Πιστοί προσπαθούν να ανάψουν την λαμπάδα του με το Άγιο Φως, στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου στην Πλάκα, Μεγ. Σάββατο 15 Απριλίου 2017. Το Άγιο Φως μεταφέρθηκε από τα Ιεροσόλυμα με κυβενρητικό αεροσκάφος και έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους. ΑΠΕ-ΜΠΕ, Αλέξανδρος Μπελτές
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Προσκυνήσαμε τα πάθη σου Χριστέ μου. Τα μαρτύρια σου. Τα σφάλματα και τις ανομίες μας . Όλες τις πράξεις μας, που αμαυρίζουν τη ψυχή μας.
Ο ουρανός ήταν ντυμένος στα μαύρα. Σπάραζε τόσο για σένα, όσο και για μας. Για τα καρφιά και για τα αγκάθια. Την προδοσία, την άρνηση, τα αργύρια, την εξουσία, την πορνεία, τη ληστεία και όλα όσα σήκωσες στους ώμους Σου.
Τα βράδια η βροχή, ήταν ασταμάτητη. Λες και προσπάθησες να μας ξεπλύνεις μέχρι το μεδούλι. Τόσο πολύ… για το λίγο που δώσαμε, για τα πολλά που πράξαμε… Για όλα εκείνα που Σε πρόδωσαν, για όλα εκείνα που συνεχίζουμε ακόμη.
Ο Ιούδας, αυτοκτόνησε, μια δεύτερη προδοσία χειρότερη της πρώτης. Ο Πέτρος πάλι εξιλεώθηκε, όταν αναγνώρισε την αποτυχία του. Τη στιγμή που συναντήθηκαν τα βλέμματα σας ένιωσε τιποτένιος. Μετανόησε και συγχωρέθηκε αν και ο ίδιος ‘ίσως και να ένοιωθε πως δεν άξιζε τη συγχώρεση Σου… μα κάθε φορά όμως, που άκουγε το λάλημα ενός πετεινού έκλαιγε και Σου ζητούσε συγνώμη.
Δώδεκα μαθητές. Είδαν και έζησαν τα θαύματα Σου. Μα κάτω από το σταυρό σου, μόνο ο Ιωάννης ήταν, πλάι στη μητέρα Σου. Μα Εσύ, ματωμένος , καρφωμένος στο σταυρό σου, όταν είδες τον πόνο και τη θλίψη στα μάτια τους, ξέχασες το δικό Σου πόνο και προσπάθησες να τους παρηγορήσεις.
Στο σταυρό επάνω, διψούσες, μα η πραγματική σου δίψα ήταν άλλη… Ήταν αυτή της δικιάς μας σωτηρίας, η σωτηρία των ανθρώπων.
Σήκωσες όλες τις αμαρτίες μας, όλων των αιώνων, λες και ήσουν ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος στον κόσμο. εξαιτίας μας, στερήθηκες το βλέμμα Του πατέρα Σου, στην πιο οδυνηρή Σου στιγμή και φώναξες γεμάτος πόνο, “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνατι με εγκατέλιπες”; δηλαδή “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες”;
Μα Εσύ, ακόμη προσευχήθηκες και για τους σταυρωτές Σου, “Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν”. Να συχωρούμε και να προσευχόμαστε, όχι μόνο για μας αλλά και για όσους μας έφταιξαν, γιατί τη στιγμή που το έκαναν, δεν ήξεραν τι κάνουν….
και ποιος δεν έχει βιώσει τον πόνο του προσωπικού του σταυρού όλες αυτές τις μέρες; Ποιος δεν κοίταξε τον εσταυρωμένο με δάκρυα στα μάτια; Ποιος δεν Τον παρακάλεσε για να τον σώσει για ακόμα μια φορά; Ποιος δεν ένοιωσε μικρός και τιποτένιος. Ποιος δεν ένοιωσε ντροπή, αφού σε όλα τα μαρτυρία των ημερών κάπου έιδαμε κρυμμένο και τον εαυτό μας. Αξίζαμε τη σταύρωσή Σου; Ποιος απο μας είναι ο αναμάρτητος; Βουτηγμένοι στις αμαρτίες μας, και απομακρυσμένοι από σένα. Προδώσαμε εσένα αλλά και εμάς. Σε απαρνηθήκαμε. τα χρήματα, η δόξα, η εξουσία, η φιλαυτία. Στη ψυχή μας φυτέψαμε αγκάθια, δεν αφήσαμε το χώρο για τα τριαντάφυλλα κι ακριβώς γι’ αυτό βουλιάξαμε… Μα παρ’ όλα αυτά προσμονούμε την προσωπική μας Ανάσταση… Την αξίζουμε; Ίσως μόνο, όταν καταφέρουμε κι αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας, όπως ο Πέτρος εκείνο το βράδυ. Μόνο όταν καθαρίσουμε τη ψυχή μας, με δάκρυα. Μόνο όταν μετανοήσουμε, μόνο όταν συγχωρήσουμε… Μόνο όταν γίνουμε άνθρωποι…. Μόνο όταν μάθουμε ν’ αγαπάμε… ίσως τότε…
Υστερόγραφο: Καλή κι αληθινή Ανάσταση σε όλους, γεμάτη ψυχική και σωματική υγεία, αγάπη και φως….
Η ΑΠΟΑΚΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.