ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ? – ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ? – ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ ΟΥΤΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ – ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ

ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟ «ΓΙΑΤΙ» ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΪΚΟ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ –

Στην αρχή, Ένα Μεγάλο Πνεύμα θέλησε να δημιουργήσει. Καθώς ήταν Ένα, θέλησε να γίνει πολλά. Αυτή η επιθυμία Του, καθώς ήταν παντοδύναμη, είχε μια δημιουργική δύναμη να προβάλει το σύμπαν. Διαίρεσε το Ένα σε πολλά, την Ενότητα σε διαφορά. Αλλά το Ένα δεν ήθελε να χάσει την πληρότητά Του στα πολλά. Έτσι, ταυτόχρονα, θέλησε να έλξει τα πολλά πίσω, προς τη Μοναδικότητα. Άρχισε έτσι μια διελκυστίνδα ανάμεσα στην επιθυμία να υπάρξουν πολλά από το Ένα και στην επιθυμία να συρθούν τα πολλά στο Ένα – ανάμεσα στη δύναμη της προβολής και στη δύναμη της ώθησης προς τα μέσα, ανάμεσα στην έλξη και την απώθηση, ανάμεσα στην κεντρομόλο δύναμη και τη φυγόκεντρο δύναμη. Το αποτέλεσμα του τραβήγματος ανάμεσα στις πανίσχυρες αντίθετες δυνάμεις είναι η οικουμενική δόνηση, το εμφανές σημάδι της πρώτης διατάραξης της πνευματικής ισορροπίας πριν τη δημιουργία. Σ’ αυτή τη δόνηση αναμειγνύεται η δημιουργική θέληση του Πνεύματος να γίνει πολλά και η ελκτική επιθυμία του Πνεύματος να γίνει Ένα από τα πολλά. Το Πνεύμα, αντί να γίνει απόλυτα Πολλά, ή απόλυτα Ένα, έγινε το Ένα στα πολλά.

Όταν δεν υπήρχε ίχνος εξωτικών νεφελωμάτων να γλιστρούν αθόρυβα μέσα στον διαστημικό χώρο, όταν οι νηπιακοί πλανήτες δεν είχαν ανοίξει τα φλεγόμενα μάτια τους μέσα στο λίκνο του διαστήματος, όταν ποταμοί αστεριών δεν διέτρεχαν τις αχανείς εκτάσεις του άπειρου διαστήματος, όταν ο ωκεανός του διαστήματος ήταν ακατοίκητος, κενός από επιπλέουσες νησίδες συμπάντων, όταν ο ήλιος και η σελήνη και τα πλανητικά συγκροτήματα δεν κολυμπούσαν στο διάστημα, όταν η μικρή σφαίρα της γης με τα κουκλόσπιτά της και τα μικροσκοπικά ανθρώπινα όντα δεν υπήρχε, όταν κανένα αντικείμενο οποιουδήποτε είδους δεν είχε ακόμα έρθει σε ύπαρξη – το Πνεύμα υπήρχε. Αυτό το Ανεκδήλωτο Απόλυτο δεν μπορεί να περιγραφεί εκτός από το ότι ήταν ο Γνώστης, η Γνώση, και το Αντικείμενο της Γνώσης υπάρχοντα ως Ένα. Μέσα Του η ζωή, η συμπαντική Του συνειδητότητα και η παντοδυναμία Του, όλα υπήρχαν χωρίς διαφοροποίηση: πάντα υπάρχον, πάντα συνειδητό, πάντα ανανεούμενα χαρούμενο Πνεύμα.

Σ’ αυτήν την Πάντα Ανανεούμενη Μακαριότητα δεν υπήρχε χώρος ή χρόνος, ούτε δυαδική αντίληψη ή νόμος σχετικότητας. Οτιδήποτε υπήρξε, υπάρχει, ή επρόκειτο να υπάρξει υφίστατο ως Ένα Αδιαφοροποίητο Πνεύμα. Ο χώρος και ο χρόνος και η σχετικότητα είναι κατηγορίες των αντικειμένων. Μόλις ένα ανθρώπινο ον δει έναν πλανήτη να αιωρείται στον ουρανό, σκέφτεται ότι καταλαμβάνει έναν χώρο με διαστάσεις και ότι υπάρχει στον χρόνο σε σχέση με τη θέση του στο σύμπαν. Όταν όμως δεν υπήρχαν πεπερασμένα αντικείμενα της δημιουργίας, δεν υπήρχαν ούτε οι διαστάσεις της ύπαρξης που τα προσδιορίζουν, υπήρχε μόνο το Μακάριο Πνεύμα.

Πότε, από πού, και γιατί εμφανίστηκε η δημιουργία? Ποιος τολμά να διαβάσει τον Νου του Άπειρου ψάχνοντας αιτίες από το Χωρίς Αιτία, απαρχές από το Παντοτινά Υπάρχον, ασήμαντους λόγους από την Παντογνωσία? («“Διότι οι σκέψεις Μου δεν είναι σκέψεις σας, ούτε οι τρόποι σας οι τρόποι Μου”, λέει Κύριος. “Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχει ο τρόπος Μου από τους τρόπους σας και οι σκέψεις Μου από τις σκέψεις σας”». Ησαΐας ΝΕ:8-9). Οι θρασείς θνητοί προσπαθούν να λύσουν τις απορίες τους, ενώ οι σοφοί εισέρχονται σ’ εκείνον τον Νου και επιστρέφουν για να δηλώσουν με απέριττη απλότητα ότι ο Ένας είχε μια επιθυμία χωρίς επιθυμία να απολαύσει τη Μακαριότητά Του μέσω πολλών, κι έτσι γεννήθηκε το σύμπαν και τα όντα του. Το Ανεκδήλωτο Πνεύμα ένιωσε: «Είμαι μόνος. Είμαι συνειδητή Μακαριότητα, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να γευτεί τη γλυκύτητα του Νέκταρ της Χαράς Μου». Τη στιγμή που ονειρεύτηκε έτσι, εξελίχτηκε σε πλήθος υπάρξεων.

Είναι ένα παράδοξο: αν ο Θεός δεν ωθείται από τις σχετικότητες αυτού του κόσμου όπως ο άνθρωπος, τότε γιατί εμφάνισε τη δημιουργία? Αν ο Θεός χρειαζόταν αυτόν τον κόσμο, αυτό θα υποδήλωνε ότι δεν είναι τέλειος ούτε πλήρης ή ικανοποιημένος μέσα στον Εαυτό Του. Κι από την άλλη μεριά, αν ο Θεός είναι τέλειος, τότε γιατί δημιούργησε έναν τόσο ατελή κόσμο?

Οι σοφοί της αρχαίας Ινδίας, έχοντας διεισδύσει στην Αρχική Αιτία της Ύπαρξης, δηλώνουν ότι ο Θεός είναι τέλειος. Ότι δεν χρειάζεται τίποτα γιατί όλα περιέχονται μέσα στον Εαυτό Του, και ότι αυτός ο κόσμος είναι το λίλα του Θεού, ή θεϊκό παιχνίδι. Φαίνεται ότι στον Κύριο, σαν μικρό παιδί, αρέσει να παίζει και το λίλα Του είναι μια ατελείωτη ποικιλία μιας αιώνια μεταβαλλόμενης δημιουργίας.

Ο Θεός ήταν άπειρη, πάνσοφη Μακαριότητα, αλλά, καθώς ήταν μόνος, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκτός απ’ Αυτόν για να για ν’ απολαύσει αυτή τη Μακαριότητα. Έτσι, είπε: «Ας δημιουργήσω ένα σύμπαν και ας διαιρέσω τον Εαυτό Μου σε πολλές ψυχές, ώστε να μπορούν να παίζουν μαζί μου στο θεατρικό Μου έργο καθώς αυτό θα διαδραματίζεται». Με τη μαγική Του δύναμη της αυταπάτης έγινε δυαδικός: Πνεύμα και Φύση, άντρας και γυναίκα, θετικό και αρνητικό. Όμως, αν και δημιούργησε το σύμπαν μέσω της αυταπάτης, Αυτός ο Ίδιος δεν απατάται απ’ αυτήν. Γνωρίζει ότι τα πάντα δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαφοροποίηση της μίας Του Συμπαντικής Συνειδητότητας.

Ο Θεός δημιούργησε αυτό το ονειρικό σύμπαν για να ψυχαγωγηθεί ο Ίδιος και εμείς. Η μόνη ένσταση που έχω για το παιχνίδι του Θεού είναι η εξής: «Κύριε, γιατί επέτρεψες στον πόνο να είναι μέρος του παιχνιδιού?». Ο πόνος είναι τόσο άσχημος και βασανιστικός. Η ύπαρξη τότε δεν είναι ψυχαγωγία αλλά τραγωδία. Εδώ είναι που μεσολαβούν οι άγιοι. Μας θυμίζουν ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και, αν ενώσουμε τον εαυτό μας μαζί Του, δεν θα πληγωνόμαστε πια στο θέατρό Του. Εμείς είναι που επιβάλλουμε τον πόνο στον εαυτό μας αν παραβιάσουμε τους θεϊκούς νόμους στους οποίους βασίζει όλο το σύμπαν. Η σωτηρία μας είναι να ενωθούμε μαζί Του. Αν δεν συντονιστούμε με τον Θεό και δεν γνωρίσουμε έτσι ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι παρά μια συμπαντική ψυχαγωγία, αναπόφευκτα θα υποφέρουμε. Φαίνεται ότι ο πόνος είναι η αναγκαία πειθαρχία για να μας θυμίζει να αναζητάμε τον Θεό. Τότε, όπως Αυτός, θα ψυχαγωγούμαστε απ’ αυτό το φανταστικό παιχνίδι.

Θα ήταν πράγματι τρομερό αν ένα Πανίσχυρο Ον μας είχε ρίξει σ’ αυτήν την απατηλή γήινη ύπαρξη χωρίς διαφυγή ή χωρίς την ικανότητα να συνειδητοποιούμε ό,τι συνειδητοποιεί. Αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχει διέξοδος. Οι άγιοι λένε ότι το να ενώσουμε τον εαυτό μας με τον Θεό είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβουμε ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δίνουμε πολλή σημασία.

Μερικοί λένε ότι ο Θεός δεν αναγνωρίζει τη φαυλότητα διότι δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ένας Θεός που είναι καλός επιτρέπει ληστείες, δολοφονίες, αρρώστια, φτώχεια και άλλα φοβερά δεινά που συμβαίνουν διαρκώς σ’ αυτή τη γη. Όλα αυτά είναι σίγουρα κακά για μας. Είναι όμως κακά και για το Θεό? Αν είναι, τότε γιατί ο Θεός επιτρέπει να συμβαίνουν? Και αν το κακό δεν προήλθε απ’ Αυτόν, ο Οποίος είναι ο Υπέρτατος Δημιουργός των πάντων, τότε από πού προήλθε? Ποιος δημιούργησε την απληστία? Ποιος δημιούργησε το μίσος? Ποιος δημιούργησε τη ζήλεια και τον θυμό? Ποιος δημιούργησε τα μικρόβια που μας αρρωσταίνουν? Ποιος δημιούργησε τον πειρασμό του σεξ και τον πειρασμό της λαιμαργίας? Αυτά δεν ήταν εφευρέσεις των ανθρώπων. Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορούσε να τα ζήσει αν πρώτα δεν είχαν δημιουργηθεί.

Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν ότι το κακό δεν υπάρχει, ή ότι είναι απλά ένας ψυχολογικός παράγοντας. Δεν είναι έτσι όμως. Η απόδειξη του κακού είναι εδώ, στον κόσμο. Δεν μπορείτε να το αρνηθείτε. Αν δεν υπήρχε το κακό, γιατί ο Ιησούς θα προσευχόταν: «… και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσε ημάς από του πονηρού»? Λέει ξεκάθαρα ότι το κακό πράγματι υπάρχει.

Έτσι, η αλήθεια είναι ότι πράγματι βρίσκουμε το κακό στον κόσμο. Και από πού προήλθε? Από τον Θεό. («Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν υπάρχει άλλος. Ο κατασκευάσας το φως και ποιήσας το σκότος. Ο ποιών ειρήνη και κτίζω το κακό. Εγώ ο Κύριος ποιώ πάντα ταύτα» – Ησαΐας ΜΕ:6-7). Το κακό παρέχει την αντίθεση που μας δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίζουμε και να βιώνουμε την καλοσύνη. Το κακό έπρεπε να υπάρχει για να υπάρχει η ίδια η δημιουργία. Αν γράφατε ένα μήνυμα με μια λευκή κιμωλία σ’ έναν λευκό πίνακα, κανείς δεν θα το έβλεπε. Έτσι, χωρίς τον μαυροπίνακα του κακού, τα καλά πράγματα στον κόσμο δεν θα μπορούσαν να αναδειχθούν.

Ο Σατανάς ήρθε σαν φυσική συνέπεια της χωρίς επιθυμία επιθυμίας του Θεού να διαιρέσει τη Θάλασσα της Μοναδικότητάς Του σε κύματα πεπερασμένης δημιουργίας – μια δύναμη με ανεξάρτητη θέληση που θα χειριζόταν τους νόμους της υλικής δημιουργίας για να εκδηλώσει και να συντηρήσει την ύπαρξή της. Το σχέδιο του Πνεύματος ήταν να δοθεί σ’ αυτή τη συνειδητή Συμπαντική Απατηλή Δύναμη ανεξαρτησία για να χρησιμοποιήσει την αυταπάτη για να δημιουργήσει πεπερασμένα αντικείμενα που να αντανακλούν τον Θεό.

Όπως τα ουράνια τόξα εμφανίζονται και χάνονται, ή όπως οι εικόνες των μορφών μιας κινηματογραφικής ταινίας μπορούν να δημιουργηθούν για ψυχαγωγία και να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται ανοίγοντας ή κλείνοντας τον ηλεκτρικό διακόπτη κατά βούληση, έτσι όλα τα δημιουργημένα πράγματα προορίζονταν να υπάρχουν ως ευχάριστες, αμοιβαία ψυχαγωγούμενες εικόνες πάνω στην οθόνη του χώρου και του χρόνου, και επρόκειτο να διαλυθούν στην αγνή ουσία τους στον Θεό στο τέλος του κύκλου τους, αφότου το θεατρικό έργο εκείνης της περιόδου θα είχε παιχτεί τέλεια.

Η συνειδητή Συμπαντική Απατηλή Δύναμη, με την ανεξάρτητη δύναμή της που προερχόταν από τον Θεό, είδε ότι αν οι αποτελούμενες από συμπαντική ενέργεια εκδηλώσεις της Δόνησης του Αγίου Πνεύματος διαλύονταν πίσω μέσα στο Πνεύμα σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο, τότε και η δική της ξεχωριστή ύπαρξη θα έπαυε. Χωρίς την Άγια Δόνηση δεν θα υπήρχε ούτε η αιτία να υπάρχει η Συμπαντική Απατηλή Δύναμη ούτε θα υπήρχε επιβίωσή της. Αυτή η σκέψη φόβισε τον Σατανά. Ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής του –να διατηρεί αυτές τις μορφές εκδηλωμένες– απειλούνταν. Έτσι, για τον δικό του σκοπό της διαιώνισής του, επαναστάτησε εναντίον του Θεού και άρχισε να καταχράται τις συμπαντικές δυνάμεις του. Χειραγώγησε τους νόμους και τις θεμελιώδεις αρχές της δημιουργίας θέτοντάς τες κάτω από τις προσταγές του για να εδραιώσει πρότυπα ατέλειας που θα απέκλειαν την αυτόματη διάλυσή τους πίσω και μέσα στο Πνεύμα. Ο Σατανάς φάνηκε σαν αστραπή που έπεσε από τον ουρανό επειδή έστρεψε το φως της συμπαντικής ενέργειας μακριά από την εστίασή του στον Θεό και το επικέντρωσε στη χονδροειδή ύλη. Το αστρικό φως που αποκάλυπτε τον παράδεισο μετατράπηκε στα αμυδρά υλικά φωτεινά σώματα του ήλιου, της φωτιάς και του ηλεκτρισμού, που δείχνουν μόνο υλικές ουσίες.

Επομένως μπορεί να ειπωθεί ότι εκτός από την απόλυτη έννοια ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα από τη μοναδική Συμπαντική Συνειδητότητα του Θεού, δεν υπάρχει φαυλότητα μέσα στον Απόλυτα Τέλειο Θεό. Η φαυλότητα διαμένει στη Δύναμη της Αντιπαλότητας η οποία διατηρεί το βασίλειο της επιρροής της με τη χονδροειδή συσκότιση της αληθινής θεϊκής φύσης όλων των δημιουργημένων όντων. Κάποιες φιλοσοφικές σοφιστείες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πειστικά ότι εφόσον το καθήκον του Σατανά ως αρχαγγέλου ήταν να διατηρήσει την ύπαρξη των εκδηλωμένων μορφών, εξέπεσε από τον παράδεισο απλώς γιατί προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του!

Παρ’ όλα αυτά παραμένει το ερώτημα που πάντα ζητούσε μια απάντηση: Γιατί υπάρχει η δημιουργία? Είναι το σύμπαν τυχαίο, κάτι που ο Θεός δημιούργησε από ένα καπρίτσιο Του? Γιατί το δημιούργησε? Η Βίβλος δηλώνει: «Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβεις τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη, διότι Εσύ έχτισες τα πάντα, και για την απόλαυσή Σου υπάρχουν και χτίστηκαν» (Αποκάλυψη Δ:11).

Πώς μπορεί όμως κάποιος να δικαιολογήσει την απόλαυσή Του όταν υπάρχει τόση ανθρώπινη δυστυχία? Ή το λίλα Του, παιχνίδι, όταν αυτό καθιστά αναγκαίες τις επώδυνες δυαδικότητες του κόσμου? Οι Βέδες και οι Ουπανισάντ εξηγούν ότι ο Ένας ήθελε να διασκεδάσει την άπειρη, αθάνατη Μακάρια Συνειδητότητά Του μέσω των πολλών: «Ήμουν Ένας. Ήθελα να είμαι πολλοί». Ο άνθρωπος όμως, στην επίμονη αναζήτηση αιτίων, ρωτά τι συνέβη σ’ Αυτόν ώστε να θελήσει να είναι πολλοί και προκάλεσε όλη αυτή τη δυστυχία και την οδύνη. Οι θεολογικές απαντήσεις δεν ικανοποιούν τον λογικό νου. Η πιο θαρραλέα και πιο ειλικρινής απάντηση που έχει ποτέ δοθεί είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ. Είναι η αυταπάτη – όχι μια ψευδαίσθηση, ούτε παραίσθηση, αλλά ένα θεϊκό μυστικιστικό μυστήριο πέρα από τη νοητική κατανόηση, τη διανοητική εκλογίκευση, του ανθρώπινου όντος. Όπως ένας φιλόσοφος το έθεσε πολύ όμορφα: «Όποτε έγινε μια ειλικρινής προσπάθεια να διαλευκανθεί το μυστήριο των πολλών και του Ενός, ο μυστικισμός φαίνεται να είναι η μόνη ή η τελική απάντηση». Μπορεί ένα μικροσκοπικό κύπελλο να μετρήσει τον ωκεανό? Η περιορισμένη ανθρώπινη διάνοια ελάχιστα μόνο μπορεί να εξιχνιάσει τη Συμπαντική Πραγματικότητα, και ποτέ δεν φτάνει στο γιατί της δημιουργίας του Θεού. Απ’ αυτούς που, σε έκσταση, εισήλθαν στο μυστικό θησαυροφυλάκιο της καρδιάς του Θεού και επέστρεψαν αναγκαστικά χωρίς λόγια με τα οποία να μπορούν να περιγράψουν τίποτα, είπαν: «Αυτός που γνωρίζει, γνωρίζει. Τίποτα άλλο δεν γνωρίζει».

Θα δώσετε τέλος σ’ αυτήν την περιπέτεια της ζωής μόνο αν κατακτήσετε τους κινδύνους της με τη δύναμη της θέλησής σας και τη δύναμη του νου σας, όπως έκαναν οι Μεγάλοι. Τότε θα δείτε πίσω σας και θα πείτε: «Κύριε, ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία. Κόντεψα να αποτύχω, αλλά τώρα είμαι στην ασφάλεια της παρουσίας Σου για πάντα».
Μπορούμε να δούμε τη ζωή σαν μια υπέροχη περιπέτεια όταν ο Κύριος λέει: «Όλες αυτές οι τρομακτικές εμπειρίες τελείωσαν. Είμαι μαζί σου για πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να σου κάνει κακό». 

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ