Αστυνομία Λόγου και Αντιρατσιστικός νόμος στην εποχή της πολιτικής ορθότητας

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
giota.houliara@gmail.com

Μέσα στην γενικότερη λαίλαπα του survivor, των τηλεοπτικών εκπομπών μαγειρικής και των επεισοδίων του χθεσινού τελικού στον Βόλο, στην Ελλάδα, τη χώρα της Δημοκρατίας επιχειρείται, στο όνομα του αντιρατσιστικού νόμου, η αστυνομία του λόγου.

Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου θα δικαστεί για δημόσια υποκίνηση μίσους, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο, γιατί ανέφερε μια αμφιλεγόμενη ρήση του Μάρκο Πόλο.


Πιο συγκεκριμένα, σε άρθρο της στην Athens Voice όπου σχολίαζε την τρομοκρατική επίθεση στο Bataclan κι ανέφερε, μεταξύ άλλων, πως: «Ο Μάρκο Πόλο [είχε γράψει:] φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι».

Κάπως έτσι και «με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο», η Σώτη Τριανταφύλλου θα δικαστεί για «υποκίνηση ισλαμοφοβικής βίας» στις 21 Ιουλίου στο Μονομελές Εφετείο Αθηνών. Τη μήνυση υπέβαλλε ο Παναγιώτης Δημητράς από το «Racist Crimes Watch».

Για τους φίλους που δεν θυμούνται, να θυμίσω τη νύχτα της φρίκης της 13ης Νοεμβρίου του 2015. «Μερικά από τα πτώματα που βρέθηκαν στο Μπατακλάν ήταν τόσο ακρωτηριασμένα που ήταν δύσκολο να αντιστοιχίσουμε τα διαμελισμένα μέλη» ανέφερε ο ερευνητής Christian Saint, επιβεβαιώνοντας: «Είναι αλήθεια. Ένα από τα θύματα είχε τους όρχεις στο στόμα του».

Από την πλευρά της, αστυνομική πηγή ανέφερε πως σε πολλά από τα θύματα δεν έγινε αναγνώριση από συγγενείς, καθώς «ήταν ξεκοιλιασμένα ή αποκεφαλισμένα», ενώ υπήρξαν ενδείξεις για σεξουαλική κακοποίηση σε γυναίκες και ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων.

Προσωπικά, θεωρώ την δίωξη της κυρίας Τριανταφύλλου, η οποία σε μια ελεύθερη χώρα όπως η Ελλάδα, έγραψε ελεύθερα την γνώμη της για το Ισλάμ, ως το πρώτη βήμα για την αστυνομία της σκέψης και του λόγου. 


Όσοι έχουν ασχοληθεί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το Ισλάμ είναι μια Θρησκεία με έντονο το πολιτικό περιεχόμενο η οποία ζητά να επιβληθεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων και να επεκταθεί έναντι των αλλόθρησκων (όπου αποκαλούνται όσοι δεν πιστεύουν στον Αλλάχ).

Είμαι σίγουρη πως αν η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου ζούσε στην Σαουδική Αραβία και τολμούσε να εκφράσει την άποψη της για το Ισλάμ, σίγουρα θα είχε καταδικαστεί σε αποκεφαλισμό.

Φαντάζομαι ότι αν ζούσε στην Τουρκία και τολμούσε σε κάποια εφημερίδα της αντιπολίτευσης να δημοσιεύσει το επίμαχο άρθρο, θα περνούσε τις υπόλοιπες μέρες της ζωής της σε κάποια φυλακή και ουδείς θα μάθαινε την κατάληξη της. Όμως, η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου ζει στην Ελλάδα και μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο εκφράζει την γνώμη της. Αυτό που ενοχλεί είναι ότι τολμά (και ορθώς πράττει κατά την άποψή μου) να εκφράσει την αντίθεσή της στο πολιτικώς ορθώς των ημερών μας.

Η δίωξη της μου φέρνει αυτόματα στο μυαλό την εποχή της Ιεράς Εξέτασης όπου βιβλία που δεν άρεσαν στην εκκλησιαστική εξουσία με μια απόφαση έμπαιναν στην λίστα των απαγορευμένων.

Η δίωξη της μου φέρνει στο μυαλό την 10η Μαΐου 1933 όταν τα βιβλία των Σίγκμουντ Φρόιντ, Χάινριχ Μαν, Κουρτ Τουχόλσκι, Καρλ Κάουτσκι, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Εριχ Κέστνερ, Καρλ φον Οσιέτσκι, Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, Φραντς Βέρφελ, Αρνολντ Τσβάιχ και Στέφαν Τσβάιχ έγιναν στάχτη γιατί ενοχλούσαν το ναζιστικό καθεστώς.


Η δίωξη της μου θυμίζει αλλά και επιβεβαιώνει όσα βάναυσα επιβάλλουν οι φανατικοί ισλαμιστές στις γυναίκες τους. Η δίωξη της είναι ένα σύγχρονο «auto da fe» μιας νέας Iεράς Eξέτασης που ονομάζεται πολιτική ορθότητα και επιχειρεί να καλύψει με μπούργκα κάθε γνώμη, κάθε φωνή, κάθε άποψη.

Προσωπικά ως άνθρωπος, ως δημοσιογράφος και ως γυναίκα τάσσομαι στο πλευρό της κυρίας Τριανταφύλλου γιατί μαζί της διώκεται η ελευθερία του λόγου στη χώρα που γεννήθηκε η Ελευθερία. Και στoν κύριο Παναγιώτη Δημητρά που την μήνυσε αφιερώνω όσα έγραφε η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της Οργή και Περηφάνια το 2003, αποτυπώνοντας μια παρηκμασμένη και εξισλαμισμένη Ευρώπη που αργά αλλά σταθερά μετατρεπόταν σε αραβική επαρχία.

«Ξυπνήστε, άνθρωποί μου, ξυπνήστε! Μέσα στο φόβο σας να βαδίσετε ενάντια στο ρεύμα, μην τυχόν και σας περάσουν για ρατσιστές (παρεμπιπτόντως, αυτό είναι μια λανθασμένη έκφραση, γιατί το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με μια ράτσα, μια φυλή, αλλά με μια θρησκεία), δεν καταλαβαίνετε ή δεν θέλετε να καταλάβετε ότι μια Αντίστροφη Σταυροφορία έχει ήδη αρχίσει. Τόσο τυφλωμένοι είστε από τη μυωπία και την ηλιθιότητα του Politically Correct, που δεν καταλαβαίνετε ή δεν θέλετε να καταλάβετε ότι έχει αρχίσει να διεξάγεται ένας θρησκευτικός πόλεμος. Ένας πόλεμος που ονομάζεται Τζιχάντ. Ένας πόλεμος που ίσως δεν στοχεύει στην κατάληψη των εδαφών μας (ίσως;), αλλά σίγουρα στοχεύει στην κατάληψη των ψυχών μας και στην εξαφάνιση της ελευθερίας μας»


Τελειώνοντας θα τους συνιστούσα να διαβάσουν το βιβλίο Soumission (Υποταγή) του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ που κυκλοφόρησε στη Γαλλία σχεδόν ταυτόχρονα με τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo. 

«Γαλλία, 2022. Μετά από μια καθοριστική εκλογική αναμέτρηση στη χώρα κυριαρχούν η αβεβαιότητα και ο φόβος. Η κοινωνική βία εξαπλώνεται αλλά συγκαλύπτεται. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του παρά την εκρηκτική άνοδο της Ακροδεξιάς. Στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών τα παραδοσιακά κόμματα, της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, καταποντίζονται. Στον δεύτερο (και τελικό) γύρο οι δύο βασικοί αντίπαλοι για την ανάληψη της εξουσίας είναι το Εθνικό Μέτωπο (Front National) της Μαρίν Λεπέν και η Μουσουλμανική Αδελφότητα (Fraternité Musulmane), ένα μετριοπαθές (κατά τα φαινόμενα) ισλαμικό κόμμα υπό τη χαρισματική ηγεσία του Μοχάμεντ Μπεν Αμπές. Τότε συμβαίνει το εξής παράλογο. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις (δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί μαζί) συνασπίζονται εναντίον της Ακροδεξιάς και στηρίζουν τον μουσουλμάνο υποψήφιο, ο οποίος και κερδίζει τελικώς τις εκλογές! Ο μουσουλμάνος Πρόεδρος, αναλαμβάνοντας πλέον την εξουσία καταργεί την θρησκευτική ελευθερία και επιβάλλει ως υποχρεωτική την μαντήλα.» 

geopolitics

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ