 |
| Οι "σκληρές" (άσχημες) στιγμές στην ζωή μας δεν έχουν διάρκεια και κάποια στιγμή τελειώνουν. Οι "σκληροί" (δυνατοί) άνθρωποι όμως είναι αυτοί που θα αντέξουν για πάντα. |
Όλη μου την εφηβική ηλικία την πέρασα με χαμόγελο. Σίγουρα στεναχώριες υπήρχαν, καθώς δεν μεγάλωσα και σε περιβάλλον που έλειπαν οι τσακωμοί και τα κατσαδιάσματα, αλλά όπως έλεγε πάντα η μητέρα μου εμένα «δεν ίδρωνε το αυτί μου».
Ποτέ δεν στεναχωρήθηκα ιδιαιτέρως για τον πρώτο μου «ανεκπλήρωτο» έρωτα, ούτε καν για τον δεύτερο και όσους ακολούθησαν κατά τα σχολικά χρόνια. Ποτέ δεν με άγχωσαν τα μαθήματα και οι εξετάσεις αλλά ούτε και ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ καθορισμένος στο μυαλό μου.
Ήθελα πολλά, μου άρεσαν πολλά, ήλπιζα σε πολλά. Ποτέ δεν αφοσιώθηκα σε κάτι συγκεκριμένο, ποτέ δεν έθεσα στόχο. Πάντα έλεγα πως όλα μια χαρά θα πάνε και μια χαρά θα έρθουν. Διάβαζα τόσο όσο, χωρίς φροντιστήρια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και πάντα αφήνοντας χρόνο για τις παρέες μου και την διασκέδασή μου.
Κάτω από τα ανοιχτά βιβλία είχα σκίτσα που ετοίμαζα όταν η μητέρα μου γυρνούσε την πλάτη ή έβαζα μουσική να παίζει ή άνοιγα την τηλεόραση ώστε να ρίχνω ματιές στις αγαπημένες μου εκπομπές.
Κάπως έτσι κατάφερα και αποφοίτησα από το λύκειο με αρκετά ικανοποιητικό βαθμό για τα δεδομένα, τόσο ικανοποιητικό που μέχρι και εγώ είχα απορήσει. Φυσικά αυτό τόνισε ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή μου και την σιγουριά μου πως όλα θα πάνε καλά στην ζωή μου και πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
Ενώ λοιπόν όλοι οι συμμαθητές μου είχαν επιλέξει τις σπουδές και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, εγώ ήμουν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» κάνοντας διακοπές διαρκείας κοντά στην αδερφή μου που σπούδαζε στα Γιάννενα.
Το ότι οι γονείς μου δεν βρίσκονταν σε άνετη οικονομική κατάσταση ώστε να διαθέσουν το απαραίτητο ποσό να πάω σε μια ιδιωτική σχολή φυσικά και δεν με άγχωνε τόσο όσο θα άγχωνε άλλους στην θέση μου.
Εγώ εξακολουθούσα να πιστεύω πως όλα θα γίνουν ακόμα και αν αργήσουν. Ώσπου έγιναν πολύ γρηγορότερα από ότι ήλπιζα και μπήκα σε ιδιωτική σχολή για να σπουδάσω μία από τις μεγάλες τότε αγάπες μου, το σχέδιο μόδας.
Και εξακολουθούσα να είμαι ευτυχισμένη και αισιόδοξη ότι θα φτάσω μια μέρα ψηλά σαν σχεδιάστρια μόδας. Μέχρι και τις συνεντεύξεις που θα μου έπαιρναν φανταζόμουν όσο κατοικούσα στο ροζ συννεφάκι μου!! Τόσο «τσίου» περίπτωση ήμουν.
Στην σχολή βέβαια και στα μαθήματα ήμουν πολύ πιο αφοσιωμένη και αποφασισμένη ότι θα πετύχω. Και έτσι έγινε, ήμουν από τις καλύτερες της τάξης μου, ασχέτως αν το εξάμηνο της αποφοίτησής μου έπεσα στην γενική βαθμολογία καθώς έριξα το βάρος μου σε μια εταιρεία που με είχε προσλάβει για πρακτική εξάσκηση.
Και ενώ όλοι κοιτούσαν να συνεχίσουν στο εξωτερικό τις σπουδές τους, κάτι που θα μπορούσα και εγώ αν είχα την απαραίτητη οικονομική άνεση, εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα βρεθεί εργασία στην Ελλάδα και θα ξεκινήσω άμεσα να εργάζομαι. Έμεινα λοιπόν σε αυτή την πεποίθηση και δεν προσπάθησα για το περισσότερο.
Και δεν βγήκα λάθος ακόμα μια φορά, κάτι που με έκανε να νιώθω ακόμα πιο δυνατή για τον εαυτό μου και τις ικανότητές μου.
Ακόμα και αν στην ουσία δεν κατάφερα να στεριώσω σε μια εταιρεία της προκοπής, έως και μέχρι σήμερα, το ότι το βιογραφικό μου και η εμπειρία που αποκτούσα με το πέρασμα των χρόνων είχε τόσο μεγάλη ζήτηση και ενδιαφέρον, αυτό με έκανε να έχω πάντα την σιγουριά πως ότι και να γίνει εγώ θα τα καταφέρνω να έχω δουλειά.
Ποτέ δεν έμεινα άνεργη πάνω από μήνα. Ποτέ δεν περίμενα να με καλέσουν για συνέντευξη πάνω από δύο μέρες. Ποτέ δεν περίμενα να μου απαντήσουν θετικά αν προσλαμβάνομαι. Η πρόσληψη γινόταν την επόμενη στιγμή. Βέβαια, άλλες εποχές τότε, με οικονομία σαφώς καλύτερη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Έτσι, νιώθοντας τόση σιγουριά ποτέ δεν προσπάθησα να απαιτήσω και την περαιτέρω εξέλιξη, καθώς πίστευα ότι μπροστά μου έχω άπλετο χρόνο εργασίας να με περιμένει και ότι η εξέλιξη και η αναγνώριση θα έρθουν από μόνες τους στην ώρα τους. Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, ευχάριστα και ικανοποιητικά.
Δεν είχα υπολογίσει όμως άλλους παράγοντες, ειδικά έναν που ήταν και το μεγαλύτερο outsider, την κρίση. Σε αυτό το σημείο, ήταν που άρχισα να προσγειώνομαι από το ροζ συννεφάκι που κατοικούσα ειδικά μετά από κάθε απόρριψη για πρόσληψη. Και όσο ο καιρός περνούσε τόσο πιο μαύρα και απογοητευτικά τα έβλεπα.
Τώρα θα μου πείτε πως σε όλο αυτό δεν ευθύνομαι εγώ. Δεν ευθύνομαι εγώ που δεν μπορώ να βρω εργασία, που έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ανίκανη και άχρηστη και ταυτόχρονα έχασα την αισιοδοξία μου για καλύτερες μέρες. Σαφώς και έχετε δίκιο.
Διότι το σύστημα αυτό φτιάχτηκε πλέον για να σε εκμηδενίζει, για να σε κάνει να αγγίζεις το πάτωμα και να είσαι και ευγνώμων που ακόμα υπάρχεις και αναπνέεις.
Όμως, δεν γράφω αυτή την ανάρτηση για να αναλύσω τα πολιτικά δρώμενα, μιας και έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι το μόνο που δεν θα κάνω σε αυτό τοblog, είναι να μιλήσω για τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας.
Επανέρχομαι στο θέμα μου. Η αισιοδοξία μου λοιπόν, ναι αυτή που είχα άφθονη κάποτε, δεν περιοριζόταν μόνο στην σχολική και επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Ήταν κομμάτι μου και άγγιζε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ναι και τον ερωτικό, και ας είχα αρκετές απογοητεύσεις από το αντίθετο φύλο.
Χωρίς να θέλω να φανώ ψωνισμένη με την εμφάνιση και τον χαρακτήρα μου, πάντα κατάφερνα κατά έναν περίεργο τρόπο και ξεχώριζα στην παρέα μου από τις υπόλοιπες κοπέλες. Ίσως όχι μόνο λόγω ανάπτυξης, αλλά και για όλο αυτό που ένιωθα και με έκανε να είμαι σαν ένα μικρό Λας Βέγκας, με όλες τις φωτεινές επιγραφές επάνω μου.
Έτσι τραβούσα και επάνω μου σαν τα έντομα στο φως, κάθε καρυδιάς καρύδι. Βέβαια, ήμουν και είμαι από την φύση μου και αθεράπευτα ρομαντική, γεγονός που με έκανε κατά κάποιο τρόπο να επιδιώκω και το φλέρτ και να προσπαθώ να το δημιουργήσω εκεί που δεν υπήρχε. Δεν λεω, όμορφες καταστάσεις.
Όταν ένας άντρας έπαυε να με διεκδικεί τότε κάποιος άλλος «εμφανιζόταν» και ο έρωτας ήταν σαν να μην έφευγε ποτέ από την ζωή μου, ούτε μια μέρα.
Μόνο κατά την περίοδο της εργασίας μου είχα απομακρυνθεί από το αντίθετο φύλο καθώς είχα αρχίσει να φλερτάρω και να ερωτεύομαι την δουλειά μου, οπότε και δεν άφηνα χρονικά περιθώρια για περαιτέρω έρωτες στην καρδιά μου.
Και όταν πια άρχισα να νιώθω σίγουρη και εξασφαλισμένη με την δουλειά μου, τότε ξαναγύρισα το ενδιαφέρον μου στο αντίθετο φύλο, καθώς ήθελα να νιώσω την σιγουριά και την εξασφάλιση και σε αυτό τον τομέα. Όμως, στράφηκα με φόρα και πήγα και σακατεύτηκα. Όχι μια φορά, αλλά δις, και μάλιστα το στραπατσάρισμα ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα έχω αμυχές μέσα μου.
Εκεί που ένιωθα πως τα είχα όλα, ξαφνικά άρχισαν να καταρρέουν ένα ένα. Και ενώ έπεφτα και έλεγα «όλα θα πάνε καλά», έπαιρνα λίγη δύναμη όταν όντως κάτι θετικό ερχόταν. Όμως αυτό το θετικό ήταν τόσο μικρό και χωρίς διάρκεια που ξαναέπεφτα πριν προλάβω να χαρώ.
Ώσπου οι τούμπες έγιναν αναρίθμητες και εγώ βρισκόμουν περισσότερο στο πάτωμα παρά στα σύννεφα. Και αυτό γινόταν ταυτόχρονα, σε όλους τους τομείς. Λες και είχε συντονιστεί όλο το σύμπαν.
Λες και μου έλεγε ο Θεός «πάρε να έχεις να μην στα χρωστάω» ή « τόσο καιρό μου είχες ξεφύγει, πάρε μαζεμένα όσα δεν σου έδωσα στην ώρα τους».
Σε όλο αυτό λοιπόν το χαμό, κάπου σε κάποια στροφή, έχασα την αισιοδοξία μου.
Υπήρξαν πολλές οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να μην χαμογελάει ακόμα και με πράγματα που κάποτε με έκαναν αυθόρμητα να χαμογελάω.
Υπήρξαν πολλές οι φορές που δεν είχα κουράγιο ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Και υπήρξαν πολλές οι φορές, το παραδέχομαι ευθέως και για πρώτη φορά δημοσίως, που θέλησα να δώσω τέρμα στην ζωή αυτή που δεν αναγνώριζα και δεν ονειρεύτηκα ποτέ.
Όμως, κάτι μέσα μου μικρό, μια «φλογίτσα που τρεμοπαίζει» όπως έχω καταλήξει να την χαρακτηρίζω σήμερα, πάντα με κρατούσε στα πόδια μου έστω και αν τα ένιωθα αδύναμα. Σιγά σιγά άρχισα να παλεύω όλο αυτό που δεν μου άρεσε. Έτσι πολλές φορές που ξάπλωνα το βράδυ να κοιμηθώ έλεγα στον εαυτό μου «αύριο είναι μια νέα μέρα και θα είναι υπέροχη».
Και ακόμα και αν δεν κατέληγε να είναι υπέροχη το επόμενο βράδυ εγώ ξάπλωνα με την ίδια σκέψη παίρνοντας ταυτόχρονα μια βαθιά ανάσα. Και αν δεν ήταν από μόνη της υπέροχη τότε άρχισα να την δημιουργώ μόνη μου.
Κατά την διάρκεια της προσπαθούσα να απωθώ τις άσχημες σκέψεις μακριά, χαρακτηρίζοντας τες «ένας εφιάλτης που πέρασε την ίδια στιγμή που σηκώθηκες από το κρεβάτι».
Απέφευγα να σκέφτομαι το χτες και όλα τα άσχημα και αφοσιωνόμουν στο αύριο και στα όνειρά μου. Φυσικά αυτό δεν «έπιανε» πάντα και έτσι υπήρχαν στιγμές που έχανα τον έλεγχο λέγοντας στον εαυτό μου «ποιόν κοροϊδεύεις: ξύπνα και κοίτα γύρω σου την πραγματικότητα» και άλλα παρόμοια.
Μέχρι που άρχισα να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο και σε αυτές τις «δύσκολες στιγμές της αλήθειας μου».
Προσπάθησα να πάρω τον έλεγχο, αν όχι για να τις εξαφανίσω τουλάχιστον για να τις μειώσω σε διάρκεια. Να μειώσω την διάρκεια της στεναχώριας μου και να αυξήσω την διάρκεια της ευτυχίας μου.
Και το κατάφερα τελικά και αυτό σε έναν μεγάλο βαθμό με τον εξής τρόπο: Κάθε φορά που ένιωθα ότι «έπεφτα» ψυχολογικά, γινόμουν αυτομάτως ένας επαγγελματίας «σκάουτερ» αναζητώντας με μανία οτιδήποτε θα με κάνει να ξεχαστώ και να γελάσω: μία έξοδο της τελευταίας στιγμής, ένα βιβλίο, αγαπημένη μουσική, ένα τηλέφωνο σε αγαπημένο πρόσωπο, ύπνος, οτιδήποτε δημιουργικό, αστεία βίντεο ή ταινίες και πολλά άλλα, μικρά και καθημερινά.
Και μην νομίζεις πως όλο αυτό δεν εξακολουθώ πια να το κάνω. Ακόμα την ίδια πάλη δίνω κάθε φορά που το ασανσέρ της ψυχολογίας μου ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό, διότι να το ξεπεράσω οριστικά δεν το έχω καταφέρει ακόμα.
Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω και να ξεκαθαρίσω τα εξής, σχετικά με το σήμερα το οποίο βιώνω. Πέρα από τα άσχημα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου υπάρχει ένα και μοναδικό άκρως ευχάριστο στην ζωή μου, η ύπαρξη του «γάτου» μου.
Όσοι με έχετε διαβάσει στις αναρτήσεις μου γνωρίζετε σε ποιόν αναφέρομαι. Στον έναν και μοναδικό πιο αισιόδοξο άνθρωπο της ζωής μου, που παρόλο τα άσχημα που έζησε και αυτός, και ίσως σε μεγαλύτερο και σοβαρότερο βαθμό από ότι τα έζησα εγώ, καταφέρνει και χαμογελάει συνέχεια, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για εμένα μαζί.
Το χαμόγελό του είναι αρκετό για να ζεστάνει και τους δυο μας, ακόμα και όταν το δικό μου έχει παγώσει. Και αν κάτι με κάνει να βρίσκω σήμερα μεγαλύτερη ευτυχία και αισιοδοξία καθώς και δύναμη για να συνεχίσω να παλεύω, είναι αυτός ο άνθρωπος.
Μου είχε πει κάποτε πως είμαι ο εαυτός του. Πράγματι, μοιάζουμε. Αν όχι σε όλα τα σημεία του χαρακτήρα μας σίγουρα στα περισσότερα.
Όμως του είχα απαντήσει πως κάνει ένα μικρό λάθος, γιατί εκείνος είναι ο εαυτός μου στην καλύτερη εκδοχή του, εκείνη δηλαδή που θα ήθελα να μοιάσω. Για αυτό και μόνο, τον ευχαριστώ χωρίς να επεκταθώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες και με πιάσουν και τα κλάματα.
Ναι, δεν μπορώ να με θεωρήσω τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο. Όχι όσο γύρω μου υπάρχουν πραγματικά αισιόδοξοι άνθρωποι με απίστευτη ψυχική δύναμη. Όμως το παλεύω να ξαναγίνω εκείνο το πάντα χαμογελαστό κορίτσι που πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά ότι και να γίνει. Και αυτή την μάχη την κερδίζω όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα.
Για εσένα λοιπόν που με διαβάζεις και ίσως αναγνωρίζεις λίγο από τον εαυτό σου σε εμένα, το μόνο που μπορώ να σου δώσω σαν συμβουλή μέσα από όλα αυτά και χωρίς να είμαι ειδική σε τέτοια θέματα, είναι το εξής και ελπίζω να σε βοηθήσω λιγάκι.
Ούτε αν νιώθεις άσχημα για την ημέρα που δεν εξελίχτηκε ακόμα μια φορά όπως θα ήθελες ή με την ίδια σου την ζωή επειδή δεν είναι όπως την ονειρεύτηκες.
Δεν γεννηθήκαμε από ατσάλι για να αντέχουμε στα πάντα. Αυτό που πρέπει να μην ξεχνάς, είναι να προσπαθείς κάθε φορά που πέφτεις να σηκώνεσαι, και αυτό όχι για να ικανοποιήσεις τους γύρω σου αλλά για εσένα και μόνο εσένα. Για να είσαι πρώτα εσύ καλά και μετά οι γύρω σου.
Προσπάθησε να εντοπίσεις όλες τις μικρές/ μεγάλες καθημερινές χαρές σου και κάντες μια λίστα. Αυτή την λίστα να την έχεις πάντα στο μυαλό σου σαν λίστα «έκτακτης ανάγκης».
Ανάτρεξε σε αυτή κάθε φορά που θα νιώσεις ότι ο εαυτός σου εκπέμπει σήμα κινδύνου. Μην απογοητευτείς αν υπάρξουν στιγμές που η επαναφορά από το αρνητικό στο θετικό μπορεί να αργήσει να έρθει.
Το σίγουρο είναι πως θα έρθει μόνο όταν το επιτρέψεις και θελήσεις εσύ.
Να μην ξεχνάς τα όνειρά σου και τους στόχους σου. Ακόμα και αν οι δρόμοι που αναγκάζεσαι να πάρεις δείχνουν πως σε οδηγούν προς άλλη κατεύθυνση, εσύ να τα έχεις πάντα ψηλά στο μυαλό σου. Δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί αυτός ο δρόμος να διασταυρωθεί στο τέρμα του.
Τέλος, επειδή οι άνθρωποι που επιλέγουμε στην ζωή μας, με όποια ιδιότητα και αν τους κατατάσσουμε σε αυτήν, συνήθως παίζουν και μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία μας, προσπάθησε να κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα για το ποιους αξίζει πραγματικά να έχεις κοντά σου.
Σίγουρα δεν θες να κρατάς όλους εκείνους που αντί να σε ανεβάζουν στα ουράνια σε ρίχνουν στα πατώματα. Και σίγουρα θες γύρω σου ανθρώπους που έχουν αρκετά καλά ώστε να τους περισσεύει να «δώσουν» και σε εσένα, όπως ψυχική δύναμη, αισιοδοξία και ευτυχία.
Ακριβώς δηλαδή όσα χρειάζεσαι για να επιβιώνεις στην δύσκολη καθημερινότητά σου. Και αν πιστεύεις πως όλα αυτά σου μοιάζουν βουνό, τότε το να στραφείς προς την βοήθεια ενός ειδικού είναι ίσως και η καλύτερη βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου. Δες το σαν μια σπα περιποίηση της ψυχής σου, δώρο από εσένα για εσένα.
Να μην ξεχνάς: Οι "σκληρές" (άσχημες) στιγμές στην ζωή μας δεν έχουν διάρκεια και κάποια στιγμή τελειώνουν. Οι "σκληροί" (δυνατοί) άνθρωποι όμως είναι αυτοί που θα αντέξουν για πάντα.
melikaikanella
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.