«Και γιατί» – ρωτάει εκείνος που έκανε την ερώτηση- «γιατί φτιάχνουμε μία αφηρημένη ιδέα από ένα γεγονός»;
Το γεγονός είναι ότι εγώ είμαι ο θυμός, εγώ είμαι ζηλιάρης, εγώ νοιώθω μοναξιά.
Γιατί, λοιπόν, κάνουμε απ’ αυτό μια ιδέα, μια αφηρημένη έννοια;
Μήπως είναι ευκολότερο να κάνω μια ιδέα από το να αντιμετωπίσω το γεγονός, επειδή μπορώ να παίξω με την ιδέα;
Μπορώ να συνεχίσω να είμαι αυτό που βλέπω; Χωρίζω τον εαυτό μου από αυτό που βλέπω και λέω: «Πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Αλλά όταν δεν υπάρχει ιδέα, δεν υπάρχει αφηρημένη έννοια, είμαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσω το γεγονός.
Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτό που είσαι, όταν βλέπεις ότι είσαι: άθλιος, βίαιος, φθονερός, ότι νιώθεις μοναξιά και λοιπά, έχεις σβήσει εντελώς την αίσθηση της διαίρεσης μέσα σου κι επομένως δεν υπάρχει σύγκρουση.
Ξέρετε πώς είναι ο εγκέφαλος, το μυαλό, όταν βρίσκεται σε αδιάκοπη σύγκρουση;
Είναι τραυματισμένο, πληγωμένο.
Πιθανόν να έχετε ζήσει πολύ καιρό μέσα στη σύγκρουση, στον πόνο, στη θλίψη, στο φόβο και να λέτε, «η σύγκρουση είναι μέρος της ζωής μου» και να συνεχίζετε έτσι.
Αλλά δεν έχετε ερευνήσει ποτέ τι κάνει η εσωτερική σύγκρουση στο εγκέφαλο, στον άνθρωπο, στην ψυχή.
Όταν κάποιο τον δέρνουν διαρκώς σωματικά ξέρετε τι του συμβαίνει.
Αλλά όταν ο εγκέφαλος βομβαρδίζεται συνέχεια με σύγκρουση, τι του συμβαίνει;
Ζαρώνει.
Γίνεται πολύ μικρός, περιορισμένος, άσχημος.
Αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει σε όλους μας.
Τότε ένας άνθρωπος με αρκετή νοημοσύνη αναρωτιέται: «Γιατί θα πρέπει να ζήσω μέσα στη σύγκρουση την υπόλοιπη ζωή μου»; Κι έτσι, αρχίζει να ερευνά τι είναι η σύγκρουση.
Σύγκρουση πρέπει να υπάρχει όπου υπάρχει διαίρεση, τόσο μέσα μας όσο και εξωτερικά.
Και αυτή η διαίρεση είναι βασικά, βαθιά, θεμελιακά, το «εγώ», ο παρατηρητής και εκείνο που παρατηρεί.
Όταν, λοιπόν, φτάσεις στο σημείο να συνειδητοποιήσεις ότι ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο, τότε γίνεται μία εντελώς διαφορετική δραστηριότητα.
Αν μπορούσαμε να δούμε και μόνο για μια μέρα ή για μία ώρα, τι είναι η σύγκρουση, γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε παγιδευμένοι στη σύγκρουση, με όλο τον πόνο, την ανησυχία, την μοναξιά κι όλα αυτά, τότε –ίσως- να μπορούσαμε να ζήσουμε μια ζωή έχοντας έναν εγκέφαλο που δεν έχει ποτέ τραυματιστεί, δεν έχει καμιά πληγή, δεν έχει περάσει κανένα σοκ, κι έτσι είναι ένας ελεύθερος εγκέφαλος.
Και είναι μόνο τότε που ίσως ο νους –που είναι αγάπη- να μπορεί να έρθει σε επαφή με το εγκέφαλο, με το μυαλό.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.