Από ζωή σε ζωή: Μετενσάρκωση και κάρμα (Μέρος Δεύτερο)

Από τον Φίλιππο Φίλιππα

Μέσα στους αιώνες, μέσα από άπειρες ζωές κι άπειρους έρωτες, οι ψυχές μας συνεχίζουν το ταξίδι τους!

Ο Αχιλλέας δένει τα τραύματα του Πάτροκλου. Παράσταση από ερυθρόμορφο κύλικα του ζωγράφου Σωσία, περίπου το 500 π.Χ. Κρατικό Μουσείο του Βερολίνου. Πηγή: News Media

O ΨΥΧΙΚΟΣ σύντροφος είναι μια άλλη ψυχή με την οποία έχουμε βιώσει πολλές ζωές σε κάποιο οικείο επίπεδο. Είναι η ψυχή με την οποία έχουμε την ίδια συχνότητα συντονισμού. Αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλον σε επίπεδα που δεν είναι νοητά στους άλλους, γιατί έχουμε πολλές κοινές εμπειρίες. Αυτό το γνωστικό υπέδαφος δίνει την ικανότητα στους ψυχικούς συντρόφους να αλληλοβοηθούνται με τρόπους που θα ήταν πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν χωρίς κάποιους ιδιαίτερους δεσμούς.

Οι ψυχικοί σύντροφοι συχνά βοηθούν ο ένας τον άλλο να φθάσουν σε υψηλά σημεία δημιουργίας και επιτυχίας. Το γεγονός όμως ότι είναι ψυχικοί σύντροφοι δεν σημαίνει ότι βλέπουν όλα τα θέματα με το ίδιο μάτι.

Συνήθως, η σχέση στηρίζεται σε συμπληρωματικότητα και όχι σε ομοιότητα. O καθένας προσφέρει στον άλλο τα στοιχεία που του λείπουν, κάνοντας τη σχέση πιο πλήρη και δημιουργώντας ένα σύνολο πιο πλήρες από την απλή ατομική συμβίωση.

Όταν οι ψυχικοί σύντροφοι είναι μαζί, σχηματίζουν έναν δυναμικό δεσμό και είναι ο ένας για τον άλλον πηγή δύναμης. Είναι πολύ πιο σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι ψυχικοί σύντροφοι είναι ψυχές [που έχουν μοιραστεί πολλές ενσαρκώσεις μαζί] και όχι απλώς προσωπικότητες. Έτσι, μπορεί στην παρούσα ζωή να εκδηλωθούν με οποιοδήποτε φύλο και να αλληλεπιδράσουν ο ένας πάνω στον άλλο, κάτω από ένα μεγάλο αριθμό τύπου σχέσεων.

Υπάρχει μια τάση να σκεφτόμαστε τους ψυχικούς συντρόφους κάτω από την έννοια εραστών, των συζύγων κτλ., αλλά μπορεί να είναι συνεργάτες, γονείς, παιδιά, φίλοι κοκ. Aν όμως έχουν συνεργαστεί για πολλές ζωές κάτω από κάποιο ερωτικό ή έντονα συναισθηματικό πρίσμα, θα τους είναι πολύ δύσκολο να αποφύγουν κάποιο ρομαντικό διάλειμμα στην παρούσα ζωή… Αν όμως υπήρξαν φίλοι ή μέλη της ίδιας οικογένειας, κατά τη διάρκεια των κοινών ενσαρκώσεων, τότε και στην τωρινή τους ενσάρκωση θα διαλέξουν κάποιον ανάλογο ρόλο. Δηλαδή, ο ψυχικός σύντροφος δεν είναι απαραίτητα και ερωτικός σύντροφος.

Στη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία “Αναφορά στον Γκρέκο”, ο Νίκος Καζαντζάκης υπαινίσσεται ότι είχε προϋπάρξει ως ο ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός με το ισπανικό προσωνύμιο Ελ Γκρέκο. Πηγή: News Media

Οι δίδυμες ψυχές

Η αρχή των δίδυμων ψυχών είναι αρκετά δύσκολο να γίνει αντιληπτή. Η ψυχή, πριν διαλέξει έναν τύπο σώματος, δεν έχει συγκεκριμένο φύλο. Καθώς έρχεται στον κόσμο, διαλέγει ένα από τα δυο φύλα και προβάλλει τα χαρακτηριστικά αυτού του φύλου κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσης. Συνήθως το φύλο που προβάλλεται από την ψυχή είναι το ίδιο με το σώμα που έχει επιλεγεί, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πολλές φορές η ψυχή μπορεί να εκδηλώνει τη θηλυκή της φύση και να έχει ενσαρκωθεί σε ανδρικό σώμα. Το αποτέλεσμα θα είναι ένας θηλυπρεπής άνδρας. Μπορεί επίσης να συμβεί το αντίθετο με τις ίδιες πιθανότητες.

Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες το μη εκδηλωμένο τμήμα της ψυχής μπορεί να ενσαρκωθεί κατά τη διάρκεια που εμείς είμαστε ενσαρκωμένοι.

H ψυχή μας, που είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ότι φανταζόμαστε, είναι ικανή να διαχωρίζει τη δυαδική φύση του φύλου της σε δυο ξεχωριστές και ευδιάκριτες οντότητες, μια αρσενική και μια θηλυκή, που μπορούν να ενσαρκωθούν την ίδια στιγμή. Επομένως, κάπου μέσα στον κόσμο που ζούμε υπάρχει το δικό μας “έτερο ήμισυ”.

Μπορεί όμως να ενσαρκωθεί έχοντας το ίδιο φύλο. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε τη βαθιά εκείνη συμπάθεια ψυχών όπως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος, ο Δάμων και ο Φιντίας κ.ά.

Συνήθως η δίδυμη ψυχική σχέση μπορεί να βρεθεί μεταξύ συγγενών ή φίλων. Άλλες φορές, η δίδυμη ψυχή δεν ενσαρκώνεται την ίδια στιγμή, ωστόσο φαίνεται ότι σ’ αυτές τις σχέσεις υπάρχει κάποιο πρότυπο που ακολουθείται.

Στις πρώτες ενσαρκώσεις επιλέγονται σχέσεις που επιτρέπουν μεγάλη συναισθηματική οικειότητα (σύζυγοι ή και εραστές). Στη συνέχεια, οι ενσαρκώσεις τείνουν σε λιγότερο ερωτικές επιλογές και προσανατολίζονται σε σχέσεις που αφορούν κοινά θέματα εργασίας ή πνευματικής εξέλιξης.

Σε αυτό το στοιχείο δίνεται μια ιδιαίτερη έμφαση, όταν η συνεργασία έχει κάποιο τελικό σκοπό για τις ψυχές. Για παράδειγμα, οι πρώτες ενσαρκώσεις που αφορούν την εξέλιξη των εμπειριών της ψυχής εστιάζονται συνήθως σε προσωπικούς και υλιστικούς στόχους αποκλειστικά. Σε επόμενες ενσαρκώσεις, οι ψυχές κινούνται περισσότερο σε συνθήκες ή περιβάλλοντα πνευματικής φύσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλες οι τωρινές σεξουαλικές σχέσεις είναι εγωκεντρικές, αλλά είναι όψεις της ένωσης και της αγάπης δυο προσώπων που συνδέονται μεταξύ τους.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Δίωνα Κάσσιο (3ος αι. μ.Χ.), ο Καρακάλλας είχε βρει στα αυτοκρατορικά αρχεία της Ρώμης έγγραφα που ανέφεραν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323) είχε γεννηθεί ως Οκταβιανός Αύγουστος (63 π.Χ. – 14 μ.Χ.) για να ολοκληρώσει το έργο του, που ήταν η ένωση Δύσης και Ανατολής. Πηγή: News Media

Η είσοδος στον υλικό κόσμο

Πρώτα απ’ όλα, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, κάθε ψυχή επιλέγει πριν από την υλική της ενσάρκωση τα άτομα που θα είναι οι γονείς της.

Όπως είναι φυσικό, ψυχές που έχουν κοινές εμπειρίες σε άλλες περασμένες ζωές, θα έχουν μεγαλύτερη έλξη μεταξύ τους, σε σχέση με τις ψυχές που δεν έχουν κάποιο έντονο παρελθόν. Ακόμη κι αν οι ψυχές δεν είναι πολύ συναισθηματικά δεμένες μεταξύ τους, πολλές φορές έρχονται σε επαφή λόγω του απλού γεγονότος της πρώην γνωριμίας.

Επιπλέον, αν υπάρχει ένας συγκεκριμένος σκοπός για την ενσάρκωσή μας –και και για τους πιο πολλούς από εμάς υπάρχει– τότε η ψυχή αρχίζει ένα “ψάξιμο” για εκείνα τα άτομα που μπορούν να τη βοηθήσουν στο σκοπό της, ή έστω να συνεισφέρουν σ’ αυτόν.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τα πρώτα οικογενειακά χρόνια θα είναι ανθόσπαρτα. Σε κάθε σχέση υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά, και για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τα θετικά στοιχεία, πρέπει να δεχτούμε και τα αρνητικά. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές τα αρνητικά στοιχεία είναι αυτά που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τα διάφορα πλεονεκτήματα.

Όταν μια ψυχή προσπαθεί να αποφασίσει τι κανάλια (γονείς) θα διαλέξει για την καλύτερή της είσοδο στον υλικό κόσμο, πρέπει να δεχθεί τους περιορισμούς της συγκεκριμένης οικογένειας, όπως φυσικά και τα θετικά στοιχεία.

Από την πνευματική πραγματικότητα, η ζωή στη Γη φαίνεται σαν ένα ποτάμι. Η ψυχή αποφασίζει ποια κανάλια θα διαλέξει, βλέπει το ποτάμι σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια και διάσταση. Βλέπει τι είδους ζωή μπορεί να έχει με τους συγκεκριμένους γονείς. Λόγω όμως των πιθανολογικών καταστάσεων στη ζωή μας, η ψυχή που εισέρχεται στο υλικό ρεύμα μπορεί να δει μόνο τις πιο ισχυρές επιρροές στη ζωή των γονέων της. Και αυτό γιατί, μέσω της ελεύθερης βούλησης, ένας από τους γονείς μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον της οικογένειας.

Μοίρα και ελεύθερη βούληση

Το πεπρωμένο και η μοίρα υπάρχουν δίπλα-δίπλα με την ελεύθερη βούληση. Tα αποτελέσματα των περασμένων μας πράξεων δημιουργούν ένα είδος “αδράνειας” που μεταφέρεται στην τωρινή μας ζωή, η οποία την πλάθει και τη διαμορφώνει κι έτσι, κατά κάποιο τρόπο, δημιουργείται το πεπρωμένο. Τίποτε όμως δεν ξεπερνά την ελεύθερη βούληση της ψυχής. Κάθε στιγμή της ζωής μας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ελευθερία μας και ν’ αλλάξουμε στόχους και κατευθύνσεις.

Οι γονείς που “επιλέγονται” από την ψυχή, έχουν σημαντική επίδραση στο πώς αυτή θα έρθει στον υλικό κόσμο μέσω αυτών των ιδίων. Οι καθημερινές τους σκέψεις, επιθυμίες και στόχοι δημιουργούν ένα είδος φόβου για τις ψυχές που θέλουν να ανταποκριθούν σ’ αυτές τις “ενεργειακές ποιότητες”. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις μητέρες. Και όπως είναι λογικό, περισσότερες από μια ψυχή μπορεί να προσεγγίσουν ένα συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η επιλογή γίνεται μέσα από έναν συνδυασμό καρμικών δεσμών επιθυμίας της μητέρας κυρίως, αλλά και από το είδος επιθυμίας των διαφόρων ψυχών.

Ο αρχιτέκτονας και φιλόσοφος Ρούντολφ Στάινερ (1861-1925) με τη δεύτερη
σύζυγό του Μαρία φον Σίβερς. Image: Supplied

Οι ψυχές που δεν επιλέγονται, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον σε μια επόμενη εγκυμοσύνη.

Η ψυχή, μπαίνει στο σώμα του βρέφους, όταν αυτό κοντεύει να γεννηθεί, αλλά η πλήρης έκφρασή της δεν συμβαίνει πριν την ηλικία των είκοσι ετών.

Σύμφωνα με τον ανθρωποσοφιστή Ρούντολφ Στάινερ, η ψυχή ενσαρκώνεται σε τέσσερα στάδια:

1. Το πρώτο επίπεδο συνείδησης εισέρχεται στο σώμα του βρέφους λίγο πριν τη γέννηση ή κατά τη διάρκεια της γέννησης.

2. Ένα δεύτερο και πιο κοντινό επίπεδο συνείδησης εισέρχεται όταν το παιδί βγάζει τα πρώτα του δόντια.

3. Ένα τρίτο επίπεδο εισέρχεται κατά τη διάρκεια της εφηβείας.

4. Το τελευταίο επίπεδο συνείδησης, ώστε να ολοκληρωθεί η είσοδος της ψυχής, εισέρχεται στο σώμα του ανθρώπου στα 21 του χρόνια.

Οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι τα πρώτα χρόνια είναι αφιερωμένα κυρίως στην ανάπτυξη του σώματος.

Από τα δυο έως τα επτά χρόνια, το παιδί πλάθει την αίσθηση για το περιβάλλον και για τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, οι καρμικές επιλογές γίνονται περισσότερο αισθητές και επηρεάζουν το άτομο στις επιλογές του με τον κόσμο. Γύρω στα εικοσιένα, ο άνθρωπος αρχίζει να παίρνει όλη την ευθύνη για τη ζωή του και να προγραμματίζει τη βασική πορεία που θα ακολουθήσει. Από ’δω και πέρα, η ζωή εξελίσσεται μέσα από μια σειρά εμπειριών και αποφασιστικών επιλογών.

Αυτά συμβαίνουν σε φυσικούς και αναγνωρίσιμους χρονικούς κύκλους. O πιο σημαντικός από αυτούς είναι ο κύκλος των επτά χρόνων.

Τέλος, κάθε ψυχή βιώνει τη ζωή μέσα από δυο βασικά πεδία:

1. Από τον εσωτερικό κόσμο του εαυτού, που περιλαμβάνει το συναισθηματικό και το νοητικό “είναι”, καθώς και το υλικό σώμα.

2. Από το εξωτερικό πεδίο, που δημιουργείται από τις ποικιλόμορφες και μοναδικές συνθήκες της ζωής, κοινωνικές, οικονομικές, φυλετικές, θρησκευτικές και εθνικές. Όλες αυτές οι συνθήκες έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι ήδη δημιουργημένες, όταν η ψυχή κάνει την είσοδό της στο υλικό μας σύμπαν.

Αν και πολλοί επιστήμονες θεωρούν τη δοξασία της επαναγέννησης (αρχ. ελλ. παλιγγενεσία) ως μύθο, αρκετοί αξιόπιστοι εμπειρογνώμονες της εποχής μας πιστεύουν ότι είναι ένα πραγματικό φαινόμενο που δίνει νόημα στην έννοια της εξέλιξης της ψυχής.

Από τους πλέον γνωστούς είναι ο δρ Ίαν Στήβενσον, καθηγητής Ψυχιατρικής στη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια και πρώην πρόεδρος του Τμήματος Ψυχιατρικής και Νευρολογίας, που αφιέρωσε μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας του στην αναζήτηση ενδείξεων μετενσάρκωσης, μέχρι το θάνατό του το 2007.

Ο δρ Στήβενσον μελέτησε πάνω από 3.000 περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν αναμνήσεις από περασμένες ζωές και μοιράστηκε τα στοιχεία των ερευνών του με την επιστημονική κοινότητα.
ν

Ο ψυχίατρος Ίαν Στήβενσον (1918-2007), πρωτοπόρος ερευνητής στον τομέα της μετενσάρκωσης, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια. Image: Supplied

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

youmagazine

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ