Μήπως παραμένουμε …ἄδεια δοχεῖα πού περιμένουν νά τά γεμίσουν ἄλλοι;

Στὴν ἐποχή μας οἱ σχέσεις ἔχουν δυσκολέψει…
Σὰν νὰ ἔχῃ πέσει μιὰ ἐπιδημία ἀσυμβατότητας καὶ ἔτσι πολλοὶ ἄνθρωποι περνοῦν γρήγορα ἀπὸ τὴν γοητεία στὴν ἀπογοήτευση, ἀπὸ τὸ γλυκὸ στὸ πικρό…

Τὰ ζευγάρια ἔχουν γίνει πιὸ εὔθραυστα καὶ ἀγαποῦν τὸν ἔρωτα περισσότερο ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἄτομα καὶ ἔτσι ἀντὶ γιὰ ἔναν τρελλὸ ἔρωτα ζοῦν ἔναν ἀχνὸ καὶ ἀσαφὴ ἔρωτα, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸν ὁρίσουν, οὔτε ὡς πρὸς τὸ μέγεθος (μεγάλος ἡ μικρός), οὔτε ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο ( διαρκῶς ἐξελισσόμενος ἡ ῥουτινιάρικος)

Ποιό ὅμως εἶναι τό εἶδος τοῦ (τῆς) συντρόφου πού ἀναζητοῦν;
Ἀναζητοῦν αὐτόν  ποὺ ἀνταποκρίνεται στίς καταγραφές καί στίς ἐμπειρίες πού ἔχουν μέ βάση αὐτά πού βίωσαν στό σπίτι τῶν παιδικῶν τους χρόνων  μέ πρωταγωνιστές τούς γονεῖς τους; Ἡ ἀναζητοῦν ἐκεῖνον πού ἀνταποκρίνεται στήν εἰκόνα πού ἔχουν στό μυαλό τους περί ἰδανικοῦ;

Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τὸ καινούργιο, τὴν ἴδια στιγμὴ ὅμως δίνουν ἔναν ἀγῶνα γιὰ νὰ μὴν διακινδυνεύσουν, καὶ κλείνονται ἀκόμη περισσότερο στὸν ἑαυτό τους, ἀπὸ τὸν φόβο μήπως ἔνα παλαιὸ τραῦμα ἐπαναληφθῇ.

Τὰ παρατοῦν λοιπὸν προτοῦ ἀκόμη προσπαθήσουν καὶ προτιμοῦν νὰ γκρινιάζουν γιὰ τὴν ζωὴ καὶ νὰ μένουν ἄπραγοι, γιατὶ δὲν ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ὑπερβοῦν τὰ προσωπικὰ συρματοπλέγματα, γιατὶ δὲν ξέρουν πῶς νὰ δημιουργοῦν τὸν ἔρωτα, ἀντὶ νὰ τὸν καταναλώνουν, καὶ ἔτσι βρίσκονται σὲ ἕνα σταυροδρόμι μεταξὺ ὀνείρου καὶ ματαιότητας …

Ἴσως ἡ μοιραία ἐξίσωσις τῆς ἐποχῆς μας θὰ λυθῇ ὅταν σταματήσουμε νὰ ἀναζητάμε τὸν «τέλειο» ἄνθρωπο, ποὺ θὰ ἰκανοποιήση ὄλες μας τὶς ἀνάγκες…
Μία σκέψις ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ ἀνίσχυρα παιδιά, ποὺ περιμένουν κάποιον νὰ τὰ ταΐσῃ καὶ νὰ τὰ φροντίσῃ, μιὰ σκέψις ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ ἄδεια δοχεῖα, ποὺ περιμένουν κάποιον νὰ τὰ γεμίσῃ…

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ