Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Κάθοδος – άνοδος ψυχών και το χωροδικτύωμα ναών

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Κάθοδος – άνοδος ψυχών και το χωροδικτύωμα ναών

Αρχικώς θα μελετήσουμε (Μυθολογικά και φιλοσοφικά-θεολογικά) τα :

Τα εν ουρανώ και γη χάσματα, στο δέκατο βιβλίο της πλατωνικής «Πολιτείας»

Εν συνεχεία θα πούμε πως :

O Καρκίνος είναι ο αστερισμός ο οποίος οριοθετεί στις 23° 26′ 22″ βόρεια του Ισημερινού τον βόρειο τροπικό στον οποίο δίνει και το όνομά του: τροπικός του Καρκίνου – ένας από τους πέντε μείζονες κύκλους γεωγραφικού πλάτους. Είναι το βορειότερο πλάτος στο οποίο ο Ήλιος μπορεί να μεσουρανεί το μεσημέρι. Αυτό συμβαίνει κατά το θερινό ηλιοστάσιο, όταν το βόρειο ημισφαίριο κλίνει προς τον ήλιο στο μέγιστο βαθμό. O τροπικός του Καρκίνου αντικατοπτρίζει τη γωνία κλίσης του άξονα της γης, η οποία ποικίλει σε μια περίοδο 41.000 ετών από το μέγιστο των 23° 30′ στο ελάχιστο των 22° 06′ μοιρών. Δηλαδή η αργή μετατόπιση του Τροπικού του Καρκίνου νότια, αντανακλά τη μετατόπιση της κλίσης του άξονα της γης (λοξότητα) – το όνομα του τροπικού προέκυψε γιατί όταν δόθηκε η ονομασία, ο ήλιος βρισκόταν στον αστερισμό του Καρκίνου κατά το θερινό ηλιοστάσιο, εντούτοις, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης, ο Ήλιος στην σύγχρονη εποχή βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – στον αστερισμό του Ταύρου (την 17-η Νοεμβρίου μεσουρανούν ταυτόχρονα το όμμα του Ταύρου μαζί με τις Πλειάδες) κατά το θερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο ενώ η κλίση του άξονα της Γης είναι 23,27 μοίρες από τον Ισημερινό.Το ίδιο ισχύει και για τον τροπικό του Αιγόκερω, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης, ο Ήλιος στην σύγχρονη εποχή βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – στον αστερισμό του Σκορπιού κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο.

***************************************************************************************

Ηλιοστάσιο ή Τροπή του ήλιου

***************************************************************************************************************

Κυρίως θέμας

Μελετώντας τις ευθυγραμμίσεις των ναών αλλά κυρίως τους γεωμετρικούς σχηματισμούς όπως τρίγωνα, τόξα και σπείρες που σχηματίζονται εκ των θέσεων του χωροδικτυώματος ναών του Ελληνικού τόπου και χώρου εντοπίζουμε κάποιους μεσημβρινούς και ευθυγραμμίσεις με ιδιαίτερη σημασία. Έτσι αρχικώς θα πούμε ότι η γραμμή Δελφοί – Δήλος περνά από την πόλη της Αθηνάς, την Αθήνα. Άλλωστε στους Δελφούς υπάρχει ο θόλος της Αθηνάς Προναίας σε ρόλο προ-μάντεως και αυτή η γραμμή ερμηνεύεται ως η ημερήσια πορεία του ήλιου.

Ακόμη θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δυο φαινομενικά αντίθετοι μύθοι, μπορούν να συμπληρώσουνε απίστευτα ο ένας τον άλλον, καθώς ό ένας εγκαθιδρύει έναν δεσμό μεταξύ των Δελφών και των Τεμπών ενώ ο άλλος μεταξύ Δελφών και Απόλλωνος συγχρόνως Κρηταγενούς και Υπερβόρειου. Γνωρίζουμε δε ότι το αρχαιότερο μαντείο και ναός της Ελλάδος είναι αυτό της Δωδώνης. Επίσης ο Παυσανίας μας λέγει ότι η λατρεία του Απόλλωνος ήλθε εκ των Τεμπών. Μπορούμε λοιπόν να χαράξουμε στον χάρτη της Ελλάδος – με πιθανό κέντρο τα Τέμπη – ένα τόξο που θα διαγράφει την καμπύλη – τόξο Δωδώνη – Δελφοί, καθώς οι αποστάσεις Τέμπη – Δωδώνη και Τέμπη – Δελφοί είναι ίσες. Οι δυο αυτές αποστάσεις είναι επίσης ίσες με την απόσταση από τους Δελφούς στις Πρασιές. Το λιμάνι αυτό – το σημερινό Πόρτο Ράφτη – βρίσκεται στο σημείο που η γραμμή Δήλος – Δελφοί τέμνει την ακτή της Αττικής γης. Στο σημείο αυτό επιβιβάζονταν οι Θεωροί που μετέβαιναν στην Δήλο. Ενώ η γραμμή Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρο αντιστοιχεί στον μεσημβρινό των Δελφών. Η δε κοντινή αυτής γραμμή – που παρεκκλίνει ελάχιστα προς τα βορειοδυτικά – συνδέει τις Αμυκλές, την Σπάρτη, την Τεγέα και την κορυφή του Ολύμπου. Έτσι καταλήγουμε στο ότι :

Μεσημβρινός Δελφών : Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Σπάρτη – Αμυκλές – Ταίναρο.

Συνεχίζοντας θα πούμε ότι από τον Ομηρικό ύμνο εις τον Απόλλωνα προκύπτει το συμπέρασμα ότι όχι μόνον υπάρχει άλυτος δεσμός μεταξύ των ναών της Κνωσού και της ιερής Πυθόνας [Δελφοί] αλλά από τα πανάρχαιο χρόνια εις τον ναό του Απόλλωνος υπηρετούσαν Κρήτες ιερείς, δηλαδή Κουρήτες. Η γραμμή Δελφοί – Κόρινθος ή αλλιώς Παρνησσός – Ακροκόρινθος καθορίζει μία κατεύθυνση παράλληλη στον ορεινό όγκο της Πίνδου και στην γραμμή που ενώνει την πόλη των Πατρών με το ακρωτήρι του Μαλέα. Το πρωταρχικό γενεσιουργό κέντρο όμως είναι η κορυφή της Ίδης και το άντρο αυτής, το Ιδαίον Άντρο, το λίκνο του Διός. Έτσι η διεύθυνση Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί, που αποτελεί θα λέγαμε την ραχοκοκαλιά του Ελληνικού χώρο και τόπου, σχηματίζει με την παράλληλο γωνία 60^ο. Δηλαδή αποτελεί προβολή σε τμήμα της επιφάνειας της σφαίρας – αν την δούμε ως επίπεδη – του κοσμικού άξονα Λέοντος – Υδροχόου, που σχηματίζει την ίδια γωνία με την γραμμή των ισημεριών. Εις την ουσία δηλ. ομιλούμε δια την εποχή του Υδροχόου καθώς ως γνωστόν ανά εποχή έχουμε και τις ανάλογες αντιστοιχίες που είναι οι εξής (έχοντας κατα νου ότι 10.800π.Χ. θεωρείται από τους Αιγυπτίους η αρχή της εποχής του Λέοντα [ανατολή του Βασιλίσκου (Regulus) ή α’ του Λέοντα]) :

Περίοδος του Αιγόκερω (21.550π.Χ. – 19.400π.Χ.)

Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω.
Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.

Περίοδος του Τοξότη (19.400π.Χ. – 17.250π.Χ.)

Ισημερίες : Τοξότης, Δίδυμοι.
Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς.

Περίοδος του Σκορπιού (17.250π.Χ. – 15.100π.Χ.)

Ισημερίες : Σκορπιός ,Ταύρος.
Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.

Περίοδος του Ζυγού (15.100π.Χ. – 12.950π.Χ.)

Ισημερίες : Ζυγός, Κριός.
Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.

Περίοδος της Παρθένου (12.950π.Χ. – 10.800π.Χ.)

Ισημερίες : Παρθένος, Ιχθείς.
Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης.

Περίοδος του Λέοντα (10.800π.Χ. – 8.650 π.Χ.)

Ισημερίες : Λέων, Υδροχόος.
Ηλιοστάσια : Σκορπιός, Ταύρος.

Περίοδος του Καρκίνου (8.650π.Χ. – 6.500 π.Χ. )

Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω.
Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.

Περίοδος των Διδύμων (6.500π.Χ. – 4.350 π.Χ.)

Ισημερίες : Δίδυμοι, Τοξότης.
Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς.

Περίοδος του Ταύρου (4.350π.Χ. – 2.200 π.Χ.)

Ισημερίες : Ταύρος, Σκορπιός.
Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.

Περίοδος του Κριού (2.200π.Χ. – 50 π.Χ.)

Ισημερίες : Κριός, Ζυγός.
Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.

Περίοδος των Ιχθύων (50 – 2100 μ.Χ.)

Ισημερίες : Ιχθείς, Παρθένος.
Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης.

Περίοδος του Υδροχόου (2.100μ.Χ. – 4.250 μ.Χ)

Ισημερίες : Υδροχόος, Λέων.
Ηλιοστάσια : Ταύρος, Σκορπιός.

Εποχή του Αιγόκερω 4250 – 6400 μ.Χ.
Εποχή του Τοξότη 6400 – 8550 μ.Χ.
Εποχή του Σκορπιού 8550 – 10700 μ.Χ.
Εποχή του Ζυγού 10700 – 12850 μ.Χ
Εποχή της Παρθένου 12850 – 15000 μ.Χ

Ο άξονας αυτός, Υδροχόου – Λέων, σημαδεύει την Ελλάδα μεταβάλλοντάς την σε αναπαράσταση της Ουράνιας Αρμονίας του πλανητικού συστήματος και του ζωδιακού κύκλου.

Ενώ μία γραμμή κάθετη στην διεύθυνση Δελφοί – Ίδη διέρχεται από την Δήλο. Στο σημείο που συναντά την ακτή της Ιωνίας βρίσκεται το άλλο μεγάλο μαντείο του Απόλλωνος, αυτό της Κλάρου. Αν δε προεκταθεί προς τα νοτιοδυτικά, καταλήγει στο ακρωτήριο Επιδήλιο, όπου υπάρχει ένας ναός του Δήλιου Απόλλωνα. Είναι δε παράλληλη, η γραμμή αυτή, στην γραμμή Κορίνθου – Βασσών που υπάρχει ο γνωστό ναός του Επικούρειου Απόλλωνα προσανατολισμένος προς τον Πολικό αστέρα – Κυνόσουρα (α’ της Μικρής Άρκτου) και τον αστερισμό του Κύκνου. Αναπτύσσοντας τον Αστερισμό του Κύκνου που διατρέχει όλη την Πελοπόννησο, με κορυφή πάντα το μαντείο των Δελφών, τα 4 άστρα της ουράς της Μεγάλης Άρκτου είναι όμοια σε διάταξη γεωμετρίας και αστρονομίας με τα 4 άστρα του άξονα του αστερισμού του Κύκνου, ήτοι οι Δελφοί – Φενεός – Τεγέα – Ιθώμη και τα ανάκτορα του Νέστορα.

Στην συνέχει θα προσπαθήσουμε να επισημάνουμε το σημείο εκείνο που για τους Έλληνες συμβολικά αντιπροσωπεύει τον τόπο όπου καθημερινά πέθαινε ο ήλιος. Η γραμμή Δήλος – Αθήνα – Δελφοί ,που δήξαμε στην αρχή, αν προεκταθεί διέρχεται από ένα σημείο κοντά στην Άρτα, την αρχαία Αμβρακία. Η Αμβρακία όμως δεν είναι το αυτό σημείο που αναζητούμε. Τα ιερά της Λευκάδας και ιδιαίτερα του άλματος της Λευκάδας θα μπορούσε να είναι η ιδιαίτερη αυτή τοποθεσία που ψάχνουμε μιας και στην νήσο υπήρχαν ναοί του Απόλλωνα δύο τον αριθμό και μάλιστα του Απόλλωνα με χρυσά βέλη. Ο ένας στο μοιραίο γκρεμό πάνω από την θάλασσα, στον μεσημβρινό άκρο της νήσου, και ό άλλος στα βορειοανατολικά, κοντά στην πόλη με την οποία τον συνδέει ο Θουκυδίδης. Αλλά ο κύριος λόγος που καταδεικνύει το αυτό γεγονός είναι ότι αν χαράξουμε μία γραμμή παράλληλη στην γραμμή Δήλου – Δελφών τότε θα καταλήξουμε στην Λευκάδα. Ενώ αν φέρουμε μια κάθετο – που ομοιάζει με αναπαράσταση πτώσης – οδηγούμαστε στο ακρωτήρι της Λευκάτης, στο άλμα του ναού της Λευκάδας Πέτρας όπου ετελείτο το τελετουργικό άλμα προς τιμήν του Απόλλωνος.

Όπως προ αναφέραμε ότι το σημείο που τέμνεται η γραμμή Ίδη – Δελφοί είναι η ακτή της Αργολίδας. Δια την ακρίβεια – και προστρέχοντας κανείς σε χάρτη – στο αυτό μέρος βρίσκεται ο ναός της Ερμιόνης. Η τοποθεσία αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική διότι εκτός των άλλων βρίσκεται και επί της παραλλήλου της Δήλου. Ακόμη η κάθετος που τέμνει την γραμμή Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί στην Ερμιόνη διέρχεται και από τις Αμυκλές. Εξάλλου, η Ερμιόνη βρίσκεται, ως προς την Κόρινθο, σε μία θέση συμμετρική με εκείνη των Δελφών. Αυτές οι τοπογραφικές διαπιστώσεις που καταλήγουν σε ένα τετραπλό εντοπισμό στον χώρο, μας οδηγούν να σκεφτούμε ότι η Ερμιόνη πρέπει να είναι – και ήτο – πολύ σημαντικό κέντρο λατρείας του Απόλλωνος. Ο Παυσανίας γράφει σχετικά ότι [Κορινθιακά, 35.2] «Υπάρχουν επίσης τρείς ναοί του Απόλλωνα και τρια αγάλματα. Ο ένας δεν έχει επίκληση, ο άλλος ονομάζεται Πυθαέας και ο τρίτος Όριος. Το όνομα του Πυθαέα το έχουν μάθει από τους Αργείους, γιατί η Τελέσιλλα λέει ανάμεσα στους άλλους Έλληνες επισκέφτηκε πρώτα τη χώρα αυτών ο Πυθαέας, ο υιός του Απόλλωνα. Για ποιο λόγο αποκαλούν τον άλλο Όριο δεν θα μπορούσα να πω με σαφήνεια, αλλά υποθέτω ότι μετά από νίκη τους σε πόλεμο ή σε δίκη σχετικά με τα όρια της χώρας τους τιμούν τον Όριο Απόλλωνα».

Αξιοσημείωτο είναι δε να αναφερθεί ότι η Ερμιόνη που όπως είδαμε σχετίζεται με τους Δελφούς, την Δήλο, την Κόρινθο και την Λευκάδα μα οδηγεί εις το σκεφτούμε ότι πρέπει υπάρχει κάποια αντιστοιχία ανάμεσα στην γεωγραφική θέση των ιερών χώρων. Ένα παράδειγμα της αρμονίας είναι η ευθεία των πόλεων της Κορίνθου, του Άργους και της Σπάρτης που είναι τοποθετημένες σε μία γραμμή κάθετη στην γραμμή Δελφών – Δήλου. Η γραμμή όμως αυτή, αν προεκταθεί προς βορειοανατολικά, τέμνει την παράλληλο των Δελφών σε ένα σημείο που δεν είναι άλλο από τον ναό του Πτώου Απόλλωνος (που σχετίζεται με τους αστερισμούς του Σκορπιού και τον Ζυγού).

Όλα τα παραπάνω εξηγούνε και τους περίεργους προσανατολισμούς των ναών του Απόλλωνα στις Βάσσες Αρκαδίας και στην Δήλο, που στον μεν πρώτο η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά ενώ στον δε δεύτερο δυτικά. Ο συνήθης προσανατολισμός είναι ανατολικός – δυτικός με είσοδο προς ανατολή. Στις Βάσσες εν ολίγοις η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά διότι έτσι βρίσκεται στην κατεύθυνση όχι μόνο προς το Λύκαιον Όρος αλλά προς Δελφούς. Ενώ στην Δήλο με τον τρόπο αυτό που είναι κατασκευασμένος ο ναός η είσοδος είναι στραμμένη προς την Ερμιόνη.

Όπως προείπαμε η γραμμή Δελφοί – Κόρινθος καθορίζει μία κατεύθυνση παράλληλη στον ορεινό όγκο της Πίνδου και στην γραμμή που ενώνει την πόλη των Πατρών με το ακρωτήρι του Μαλέα. Το πρωταρχικό γενεσιουργό κέντρο όμως είναι η κορυφή της Ίδης και το άντρο αυτής, το Ιδαίον Άντρο, το λίκνο του Διός. Έτσι η διεύθυνση Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί, που αποτελεί θα λέγαμε την ραχοκοκαλιά του Ελληνικού χώρο και τόπου, σχηματίζει με την παράλληλο γωνία 60^ο. Δηλαδή αποτελεί προβολή σε τμήμα της επιφάνειας της σφαίρας – αν την δούμε ως επίπεδη – του κοσμικού άξονα Λέοντος – Υδροχόου, που σχηματίζει την ίδια γωνία με την γραμμή των ισημεριών. Ο άξονας αυτός, Υδροχόου – Λέων, σημαδεύει την Ελλάδα μεταβάλλοντάς την σε αναπαράσταση της ουράνιας αρμονίας του πλανητικού συστήματος και του ζωδιακού κύκλου.

Ακόμη θα πρέπει να έχουμε κατά νου και τα εξής :

Ευθείες που διέρχονται από τους Δελφούς

Ευθεία Δήλος – Αθήνα – Δελφοί
Ευθεία όρος Ίδη – Ερμιόνη –Δελφοί
Ευθεία Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρο [μεσημβρινός Δελφών]

Παράλληλοι

Παράλληλος Ερμιόνης – Δήλου –Διδύμων
Παράλληλος Αθήνας – Κλάρου
Παράλληλος Δελφών – Πτώου

Άλλες ευθυγραμμίσεις

Όρος Όλυμπος – Τεγέα – Σπάρτη – Αμύκλες – Ταίναρο
Κλάρος – Δήλος – Επιδήλιον Άκρον
Πτώον – Κόρινθος – Άργος – Σπάρτη – Θαλάμαι
Παγασαί – Δήλος
Κόρινθος – Λευκάδα

Έτσι και με γνώμονα τα παραπάνω θα τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς πάνω σε αυτές τις ευθείες που εντοπίσαμε ότι διέρχονται εκ των Δελφών. Επόμενος θα έχουμε :

Ερμιόνη = 0^ο Λέοντος (Βασιλίσκος).
Δήλος και Αθήνα = 0^οΠαρθένου (Στάχυς).
Τέμπη = 0^οΑιγόκερω.
Σπάρτη = Τέλος Διδύμων, αρχή Καρκίνου.

Με βάση αυτά τα τέσσερα σημεία, και υιοθετώντας μία διαίρεση σε 12 μέρη των 30^ο είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς. Η αρχή του κύκλου που έχει σχέση με την εαρινή ισημερία και αντιστοιχεί στο σημείο των ισημεριών βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος ακριβώς πριν την Λευκάδα Πέτρα. Μας βοηθάει λοιπόν αυτό να σχεδιάσουμε έναν κύκλο με ακτίνα την απόσταση Δελφοί – Λευκάδα και να διαιρέσουμε – με αφετηρία το αυτό σημείο – σε 12 ίσα μέρη των 3^ο μοιρών.

η Κεφαλονιά ή ο Κριός
η Ολυμπία ή ο Ταύρος [η Βοώπις Ήρα]
η Σπάρτη ή οι Δίδυμου (Πέφνος : ο τόπος γέννησης των Διόσκουρων. Και αυτή όπως & το μαντείο στις Θαλάμες βρίσκονται στο τέλος της γραμμής Πτώου – Κορίνθου – Άργους – Σπάρτης).
η Λακωνία ή ο Καρκίνος και η Σελήνη. (οι πόλεις Έλος & Ακρίαι όπου εδώ οι ντόπιοι έδηξαν στον Παυσανία άγαλμα της μητρός των Θεών [20.6/7 & 22.4/5]).
το Άργος, Αθήνα, Σικυώνα, Τροιζίνα [Άρτεμις Πότνια θηρών] και Ίδη, Κέα [Ιουλίδα & Καρθαία], Σίκινος [Πύθιος Απόλλων] ή ο Λέων
η Αθήνα, η Δήλος, η Ρόδος [Κάμιρος], η Λίνδος ή η Παρθένος
η Θήβα ή ο Ζυγός (Αρμονία Κάδμου).
η Βόρεια Εύβοια και η Χαλκίδα ή ο Σκορπιός – Αετός (βλ. νομίσματα της Χαλκίδας).
το Πήλιο και ιερό των Παγασών ή ο Τοξότης [Κένταυρος [κεντώ/κεντρίζωω τον ταύρο] Χείρων].
10. Όλυμπος, η Βεργίνα και ο χώρος των Αιγών ή ο Αιγόκερω
11. Ήπειρος [Δωδώνη, Δρυς = άξονας του Κόσμου σε αυτό το σύστημα, οι Σελλοί ερμήνευαν τον ήχο των κλαδιών της Δρυός, δηλ. ερμήνευαν την κίνηση και τους ήχους των ουράνιων σφαιρών], η Κέρκυρα ή ο Υδροχόος.
12. Κασσοπαία [Κασσόπη] Λευκάδας ή οι Ιχθείς

Όλες οι αντιστοιχίες επιβεβαιώνονται από νομίσματα τις εκάστοτε περιοχής! Π.Χ στην περιοχή Κρανών έχουν βρεθεί νομίσματα με κεφαλή Κριού. Στην

Τι όμως αντιπροσωπεύουν αυτοί οι τέσσερις τον αριθμό κύριοι άξονες εκτός από τις ισημερίες [ανατολή – δύση] και τα ηλιοστάσια [βοράς – νότος] ;;; Η απάντηση έρχεται μέσα από τα λεγόμενα του Πυθαγόρα που μας λέγει ότι: “Τι εστί το εν Δελφοίς μαντείο ;; Είναι η τετρακτύς. Δηλαδή η αρμονία μέσα στην οποία βρίσκονται οι Σειρήνες – τίἐστι τὸἐν Δελφοῖς μαντεῖον; τετρακτύς· ὅπερ ἐστὶνἡἁρμονία͵ἐν ἧι αἱ Σειρῆνες.“

Γνωστό μας είναι και το αναφέρουμε τρείς τον αριθμό αλληλουχίες σε γεωγραφικά πλάτη

Απόλλωνος ναοί = Λυκόσουρα, Ερμιόνη, Δήλο και Δίδυμα.
Ήρας ιερά = Ολυμπία, Ηραιόν του Άργους και στην Σάμο.
Γαίας ιερά = Λευκάδα, Δελφοί και Πτώον.

Οι ευθείες που μόλις αναφέραμε είναι κάθετες εις στον ισημερινό των Δελφών, ο οποίος αντιστοιχεί σε μια γραμμή νότου βορά Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου. Αυτή η τελευταία είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών [κόσμων] – πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Ο κάθετος άξονας που ενώνει τους δυο ουράνιους πόλους – τον βόρειο και τον νότιο – έχει διεύθυνση από βορρά προς νότο. Με το πέρασμα δηλαδή από τον πολικό συμβολισμό στον ηλιακό ή ορθά ζωδιακό ο άξονας αυτός κατά κάποιο τρόπο προβάλλεται στον ζωδιακό κύκλο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει μία κάποια αντιστοιχία όσο το δυνατόν ακριβέστερη με τον αρχέγονο κοσμικό άξονα των επτά κόσμων – ουρανών της του Πλάτωνος Πολιτείας. Έτσι εντός του ετησίου κύκλου, το χειμερινό [= νοτιότερο άκρο του ουρανού] και θερινό ηλιοστάσιο [= βορειότερο άκρο του ουρανού] είναι τα σημεία που, μέσα στον χώρο, αντιστοιχούν στην ανατολή και στη δύση αντίστοιχα. Ο άξονας αυτός είναι η νοητή ευθεία που ενώνει τα σημεία των δύο ηλιοστασίων. Έτσι η κάθοδος των ψυχών κατά μήκος του άξονα Καρκίνου – Αιγόκερου γίνεται με πορεία δια των σφαιρών του : Κρόνου –> Διός –> Άρη –> Ηλίου –> Αφροδίτης –> Ερμή –> Σελήνης όπου καταλήγει εις την μήτρα της Χθονός, ήτοι εις τους Δελφούς που στο σχήμα που αναφέρουμε ο Πολικός Αστέρας [Κυνόσουρα] βρίσκεται πάνω τους στο ανώτερο τμήμα του κοσμικού άξονα που συμβολίζεται με το αυλάκι που διαπερνά τον νοήμον λίθινο Δελφικό ομφαλό. Δηλαδή είναι οι Δελφοί ο τόπος του Ιερού Γάμου, εξ ου και η υπέρθεση του μαντείου της Γαίας και του Απόλλωνα. Η δε πορεία της ανόδου διεξάγεται αντιστρόφως. Μιας και υπάρχουν Πύλες δυο και η υφής τους είναι μνημονική, με τάση απώλειας, μια στην πύλη του πυρός (=τροπικός του Αιγόκερω – Κορυφή Ολύμπου = Πύλη Θεών – Χειμερινό Ηλιοστάσιο) και μια στην διάσταση των υδάτων (= τροπικός του Καρκίνου – Ταίναρο = Πύλη Θνητών – Θερινό Ηλιοστάσιο), άλλωστε η νοητή γραμμή Ταίναρο – Δελφοί – Όλυμπος είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών [κόσμων] – πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Μία – πύλη – για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή. Εάν δε μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή Ταίναρου – Δελφών – Ολύμπου αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα [=Ιερό Δένδρο Φοίνικας, βλ. την χάλκινη φοινικιά που βρισκόταν κάτω από το άγαλμα της πάνοπλης Αθηνας στους Δελφούς – “ἐν δὲ Δελφοῖς Παλλάδιον ἕστηκε χρυσοῦν ἐπὶ φοίνικος χαλκοῦ βεβηκός͵ ἀνάθημα τῆς πόλεως ἀπὸ τῶν Μηδικῶν ἀριστείων·” Βλ. Πλούταρχος “Νικίας”, 13.5. 1 – 4] – που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Ταίναρο] Μηδέν – Μέσο [=Δελφοί] και ζενίθ [=Όλυμπος] – ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου]. Ομιλούμε δηλαδή δια την κοσμική Αιώρα. Γνωστό όμως μας είναι ότι ο Απόλλων γεννήθηκε εις την νήσο Δήλο.

Στην συνέχει θα πούμε ότι ο ο Πλάτων, στους «Νόμους, 738.b2 – c.3», μας λέγει ότι «Είτε χτίζει – ο ιδρυτής – από την αρχή μια καινούρια πόλη, είτε επισκευάζει μια παλιά και κατεστραμμένη, σε οτιδήποτε σχετίζεται με τους θεούς και τους ναούς που πρέπει να κτισθούν στην πόλη, καθώς και στο όνομα ποιών θεών ή δαιμόνων θα πρέπει να τιμάται ο καθένας από αυτούς, κανένας άνθρωπος μυαλωμένος δεν θα τολμήσει να αγγίξει όσα είπαν τα μαντεία των Δελφών ή της Δωδώνης ή του Άμμωνος, – Ταῦτα μὲν οὖν δὴ καὶ κατὰ σχολὴν δεῖ βεβαίως λαβεῖν͵ οἷς ἂν ὁ νόμος προστάττῃ λαμβάνειν· ἔχει γὰρ οὖν οὐκ ἄλλως ἢ ταύτῃ͵ δεῖ δὲ αὐτὰ ῥηθῆναι τῶνδε ἕνεκα κατοικίζοντι πόλιν. οὔτ΄ ἂν καινὴν ἐξ ἀρχῆς τις ποιῇ οὔτ΄ ἂν παλαιὰν διεφθαρμένην ἐπισκευάζηται͵ περὶ θεῶν γε καὶ ἱερῶν͵ ἅττα τε ἐν τῇ πόλει ἑκάστοις ἱδρῦσθαι δεῖ καὶ ὧντινων ἐπονομάζεσθαι θεῶν ἢ δαιμόνων͵ οὐδεὶς ἐπιχειρήσει κινεῖν νοῦν ἔχων ὅσα ἐκ Δελφῶν ἢ Δωδώνης ἢ παρ΄ Ἄμμωνος͵».

Δηλ. ο Πλάτωνας απέδιδε την ίδια σημασία στο μαντείο των Δελφών, στου Άμμωνος που βρίσκεται στην Σίουα της Λιβύης και στης Δωδώνης. Ο μεσημβρινός όμως του Αμμώνιου της Σίουα είναι ο αυτός με της Δήλου, και συνιστά έναν άξονα αναφοράς Βορρά – Νότου, που παίζει για τα νησιά του Αιγαίου τον ίδιο ρόλο με τον άξονα Ακρωτηρίου Ταίναρου – Δελφών – Όλυμπος, δηλαδή είναι και αυτός ο άξονας αναπαράσταση του Κοσμικού άξονα. Έτσι, και με γνώμονα τα παραπάνω, θα τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς με κέντρο την Δήλο. Με βάση τα τέσσερα σημεία – δηλ. το τρίγωνο Δελφοί – Δήλος – Σάρδεις και την κάθετο Αμμώνιο – Δήλος, και υιοθετώντας μία διαίρεση σε δώδεκα μέρη των 30^ο είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς. Μας βοηθάει λοιπόν αυτό να σχεδιάσουμε έναν κύκλο με ακτίνα την απόσταση Δήλος – Δελφοί και να διαιρέσουμε – με αφετηρία το αυτό σημείο – σε 12 ίσα μέρη των 3^ο μοιρών :

Κριός : Ερμιόνη (αρχαίος ναός του Ήλιου, που περιγράφεται από τον Παυσανία. Σύρος : το Δήλιον βόρεια της Ερμούπολης).
Ταύρος : Επιδήλιο – ιερό του Απόλλωνος.
Δίδυμοι : Δικτύνναιον της Κρήτης – μάλλον υπήρξε εκεί κοντά και ναός του Απόλλωνα.
Καρκίνος : Ναός του Δήλιου Απόλλωνος στην Πάρο. Δήλιον της Νάξου.
Λέων : Δήλιον της Μινώας Αμοργού.
Παρθένος : Δήλιον της Νισύρου. Δήλιον της Κω. Δήλιον της Αλικαρνασσού.
Ζυγός : Λατρεία του Δήλιου Απόλλωνος στην Ορτυγία κοντά στην Έφεσο.
Σκορπιός : Ναός του Απόλλωνος στην Κλάρο.
Τοξότης : Ναός του Δήλιου Απόλλωνος στο ακρωτήριο Φαναί της Χίου. Πιθανώς ναός στην Λέσβο. Οι Κλαζομενές, στην Ακτή της Ανατολίας, που τα νομίσματα τους φέρουν έναν κύκνο, άνηκε μάλλον στον Τοξότη, στο σύστημα της Δήλου.
10. Αιγόκερως : Ναός της Ηφαιστείας στην Λήμνο. Σκύρος (βλ. νομίσματα στα οποία εμφανίζονται 2 αντίνωτες αίγες με το κεφάλι προς το κέντρο, ανάμεσά τους βρίσκεται φύλλο συκιάς με 5 λοβούς σε ρόλο άξονα νότου – βορρά, δηλ. Αμμώνιου – Δήλου – Λήμνου).
11. Υδροχόος : Λατρεία του Δήλιου Απόλλωνος στον Μαραθώνα. Το Δήλιον – κοντά στον Εύριπο – απέναντι από την Ερέτρια. Το Δήλιον της Ερέτριας. Όλυνθος Χαλκιδικής, Κάρυστος Βόρειας Εύβεια, Θέρμη – Θεσσαλονίκη.
12. Ιχθείς : Ναός του Απόλλωνος στις Πρασιές. Δήλιον του Φαλήρου.

Βέβαια δεν θα παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι ο ναός του Λιθησίου Απόλλωνος, στην νότια άκρη του ακρωτηρίου του Μαλέα, βρίσκεται επί της νοερής γραμμής Δελφών – Αμμώνιου. Στην συνέχεια θα πούμε ότι θεωρώντας τα 12 κύρια αυτά ιερά που προαναφέραμε βρίσκομε ότι τα 9 από αυτά είναι Δήλια και υποδιαιρούνται σε τρείς κατηγορίες :

Σε αυτά που βρίσκονται στην ηπειρωτική Ελλάδα ή την Πελοπόννησο, δηλ. στο Επιδήλιο,
Στα δυο ιερά στη ακτή της Ιωνίας : της Ορτυγίας κοντά στην Έφεσο και της Κλάρου.
Τα δέκα Δήλια στα νησιά του Αιγαίου.

Ο μεσημβρινός της Δήλου, δηλ. η γραμμή Αμμώνιο [Σίουα] – Δήλος, που μόλις αναφέραμε, είναι κάθετη εις στον ισημερινό της Δήλου, αντιστοιχεί σε μια γραμμή Βορά – Νότου που με την σειρά της ταυτίζεται με την γραμμή Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου αλλά με απόκλιση. Αυτή όμως η τελευταία, δηλ. η γραμμή Ταίναρο – Δελφοί – Όλυμπος, είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του πλατωνικού κοσμικού άξονα των 7 πλατωνικών σφαιρών πάνω στον ζωδιακό κύκλο.

Ο κάθετος άξονας που ενώνει τους δυο ουράνιους πόλους έχει διεύθυνση από βορρά προς νότο. Με το πέρασμα δηλαδή από τον πολικό συμβολισμό στον ηλιακό ή ορθά ζωδιακό ο άξονας αυτός κατά κάποιο τρόπο προβάλλεται στον ζωδιακό με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει μία κάποια αντιστοιχία όσο το δυνατόν ακριβέστερη με τον αρχέγονο κοσμικό άξονα των επτά σφαιρών. Έτσι εντός του ετησίου κύκλου, το χειμερινό [ = νοτιότερο άκρο του ουρανού] και θερινό ηλιοστάσιο [= βορειότερο άκρο του ουρανού] είναι τα σημεία που, μέσα στον χώρο, αντιστοιχούν στην ανατολή και στη δύση αντίστοιχα. Ο άξονας αυτός είναι η νοητή ευθεία που ενώνει τα σημεία των δύο ηλιοστασίων.

Στο σύστημα της Δήλου, ο άξονας Αμμώνιου [25,20^ο ανατολικά] – Δήλου [25,15^ο ανατολικά] καταλήγει στην κορυφή των βαλκανικών ορέων, τον αρχαίο Αίμο [24,55^ο ανατολικά], τόπο κατοικίας κατά πως μας λέγει ο Στράβωνας του Βορέα. Δηλαδή εκεί εντοπίζεται η “Πύλη των Θεών”, κατά αντιστοιχία με το σύστημα των Δελφών που βρίσκεται εις τον Όλυμπο της Θεσσαλίας.

Έτσι και εδώ υπάρχουν και εις αυτό το ζωδιακό σύστημα, με κέντρο την Δήλο αυτή την φορά, δυο πύλη με υφή μνημονική, με τάση απώλειας, μια στην πύλη του πυρός, τροπικός του Αιγόκερω – όρος Αίμος = Πύλη Θεών με άμεση σύνδεση με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήτοι Σκύρος και Λήμνος όπου ζει ο Ύπνος ο αδερφός του Θανάτου, και μια στην διάσταση των υδάτων, τροπικός του Καρκίνου = Πύλη Θνητών – Θερινό Ηλιοστάσιο ήτοι Πάρος – Νάξος, άλλωστε η νοητή γραμμή Αμμώνιο – Δήλος – όρος Αίμος, κατά αντιστοιχία Ταίναρο – Δελφοί – Όλυμπος, είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών – πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Μία πύλη για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή.

Εάν δε μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή όρος Αίμος – Δήλος – Αμμώνιο αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα [Ιερό Δένδρο Συκιά] – που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Αμμώνιο], Μηδέν – Μέσο [=Δήλος] και Ζενίθ [=όρο Αίμος] – ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου].

Το παραπάνω σύστημα με κέντρο την Δήλο έχει δεσμούς με το σύστημα των Δελφών. Οι δεσμοί αυτοί είναι η γραμμή Καμίρου – Δήλου – Δελφών, δηλ. ο παράλληλος της ηλιακής γραμμής Ερμιόνης – Δήλου – Διδύμων που ορίζει την επικοινωνία μεταξύ των δυο ζωδιακών κύκλων – συστημάτων. Εξάλλου η γραμμή Πρασιών – Παγασών τέμνει την βόρεια ακτή της Βοιωτίας στο Δήλιον και το τρίγωνο Παγασών – Δελφών – Πρασιών είναι ορθογώνιο τρίγωνο. Η δε γραμμή Ερμιόνης – Ελευσίνας, παράλληλη στην γραμμή Ερμιόνης – Παγασών, απολήγει επίσης στο Δήλιον. Το σημείο αυτό λοιπόν φαίνεται ότι έχει ως ρόλο, μαζί βεβαίως με τις Πρασιές, λιμάνι αναχώρησης των θεωρών, να εξασφαλίσει τον σύνδεσμο Δελφών και Δήλου. Ο Στράβων (ΙΧ.2.27) και ο Παυσανίας (ΙΧ.20.1) σημειώνει ότι εκεί βρισκόταν ένα ιερό του Απόλλωνος που αναπαρήγαγε αυτό της Δήλου.

Βεβαίως θα αναφέρουμε ότι η Κάμιρος της Ρόδου, η Κλάρος και η Ορτυγία ορίζουν την σύνδεση μεταξύ του συστήματος της Δήλου και αυτού των Σάρδεων. Άλλωστε η Κάμιρος βρίσκεται στην προέκταση της γραμμής Δελφών – Αθήνας – Δήλου. Επίσης μας είναι γνωστό ότι κατά πως μας λέγει ο Λουκιανός από την Σαμοσάτα, στο “περί αστρολογίας” έργο του, “Στους Δελφούς, η προφητική παρθένος είναι σύμβολο της ουράνιας παρθένου. Ο Δράκοντας που βρίσκεται κάτω από τον τρίποδα έχει το χάρισμα του λόγου επειδή υπάρχει ένας δράκοντας που λάμπει ανάμεσα στα αστέρια, και το μαντείο του Απόλλωνα στους Διδύμους ονομάστηκε έτσι, κατά την γνώμη μου, από τους ουράνιους Διδύμους“.

Ξεκινώντας λοιπόν από τις δυο παρατηρήσεις χρειάζεται μόνο να σύρουμε δύο ευθείες πάνω στον χάρτη. Η γραμμή Βοράς – Νότος, που σύραμε από την Κάμιρο, διέρχεται από τις Σάρδεις, και η άλλη που σχηματίζει με την πρώτη μία γωνία 30^ο μοιρών, αντιστοιχεί στην γωνία Καρκίνου – Διδύμων, και διέρχεται από τους Διδύμους. Επομένως οι Σάρδεις, παλαιά πρωτεύουσα του βασιλείου των Λύδων, όπου τιμούσαν ιδιαιτέρως την μεγάλη μητέρα Κυβέλη – Ρέα και την Αρτέμιδα, βρίσκεται ακριβώς εις το ίδιο πλάτος με τους Δελφούς. Έτσι και με γνώμονα τα παραπάνω θα τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς με κέντρο τις Σάρδεις. Με βάση τα τέσσερα σημεία – δηλ. Δελφοί – Δήλος – Σάρδεις και Αμμώνιο – Δήλος, και υιοθετώντας μία διαίρεση σε δώδεκα μέρη των 30^ο μοιρών είναι εύκολο να δημιουργήσουμε ένα πλήρες σύστημα σημείων αναφοράς. Μας βοηθάει λοιπόν αυτό να σχεδιάσουμε έναν κύκλο με ακτίνα την απόσταση Σάρδεις – Δήλος και να διαιρέσουμε – με αφετηρία το αυτό σημείο- σε 12 ίσα μέρη των 3^ο μοιρών :

ο Κριός ή οι Σάρδεις – ιερό στις Κλαζομενές (βλ. νομίσματα με κριούς).
ο Ταύρος ή η τριπλή Ήρα της Σάμου που κρατά στα χέρια της λαγό – ή το Ηραίο της Σάμου.
οι Δίδυμοι ή τα Δίδυμα και το ιερό του Διδυμαίου Απόλλωνα.
ο Καρκίνος ή η Κω.
ο Λέων ή ο ποταμός Ξάνθος και τα Πάταρα στην Λυκία. Λύκιος Απόλλων και Βελλεροφόντης.
η Παρθένος ή Σίδη και οι ναοί προς τιμή Απόλλωνος και Αθηνάς.
ο Ζυγός ή η Πρυμνησία, ή Βαγιδός, Φηλομήλιον.
ο Σκορπιός ή η Αμισός και η Σινώπη.
ο Τοξότης ή η Βιθυνία.
ο Αιγόκερος ή Κύζικος
ο Υδροχόος ή η Λάμψακος
οι Ιχθείς ή η Πέργαμος η Ακρόπολη της Τροίας.

Άρα o μεσημβρινός των Σάρδεων, δηλ. η γραμμή Κάμιρος – Σάρδεις, που μόλις αναφέραμε είναι κάθετη στον ισημερινό της Δήλους, αντιστοιχεί σε μια γραμμή Βορά – Νότου που με την σειρά της ταυτίζεται με την γραμμή Ταινάρου – Δελφών – Ολύμπου αλλά με μία απόκλιση. Αυτή όμως η τελευταία, δηλ. η γραμμή Ταίναρο – Δελφοί – Όλυμπος, είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Έτσι και εδώ υπάρχουν και εις αυτό το ζωδιακό σύστημα, με κέντρο τις Σάρδεις αυτή την φορά, δυο πύλες με υφή μνημονική, με τάση απώλειας, μια στην πύλη του πυρός, τροπικός του Αιγόκερω = Κύζικος = Όλυμπος Βιθυνίας = Πύλη Θεών – Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μια στην διάσταση των υδάτων, τροπικός του Καρκίνου = Κω = Πύλη Θνητών – Θερινό Ηλιοστάσιο, άλλωστε η νοητή γραμμή Κάμιρος – Σάρδεις – Κύζικος [Όλυμπος Βιθυνίας], κατά αντιστοιχία Ταίναρο – Δελφοί – Όλυμπος, είναι συγχρόνως πολική και ζωδιακή και αντιστοιχεί με την προβολή του Πλατωνικού κοσμικού άξονα – των επτά πλατωνικών σφαιρών – πάνω στον ζωδιακό κύκλο. Μια – πύλη – για τον πηγαιμό και μια για την επιστροφή. Εάν δε μεταφέρουμε αυτό το σχήμα εις τον ζωδιακό θα διαπιστώσουμε ότι η γραμμή Κάμιρος – Σάρδεις – Κύζικος αντιστοιχεί εις τον κοσμικό άξονα που ενώνει τους τρεις κόσμους Ναδίρ [=Κάμιρος], Μηδέν – Μέσο [=Σάρδεις] και Ζενίθ [=Κυζικος]- ο οποίος ταυτίζεται με τον άξονα των ηλιοστασίων [γραμμή Καρκίνου – Αιγόκερου].

Συνοψίζοντας θα αναφέρουμε ότι οι μακρές ζωδιακές γραμμές είναι :

1. Δυο άξονες Λέοντος – Υδροχόου, ήτοι :

Όρος Ίδη στην Κρήτη – Ερμιόνη – Δελφοί – Τρίκκη.
Ξάνθος – Σάρδεις – Λάμψακος.

2. Δυο προφανώς παράλληλοι μεταξύ τους άξονες Σκορπιού – Ταύρου και κάθετοι στους άξονες Λέοντος – Υδροχόου, ήτοι :

Λάμψακος – νοτιανατολικό άκρο την Λήμνου – Δελφοί – εκβολή Αλφειού.
Αμισός – Κλάρος – Σάρδεις – Δήλος – Επιδήλιον άκρο.

3. Δυο άξονες Ιχθύων – Παρθένου, ήτοι :

Κάμιρος – Δήλος – Αθήνα – Δελφοί – Κέρκυρα.
Σίδη – Σάρδεις – Γρύνειον – Θέρμη [Θεσσαλονίκη].

Γνωρίζοντας όμως ότι τα κυριότερα ιερά του Διός – Ζηνός είναι τα όροι Ίδη, Δίκτη στην Κρήτη, το όρος Ίδη στην Μυσία, ο Όλυμπος στην Θεσσαλία, το Λύκειο όρος, το όρος Ιθώμη και ό Όλυμπος της Βιθυνίας κτλ. άλλα επισημαίνουμε δίχως αμφιβολία ότι ο Δίας – Ζευς και η λατρεία σε αυτόν σχετίζεται άμεσα με τον άξονα Λέοντος – Υδροχόου, άλλωστε ένα από τα αρχαιότερα μαντεία του Διός, ή Δωδώνη, ανήκει κατά το σύστημα με κέντρο τους Δελφούς εις τον Υδροχόο.

Απλές γεωμετρικές σχέσεις φαίνεται να συνδέουν μεταξύ τους τα ιερά του Διός. Ο Δίας έχει τον θρόνο του στην κορυφή του θεσσαλικού Ολύμπου. Στην μέση ακριβώς της γραμμής όρος Ίδη – Όλυμπος βρίσκεται η νήσος Αίγινα, εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ιερό του Πανελληνίου Διός. Η διάμεσος αυτής της γραμμής περνά από το όρος Ιθώμη της Μεσσηνίας, όπου και πραγματοποιούταν θυσίες προς τιμήν του Διός. Πιο βόρεια υπάρχει το Λύκειον όρος όπου λατρεύεται ο Λύκειος Δίας.

Οι 12 Όλυμποι του Ελληνικού χώρου

========================================================================================

Εδώ, εις αυτό το σημείο και πάνω σε ένα κάποιο χάρτη της ιερής γης της Ελλάδος θα κάνουμε μια μικρή περιήγηση σχετική με την νήσο Αίγινα και όχι μόνον : γνωρίζουμε ότι στη Βραυρώνα όπως και στην Αθήνα υπήρχε το περίεργο τελετουργικό που ονομάζονταν “Άρκτευσις”, “Αρκτεία”. Κάθε πέντε έτη, στην γιορτή των Βραυρωνίων, οδηγούσαν μερικά νεαρά κορίτσια, ντυμένα με φορέματα στα χρώματα του κρόκου (ζαφορά), στην θεά με τα τόξα, στην Αρτέμιδα. Αφιερώνονταν στο ιερό της ως “άρκτοι”. Μοίραζαν δε εις την αυτή εορτή 12 – 14 κομμάτια άρτου που ονομάζονταν “Σελήνες”. Τα μεταγενέστερα αρχαιολογικά ευρήματα εις την αυτή περιοχή και ιδιαίτερα τα εκπληκτικά αγάλματα των μικρών “άρκτων” επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό.

Η ίδια η θέση της Βραυρώνας, που βρίσκεται ανάμεσα στους Δελφούς ως Πολικό αστέρα και την Δήλο ως Στάχυ [α’] της Παρθένου δείχνει ότι η Βραυρώνα είναι ιερό της Μεγάλης Άρκτου.

Δελφοί – Βραυρώνα (…Μαρκόπουλος!) – Δήλος

Μελετώντας κανείς την ρίζα του ίδιοι του ονόματος “Άρτεμις” βρίσκει ότι αποτελείται από το συνθετικό Αρτ – Ατρ που προέρχεται από το άρκτος, και από το συνθετικό θέμις. Επομένως η Άρτεμις επιβάλει τον αφανή νόμο της Άρκτου, του βόρειο πόλου το Σύμπαντος, τον πόλο του ζώντος θεού.

Η Αρτέμιδα ταυτίζεται με την “Πότνια Θεά”, ενώ στην Βραυρώνα η Αρτέμιδα ενσαρκώνεται από την ευνοούμενη της, την Ιφιγένεια, το όνομα της οποίας σημαίνει τόσο “ο ισχυρός γόνος” όσο και “αυτή που δίνει δύναμη” αλλά και “γεννημένη από την δύναμη”, άλλωστε συνδέεται με την γονιμότητα μιας και είναι προστάτης των νεογέννητων παιδιών – αλλά προκαλεί και τον θάνατο των γυναικών κατά τον τοκετό. Δεικνύεται έτσι ότι είναι η θεά της αιτιότητας.

Περίεργες και ενημερωτικές γεωμετρικές σχέσεις συνδέουν μεταξύ τους τις αρχικές τοποθεσίες που σχετίζονται με τον μύθο της Ιφιγένειας από την μία και με τα ιερά της νήσου Εύβοια από την άλλη.

Οι αποστάσεις Άργους – ακρωτηρίου Αρτεμισίου και Άργους – Πλατανιστού είναι ίσες μεταξύ τους και σχεδόν ίσες με την απόσταση ακρωτηρίου Αρτεμισίου – Πλατανιστού έτσι ώστε τα τρία αυτά σημεία σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο, σχεδόν ισόπλευρο. Το ύψος ατού του τριγώνου κατεβαίνει από το Άργος και περνά κοντά στην Αυλίδα, ενώ η παράλληλος αυτού του ύψους ξεκινά από την Σπάρτη και περνά από την Ερέτρια και την Κύμη. Από την άλλη πλευρά, η γραμμή Άργους – Πλατανιστού περνά από την Βραυρώνα.

Γνωρίζοντα ότι στην Ακρόπολη των Αθηνών υπάρχει το τέμενος της Βραυρωνίδος Αρτέμιδος. Η γωνία Βραυρώνας – Αθήνας – Αυλίδας είναι 120⁰ . Πάνω στην διχοτόμο αυτή της γωνίας, στο σημείο που αυτή τέμνει την ακτή της Αττικής, βρίσκεται ο Ραμνούς, η αρχαία Ραμνούντα, αρχαίος δήμος στον οποίο υπάρχει ο ναός η Νεμέσεως και της Ουράνιας Αφροδίτης – Θέμιδος. Εάν επεκτείνουμε την γραμμή αυτή πάνω στον χάρτη, διαπιστώνουμε ότι περνά από το Πάριον, πάνω από την ακτή της Προποντίδας, όπου βρίσκεται ένα σημαντικό ιερό της Αρτέμιδος και καταλήγει στην Χερσόνησο, εκεί που βρισκόταν το ιερό της Ιφιγένειας εν Ταύροις.

Η προέκταση της γραμμής Βραυρώνας – Άργους τέμνει την Αρκαδία, το όνομα της οποίας σχετίζεται με το όνομα Αρκάς – Αρκτούρος, και καταλήγει στον τύμβο της Καλλιστούς στους Κρουνούς, βλ. και Παυσανίας VIII,3,6 και VIII,35,8.

Αυτά βεβαίως όλα τα στοιχεία σχετικά με την Αρτέμιδα μας οδηγούν να κατανοήσουμε την σχέση της Αρτέμιδος, Ιφιγένειας και Ουράνιας Αφροδίτης – Θέμιδας. Πρόκειται σαφώς για σχέσεις γεωμετρικές. Ο κύκλος που ξεκινά από την Αυλίδα, κλείνει στην Βραυρώνα και ο βραχίονας του ζυγού της Δικαιοσύνης βρίσκεται στην Ραμνούντα της Αττικής γης. Φαίνεται δε ότι η ύπαρξη της νήσου Εύβοια εξυπηρετεί κάποιες ευθυγραμμίσεις, αφού η ουσία του μύθου, προστίθεται στην λατρεία της Αρτέμιδος, τοποθετείται στο τρίγωνο Άργους – Αυλίδας – Βραυρώνας. Στον μύθο όπου η Ιφιγένεια μεταμορφώνεται σε έλαφο, και όχι σε άρκτο, υπάρχει η ιστορία την νύμφης Καλλιστούς η οποία ανήκει στην ακολουθία της Αρτέμιδος. Ο Ζευς δε ερωτεύεται μαζί της και την μεταμορφώνει στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει έναν από τους 7 αστέρες του αστερισμού, ενώ ο φύλακας της, ο Αρκάς, είναι ο Αρκτούρος του αστερισμού του Βουκόλου – Βοώτη.

τρίγωνο Άργους – Αυλίδας – Βραυρώνας

Η Άρτεμις συνδέεται σταθερά και με τον Υδροχόο ή ορθά με τον αστερισμό του Αγριόχοιρου και βέβαια με την άρκτο. Αυτό περιγράφει το πέρασμα από ένα πολικό συμβολισμό, αυτόν της Άρκτου, σε ένα συμβολισμό που σχετίζεται με το ηλιοστάσιο, τον αστερισμό του Αγριόχοιρου του χειμερινού ηλιοστασίου που αντικαταστήθηκε από τον Υδροχόο.

Η δε μεταφορά του Ζυγού, αρχικά συμβόλου της Μεγάλης Άρκτου, στον ζωδιακό κύκλο φαίνεται στην ετυμολογική σχέση που συνδέει ευθέως τα ονόματα Άρτεμις και Αρμονία.

Στην συνέχεια θα αναφέρουμε ότι κατευθυνόμενος κάποιος προς του Δελφούς, πριν τον Παρνησσό συναντά τον ορεινό όγκο που ονομάζεται Ελικώνας. Το όνομα αυτού υποδεικνύει την λειτουργία, που διευκρίνισε ο Ερατοσθένης : γύρω από τον Ελικώνα ο ουρανός μοιάζει να γυρίζει. Οπότε οι Δελφοί αντανακλούν τον Πολικό Αστέρα, ο Ελικών είναι ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου.

Προφανώς η σχέση του ζωδιακού με τα υπόλοιπα άστρα δημιουργείται από τους αστερισμούς της Μεγάλης Άρκτου και της Μικρής Άρκτου. Είναι επίσης γνωστό αν προεκτείνουμε την γραμμή από την Μεγάλη Άρκτο και πέρα από τον Πολικό αστέρα και την Κασσιόπη, θα συναντήσουμε το χαρακτηριστικό τετράγωνο του αστερισμού του Πήγασου. Αυτό είναι αρκετό για να εδραιώσει κανείς την σύνδεση Πήγασου και Μικρής Άρκτου, συνεπώς και Πήγασου και Ελικώνα μιας και το όρος Ελικών είναι ο τόπος ένωσης του Ποσειδώνα με τα της Δήμητρας γεννήθηκε ο Πήγασος. Διαπιστώνουμε επίσης ότι ο Πήγασος συνδέεται με τον κοσμικό άξονα Λέοντος – Παρθένου, έναν αρχαίο άξονα των ηλιοστασίων.

Συνεχίζοντας θα πούμε ότι όπως είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο το Δελφικό Μαντείο βρίσκεται στον τόπο του Ιερού Γάμου Γαίας και Ουρανού. Γνωρίζοντας αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός θα επισημάνουμε την άμεση σχέση του αυτού Μαντείου με τα των ιερών της θεάς Δήμητρας. Αρχικά επισημαίνουμε την ύπαρξη των παραλλήλων Λυκόσουρας – Ερμιόνης και Δελφών – Πτώου. Πρόκειται για περιοχές όπου η Γαία αποτελούσε αντικείμενο ιδιαίτερες απόδοσης τιμών. Γνωρίζουμε άλλωστε την ύπαρξη ενός ναού αφιερωμένου στην θεά Δήμητρα στην περιοχή της Ερμιόνης – βλ. Παυσανίας XI, 35 – και την θέση ενός στην Λυκόσουρα προς τιμήν της Γαίας της Δήμητρας και της Αρτέμιδος όπως επίσης και κοντά στο Πτώον προς τιμή της Δήμητρας.

Ο μεγάλος ναός της Δήμητρας στις Θερμοπύλες, στην αρχαία Ανθέλα και σημερινή Ανθίλη – βρίσκεται στο σημείο που εάν επεκταθεί η γραμμή Λυκόσουρα – Δελφοί, τέμνει την ακτή, δηλ. κοντά στην Νίκαια. Εάν χαράξουμε τις ευθείες Λυκόσουρα – Δελφοί και Ερμιόνη – Ελευσίνα σχηματίζουμε ένα τέλειο παραλληλόγραμμο που η τέταρτη κορυφή του δεν είναι άλλη από τον Όλυμπο της Ευβοίας!!

Η δε γραμμή Λυκόσουρα – Ελευσίνα είναι παράλληλη σε αυτήν την που, ξεκινώντας από του Δελφούς, ανταποκρίνεται στην συμβολική κατεύθυνσης των 0⁰ του Ταύρου. Η γραμμή Ερμιόνης – Δελφών ως κοσμικώς άξονας είναι φυσικά κάθετη στις δυο αυτές ευθείες.

Εάν από το σημείο τομής των ευθειών Λυκόσουρας – Δελφών και Ερμιόνης – Ελευσίνας ορίσουμε ένα σημείο πάνω στην γραμμή Λυκόσουρας – Δελφών, συναντούμε στο σημείο αυτό τον Φενεό. Η γραμμή που εξετάζουμε, είναι στο ύψος του κανονικού τραπεζίου Δελφών – Ελευσίνας – Ερμιόνης- Λυκόσουρας.

Έτσι η αυτή απλή κατασκευή συνδέει τα ιερά τεμένη του Απόλλωνος με αυτά της Γαίας ή της Δήμητρας που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στους Δελφούς, την Ερμιόνη και την Λυκόσουρα, κοντά στο όρος Πτώον.

Γνωστό δε είναι ότι η Δελφική Αμφικτιονία αρχικά βρισκόταν στο ιερό της Δήμητρας στην Ανθέλα, κοντά στις Θερμοπύλες, θέση κοντά στην Νίκαια. Έτσι, στην πραγματικότητα, η γραμμή Θερμοπυλών – Δελφών, της οποίας η προέκταση εκτείνεται ως το Φενεό και την Λυκόσουρα, πρέπει να είναι η αιτία του σχήματος που περιγράφουμε.

Γνωρίζουμε ότι στους Δελφούς ο Απόλλων διαδέχτηκε την Γαία, ενώ στο όρος Πτώον, στην Ερμιόνη και την Λυκόσουρα η λατρεία του Απόλλωνα και της Δήμητρας εξακολουθούν να συνυπάρχουν. Στην Ερμιόνη, ο Παυσανίας [βλ. II, 34], επισημαίνει την λατρεία της Αρτέμιδος – Ιφιγένειας παράλληλα με αυτή της Δήμητρας, ενώ, κατά τον Στράβωνα [VII, 6, 12], κοντά στην Ερμιόνη βρισκόταν ένας σύντομος δρόμος για τον Άδη. Από την άλλη υπάρχει συσχετισμός της Αθηνάς, της θεάς με τους όφις, και της Αρτέμιδος, κυβερνήτης της Άρκτου, με τον Θεό τον Δελφών.

Ακόμη μυθολογικός οι τέσσερεις θεές – Άρτεμις, Αθηνά, Εκάτη και Δήμητρα – συχνά ταυτίζονται, ιδικά με τα της Σελήνης. Ο τρόπος που κατανέμονται τα τεμένη των τριών επιβεβαιώνει την αυτή ταύτιση.

Μελετώντας κάποιος και δημιουργώντας με βάση τα από τον Στράβωνα αναφερόμενα περί της λατρείας της Αρτέμιδος αλλά και εις τους ύμνους του Καλλίμαχου αναφερόμενα θα διακρίνει εντόνως τον άμεσο συσχετισμό έως και ταύτιση της Αρτέμιδος με το δίχτυ της ονομαζόμενης Δίκτυννας – ή ορθά με το Λαγωβολείον – με τα της Αρτέμιδος – Ιφιγένειας.

Επίσης θα διακρίνει ότι η Αρτέμιδα διακρίνεται σε μια Εφέσια, Πότνια θηρών και της Σελήνης σε μια Μεγάλη Θεά της Κρήτης και των Κυκλάδων και σε μία θεά της Λακωνίας και της Αρκαδίας όπως η Ορθία Αρτέμιδα.

Θα υποδείξουμε επίσης ότι ενδιαφέρουσες διαδρομές είναι οι παρακάτω : η κατεύθυνση Δελφών – Άργους – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος, που φαίνεται να έχει σχέση με το ζώδιο του Καρκίνου, είναι παράλληλη με τις ευθείες Αθήνας – Αυλίδας και Αστύρων – Βαργυλίων Μικράς Ασίας.

Η Κολόη ήταν επίσης το μεγάλο κέντρο λατρείας της Αρτέμιδος βόρεια των Σάρδεων. Επί πλέον, η κατεύθυνση Κολόης – Πλατανιστού – Άργους μοιάζει ιδιαίτερα σημαντική αναφορικά με την λατρεία της Αρτέμιδος μιας και όπως φαίνεται είναι κάθετη στην κατεύθυνση Δελφών – Άργους.

Όπως ήδη αναφέραμε, μπορούμε να σχηματίσουμε ένα ισόπλευρο τρίγωνο Αρτεμισίου – Πλατανιστού – Άργους. Αυτό το τρίγωνο φαίνεται ότι περιέχει όλες τις σημαντικές τοποθεσίες του κύκλου της Ιφιγένειας που ήδη αναφέραμε. Μέσα σε αυτό το τρίγωνο συναντάμε επίσης διάφορα ιερά της Αρτέμιδος, όπως αυτό των Αλών και της Ερέτριας, καθώς επίσης και την νήσο Εύβοια και τα λιμάνια του Ευρίπου, αγαπημένα μέρη της θεάς κατά τον Καλλίμαχο.

Η γραμμή Άργους – Αυλίδας είναι ένα από τα ύψη του τριγώνου που αναφέραμε. Σε αυτήν είναι παράλληλη η γραμμή Αθήνας – Ραμνούντος. Από την άλλη, η προέκταση της γραμμής Αυλίδας – Αθήνας είναι κάθετη στην πλευρά Άργους – Πλατανιστού, ενώ η προέκταση της γραμμής Βραυρώνας – Αθήνας είναι κάθετη στην πλευρά Αρτεμισίου – Άργους και παράλληλη ως προς ένα άλλο ύψος του τριγώνου Πλατανιστού – Δελφών.

Εξετάζοντας όλα αυτά θα πρέπει να αναφέρουμε την γραμμή Βαργυλίων – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος, που είναι παράλληλη ως προς τις ευθείες Κολόης – Άργους και Αντάνδρου – Αρτεμισίου.

Η ταυρική κατεύθυνση Αθήνας – Ραμνούντας – Χερσονήσου, που, όπως είδαμε, είναι διχοτόμος της γωνίας Αυλίδας – Ακρόπολης – Βραυρώνας, οριοθετείται από το ιερό της Αρτέμιδος στο Πάριον. Άλλωστε η γραμμή Πάριου – Πέργης είναι κάθετη σε αυτήν την κατεύθυνση και κατά συνέπεια παράλληλη με τις ευθείες Κολόης – Αστύρων και Πλατανιστού – Αρτεμισίου.

Σε αυτό το σημείο θα αναφέρουμε ότι η Βραυρώνα βρίσκεται στον ίδιο παράλληλο με την Έφεσο. Στο δε Ακρωτήρι της Κρήτης, νοτιοδυτικά των Χανίων, βρίσκεται το σπήλαιο της Άρκτου, σπήλαιο της Κυδωνίας, μέσα στο οποίο φυσικοί σταλακτίτες λαξεύτηκαν για να πάρουν την μορφή της αρκούδας.

Το σπήλαιο τούτο βρίσκεται ακριβώς πάνω στον μεσημβρινό της Βραυρώνας.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα [ IX, 2, 36] αλλά και τον Όμηρο [Ιλιάς, Δ’, 8] τόπος γεννήσεως της Αθηνάς είναι οι Αλαλκομενές της Βοιωτίας, επομένως ανήκει στο ζώδιο της Παρθένου στο σύστημα με κέντρο τους Δελφούς. Σε όλη την περιοχή της Βοιωτίας, η λατρεία της Αθηνάς είχε ιδιαίτερη σημασία στην Αλίαρτο, τις Θεσπιές και την Κορώνεια. Ο δε ναός της Ιτωνίας Αθηνάς βρισκόταν στην όχθη του Κουραλιόνος ποταμού, του οποίου το όνομα προέρχεται από την Κόρα ή Κούρα που σημαίνει Παρθένος. Ο Παυσανίας [IX, 34] όπως και ο Καλλίμαχος [“Εις τα λουτρά της Παλλάδος”, 60 – 65] θεωρεί δε ότι ο ναός αυτός ήτο η έδρα κάποιας θηβαϊκής Αμφικτιονίας. Η Αθηνά κατά τον Ερατοσθένη και τον Πλούταρχο ταυτίζεται με την Δίκη, την Ίσιδα, την Τύχη κτλ.

Η προέκταση της γραμμής Τεγέα – Αθήνα καταλήγει στην Πέργαμο εις την οποία λατρεύονταν δεόντως. Άλλωστε χαρακτηρίστηκα είναι τα νομίσματα αυτών των τριών πόλεων που φέρουν την μορφή της Γλαυκώπιδος Αθηνάς.

Είναι ενδιαφέρον εδώ να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τον Πολυδεύκη (βλ. Ονομαστικόν, Κεφ. XI, 31) ο Κέκρωψ χώρισε τους Αθηναίους σε 4 φυλές και κάθε φυλή σε 3 δήμους και κάθε δήμο σε τριττύες. Κάθε μια από τις 4 φυλές βρισκόταν υπό την προστασία ενός ήρωα ή ενός Θεού – Δαίμονα, που απεικονιζόταν στους αστερισμούς. Το ίδιο γινόταν και με κάθε έναν από τους 12 δήμους και κάθε μία από τις 360 τριττύες. Ο Σουίδας το αναγνωρίζει γράφοντας ότι “αυτή η κατανομή των Αθηναίων αναφέρεται στις 4 εποχές, στους 12 μήνες και στις 30 ημέρες του κάθε μήνα”.

Ένα σημαντικό λοιπόν σημείο αναφοράς είναι το Σούνιο όπου βρέθηκαν μεγάλα αγάλματα των Διόσκουρων. Επίσης ορίζοντας τον Παρθενώνα ως ομφαλό της Αττικής γης και το Σούνιο ως αρχή του ζωδίου των Διδύμων, ως πολική κατεύθυνση θα θεωρήσουμε βεβαίως αυτή των Δελφών, συνεπάγεται ότι ο άξονας Καρκίνου – Αιγόκερω υπερτίθεται στην γραμμή Δήλου – Αθήνας – Δελφών. Βέβαια ως πολική κατεύθυνση θα πρέπει να εκλαμβάνουμε εκείνη την κατεύθυνση που δεν σηματοδοτεί απλός την βόρεια πορεία αλλά και το πνευματικό κέντρο.

Επισημαίνομαι εδώ ότι ο Παυσανίας επιχειρώντας να περιγράψει τα ιερά της Αττικής γης τα απαριθμεί με την σειρά ακριβώς των ζωδίων. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όσο αφορά τα 4 ή 5 πρώτα ζώδια. Στην πραγματικότητα, αναφέρει αρχικά το ιερό της Δήμητρας “θεσμοφόρου”, στον Αλιμούντα (Κριός), έπειτα τα ιερά του Ζωστήρος και του Αναγυρούντος (Ταύρος), στην συνέχεις αναφέρεται στην λατρεία των Διόσκουρων στην Κεφαλή, διευκρινίζοντας ακόμη και το ότι για τους κατοίκους της οι Διόσκουροι ήταν οι “Μεγάλοι Θεοί”. Το ιερό του Απόλλωνα δε αντιπροσωπεύει για την Αττική γη το ζώδιο του Καρκίνου. Στο σύστημα με κέντρο του Δελφούς, αντιπροσωπεύει επίσης την Παρθένο και την Αττική .

Ο Παυσανίας [“Αττικά”, 1.32. 1.9 – 2.9] λέει : “Στην Πεντέλη υπάρχει ένα άγαλμα της Αθηνάς, στον Υμηττό δε του υμηττίου Διός”. Πρέπει να πούμε ότι το αυτό άγαλμα της Αθηνάς ανήκει στο ζώδιο της Παρθένου, τόσο με κέντρο του Δελφούς όσο και στον τοπικό ζωδιακό κύκλο της Αττικής. Ενώ το άγαλμα του Διός συνδέεται με το ηλιακό ζώδιο του Λέοντα όπου ο Manilius – στα “Astronimica”, ΙΙ, 44 – τοποθετείτε τον Δία και την μητέρα των Θεών Δήμητρα. Το δε άγαλμα της Αθηνάς στην κορυφή της Πεντέλης και το ιερό του Ραμνούντας συνδέονται με το ζώδιο της Παρθένου. Άλλωστε ο μύθος του Ικάριου που εισάγει την άμπελο και τον οίνο στην Αττική διαδραματίζεται εις την κοιλάδα του Διονύσου. Έτσι η ταύτιση της Ηριγόνης με το ζώδιο της Παρθένου είναι αναπόφευκτη.

Το ιερό του Αμφιάραου συνδέεται με τον Ζυγό. Το ζώδιο του Σκορπιού καλύπτει τις παρώρειες της Πάρνηθας όπου υπάρχει ιερό του Πανός. Ο Τοξότης αντιστοιχεί στην οριογραμμή του κοντινού βουνού στην Ελευσίνα. Βλ. και την αναφορά του Απολλοδώρου – Μυθολογική βιβλιοθήκη II, ν, 4 – ότι ο Ποσειδώνας, προστάτης των ίππων, μεταφέρει και κρύβει τους Κένταυρους που γλίτωσαν από την σφαγή στον Φόλο, στο βουνό που βρίσκεται κοντά στην Ελευσίνα.

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη – IV, 14, 3 – η Δήμητρα καθιέρωσε τα Μικρά Ελευσίνια ειδικά προς τιμήν του Ηρακλέους, προκειμένου να τον εξαγνίσει από την δολοφονία των Κενταύρων.

Για να γίνουν κατανοητά όλα τούτα πρέπει να δούμε πως δημιουργούνται οι αντιστοιχίες μεταξύ του ζωδιακού με κέντρο του Δελφούς και του συστήματος με κέντρο την Αττική και ιδικά την Ακρόπολη των Αθηνών : ακριβώς η κατεύθυνση 0^ο της Παρθένου είναι αυτή που αναπαριστά συμβολικά για την αττική γη την πολική κατεύθυνση, μιας και η επαρχία βρισκόταν υπό ιδιαίτερη προστασίας εκ μέρους της Αθηνάς Παλλάδας.

Τα δε αρχαία Ιερά μυστήρια των Ελλήνων συνδέονται με τον άξονα Καρκίνου – Αιγόκερω της Αττικής. Επισημαίνουμε λοιπόν εις αυτό το σημείο ότι η Βραυρώνα, της οποίας το αφιερωμένο στην Μεγάλη Άρκτο ιερό συνδέεται με το Δελφικό σύστημα, συνδέεται, για την Αττική, με την πολική κατεύθυνση και με το ζώδιο του Καρκίνου, τις δύο γραμμές του ηλιοστασίου, που, άλλωστε, είναι συμβολικά αντίστοιχες. Οι κορασίδες ως “άρκτοι” συνδέονται έτσι με την ιδέα της “ενσάρκωσης”, με την πύλη των Ανθρώπων. Έτσι η Ελευσίνα, στον Αιγόκερω, γίνεται ο τόπος της πιο ολοκληρωμένης μύησης, μιας και αντιστοιχεί στην “Πύλη των θεών”.

Διαβάζουμε λοιπόν στους “Λόγους – Εις την Μητέρα των Θεών, 8” του Ιουλιανού : “Οι Αθηναίοι επίσης γιόρταζαν δυο φορές τα Μυστήρια της Ελευσίνας : Τα Μικρά Ελευσίνια, όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον Κριό, και τα Μεγάλα Ελευσίνια όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις Δαγκάνες [Ζυγό]”. Επισημαίνει έτσι τα Μικρά Ελευσίνια τελούταν κατά την Εαρινή Ισημερία, η οποία συνδέεται συμβολικά με τον βράχο της Λευκάδας, στην Άγρα, στην αρχή της “ανερχόμενης” περιόδου του χρόνου που αγγίζει το αποκορύφωμα της τον Ιούνιο. Τα δε Μεγάλα Ελευσίνια γιορτάζονταν στην Ελευσίνα κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία, στην αρχή της φθίνουσας περιόδου που διαρκεί ως το χειμερινό ηλιοστάσιο και συνδέεται με την Δήλο.

Έτσι εξηγείται γιατί ο Παυσανίας – Αττικά Ι, 19,5 – ορίζει την θέση του ιερού της Άγρας λέγοντας ότι : “όταν περάσουμε τον Ιλισό, συναντάμε την τοποθεσία με την ονομασία Άγραι και ένα ιερό της Αρτέμιδος Αγροτέρας. Λένε δηλ. ότι η Άρτεμις κυνήγησε εκεί για πρώτη φορά όταν ήρθε από την Δήλο. Και για αυτό το άγαλμα της κρατά τόξο”.

Αναγνωρίζουμε δε την θέση αυτού του ιερού στα νοτιοδυτικά της Ακρόπολης των Αθηνών, πλησίον της Πηγής Καλλιρρόης – κοντά στην Χριστιανική σημερινή εκκλησία της αγίας Φωτεινής. Αυτό σημαίνει ότι το ιερό της Άγρας βρισκόταν πάνω στην γραμμή Δήλου – Πρασιών – Ακρόπολης – Δελφών, πάνω δηλ. στον άξονα του πόλου και του ηλιοστασίου. Δηλαδή οι χώροι όπου εκτυλίσσονται τόσο τα Μεγάλα όσος και τα Μικρά Ελευσίνια βρίσκεται πάνω στον αττικό άξονα του ηλιοστασίου, ενώ οι ημερομηνίες τους είναι αυτές των ισημεριών. Έτσι ώστε οι 4 καίριες στιγμές του ηλιακού έτους να ορίζονται από ένα και μοναδικό άξονα.

Είναι δε πασιφανώς αντιληπτό να συναντάμε την λατρεία του Βορέα πάνω στον αυτό άξονα του πόλου και ταυτόχρονα του ηλιοστασίου. Δηλαδή εν ολίγοις η Ιερά Οδός που συνδέει την Ακρόπολη με την Ελευσίνα είναι η αντανάκλαση ή ορθά υλοποίηση του Κοσμικού Άξονα Λέοντα – Υδροχόου.

Στο εσωτερικό βέβαια της Ελλάδος που ανήκει κυβερνητικά στο ζώδιο της Παρθένου είναι πλέον γνωστό ότι η απόσταση Παρθενώνος – ναού Αθηνάς στο Σούνιο είναι σχεδόν ίση με αυτήν που χωρίζει το ακρωτήριο από το ναό της Αφαίας στην Αίγινα, έτσι που τα τρία ιερά να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο. Εάν εξετάσουμε την κατανομή των μεγάλων ιερών της Αθηνάς, διαπιστώνουμε την εντυπωσιακή επικάλυψη τριών τριγώνων Δελφοί – Αθήνα- Τεγέα, τρίγωνο σχεδόν ισόπλευρο, Αθήνα – Τεγέα – Σούνιο και Αθήνα – Σούνιο – ιερό Αφαίας στην Αίγινα τρίγωνο σχεδόν ισοσκελές που αποδίδεται στην Παλλάδα Αθηνά.

Η κοινή προέλευση της Αθηνάς και της Αρτέμιδος ομοιάζει εντόνως να συμβολίζεται από το ισοσκελές τρίγωνο Δικτυνναίον Κρήτης – Δήλος – ιερό Αφαίας στην Αίγινα. Μελετώντας κανείς όλα αυτά διαπιστώνει ότι το Δικτυνναίον της Κρήτης αποτελεί ένα από τα κομβικά σημεία του αυτού γεωδαιτικού δικτύου ή Λαγωβολείου. Κι όμως, η Αρτέμιδα με το δίχτυ – Λαγωβολείον είχε δικό της ναό στην Δήλο και ταυτίζεται με την Αφαία Αθηνά της Αίγινας στον ναό της οποίας και δια την ακρίβεια στα αετώματα απεικονίζοντα σκηνές μάχης γύρω από μία κεντρική Αθηνά. Ακριβολογώντας το δυτικό τύμπανο αναφέρονταν στον δεύτερο πόλεμο της Τροίας, το δεν ανατολικό τύμπανο απεικόνιζε την εκστρατεία του Τελαμώνος, μαζί με τον Ηρακλή, εναντίον του βασιλέως των Τρώων Λαομέδοντα – πρώτος Τρωικός Πόλεμος. Ο Ηρακλής βέβαια συνδέεται στενά με το ζώδιο του Λέοντα ενώ ο Τελαμών αντιπροσωπεύει την Αίγινα, η δε Τροία το ζώδιο του Υδροχόου μιας και εις αυτό ανήκει εις το σύστημα με κέντρο τις Σάρδεις : το σύνολο συνιστά μία αναπαράσταση του άξονα Λέοντα – Υδροχόου. Έτσι δίνεται και η γεωγραφική θέση της νήσου Αίγινας, σύμφωνα με το σχήμα : Ηρακλής = ζώδιο Λέοντα, Εκστρατεία του Τελαμώνα ενάντια στην Τροία = άξονας Λέοντα – Υδροχόου, Αθηνά = ζώδιο Παρθένου, Τελαμών = Αίγινα. Άλλωστε σε αττικορινθιακό αμφορέα που βρέθηκε στην Αίγινα βλέπουμε δυο τον αριθμό Ιππαλεκτρύονες πλαισιωμένους από δυο Σειρίνε, αναπαράσταση του ζωδιακού του Υδροχόου. Η διακόσμηση αυτού το αμφορέα, σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει ο Hermann Thiersch στο έργο του “Tyrrhenishe : Amphoren 1899, αρ. 27, σελ. 257”, εικονίζει Πάνθηρες και Σειρήνες που αντιστοιχούν στον αστερισμό του Υδροχόου, Ιππαλεκτρύονες που αντιστοιχούν στον άξονα Λέοντος – Υδροχόου, Πετεινούς που αντιστοιχούν στον Λέοντα και Κριούς. Δια την ακρίβεια ο Hermann Thiersch μας πληροφορεί ότι ο Υδροχόος παριστάνεται 16 φορές, ο Λέων 4 φορές, ο Κριός ζώδιο του πυρός όπως και ο Λέων παριστάνεται 7 φορές. Εν τέλει και ως συμπέρασμα η Αίγινα ανήκει στον αστερισμό του Λέοντα.

Συνεχίζοντας θα επισημαίνουμε ότι η γραμμή όρος Ιθώμης – Λυκείου όρος είναι αυτή του Ολύμπου και ότι η γραμμή Δωδώνη – Ιθώμη, αισθητά παράλληλη στην γραμμή Αίγινας – Ολύμπου, περνά κοντά από την Ολυμπία. Η γραμμή Ίδης – Ολυμπίας περνά από την Νεμέα όπως και η γραμμή Στράτος – όρος Θόρνακος. Κυρίως όμως πρέπει να υπογραμμίσουμε τις σημαντικές γεωμετρικές σχέσεις που ενώνουν το Αμμώνιου – Σίουα με τις Σάρδεις, τους Δελφούς και την Δήλο. Επιπλέον, εάν ενώσουμε, πάνω σε ένα χάρτη, τους Δελφούς με τις Σάρδεις και το Αμμώνιο προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ισοσκελές τρίγωνο του οποίου το ύψος είναι διπλάσιο της βάσης του. Το ύψος του τριγώνου αυτού, ξεκινώντας από το Αμμώνιο, περνά από την Δήλο. Αν προεκτείνουμε βόρεια, συναντάμε πλησίον του άξονα αυτού την κορυφή των Βαλκανικών ορέων, το αρχαίο όρος Αίμος, πατρίδα όπως έχουμε πει του Βορέα, σημερινό Τζουμρουκτσάλ, το έχουμε ήδη επισημάνει, πως παίζει για τον συγκεκριμένο άξονα νότου – βορά τον ίδιο ρόλο με αυτό του Ολύμπου σε σχέση με τους Δελφούς. Το δε τέμενος του Λιθησίου Απόλλωνος ορίζει την γραμμή Δελφών – Αμμώνιου. Το ιερό δε του Απόλλωνος στο ακρωτήριο Τριόπιο, στην Κνίδο, έδρα της δωρικής πόλεως Εξάπολη, βρίσκεται πάνω στην γραμμή Σάρδεις – Αμμώνιο. Το γεωμετρικό δηλ. σχήμα που σχηματίζεται συνοψίζει με εντυπωσιακό τρόπο όλο τον της Μεσογείου τόπο.