Στην πυρά τα αρχαία ελληνικά;

Κλείνοντας ας πούμε και κάτι, που το θεωρούμε πολύ σημαντικό: Η υπόθεση του αποχριστιανισμού και αφελληνισμού της Ελλάδος έρχεται σαν συνέχεια του αποχριστιανισμού και αφελληνισμού της Ευρώπης από τον καιρό που ήθελαν να δημιουργήσουν το Μουσείο Ευρώπης και την αφαίρεση του γνωστού εδαφίου του Θουκυδίδη από το Σύνταγμα της Ευρώπης: "Χρώμεθα γαρ πολιτεία... και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται" (Θουκυδίδης Β, 37). Με αυτά τα λόγια -τον ορισμό της δημοκρατίας κατά τον Θουκυδίδη- ο Βαλερί Ζισκάρ Ντεστέν, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης για το μέλλον της Ευρώπης, άρχισε την παρουσίαση του Σχεδίου του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη. Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα λόγια θα τα αναλογιστεί και ο σημερινός (συμπαθέστατος κατά τα άλλα) υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης, όπως και όλοι εκείνοι οι … παρατρεχάμενοί του, που τον συμβουλεύουν πότε να βάλλει κατά του χριστιανισμού και πότε κατά των αρχαίων ελληνικών. 

ΔΕΝ είναι η πρώτη και –ασφαλώς- ούτε η τελευταία φορά όπου τα αρχαία ελληνικά τελούν υπό διωγμόν. Και άλλες φορές στο παρελθόν διάφοροι υπουργοί Παιδείας, όπως σήμερα ο κ. Νίκος Φίλης, είχαν βάλει στο στόχαστρό τους το μάθημα των αρχαίων ελληνικών, τουλάχιστον ως προς τις ώρες διδασκαλίας και αν αυτά θα πρέπει να διδάσκονται από το πρωτότυπο ή όχι.

Δεν θα μιλήσουμε για τις τραυματικές περιπέτειες που δέχθηκε η ίδια η γλώσσα μας, αρχής γινομένης με τα«Ευαγγελικά» ή Ευαγγελιακά, με τα γνωστά αιματηρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου του 1901 με αφορμή τη δημοσίευση από την εφημερίδα «Ακρόπολις» των Ευαγγελίων μεταφρασμένων (στην πραγματικότητα μεταγλωττισμένων ή, αλλιώς, παραφρασμένων, κατά την τρέχουσα τότε άποψη) στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη στις 9 Σεπτεμβρίου 1901.

Ούτε, ασφαλώς, θα ανατρέξουμε στα «Ορεστειακά» τα οποία έμειναν γνωστά για τα αιματηρά επεισόδια που ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 6 μέχρι τις 9 Νοεμβρίου του 1903, από υποκινούμενους φοιτητές μετά την πρεμιέρα (1 ή 3/11/1903) της τριλογίας Ορέστειας από το Βασιλικό Θέατρο. Αφορμή στάθηκε η πεζή μετάφραση σε συντηρητική δημοτική του Γεωργίου Σωτηριάδη, η οποία προκάλεσε την μήνη των καθαρολόγων της εποχής, των γλωσσαμυντόρων όπως λέγονταν τότε οι οπαδοί της αττικίζουσας γλώσσας.

Θα ανατρέξουμε, όμως, στο «μεγάλο χτύπημα», που είχε δώσει ο τότε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γεώργιος Ράλλης, ο οποίος, αν και στην «Καθημερινή» της Κυριακής (21-4-1996) υπεραμύνθηκε με άρθρο του της γλωσσικής μεταρρύθμισης που ο ίδιος, ως υπουργός Παιδείας, πραγματοποίησε το 1976, εν τούτοις, σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο παρελθόν (αν θυμόμαστε καλά στην κ. Έλενα Ακρίτα) είχε αναγνωρίσει το λάθος του και είπε τότε ότι θα έπρεπε να είχε μέσα στα βιβλία των αρχαίων ελληνικών το πρωτότυπο και την νεοελληνική απόδοση (μετάφραση).

«Δεν καταργήσαμε την αρχαιογνωσία στα σχολεία», είχε πει τότε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γεώργιος Ράλλης. «Καθιερώσαμε να διδάσκονται τα αρχαία κείμενα από δόκιμες μεταφράσεις». Ήταν η αφορμή για τον γνωστό και δημοφιλή πανεπιστημιακό μας δάσκαλο κ. Χρήστο Γιανναρά να γράψει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ἀναθεματίζουν ὅλοι σήμερα, καὶ ὁ κ. Ράλλης ἐπίσης, τὸν «κακὸ τρόπο» μὲ τὸν ὁποῖο διδάσκονταν τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ στὰ σχολεῖα μας πρὶν ἀπὸ τὸ 1976. Καὶ δὲν θέλουν νὰ δοῦν ὅτι χάρη σὲ ἐκεῖνο τὸν «κακὸ τρόπο» ἡ ζωντανὴ καθημερινὴ γλώσσα, ἀκόμα καὶ τῶν μὴ λόγιων Ἑλλήνων, διέσωζε τότε τὴν ὀρθὴ κλίση τῶν τριτοκλίτων, τὴ σωστὴ ἐκφορὰ τῶν ἐπιρρημάτων, τὴ διάκριση τοῦ στιγμιαίου ἀπὸ τὸ διαρκὲς στοὺς χρόνους τῶν ρημάτων, καὶ πλῆθος ἀκόμη ἐκφραστικῶν δυνατοτήτων ποὺ σήμερα ἔχουν σχεδὸν ἀφανιστεῖ. Ἡ ἀνεπιτήδευτη καθημερινὴ γλώσσα ἦταν κατάσπαρτη μὲ τύπους καὶ ἐκφράσεις τῆς λόγιας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἢ καὶ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παράδοσης. Λειτουργοῦσε, ἔστω ἀνεπίγνωστα, ἡ συνέχεια τῆς γλώσσας, ἡ συνέχεια τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων.»

Είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Ευάγγελος Παπανούτσος, ο σημαντικός αυτός Έλληνας παιδαγωγός, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος του 20ου αιώνα: «Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει και να γράψει σωστά τη δημοτική, αν δεν πατάει στέρεα στη γνώση της αρχαίας κλασικής γλώσσας».

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηρίζεται κανείς για την διατήρηση και γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Των αρχαίων ελληνικών, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε για την αρχαία ελληνική γραμματεία.

Κλείνοντας ας πούμε και κάτι, που το θεωρούμε πολύ σημαντικό: Η υπόθεση του αποχριστιανισμού και αφελληνισμού της Ελλάδος έρχεται σαν συνέχεια του αποχριστιανισμού και αφελληνισμού της Ευρώπης από τον καιρό που ήθελαν να δημιουργήσουν το Μουσείο Ευρώπης και την αφαίρεση του γνωστού εδαφίου του Θουκυδίδηαπό το Σύνταγμα της Ευρώπης: "Χρώμεθα γαρ πολιτεία... και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται". (Θουκυδίδης Β, 37)

Με αυτά τα λόγια -τον ορισμό της δημοκρατίας κατά τον Θουκυδίδη- ο Βαλερί Ζισκάρ Ντεστέν, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνέλευσης για το μέλλον της Ευρώπης, άρχισε την παρουσίαση του Σχεδίου του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη.

Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα λόγια θα τα αναλογιστεί και ο σημερινός (συμπαθέστατος κατά τα άλλα) υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης, όπως και όλοι εκείνοι οι … παρατρεχάμενοί του, που τον συμβουλεύουν πότε να βάλλει κατά του χριστιανισμού και πότε κατά των αρχαίων ελληνικών.

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Πέμπτη, 2 Ιουνίου 2016

Αναδημοσίευση από sakketosaggelos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ