Να με αγκαλιάζεις για να ακούω την καρδιά σου

Της Στεύης Τσούτση.

Μια αγκαλιά.
Αυτή ζητώ.
Για εκείνες τις ώρες που όλα πάνω μου φωνάζουν πως σε χρειάζονται. Για εκείνες τις στιγμές που η ανάγκη σου γίνεται επιτακτική και η καρδιά μου χτυπά παρακαλώντας.
Λίγη τρυφερότητα. Λίγη στοργή. Και παρουσία.
Να απλωθεί στο χώρο το άρωμα σου κι εγώ αυτόματα να ηρεμήσω. Να νιώσω πως ακόμη κι αν όλα πάνε κατά διαόλου, ο από μηχανής Θεός μου θα βοηθήσει να λυθούν τα πάντα.
Εσύ είσαι αυτός.
Μη με ρωτάς πως έγινε. Δεν ξέρω να σου πω.
Εγώ ήξερα να τα αντιμετωπίζω όλα μόνη. Τα πάντα απόλυτα ανεξάρτητα για να μην υποχρεώνομαι, να μη δένομαι, να μη διακινδυνεύω.
Φόβο το λες. Μπορεί και να ήταν.

Και φόβος κι ανασφάλεια κι ανησυχία.
Και τα κατάφερνα, ξέρεις, μια χαρά.
Είχα την ήρεμη μα άκαπνη ζωή μου. Ό,τι ερχόταν το αντιμετώπιζα μόνη.
Κι απέμενα ώρες να κοιτώ το άδειο ταβάνι μετρώντας τις σκιές. Και τις απουσίες.
Κι ήρθες.
Δε σε κάλεσα μα εμφανίστηκες.
Κι εγώ σε υποδέχτηκα αρχικά με αμφισβήτηση. Κι ήταν λογικό, το καταλαβαίνεις φαντάζομαι.
Πρώτα με καχυποψία, ύστερα με προβληματισμό κι έκπληξη κι ύστερα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Και μαζί με σένα ήρθε κι αυτό που είχα στερηθεί. Αυτό που δεν καταλάβαινα ότι μου έλειπε μέχρι που εμφανίστηκες κι όλα τα κομμάτια μου μπήκαν στη θέση τους.
Τρυφερότητα.
Ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά.
Και ξέρεις τώρα πια, πως πάνω από όλα λατρεύω αυτές τις αγκαλιές.
Λατρεύω να βυθίζω το κεφάλι μου στη βάση του λαιμού και να ρουφώ τα αρώματα σου. Να με γαργαλούν οι τρίχες του στέρνου σου, να μου θαμπώνει τα μάτια η ανάσα μου που χτυπά πάνω σου κι εγώ να μένω εκεί.
Παντοτινά παραδομένη σε αυτή την οικειότητα που έγινε η ζεστασιά και το λιμάνι μου.
Που διώχνει μακριά τις σκέψεις μου και σκουπίζει τα δάκρυα μου. Που πνίγει τα γέλια μου κι απορροφά τους αναστεναγμούς μου.
Να με αγκαλιάζεις για να ακούω την καρδιά σου.
Να την ακούω να χτυπά και σε κάθε χτύπο της να στέλνω κι ένα ευχαριστώ που υπάρχει, που χτυπά, που με αξίωσε να την ακούω από τόσο κοντά. Να την αγγίζω σχεδόν.
Λένε πως ο έρωτας αποβλακώνει τον άνθρωπο.
Δε συμφωνώ.
Εγώ νομίζω πως τον ξυπνά.
Πως τον κάνει να καταλαβαίνει όσα έχανε τόσο καιρό μονάχος. Τον κάνει να συνειδητοποιεί την αξία πραγμάτων που αγνοούσε. Την απόλυτη αναγκαιότητα των στιγμών, της επαφής, της ύπαρξης του άλλου.
Μα ναι, δε χωρεί αμφιβολία. Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο πιο σοφό.
Γι’αυτό κι εγώ τον υποδέχτηκα σα σεβάσμιο δάσκαλο. Που πέρασε μέσα από τόσων και τόσων αιώνων ιστορία, έδεσε και χώρισε ζευγάρια, δίδαξε γενιές και γενιές ερωτευμένων.
Κι έφτασε σε μένα και σε σένα.
Εμένα μου δίδαξε τη μαγεία της αγκαλιάς. Την ιαματική, καταπραϋντική της δράση πάνω στο μυαλό, την καρδιά, το κορμί και την ψυχή μου. Μου δίδαξε πως το άρωμα σου μπορεί να διώξει κάθε μου εφιάλτη και η ζεστασιά σου να μου δώσει την ασφάλεια που τόσο στερήθηκα.
Γιατί κουράστηκα να παλεύω μόνη.
Άραγε να λειτουργώ κι εγώ έτσι για σένα;
Να μπορώ να είμαι η γαλήνη σου όταν όλα τα υπόλοιπα γύρω γκρεμίζονται;
Το εύχομαι. Δεν ξέρεις πόσο.
Το θέλει κάθε σπιθαμή μου.
Και κάθε φορά που μέσα στη γλύκα του ύπνου αναζητάς την παρουσία μου, κάθε που τυλίγεις χέρια και πόδια γύρω μου, η καρδιά μου σπάει χίλια κομμάτια.
Είναι εκείνες οι στιγμές που πιστεύω πως αυτή την αμοιβαιότητα στα αισθήματα, που τόσο απαραίτητη είναι στους ανθρώπους που δένουν τις ζωές τους, την έχουμε…
Ή παλεύουμε φιλότιμα να την κατακτήσουμε.
Αγκάλιασε με, λοιπόν κι ας αφήσουμε όλα τα κομμάτια να βρουν το δρόμο τους.Αλληλοσυμπληρώνονται, το ξέρω. Μένει μόνο να το δούμε και να γίνεται…
Εγώ δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά. Τυλίξου γύρω μου κι όλα τα άλλα θα βρεθούν.
Υπόσχομαι…

diaforetiko

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ