Στην ελληνική μυθολογία ο Άδωνις είναι ο νεαρός θεός που υπήρξε καρπός μιας άνομης συνεύρεσης πατέρα και κόρης. Του Κινύρα και της Σμύρνας. Γεννήθηκε τόσο ωραίος ώστε η ίδια η Αφροδίτη που προκάλεσε την ειδεχθή αιμομιξία, να τον ερωτευθεί παράφορα.
Όταν ο Κινύρας κατάλαβε ότι παραπλανήθηκε ώστε να έρθει σε ερωτική συνεύρεση με την κόρη του, ξέσπασε εναντίον της και προσπάθησε να τη σκοτώσει. Εκείνη έτρεξε στα βουνά για να σωθεί. Ο Κινύρας την πρόλαβε και πήγε να την αποκεφαλίσει. Τότε η Αφροδίτη τη μεταμόρφωσε σε φυτό. Έτσι όταν το σπαθί καρφώθηκε στο φυτό, πετάχτηκε από μέσα ο Άδωνις. Ένα πανέμορφο μωρό.
Η Αφροδίτη ερωτεύεται τον Άδωνι και τον διεκδικεί από την Περσεφόνη
Αφροδίτη και Άδωνις, 1794, γλυπτό του Antonio Canova
Η Αφροδίτη γοητεύτηκε και για να μην τον χάσει τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη, τη θεά του Κάτω Κόσμου.
Η Περσεφόνη όμως, όταν αντίκρισε την ομορφιά του μωρού αποφάσισε να το κρατήσει για τον εαυτό της.
Έτσι, όταν το μωρό μεγάλωσε και έγινε ένας πανέμορφος άντρας, η Περσεφόνη αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη τότε ζήτησε τη βοήθεια του Δία, ο οποίος αποφάσισε να δώσει τον Άδωνι για μεγαλύτερο διάστημα στην Αφροδίτη, η οποία εγκατέλειψε τον Όλυμπο και ζούσε μαζί του ευτυχισμένη.
Όμως σε ένα κυνήγι εκείνος σκοτώθηκε από ένα αφηνιασμένο κάπρο.
Από το αίμα του Αδώνιδος φύτρωσαν στη γη για πρώτη φορά κόκκινα ρόδα – τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της θεάς φύτρωσαν οι ανεμώνες.
Η Αφροδίτη απαρηγόρητη ζήτησε από την Περσεφόνη να αφήσει τον όμορφο νέο στη γη.
Οι δύο Θεές συμφώνησαν να τον μοιράζονται και να τον έχουν η κάθε μία για έξι μήνες τον χρόνο. Έτσι ο Άδωνις ανέβηκε στη γη κοντά στην Αφροδίτη, αλλά όταν συμπλήρωνε έξι μήνες ζωής, πέθαινε για να επιστρέψει στην Περσεφόνη, στον κάτω κόσμο.
Ο Αδωνις πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο τάφος του βρισκόταν στη Βηθλεέμ σε μία υπόγεια σπηλιά στα θεμέλια του Ναού της Θεάς Αστάρτης. Λέγεται ότι το σημείο αυτό είναι ο Ναός της Γεννήσεως.
«Αδώνια». Γυμνόστηθες γυναίκες θρηνούν και καλούν τον θεό να αναστηθεί
Στην αρχαία Ελλάδα, σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Αδώνιδος γίνονταν κάθε χρόνο τα «Αδώνια».
Η πρώτη ημέρα της γιορτής λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού που πήγαινε στην Περσεφόνη. Οι γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους σε ένδειξη πένθους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, περιέφεραν με θρήνους και οδυρμούς τα ομοιώματα του Θεού στους δρόμους.
Στη συνέχεια τα οδηγούσαν στη θάλασσα και τα έριχναν στα νερά παρακαλώντας να επιστρέψει ο Θεός από τον Κάτω Κόσμο.
Η δεύτερη μέρα λεγόταν «Εύρεσις» (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο.
Η μάχη της ζωής κόντρα στο θάνατο
Τα Αδώνια θα πρέπει να προέκυψαν από τη στιγμή που οι άνθρωποι, παρατηρώντας τις ετήσιες μεταβολές της φύσης, θεώρησαν ότι οφείλονται σε μια συνεχή διαμάχη ανάμεσα στη γονιμότητα και τη φθορά.
Εφόσον οι αρχαίοι πίστευαν σε τελετουργίες, θεώρησαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα βοηθούσαν τις θεότητες της ζωής στον αγώνα τους ενάντια στις θεότητες του θανάτου. Ο ίδιος ο Αδωνις ενσάρκωνε τη βλάστηση κόντρα στο μαρασμό και την ανάστασή απέναντι στο θάνατο. Όπως συμβαίνει και στη φύση που γεννιέται κάθε άνοιξη και πεθαίνει κάθε φθινόπωρο για να ξαναγεννηθεί λίγους μήνες μετά.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.