Η διαχείριση των συναισθημάτων, μία παγίδα

Τα συναισθήματα μας είναι για τον καθένας μας ο τρόπος που λειτουργούμε στην ζωή. Αυτά μας κατευθύνουν είτε τα παραδεχόμαστε, είτε όχι. Είτε τα αναγνωρίζουμε, είτε όχι.

Δηλαδή μπορεί να παραδέχομαι ότι θυμώνω, μπορεί και όχι. Μπορεί να αναγνωρίζουμε τις τύψεις και τις ενοχές μας, μπορεί και όχι.

Είτε όμως τα αναγνωρίζουμε, είτε όχι αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν και μας οδηγούν στο να πράττουμε, στο να σκεφτόμαστε και στο να συμπεριφερόμαστε.

Η διαχείρισή τους όμως είναι μία παγίδα. Μία παγίδα γιατί διαχειρίζομαι θα πει πως με όποιο τρόπο διαχείρισης και να διαλέξω, «παίζω κρυφτό» με την αλήθεια μου. Μαθαίνω να την κουκουλώνω και να την θάβω. Η αλήθεια μου όμως θα βρει τον τρόπο να εκδηλωθεί. Η αλήθεια είναι σαν την μυρωδιά. Δεν κρύβεται.

Οπότε τα συναισθήματα γίνονται «φύλακες της ψυχής και του σώματος» όταν τους επιτρέψω να με διδάξουν ή γίνονται «πόλεμος της ψυχής και του σώματος» όταν τα οδηγήσω στη σιωπή μέσα από χειρισμούς.

Για να εκδηλωθεί ένα συναίσθημα είτε θετικό, είτε αρνητικό, θα πει πως το μέσα μου, ακόμη και το εγώ μου, έχουν μία μορφή ένστασης και έντασης. Οπότε αυτή είναι η στιγμή της δικής μου αλήθειας. Κάτι ή κάποιος με έφερε στην κατάσταση αυτή, δηλαδή στην εκδήλωση του συναισθήματος. Το συναίσθημα με οδηγεί σε σκέψεις και οι σκέψεις με οδηγούν να πράξω.

Αν για παράδειγμα ενεργοποιηθεί ένας θυμός, θα πει πως για κάποιο λόγο θύμωσα. Οπότε σε αυτό το σημείο, δεν γίνεται να περάσω από τον θυμό στην διαχείρηση, γιατί τότε θα διαπραγματευτώ. 

Τι θα διαπραγματευτώ ? Μα φυσικά τον θυμό μου, δηλαδή θα είναι σαν να πω στον εαυτό μου ότι δεν του αναγνωρίζω ούτε το δικαίωμα να θυμώσει, αλλά θα περάσω και στο αμφισβητώ τον εαυτό μου για τον τρόπο που σκέφτεται ή για τον τρόπο που νιώθει. Και αν αρχίσω την διαχείριση τότε ο θυμός, δηλαδή η δική μου αλήθεια, θα θαφτεί μέσα μου. Όταν η αλήθεια μου θαφτεί, τότε είναι η έναρξη μία ασθένειάς μου ως προς το μέλλον ή μία κατάσταση προβληματική για το μέλλον. Καθώς το συναίσθημά μου θα θαφτεί μέσα στο υποσυνείδητό μου και θα με οδηγήσει να συμπεριφέρομαι με άμυνα ή με επίθεση. Δηλαδή με άλλα λόγια το συναίσθημα αυτό θα καταφέρει να μου αλλάξει τον χαρακτήρα. Για παράδειγμα θα με οδηγήσει να γίνω, ως προς το παράδειγμα του θυμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης άνθρωπος. Οπότε το μέσα μου θα νιώθει προδομένο, αδικημένο και ξεχασμένο, αλλά όχι από το συμβάν, όχι από τον θυμό, αλλά από μένα που αποφάσισα να σιωπήσω και το συμβάν και τον θυμό.

Έτσι ο δρόμος της ζωής μας γεμίζει από τέτοιες θαμμένες διαδρομές συναισθημάτων κι εμείς τελικά βιώνουμε καταστάσεις οι οποίες ακολουθούν την εσωτερική μας θαμμένη αλήθεια. Η οποία θαμμένη αλήθεια, εκδηλώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα είτε με προβληματικές σχέσεις, είτε με καταστάσεις και γεγονότα.

Η αποθήκη του υποσυνείδητου γεμίζει κάθε μέρα και περισσότερο και εμείς αυτό που κάνουμε είναι να θάβουμε κάθε μέρα, αφού αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε.

Διαχειρίζομαι λοιπόν συναίσθημα θα πει πως με οδηγώ στην σιωπή. Όχι αυτή η σιωπή δεν είναι το ζητούμενο μας. Δεν είναι αυτή η σιωπή, η οποία θα μας φέρει υγεία. Αλλά ακριβώς το αντίθετο. Γιατί αυτή η σιωπή είναι εσωτερικός θόρυβος.

Η σιωπή που θα μας φέρει στην διαδρομή της υγείας, είναι αυτή που συνδυάζεται με εσωτερική γαλήνη και ειρήνη. Ειρήνη να φωλιάσει στην καρδιά. Αυτή η ειρήνη είναι το κλειδί για την σιωπή, η οποία σιωπή δεν θα είναι πια θάβω.

Τι κάνουμε λοιπόν με τα συναισθήματά μας ?

Αναζήτηση και αναγνώριση.

Τα αναζητώ ένα- ένα και ύστερα τα αναγνωρίζω.

Τι θα πει τα αναγνωρίζω ?

Αναγνωρίζω θα πει, ότι ξέρω ότι μέσα μου υπάρχει θυμός, ξέρω ότι σήμερα θύμωσα με, ξέρω ότι στο παρελθόν είχα θυμώσει. Ύστερα αναζητώ με τι και γιατί θυμώνω. Ποιος ή ποιες καταστάσεις με οδηγούν στον θυμό. Κι εκεί θα δω ότι το μέσα μου ως προς ένα σημείο έχει δίκιο. Αυτό το δίκιο είναι που χρειάζεται στους εαυτούς μας. Να πούμε σε μας «ναι έχω δίκιο που θύμωσα».

Πώς έφτασα όμως να θυμώσω ?

Μήπως ο τάδε άνθρωπος που κατάφερε να με οδηγήσει στον θυμό, έχει για μένα λάθος εικόνα και λάθος εντύπωση? Μήπως του έχω δώσει λάθος εντύπωση και λάθος περιθώρια ?

Αν κάνω αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό μου θα αρχίσει να φαίνεται η πραγματική αιτία του θυμού.

Αν για παράδειγμα σε κάποιους τομείς είχα μάθει να κάνω πίσω τον εαυτό μου και το δικό μου θέλω ή νιώθω, τότε μήπως ο λόγος που θύμωσα ήταν αυτό ?

Άρα μήπως να αρχίσω να εμπιστεύομαι την εσωτερική μου φωνή και να εκφράζομαι απόλυτα ?

Ύστερα για όλους τους θυμούς ή συναισθήματα που είναι θαμμένα μέσα μου και με τα οποία επιλέγω να συνεργαστώ, δίνω δίκιο στον εαυτό μου. Αγκαλιάζω και κατανοώ τους λόγους και ύστερα φτιάχνω έναν δικό μου κατάλογο που να έχει τους λόγους που με οδήγησαν στο συναίσθημα και τους τρόπους να μην φτάσω ξανά εκεί.

Θα θυμάμαι πως ένα μου συναίσθημα δεν είναι προϊόν της φαντασίας μου, ούτε ψέμα, αλλά είναι μία δική μου αλήθεια. Εκδηλωμένη ή μη, η αλήθεια είναι πάντα αλήθεια και είναι μέσα μας.

Άρα όχι διαχειρίζομαι, αλλά αναζητώ, αναγνωρίζω και θεραπεύω το μέσα μου με τρόπους εσωτερικής συζήτησης. Η συζήτηση αυτή μπορεί να μας πάρει αρκετό καιρό. Που όμως θα έρθει μία μέρα όπου όλα θα γίνονται αυτόματα και κανένα συναίσθημά μας δεν θα γίνει ποτέ ξανά μία εσωστρέφεια.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ