άλλα σχέδια κάνουμε εμείς, άλλα η Ζωή

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΘΟΜΟΥΝΑ στο μπαλκόνι τις προάλλες και σκέφτηκα, ρε φίλε, επέστρεψες στην παιδική σου ηλικία, ζεις όπως ζούσες όταν ήσουν παιδί: χωριό, λαχανόκηποι, ζώα, φούρνος και ζύμωμα, τραχανάς, τα μάτια και τ΄αυτιά ανοιχτά – πώς έφτασες εδώ, το ήθελες, προσπάθησες, το διανοήθηκες ποτέ;

ΟΧΙ, φίλες και φίλοι! Ούτε το σχεδίασα, ούτε το επεδίωξα, ούτε το θέλησα, ούτε το διανοήθηκα. Είμαι άνεργος, εντάξει. Δεν ασκώ επάγγελμα, εντάξει. Λεφτά στην Τράπεζα δεν έχω, εντάξει. Αυτοκίνητο δεν έχω, εντάξει. Θα ζήσω; Θα ζήσω. Όλη η οικογένεια θα ζήσει;  Θα ζήσει.  Τι θα κάνουμε αύριο; Δεν ξέρω, που να ξέρω; Που θα είμαι, που θα είμαστε σε δέκα χρόνια; Δεν ξέρω.  Πώς θα ζω, πώς θα ζούμε;  Δεν ξέρω. Υπάρχουν προοπτικές, υπάρχουν επιλογές;  Δεν ξέρω.

ΔΥΟ δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας, πάντα, χτες και σήμερα και αύριο. Ο ένας είναι ο δρόμος των σχεδίων, των φιλοδοξιών. Θα τα πραγματοποιήσεις τα σχέδιά σου; Θα γίνεις ακαδημαϊκός, τώρα που στα σαράντα δύο ακόμα σε ταΐζει η μάνα σου και πας για ένα ακόμα διδακτορικό; Για να τα πραγματοποιήσεις πρέπει να φτύσεις αίμα, να χάσεις τη ζωή σου. Γιατί εκεί που τα έχεις πραγματοποιήσει, σου ρίχνει η Ζωή μια κλοτσιά στ΄ αρχίδια και γυρνάν όλα ανάποδα. Θα γίνεις δημοσιογράφος; Θα πεθάνεις από καρκίνο στα 50 –  οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν από καρκίονο σε ποσοστό 65%! Θα γίνεις ντίβα του τραγουδιού ή του σανιδιού; Εσύ θα ξέρεις τι θα πάθεις μόλις περάσεις τα 45 –  για ρώτα καμιά που τα πέρασε!

ΔΕΝ υπάρχει πιο μεγάλη αποτυχία από την πραγματοποίηση των σχεδίων. Είναι φυλακή. Είναι αδιέξοδο. Κι έρχεται η ζωή και σε απελευθερώνει, και σου δείχνει τη διέξοδο. Με πόνο, με πολύ πόνο. Και θα σκεφτείς κάπως έτσι: εάν δεν, θα . . .  Όχι, ρε φιλάρα, τίποτα δεν ήταν λάθος, κάνουμε πάντα ό,τι μπορούμε. Διαλέγουμε την επιθυμία, που πάντα μας προκαλεί κακό, και αποφεύγουμε τον φόβο, που ποτέ δεν μας κάνει κακό!

Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της Ζωής. Κάνουμε ό,τι προσφέρεται ανά πάσα στιγμή. Και πάντα κάτι θα προσφέρεται –  ή το πιστεύεις ή δεν το πιστεύεις. Εάν δεν το πιστεύεις, δεν θα το ζήσεις. Κάνοντας ό, τι προσφέρεται  ανά πάσα στιγμή, η Ζωή σε καθοδηγεί, όχι τα σχέδια. Γιατί το σχέδιο πάει να αντικαταστήσει τη Ζωή –  τη Ζωή; Πάει το σχέδιο τα αποικίσει το μέλλον –  το Μέλλον; Το Μέλλον είναι η Ζωή, ο αυτοσχεδιασμός της Ζωής, η δημιουργία νέων συνθηκών ή η προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Το ξέρετε ότι υπάρχουν επιχειρηματίες με σπίτι και αυτοκίνητο και δεν έχουν να φάνε;  Το σχέδιο ενδέχεται να σε οδηγήσει στο παγκάκι, η Ζωή ποτέ. Η δημιουργία και η προσαρμογή ποτέ.

ΔΕΝ είναι εύκολο να εγκαταλείψει κανείς σχέδια και φιλοδοξίες. Στα είκοσι δύο μου είχα οικογένεια και παιδί, ήμουν φοιτητής, ήθελα να γίνω καθηγητής Πανεπιστημίου. Όχι μόνο δεν έγινα καθηγητής αλλά εγκατέλειψα και το Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω μονιμάς, εγώ πήρα τρελόχαρτο. Ήθελα να γίνω μέγας και τρανός δημοσιογράφος, άρθρογράφος –  έγινα οικοδόμος, καλουπατζής. Έτσι τα έφερε η Ζωή –  δεν μου άρεσε κάτι, δεν με άφηναν, συνθήκες και άνθρωποι; Το παράταγα, δεν προσπαθούσα, δεν πήγαινα κόντρα στη Ζωή. Ο επιμένων πάντοτε ηττάται, πάντοτε! Δεν πειράζει, Θανάση, με έλεγε η μάνα μου, έτσι ήρθαν τα πράγματα. Κάθε εμπόδιο για καλό, παιδί μου. Και από εμπόδιο σε εμπόδιο, από αποτυχία σε αποτυχία, η Ζωή με έφερε πίσω στην παιδική μου ηλικία: σε χωριό, σε ξυλόφουρνο, σε λαχανόκηπο, σε παιδιά.

ΣΑΝ το νερό –  μόλις βρει ένα εμπόδιο, την κάνει. Η ΖΩΗ είναι ΝΕΡΟ. Σε ευχαριστώ, Ζωή· σε ευχαριστώ, Νερό.

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης

[Η Ζωή είναι περπάτημα πάνω σε παγωμένο χιόνι. Πατάμε σε απάτητο, όχι σε πατημένο, γλιστράει πιο πολύ. Περπατάμε αργά. Πιανόμαστε από κάπου ή ακουμπάμε κάπου ή στηριζόμαστε πάνω σε κάτι.]

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ