3η όψη του λόγου.

Το τέσσερα αποκλίνει πλέον στις διάφορες γλώσσες, καθώς οι αγγλοσαξονικές εισάγουν τον ήχο f (four, vier), ο οποίος στις άλλες γλώσσες εισάγεται στο πέντε (π=φ), ενώ οι λατινογενείς έχουν τον ήχο q=k (quatro, cuatro). Εάν μείνουμε στην λογική του τέσσερα που βρίσκεται και στα ρώσικα (τσιτίρε), έχουμε για πρώτη φορά τρεις ήχους σε σύνδεση τ, σ ή τς, ρ, δύο συριστικοί και η ροή του χρόνου. Βλέπουμε δηλαδή την περιπλοκότητα της εκδήλωσης.

Στο πέντε, five, fünfth, πιατ(ρώσικα) έχουμε ένα νέο ήχο για πρώτη φορά το π, που είναι η πρώτη χρήση των χειλιών και η (π)νοή, το φύσημα προς τα έξω, εξ' ού και η σύνδεση του με το 5ο στοιχείο, αιθέρα, ζωογόνηση και ζωή. Βέβαια στα λατινικά έχουμε απόκλιση με το cinque των Ιταλών και το cinco των Ισπανών.

Στο έξι, six, sechs, σ(παχύ)εστ, seis, sei έχουμε σύνδεση με τον ήχο κς, σ και πάλι, επιστρέφουμε δηλαδή στη συριστική αρχή άρα έχουμε επιστροφή στον υλικό κόσμο.

Στο (σ)επτά, sieben, seven, sette, cem, sette έχουμε συνδυασμό του σ και του τ με ενίοτε παρεμβολή του π/β. Εδώ η παράθεση ήχων θα μπορούσε να δηλώνει μία πρωτόγονη επίκληση σε ταυτόχρονες αρχές ήχων (σ και π = 2 + 5 = 7). Αλλά αντιστοίχως στο 6 θα έπρεπε να έχουμε σε αυτή την περίπτωση σ συν τ που δεν έχουμε. Αντίθετα έχουμε σ συν κχ, οπότε ο ήχος quatro μοιάζει πιο κοντά στο να ικανοποιεί αυτή τη συνθήκη.

Τέλος στο οκτώ, eight, acht, otto, ocho έχουμε έμφαση σε φωνήεν και πάλι σε συνδυασμό με το κτ, χτ. Το ο μας πάει σε μία άλλη κατηγορία αριθμών που εξέρχονται σταδιακά της ύλης (εξ' ού και η διαφορά του Οm από το AUM, καθώς με το Οm η αναπνοή εξέρχεται της ύλης, αντί να εισέρχεται και να ζωογονεί αυτήν). To bocem των ρώσων αποκλίνει βέβαια από αυτή τη συνθήκη.

Το εννιά επιστρέφει στον ήχο του νου και μάλιστα διπλό (νν στο εννέα, (n)ei(n), (n)eu(n)) ενώ στις γλώσσες που έρχονται από τα λατινικά συνδέεται και με το β (nueve, nove). Στα ρώσικα δε πάλι έχουμε απόκλιση (ντεβιατ). Άρα έχουμε επιστροφή στη νοητική αρχή και στη δόνηση του εγκεφάλου. Για να καταλήξουμε στο δέκα, zehn, ten, ντεσιατ, diez, dieci, που συνδέει τους ήχους δκ σε κάποιες γλώσσες ή τ σε κάποιες άλλες, που συνιστά μία νέα αρχή υλοποίησης, καθώς επιστρέφει πάλι σε συριστικούς ήχους.

Πεποίθηση μου είναι ότι δεν έχει μελετηθεί επαρκώς η σχέση ήχων, αριθμών και γλώσσας (ειδικά των διπλών ήχων, όπως κτ, δκ, κλπ, παλιότερα είχα κάνει και κάποια αναφορά στη σχέση του γν με τη γνώση αλλά και το γόνυ (know, knee)) κι ότι από κει είναι που πρέπει να αναζητήσουμε τον αριθμοσοφικό συμβολισμό των αριθμών κι όχι στο αριθμολογικό δεκαδικό σύστημα, που λειτουργεί με θέσεις και πράξεις, δηλαδή τον αριστοτελικό συγκεκριμένο νου και όχι με την ιερογλυφική λογική του συμβόλου του ανώτερου μάνας (πλην της Καμπαλλά που έχει προσπαθήσει να συνδέσει και αυτή τους αριθμούς με τα γράμματα τα εβραϊκά όχι όμως με τους ήχους).

VASSILIS PAPADOLIAS

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ