Θα είμαι εδώ!

της Έλενας Χαρτ.

Θα είμαι εδώ. Όσα δεινά κι αν μας βρουν, όσο κι αν δαρθούμε σ’ επίπονα βράχια. Αλύγιστη φιγούρα, αναμμένο κερί να σιγοκαίω για σένα. Δεν έμαθα ν’ αγαπώ αλλιώτικα.

Όταν θα σκοτεινιάζεις κι οι ζοφερές σκέψεις θα κυκλώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη το μυαλό σου, θα είμαι εδώ. Σαν ολάνθιστος ήλιος να φωτίζω τις νεφέλες της θλίψης σου. Μια φορά μαζί στα εύκολα κι άλλες χίλιες πιο δεμένοι στα μίζερα. Άφησέ με να σου γλυκάνω την πίκρα.Κι όταν θα φοβάσαι θα σε ακουμπώ με τα πιο απαλά λόγια. Κι όταν δειλιάζεις, θα σου μιλώ με σκονισμένες ιστορίες, για αγωνιστές της ζωής που χτυπήθηκαν μα στάθηκαν αγέρωχοι επάνω στο βάθρο της επιτυχίας. Κι όταν πεισμώνεις και τραβάς λίγο πιο άγαρμπα το σχοινί, θα σου δίνω τον χρόνο για να ξεθυμάνεις.

Θα είμαι εδώ ακόμη κι όταν λείπω. Τόσο βαθιά σ’ αγαπώ, σε μια αγκαλιά τολμώ να στοιβάξω τους ενδοιασμούς σου. Σ’ έναν κόσμο που είθισται να εγκαταλείπει, θα σε καρτερώ εδώ. Θα γιατρεύω τις πύρινες πληγές σου με το βάλσαμο της αφοσίωσης.

Πάντοτε σε γύρευα, σε τυχάρπαστες επαφές, στων αγνώστων τα μάτια. Έψαχνα τα δικά σου ψεγάδια ανάμεσα στις ξεχαρβαλωμένες τελειότητες των τρίτων. Κι όταν σ’ αντίκρισα πείστηκα πως είσαι το κοφτερό μαχαίρι που θα λιμάρει τα σφιχτά δεσμά του παρελθόντος δια παντός. Και το έκανες. Μ’ ένα χαμόγελο κι ένα «χαίρω πολύ για τη γνωριμία». Έκτοτε δεν σου γλίστρησα ποτέ. Έμεινα εδώ.
Έχεις νιώσει άνθρωπο ολότελα δικό σου; Να φαντάζει προορισμός όταν όλοι οι άλλοι υπήρξαν σαν ταξιδάκια αναψυχής. Να του μιλάς με νεύματα, γνεψίματα κι ανάσες. Κι εκείνος να σε νιώθει, να συλλαβίζει τις ανομολόγητες λέξεις σου. Να αντηχεί σαν εσωτερική φωνή σου. Σαν ένα δεύτερο εγώ σου. Να μη θέλεις να μαζέψεις άλλες εμπειρίες για τη συλλογή σου. Να αναρωτιέσαι «Πώς γίνεται να ζήσω χωρίς εσένα;» και κάθε κύτταρο σου να εξουσιάζεται από τον φόβο της απουσίας. Αν χαθείς, πάρε με μαζί σου. Να γητέψουμε νέους κόσμους αγκαλιά.

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να σπατάλησα τόσα χρόνια μακριά σου. Εκεί θεριεύουν οι αντιφάσεις μου. Αν η ψυχή μου δεν ήταν κουρελιασμένη από τραύματα ίσως να μη σ’ εκτιμούσα τόσο. Αν δεν διψούσα για «σ’ αγαπώ» ίσως να σε αγνοούσα. Αν δεν γευόμουν τη στυφή γεύση της αχαριστίας ίσως να σε θεωρούσα δεδομένο. Εμείς οι άνθρωποι πρώτα ναυαγούμε στο σκότος για να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα του φωτός. Χέρια που δεν έμαθαν σε χάδι, ερωτεύονται ακαριαία το πρώτο στοργικό άγγιγμα. Μα τώρα είμαι εδώ πλάι σου, αναπληρώνω το χαμένο χρόνο μας.

Το ξέρεις πως δεν αντέχω στο «λίγο», ποτέ μου δε το δέχτηκα. Έχω μια έμφυτη υπερβολή εγκλωβισμένη στα έγκατα της ψυχής μου. Εκείνη την τάση να ξαπλώνω πλάι στη μοναξιά μου. Ν’ αποδεσμεύομαι από την άγρια πραγματικότητα, να βουτώ σ’ ένα μυθικό κόσμο. Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που δέχεται εξ ολοκλήρου τη χαρακτηριστική ακρότητά μου, την τρέλα μου, τη βαθιά μελαγχολία μου. Κι ίσως η μαγεία αυτής της σχέσης να κρύβεται στην άνευ όρων αποδοχή. Όταν όλοι κόβουν και ράβουν τους ανθρώπους για να τους φέρουν στα μέτρα τους, εσύ επιμένεις να με θεωρείς ιδανική σου. Εδώ θα μένω, εδώ που αισθάνομαι ελεύθερη σαν ατίθασο φτερό στον αιθέρα.

Αιώνια, θα είμαι εδώ. Για πάντα, θα στο ψιθυρίζω, θα στο γράφω, θα στο τραγουδώ. Μα εσύ θα το αφουγκράζεσαι σ’ εκείνες τις μικρές στιγμούλες της καθημερινότητας. Στις υποχωρήσεις, στις υπερπροσπάθειες, σ’ εκείνα τα ταξίδια που θα σ’ ακολουθήσω, στο βλέμμα μου!

Ένας μονάχα άνθρωπος είναι ικανός να φέρει τα πάνω κάτω, να γκρεμίσει κοσμοθεωρίες, να μεταλλάξει τα σκληρότερα «όχι» σου, σε ηχηρά «ναι». Είναι εκείνος που θα σου μάθει πως η αγάπη μοιάζει με δρόμο. Δύσβατο ή κατηφορικό, λεωφόρο ή σοκάκι, πάντα σε βγάζει σ’ ένα ξεχωριστό «εδώ», στην προσωπική Ιθάκη σου. Με αγαπημένα σώματα φτιάχνονται οι πατρίδες. Το «εδώ» μου θα ορίζεται εξ’ ολοκλήρου από εσένα. 
Μην αμφιβάλλεις, θα είμαι εδώ…

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ