«ΣΕΛΗΝΗ»

Σελήνη, η πιο κοσμοθώρητη «ερωμένη» του ουρανού, ήταν η πλησιέστερη στη Γη, Τιτανίδα.Ο φυσικός δορυφόρος της και ασημένιος «νυκτιδρόμος» του στερεώματος, όπως την περιγράφουν οι ορφικοί ύμνοι. Η Δία(Θεία) Σελήνη!

«Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε…»

Απομεινάρι της πανάρχαιας λατρείας της ήταν «αι νηφάλιοι σπονδαί», που πρόσφεραν στ’αστέρι της νύχτας οι Αθηναίοι.Ευχαριστήριες θυσίες από καθαρό νερό, γλυκίσματα και πλακούντες(ζυμαρικά) με μέλι.
Στην Αργολίδα όπου η θεά αποτελούσε αντικείμενο ιδιαίτερης λατρείας πίστευαν πως ο Λέων της Νεμέας, ένα από τα θύματα του Ηρακλή ήταν παιδί της.
Στην κοινωνία της Σπάρτης όπου η ισότητα των φύλων κατάδειχνε τα σημάδια περασμένων εποχών, προκειμένου να εκστρατεύσουν συμβουλεύονταν τις σεληνιακές φάσεις
Το «επταδικό αριθμητικό σύστημα», δημιουργημα της μητριαρχικής εποχής, αναπτύχθηκε βασισμένο στις αστρονομικές παρατηρήσεις του Φεγγαριού.
Οι επτά μέρες που χρειάζονται για να ολοκληρωθεί κάθε μια από τις σεληνιακές φάσεις πίστευαν ότι επιδρούσαν στον εφταήμερο καταμήνιο κύκλο των γυναικών.
Γι’αυτό η σελήνη λατρεύτηκε ως η κυριώτερη γυναικεία θεότητα.

Η αρχική της αναπαράσταση στους βωμούς και τα Ιερά ήταν μια πέτρα στρογγυλή .Η θεά προσφωνήθηκε «Λίθος» από τις ιέρειές της.
Και καθώς ο επουράνιος Λίθος έτρεχε διασχίζοντας το νυχτερινό θόλο δημιουργήθηκε μια από τις πρώτες μεγάλες και ουσιαστικές ανθρώπινες εφευρέσεις: ο τροχός.
Μεταγενέστερα, σε πολλές ελληνικές πόλεις(Αλεξάνδρεια, Ρόδο, Ηράκλεια…) η Σελήνη θεωρήθηκε η κυριώτερη θεά του έρωτα.

Η σελήνη, αγαπητοί μυθολόγοι, προκαλούσε πάντα δέος στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως το φως της είναι μαγευτικό και οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες δεν σταμάτησαν να την κοιτούν και να εμπνέονται από αυτήν.
Το φεγγάρι είναι το θέμα πολλών μύθων και θρύλων σε διάφορους πολιτισμούς, ακριβώς επειδή είναι ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του ουράνιου θόλου.

Εκτός από την ελληνική, και στη ρωμαϊκή μυθολογία είναι σύντροφος του Ήλιου. Ταξιδεύει κατά τη διάρκεια της μέρας και ξαναρχίζει το ταξίδι της τη νύχτα. Θεωρείται θεά γεμάτη πάθος, που έχει πολλούς εραστές, η προσωποποίηση του πόθου.

Στους κινέζους έχει το όνομα «Τσάνγκε» και είναι γυναίκα που ζει στο φεγγάρι. Η Τσάνγκε με τον άντρας της ήταν κάποτε αθάνατοι, που έγιναν θνητοί εξαιτίας της αλαζονικής τους συμπεριφοράς. Θέλησαν να δημιουργήσουν μια θεραπεία προκειμένου να ξαναγίνουν αθάνατοι, αλλά η Τσανγκε λόγω της πλεονεξίας της πήρε υπερβολική θεραπεία και κατέληξε να περιφέρεται στο φεγγάρι αιώνια.

Οι Σεληνιακές θεές των ινδιάνων Μάγιας είναι πολλές και διαφορετικές, με πιο γνωστή την Ίσελ, που πιστεύεται ότι είναι η «γιαγιά του φεγγαριού» και αναπαριστά τη γήρανση και την απώλεια της γονιμότητας με το χρόνο. Αυτό την καθιστά σύμβολο των φάσεων της σελήνης και ειδικότερα της μείωσης του ορατού της μέρους κατά τη διάρκεια του μήνα.

Για όλους τους λαούς αποτέλεσε βασική θεά, όμως για τους Έλληνες ήταν η κυρία της ψυχής, η «Σελάνα», κόρη του Υπερίωνα και της Θείας και αδελφή της Hούς και του Ήλιου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους, κατά τον Ησίοδο, και παίρνει το όνομά της από το «Σέλας=Φως».
Για τους συμβολισμούς και τα Ιερά της θα αναφερθούμε την επόμενη Τετάρτη.
Μέχρι τότε να περνάτε όμορφα!

Πηγές: «ΑΡΧΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ», Χρήστος Τσούκας, «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ»-ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ,Βικιπαίδεια.

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ