Ο Ιερός μυστικός εσωτερικός σου σύμβουλος.( μέρος πρώτο)

Είναι η καρδιά σου, η οποία εκείνη δίνει τον ρυθμό ή τον από-ρυθμό στο σώμα σου, δηλαδή και σε όλη σου τη ζωή.

Η καρδιά λαβώνεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας και εμείς αντί να κάνουμε κάτι γι’ αυτά, λειτουργούμε με τη φράση «περασμένα ξεχασμένα».

Είναι όμως περασμένα, είναι ξεχασμένα ή μήπως είναι σκεπασμένα ?

Έτσι μετά από χρόνια και με τόσα σκεπάσματα η καρδιά έχει πάρει άλλον ρυθμό από αυτόν που πραγματικά είχε και έτσι ο ρυθμός αυτός είναι ένας εσωτερικός θόρυβος που φτάνει στο σημείο να απορυθμίζει τελικά και το μυαλό ? Το μυαλό βιώνει εφιαλτικές σκηνές μέσα από σκέψεις φόβου, που έχουν αναπτυχθεί εκεί από τους πόνους της καρδιάς. Έτσι η εσωτερική γαλήνη και ειρήνη δεν υπάρχει.

Ο άνθρωπος θα φτάσει να αναζητήσει τρόπους άμεσης ανακούφισης για να σταματήσει το μυαλό του να δουλεύει, αλλά ποτέ σχεδόν δεν θα αναζητήσει τη λύση που βρίσκεται σε αυτόν τον Ιερό μυστικό τόπο εντός του, την καρδιά του. Η καρδιά είναι εκείνη που θα οργανώσει την ειρήνη στο σώμα μας και τελικά από εκεί θα απλωθεί στη ζωή μας.

Η καρδιά έχει γίνει συλλέκτης πόνου, αλλά και γέννα πόνου. Αφού η καρδιά είναι ο μυς, ο οποίος ρυθμίζει απόλυτα όλες τις πληροφορίες που λαμβάνει, μέσα από τις αισθήσεις, τις μετατρέπει σε συναίσθημα και το συναίσθημα γίνεται σκέψεις.

Η καρδιά είναι ο Ιερός τόπος που υπάρχει μέσα μας και όταν της δώσουμε τον λόγο θα μας εξηγήσει απόλυτα γιατί πονάει και από τι πονάει.

Απλώς εμείς συμβάντα που έχουν περάσει, κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Κάνουμε σαν να μην έγιναν και δεν θα σταθούμε σχεδόν ποτέ σε ένα συμβάν πόνου. Θα πούμε απλώς τη γνωστή φράση, «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Κι όμως μόνο γιατρός δεν είναι ο χρόνος. Γιατί αν ο χρόνος ήταν γιατρός, κάθε χρόνος που θα περνούσε από τη ζωή μας, δεν θα είχαμε αλλοίωση, αλλά αναγέννηση. Ο χρόνος και τα χρόνια που περνούν μας δείχνουν ότι ο χρόνος τελικά είναι ένας φθοροποιός και μας οδηγεί σε απώλειες και σε αλλοιώσεις. Το σώμα μας, μας δείχνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό τις αλλοιώσεις αυτές και εμείς αυτό που κάνουμε είναι σπασμωδικές κινήσεις για να τον κρατήσουμε σε ένα πάγωμα. Μα το πάγωμα του χρόνου θα το φέρει η ειρήνη. Ποια ειρήνη ? Μα η ειρήνη στην καρδιά μας. Όταν η καρδιά βιώνει εσωτερικές μάχες, δεν μπορεί να δώσει την σοφή της κίνηση, ειρήνη, αλλά θα δώσει πόλεμο. Έναν εσωτερικό πόλεμο, ο οποίος θα μας οδηγεί καθημερινά σε μικρές και σε μεγάλες φθορές και απώλειες. Καθώς η καρδιά γεννά και το μυαλό τίκτει. Δηλαδή η καρδιά δημιουργεί και το μυαλό το μόνο που κάνει είναι να εκδηλώσει τη δημιουργία αυτή. Πώς την εκδηλώνει ? Μα με διάφορες δυσκολίες που βιώνουμε στη ζωή μας, είτε προς τα έξω με απώλειες, είτε προς τα μέσα με ασθένειες.

Το μυαλό δηλαδή δεν μπορεί να γεννήσει άλλο από αυτό που θα κυοφορεί η καρδιά. Η καρδιά λαμβάνει τον γόνο- αίσθηση- πληροφορία και τον γονιμοποιεί με το συναίσθημα. Και όλο αυτό αρχίζει να δημιουργεί τον τρόπο σκέψης, αλλά και τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Και ανάλογα εκδηλώνουμε εμείς και εκδηλωνόμαστε. Έτσι αποκτάμε έναν χαρακτήρα. Ο οποίος «χτίζεται» σταδιακά και όσο η καρδιά λαβώνεται, ο χαρακτήρας που εμείς φτιάξαμε, βουλιάζει όλο και περισσότερο. Κι εκεί που ο χαρακτήρας ετοιμάζεται να πνιγεί, πάντα θα εμφανιστεί ο Φύλακας Άγγελός μας και θα μας βγάλει για λίγο από εκεί που είμαστε. Εμείς θα πάρουμε για λίγο ανάσα και μετά θα συνεχίσουμε το τέμπο και τον ρυθμό που έχουμε συνηθίσει. Γιατί αυτό όλο εμείς το έχουμε ορίσει ως «πραγματικότητα».

Κι όμως όλο αυτό δεν είναι πραγματικότητα, αλλά μία ζωή εξ αναγκασμού και γι όλα όσα μας συμβαίνουν νομίζουμε ότι ο φταίχτης είναι το μυαλό μας. Κι όμως είναι η καρδιά μας. Ο σοφός μας σύμβουλος, η ωραία κοιμωμένη μας. Η οποία παγώνει και μαγκώνει από όλα όσα της έχουν συμβεί και στοιχειώνει. Και περιμένει τι άλλο τον Νυμφίο για να την ξυπνήσει από αυτόν τον ύπνο. Ο Νυμφίος δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό και την επιλογή να φωτίσουμε την καρδιά μας.

Ενώ εμείς αντί να αναζητήσουμε να βρούμε τους πόνους της καρδιάς μας, θα προσπαθήσουμε να αναγκάσουμε το μυαλό μας να σταματήσει να σκέφτεται. Κι όμως το μυαλό μας είναι ο καθρέφτης κάθε μας ένστασης, κάθε μας έντασης, κάθε μας πόνο και κάθε μας συναισθήματος. Και όταν το οδηγήσω να σταματήσει, εκείνο ίσως να το πετύχει, γιατί πάντα ήταν υπάκουο, σε κάθε μας εντολή, αλλά αν η καρδιά δεν καθαρίσει, τότε όλη αυτή η ένταση από το μυαλό θα μεταφερθεί στο σώμα, αλλά και στη ζωή μας.

Επιλέγουμε λοιπόν διαδρομές για να οδηγήσουμε το μυαλό μας να «ξεφύγει» από την καθημερινότητα και να αποδράσει από την πραγματικότητα. Εκεί θα του δώσουμε του μυαλού μας άλλο θέμα για να σκεφτεί ή αλλιώς να ξεχαστεί. Και έτσι θα ξεκινήσουμε περπάτημα, γυμναστική, ζωγραφική κλπ. Και για εκείνη την ώρα το μυαλό μας, ως καλός συνεργάτης που είναι, θα μας κάνει το χατίρι. Όταν θα τελειώσει αυτή η έξτρα διαδρομή, το μυαλό θα επιστρέψει και πάλι στον ρυθμό της καρδιάς μας και θα συνεχίσει να εκδηλώνει μορφή θλίψης, οργής, θυμού κλπ. Το σώμα τότε θα αναζητήσει τη χαμένη του ενέργεια και θα κάνει προσπάθειες να επανέλθει.

Οπότε για να μπορέσουμε να βιώσουμε ειρήνη, υγεία, αρμονία και ισορροπία στο σώμα μας και στη ζωή μας. Καλό είναι να καταλάβουμε ότι ο χρόνος αφήνει τα αποτυπώματά- σημάδια του στην καρδιά μας. Ο χρόνος δεν είναι γιατρός, αλλά ένας γελωτοποιός που μας οδηγεί στο να μη βλέπουμε, να ξεχνάμε και να αποφεύγουμε να κοιτάξουμε την εσωτερική μας αλήθεια. 

συνεχίζεται...

Δωροθέα 

Αναδημοσίευση από zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ