“για ένα πουκάμισο χρωματιστό…”

ιστορίες της διπλανής πόρτας

…στην οποία δεν ξέρεις ποιος μένει!

“για ένα πουκάμισο χρωματιστό…”

γράφει ο Νίκος Μήτσας

Και ξυπνάς πρωί-πρωί για τη δουλειά και έχεις να φτιάξεις τον καφέ σου, να ανάψεις θερμοσίφωνο, να κάνεις το μπανάκι σου κι ύστερα να βρεις τι θα φορέσεις. Βγάζεις παντελόνι (τζηνάκι κλασικό που δε χωράει σκέψη) και ψάχνεις για πουκάμισο. Το μπλε το σκούρο που είναι σοβαρό καθότι και καθηγητής ή το κιτρινάκι με τα σιελ τα λουλουδάκια που είναι πιο χαρούμενο και πάει με το καλοκαίρι; Μονόχρωμο ή χρωματιστό; Ε, ρε, πρωινιάτικα διλήμματα που έχει ο κόσμος…

Μπαααααααααα…

Ο κόσμος δεν έχει διλήμματα. Ούτε πρωινιάτικα ούτε απογευματιάτικα ούτε σε άλλες ώρες της ημέρας. Στο μυαλό του είναι όλα. Ποτέ μου δηλαδή δεν μπόρεσα να καταλάβω ειλικρινά την έννοια του διλήμματος. Όχι την ετυμολογική (δύο+λαμβάνω), αλλά την ουσιαστική. Μπορεί να μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ, να προβληματιστώ και να φάω το κεφάλι μου σε σχέση με το ποιο πουκάμισο είναι προτιμότερο να βάλω σήμερα, αλλά ξέρω εξ αρχής και ποιο θέλω και ποιο πρέπει. Δεν έχω δίλημμα. Ξέρω ότι για να πάω στη δουλειά μου, καλύτερο θα ήταν να βάλω το μπλε το σκούρο που είναι σοβαρό. Γιατί έτσι τους έχω συνηθίσει, γιατί έτσι θέλουνε κι εκείνοι να με δουν, γιατί έτσι «προστάζουν» οι κανόνες ενός σχολείου ή ενός φροντιστηρίου τέλος πάντων…!

Αν εγώ λοιπόν πάω και βάλω το κιτρινάκι με τα σιελ τα λουλουδάκια που είναι πιο χαρούμενο, αυτομάτως ξέρω ότι έχω να αντιμετωπίσω όλα αυτά. Τα περίεργα βλέμματα των συναδέλφων μου μόλις θα τους τυφλώσει το κιτρινάκι από κει που είχαν συνηθίσει στα μαύρα και τα μπλε, τα γελάκια των μαθητών με το που θα κάνω είσοδο στην τάξη, αλλά και τα σχόλια των γονιών που όσο να ‘ναι αρέσκονται πολύ περισσότερο σε έναν καθηγητή με σκούρα χρώματα από ό,τι σε κάποιον που προτιμάει τα κιτρινάκια.

Το θέμα όμως δεν είναι το σκούρο μπλε πουκάμισο ή το κιτρινάκι με τα σιελ τα λουλουδάκια, μονόχρωμο ή χρωματιστό. Αλλά το δίλημμα. Γενικώς. Αν δηλαδή θα πεις «ναι» ή «όχι» σε κάτι που σου έρχεται από το πουθενά και σε προβληματίζει… σε μία πρόταση που σου έκαναν για ένα σινεμά το βράδυ, για μία βόλτα, για ένα τραπέζι, για μια δουλειά, για μια απόφαση ακόμα-ακόμα που αφορά στη ζωή σου ολόκληρη. Ξέρεις από την αρχή τι θες, όλοι το ξέρουμε, ας μη γελιόμαστε. Και τι θέλουμε και τι πρέπει. Άρα δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει! Μέσα μας ξέρουμε πάντα αν κλίνουμε προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Ξέρουμε αν θέλουμε να πάμε στο σινεμά το βράδυ, στη βόλτα, στο τραπέζι ή βαριόμαστε τη ζωή μας και δε θέλουμε να ξεκουνήσουμε απ’ τον καναπέ. Ξέρουμε αν θέλουμε να αποδεχτούμε μία δουλειά ή προτιμάμε χίλιες φορές τον ΟΑΕΔ. Ξέρουμε τι να αποφασίσουμε για κάτι που αφορά στη ζωή μας ολόκληρη.

Το ξέρουμε. Αλλά το κάνουμε; Ή, επειδή φοβόμαστε να πάμε προς την κατεύθυνση αυτή, κρυβόμαστε πίσω από τη δικαιολογία του διλήμματος; «Έχω δίλημμα»… «Πείτε καμιά γνώμη, βρε παιδιά»… «Δεν ξέρω τι να κάνω»… «Λυπηθείτε με κι εμένα τον βαριόμοιρο, τι γκαντεμιά μου έλαχε» και όλα τα συναφή…! Δεν είναι εύκολο να κάνεις πάντοτε αυτό που θέλεις. Ούτε και αρεστό ασφαλώς, γιατί δεν είσαι μόνος σου -εσύ, ο ουρανός κι οι επιθυμίες σου (γιατί, και να ‘σουν, τι επιθυμίες να ‘χες; Μια βροχή, μια λιακάδα, άντε κι ένα συννεφάκι να σπάει η μονοτονία, εντάξει…). Αλλά ούτε κι αυτό που δε θέλεις είναι εύκολο. Αυτό δηλαδή κι αν δεν είναι! Τίποτα δεν είναι εύκολο. Όλα όμως είναι απλά. Και εμείς είμαστε αυτοί που τα δυσκολεύουμε. Εμείς και ο φόβος μας.

Το όποιο «δίλημμα» έχει υπάρξει, υπάρχει κι όσο υπάρχεις θα υπάρχει, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χει, είναι ο φόβος σου, καημένε μου. Τίποτα άλλο! Ο φόβος ή να βάλεις το μπλε σκούρο πουκάμισο που έχεις βαρεθεί να το κοιτάζεις πάνω σου και έχει γίνει δεύτερό σου δέρμα ή να δεχτείς τις συνέπειες που φέρνει το κιτρινάκι με τα σιελ τα λουλουδάκια που είναι πιο χαρούμενο και πάει με το καλοκαίρι. Ο φόβος σου!

Κι ο φόβος διλήμματα δεν παίρνει. Ακόμη κι αν δεν ξέρεις τι θα φέρει. Ακόμη κι αν, όποια επιλογή κι αν κάνεις στο πουκάμισο, σε εκπλήξει με τις αντιδράσεις που θα φέρει και τις συνέπειες της. Σε εκπλήξει θετικά ή αρνητικά. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ξέρεις ότι θα υπάρξει αντίδραση, συνέπεια… θα υπάρξει έκπληξη! Κι εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος να τη δεχτείς. Να είσαι έτοιμος να τη δεχτείς γιατί ξέρεις για ποιον λόγο επέλεξες να βάλεις σήμερα το όποιο πουκάμισο για να πας στη δουλειά σου. Και σίγουρα ο λόγος που επέλεξες ή δεν επέλεξες το όποιο πουκάμισο δεν είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι πολύ κακός ως σύμβουλος και τις περισσότερες φορές κακόγουστος. Και ψεύτης.

Γιατί σου λέει ότι έχεις δίλημμα. Δεν έχεις δίλημμα. Άποψη έχεις και πρέπει να την ακολουθήσεις. Για το πουκάμισο που θα αποφασίσεις εσύ να βάλεις. Το σκούρο μπλε το σοβαρό; Το κιτρινάκι με τα σιελ τα λουλουδάκια; Όποιο κι αν θες. Όσο μονόχρωμο ή χρωματιστό κι αν είναι. Το «αδειανό» του ποιητή μην είναι μόνο και όποιο άλλο θέλει ας είναι… οποιοδήποτε… χωρίς φόβο και……… ε, για το πάθος ας αποφασίσει ο καθένας μόνος του…!

citycodemag

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ