ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή στη ζωή σου, πάνω σ' αυτό που σ' αρέσει ή που δεν σ' αρέσει; Εσύ έχεις αναλογισθεί πάνω στα κρυφά ελατήρια της πράξης; Γιατί θέλεις να έχεις ένα ωραίο σπίτι; Γιατί επιθυμείς ένα αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο; Γιατί θες να είσαι πάντα μέσα στη μόδα; Γιατί ζητάς άπληστα να μην είσαι άπληστος; Τι είναι αυτό που σε προσβάλλει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή; Τι είναι αυτό που σας ευχαρίστησε χτες; Γιατί αισθάνεστε ανώτεροι από τον τάδε ή την τάδε σε μια δεδομένη στιγμή; Τι ώρα αισθάνεστε ανώτεροι από κάποιον; Γιατί σου αρέσει να αφηγείσαι τους θριάμβους σου; Δεν μπορείς να σωπαίνεις όταν κουτσομπολεύουν ένα άλλο γνωστό πρόσωπο; Δέχεσαι το ποτήρι με το λικέρ από ευγένεια; Δέχεσαι να καπνίσεις ενώ δεν έχεις το βίτσιο, με την έννοια να το μάθεις ή από ανδρισμό; Είσαι σίγουρος ότι υπήρξες ειλικρινής σε εκέινη τη συζήτηση; Και πότε κρίνεις τον εαυτό σου, πότε καυχιέσαι, πότε μετράς τους θριάμβους σου και τις αφηγήσεις σου επαναλαμβάνοντας αυτά που έχεις πει πρωτύτερα στους άλλους; κατάλαβες ότι είσαι ματαιόδοξος;...Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης εκτός το ότι σου επιτρέπει να ΔΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ το Εγώ που εξαλείφεις, σου επιτρέπει επίσης να ΔΕΙΣ τα έντονα και οριστικά αποτελέσματα της εσωτερικής σου εργασίας.

«Η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, αυτή καθεαυτή, είναι η ΔΙΟΡΑΣΗ, είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ  ή  ΗΜΙΔΙΑΦΑΝΕΙΑ».

Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης βρίσκεται σε ατροφική κατάσταση σε κάθε ανθρώπινο ον. Με το να εργαζόμαστε σοβαρά, με το να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, αυτή η αίσθηση θα αναπτύσσεται προοδευτικά.

Οι χειρότερες περιστάσεις της ζωής, οι πιο κρίσιμες καταστάσεις, τα πιο δύσκολα γεγονότα, αποδεικνύονται πάντοτε θαυμάσια για την Αυτοανακάλυψη.

Σε τέτοιες ανυποψίαστες και κρίσιμες στιγμές, ξεπηδούν πάντοτε (και όταν ούτε καν το σκεπτόμαστε) τα πιο κρυφά Εγώ κι αν είμαστε επάγρυπνοι, αναμφισβήτητα τα ανακαλύπτουμε.

Οι πιο ήρεμες εποχές της ζωής, είναι ακριβώς οι λιγότερο ευνοϊκές για την εργασία πάνω στον εαυτό μας.

Υπάρχουν στιγμές της ζωής υπερβολικά πολύπλοκες κατά τις οποίες κάποιος έχει έκδηλη τάση να ταυτίζεται εύκολά με τα γεγονότα και να ξεχνά, εντελώς τον εαυτό του. Σε τέτοιες στιγμές κάνει βλακείες που δεν οδηγούν πουθενά. Αν όμως ήταν επάγρυπνος, αν σ’ αυτές τις στιγμές (αντί να χάσει το μυαλό του) ΘΥΜΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, θα ανακάλυπτε με έκπληξη κάποια Εγώ για τα οποία ουδέποτε είχε την παραμικρή υποψία ότι είναι δυνατό να υπάρχουν.

Στον βαθμό που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης θα συνεχίζει την ανάπτυξή της, δια μέσου της αδιάκοπης χρήσης, θα γινόμαστε κάθε φορά και περισσότερο ικανοί να αντιλαμβανόμαστε  (με άμεσο τρόπο) εκείνα τα Εγώ για τα οποία ουδέποτε είχαμε κάποιο δεδομένο σχετικό με την ύπαρξή τους.

Μπροστά στην αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, κάθε ένα από αυτά τα Εγώ που κατοικούν στο εσωτερικό μας, προσλαμβάνουν (πραγματικά) αυτήν ή εκείνη την μορφή (μυστικά) παρόμοια με το ελάττωμα που προσωποποιείται από αυτά.  Αναμφισβήτητα η εικόνα κάθε ενός από αυτά τα Εγώ έχει κάποια «ψυχολογική γεύση» συγκεκριμένη, δια μέσου της οποίας αντιλαμβανόμαστε, συλλαμβάνουμε, αρπάζουμε ενστικτωδώς την εσωτερική του φύση και το ελάττωμα που το χαρακτηρίζει.

Στην αρχή ο εσωτεριστής δεν ξέρει από που ν’ αρχίσει: νοιώθει την ανάγκη να εργασθεί πάνω στον εαυτό του, αλλά είναι εντελώς αποπροσανατολισμένος.

Επωφελούμενοι από τις κρίσιμες στιγμές απ’ τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις, από τις πιο αντίξοες στιγμές, αν είμαστε επάγρυπνοι θα ανακαλύψουμε τα προεξέχοντα ελαττώματά μας, τα «Εγώ» που πρέπει επειγόντως να αποσυνθέσουμε.

Μπορούμε ν’ αρχίσουμε με τον θυμό ή με την αυτοαγάπη, ή με το άθλιο ακόλουθο της λαγνείας, κλπ.

Είναι αναγκαίο να κρατάμε σημειώσεις σχετικά με όλες τις καθημερινές ψυχολογικές μας καταστάσεις, αν πραγματικά θέλουμε μια οριστική αλλαγή.

Πριν ξαπλώσουμε, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε τα γεγονότα που συνέβησαν την ημέρα, τα εμπόδια, το θορυβώδες γέλιο του Αριστοφάνη και το διακριτικό χαμόγελο του Σωκράτη, γιατί μπορεί να έχουμε πληγώσει κάποιον με ένα δυνατό γέλιο ή μπορεί να έχουμε αρρωστήσει κάποιον με ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα εκτός τόπου.

Να θυμόσαστε ότι στο Αγνό Εσωτερισμό, καλό είναι όλα όσα βρίσκονται στη θέση τους και κακό είναι όλα όσα βρίσκονται έκτός θέσης (τόπου).

Το νερό,στη θέση του είναι καλό, αλλά αν αυτό πλημμυρίσει το σπίτι, θα βρίσκεται εκτός θέσης, θα προξενήσει ζημιές, θα είναι κακό και επιβλαβές.

Η φωτιά, στην κουζίνα και, εντός θέσης όντας χρήσιμη, είναι καλή, εκτός όμως της θέσης της καίγοντας τα έπιπλα του δωματίου θα ήταν κακή και επιβλαβής.

Οποιαδήποτε αρετή, όσο άγια και αν είναι, στη θέση της είναι καλή, εκτός όμως της θέσης της είναι κακή και βλαβερή. Με τις αρετές μπορούμε να βλάψουμε τους άλλους. Είναι απαραίτητο να τοποθετούμε τις αρετές στη θέση που τους αντιστοιχεί.

Τί θα λέγατε για έναν ιερέα που θα κήρυττε το λόγο του Θεού μέσα σε ένα πορνείο; Τί θα λέγατε για έναν κύριο πράο και επιεική που θα ευλογούσε μια ομάδα κακοποιών που έχουν την πρόθεση να βιάσουν την γυναίκα και τις κόρες του; Τί θα λέγατε για αυτού του είδους την επιείκεια που φθάνει στην υπερβολή; Τί θα λέγατε για την φιλανθρωπική δραστηριότητα ενός άνδρα που αντί να φέρει φαγητό στο σπίτι του, μοιράζει τα χρήματα σε βιτσιόζους ζητιάνους ; Ποια θα ήταν η γνώμη σας για τον εξυπηρετικό άνθρωπο που σε μια δεδομένη στιγμή προσφέρει ένα στιλέτο σ’ έναν δολοφόνο;

Θυμηθείτε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι μέσα στους ρυθμούς του στίχου βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Υπάρχει πολλή αρετή στους κακούς και υπάρχει πολλή κακία στους ενάρετους.

Αν και φαίνεται απίστευτο, μέσα στο ίδιο το άρωμα της ικεσίας βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Το έγκλημα μεταμφιέζεται σε άγιο, χρησιμοποιεί τις καλύτερες αρετές, παρουσιάζεται σαν μάρτυρας και ακόμη ιερουργεί στους Ιερούς Ναούς...

Στο βαθμό που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης αναπτύσσεται σ’ εμάς, δια μέσου της συνεχούς χρήσης, θα μπορέσουμε να δούμε όλα αυτά τα Εγώ που χρησιμεύουν σαν βασικό θεμέλιο της ατομικής μας ιδιοσυγκρασίας είτε είναι (αυτή η τελευταία) αιματώδης ή νευρική, φλεγματική ή χολώδης.

Αν και δε το πιστεύετε, αγαπητέ αναγνώστη, πίσω από την ιδιοσυγκρασία που έχουμε, κρύβονται (μέσα στα πιο απόμακρα βάθη του ψυχισμού μας) τα πιο αποτρόπαια δημιουργήματα.

Το να ΔΟΥΜΕ αυτά τα δημιουργήματα, το να ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ αυτά τα τερατουργήματα της κόλασης (μέσα στα οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η ίδια μας η Συνείδηση) γίνεται δυνατόν με την πάντα προοδευτική ανάπτυξη της αίσθησης της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης

Καθόσον ένας άνθρωπος δεν έχει διαλύσει αυτά τα δημιουργήματα της κόλασης, αυτές τις παρεκκλίσεις του εαυτού του, αναμφισβήτητα στα μεγαλύτερα βάθη θα συνεχίσει να είναι κάτι που δε θα έπρεπε να υπάρχει: μια παραμόρφωση, μια απέχθεια.

Το σοβαρότερο απ’ όλα αυτά είναι ότι ο απεχθής δεν υπολογίζει την ίδια του την απέχθεια: θεωρεί τον εαυτό του ωραίο, δίκαιο, καλό άτομο και μέχρι που παραπονιέται για την έλλειψη κατανόησης των άλλων, οδύρεται για τη αχαριστία των ομοίων του, λέει ότι δεν τον καταλαβαίνουν, θρηνεί βεβαιώνοντας ότι του οφείλουν, ότι τον έχουν πληρώσει με «μαύρο χρήμα», κλπ.

Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης μας επιτρέπει να διαπιστώνουμε μόνοι μας και άμεσα, την μυστική εργασία δια μέσου της οποίας (σε μια δεδομένη στιγμή) θα διαλύουμε αυτό ή εκείνο το «Εγώ», αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα που ανακαλύψαμε σε δύσκολες συνθήκες ή όταν ούτε καν το υποπτευόμαστε.

Έχεις σκεφθεί κάποια στιγμή στη ζωή σου, πάνω σ’ αυτό που σ’ αρέσει περισσότερο ή που δεν σ’ αρέσει; Εσύ έχεις αναλογισθεί πάνω στα κρυφά ελατήρια της πράξης; Γιατί θέλεις να έχεις ένα ωραίο σπίτι; Γιατί επιθυμείς να έχεις ένα αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο; Γιατί θέλεις να είσαι πάντα μέσα στη μόδα; Γιατί ζητάς άπληστα να μην είσαι άπληστος; Τί είναι αυτό που σε προσβάλλει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή; Τί είναι αυτό που σας ευχαρίστησε χθες;  Γιατί αισθάνεστε ανώτεροι από τον τάδε ή την τάδε σε μια δεδομένη στιγμή; Τί ώρα αισθάνεστε ανώτερος από κάποιον; Γιατί σου αρέσει να αφηγείσαι τους θριάμβους σου; Δεν μπορείς να σωπαίνεις όταν κουτσομπολεύουν ένα άλλο γνωστό πρόσωπο;  Δέχεσαι το ποτήρι με το λικέρ από ευγένεια; Δέχεσαι να καπνίσεις ενώ δεν έχεις το βίτσιο, με την έννοια να το μάθεις ή από ανδρισμό; Είσαι σίγουρος ότι υπήρξες ειλικρινής σε εκείνη τη συζήτηση; Και πότε κρίνεις τον εαυτό σου, πότε καυχιέσαι, πότε μετράς τους θριάμβους σου και τις αφηγήσεις σου επαναλαμβάνοντας αυτά που έχεις πει πρωτύτερα στους άλλους; Κατάλαβες ότι είσαι ματαιόδοξος;...

Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης εκτός το ότι σου επιτρέπει να ΔΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ το Εγώ που εξαλείφεις, σου επιτρέπει επίσης να ΔΕΙΣ τα έντονα και οριστικά αποτελέσματα της εσωτερικής σου εργασίας.

Στην αρχή, αυτά τα δημιουργήματα της κόλασης, αυτές οι ψυχικές παρεκκλίσεις που δυστυχώς σε χαρακτηρίζουν, είναι φρικτότερα και τερατωδέστερα από τα φοβερότερα κτήνη που υπάρχουν στο βάθος των θαλασσών ή στις πιο πυκνές ζούγκλες της Γης.  Σύμφωνα με την πρόοδο στην εργασία σου, θα μπορείς να διαπιστώνεις (δια μέσου της αίσθησης της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης) το έκδηλο γεγονός ότι εκείνες οι απέχθειες θα χάνουν όγκο, θα σμικρύνονται.

Καταλήγει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι αυτές οι κτηνωδίες, καθώς χάνουν όγκο και σμικρύνονται, κερδίζουν σε ομορφιά, αποκτούν σταδιακά τη παιδική μορφή και τελικά αποσυντίθενται, μετατρέπονται σε κοσμική σκόνη. Τότε η εγκλωβισμένη Ουσία ελευθερώνεται, χειραφετείται, αφυπνίζεται...

Αναμφισβήτητα, ο Νους δε μπορεί να αλλάξει (βασικά) κανένα ψυχολογικό ελάττωμα.  Προφανώς η νοημοσύνη μπορεί να έχει την πολυτέλεια να τιτλοφορεί ένα ελάττωμα με αυτό ή εκείνο το όνομα ή να το δικαιολογήσει ή να το περάσει από ένα επίπεδο σε άλλο, κλπ. αλλά δεν μπορεί μόνη της να το εξαλείψει, να το αποσυνθέσει.

Χρειαζόμαστε επειγόντως μια δύναμη φλογοβόλα, ανώτερη από το Νου, μια δύναμη που να είναι ικανή, από μόνη της να ελαττώσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα σε απλή κοσμική σκόνη. Ευτυχώς υπάρχει σ’ εμάς αυτή η ΦΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, αυτή η καταπληκτική Φωτιά, που οι Αλχημιστές του μεσαίωνα βαπτίζουν με το μυστηριώδες όνομα «ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ», η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, η ΑΖΟΕ της Ερμητικής Επιστήμης, ο ΘΕΟΣ-ΜΗΤΕΡΑ στο εσωτερικό μας, συμβολισμένη πάντοτε με το ΙΕΡΟ ΦΙΔΙ των Μεγάλων Μυστηρίων.

Αν, αφού έχουμε παρατηρήσει και κατανοήσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα, αυτό ή εκείνο το Εγώ,  ικετεύσουμε την ιδιαίτερη ΚΟΣΜΙΚΗ μας ΜΗΤΕΡΑ (γιατί ο κάθε ένας από μας έχει τη δική του) να αποσυνθέσει, να ελαττώσει σε κοσμική σκόνη αυτό ή εκείνο το ελάττωμα, εκείνο το Εγώ (λόγω της δικής μας εσωτερικής εργασίας) μπορείτε να είστε σίγουροι ότι αυτό θα χάσει όγκο και σταδιακά θα κονιορτοποιείται.

Όλο αυτό προϋποθέτει, φυσικά, διαρκείς εργασίες σε βάθος, πάντοτε συνεχείς γιατί κανένα Εγώ δεν  μπορεί ποτέ να αποσυντεθεί στιγμιαία. Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, μπορεί να ΔΕΙ την προοδευτική εξέλιξη της εργασίας σχετικά με την απέχθεια που μας ενδιαφέρει πραγματικά ν’ αποσυνθέσουμε.

Η ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ, αν και φαίνεται απίστευτο, είναι η "αστρική  υπογραφή" της ανθρώπινης σεξουαλικής δύναμης. Προφανώς, η ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ διαθέτει την αποτελεσματική δύναμη για να αποσυνθέτει τις απέχθειες που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας.

Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι κάτι που μας προσκαλεί σε συλλογισμό.  Καμιά ριζική ψυχολογική αλλαγή δεν θα ήταν δυνατή, αν πριν δεν περνούσαμε από τον ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ.

Το ιδιαίτερό μας ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΕΙΝΑΙ (η Τοναντζίν, η ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ) σαν ηλεκτρική δύναμη άγνωστη για όλη την ανθρωπότητα, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση στο βάθος του ψυχισμού μας και είναι φανερό ότι κατέχει τη δύναμη εκείνη που της επιτρέπει να αποκεφαλίσει οποιοδήποτε Εγώ πριν από την τελική αποσύνθεση.

H ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ είναι εκείνη η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΦΩΤΙΑ που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση σε οποιαδήποτε οργανική ή ανόργανη ύλη. Οι ψυχολογικές ωθήσεις μπορούν να προκαλέσουν την έντονη δράση αυτής της ΦΩΤΙΑΣ και τότε ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ γίνεται δυνατός.

Μερικά Εγώ πρέπει να αποκεφαλίζονται στην αρχή της ψυχολογικής εργασίας, άλλα στη μέση και τα τελευταία στο τέλος. Η ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ σαν πύρινη σεξουαλική δύναμη, έχει την πλήρη συνείδηση για να πραγματοποιεί την εργασία και πραγματοποιεί τον αποκεφαλισμό στο ενδεδειγμένο λεπτό, στην κατάλληλη στιγμή.

Καθόσον δεν έχει συμβεί η αποσύνθεση όλων αυτών των ψυχολογικών απεχθειών, όλων αυτών των ακολασιών, όλων αυτών των κακιών όπως: κλοπή, φθόνος, κρυφή ή εκδηλωμένη μοιχεία, φιλοδοξία για τα χρήματα ή ψυχικές δυνάμεις, κλπ., κι ενώ θεωρούμαστε άτομα έντιμα, συνεπή στον λόγο, ειλικρινή, ευγενικά, φιλεύσπλαχνα, όμορφα στο εσωτερικό, κλπ., δεν θα γίνουμε παρά ασπρισμένοι τάφοι: όμορφοι από έξω, αλλά από μέσα γεμάτοι αηδιαστική σαπίλα...

Η βιβλιοφάγος πολυμάθεια, η ψευδοσοφία, η άπλετη πληροφόρηση πάνω στις Ιερές Γραφές (είτε αυτές προέρχονται από την Ανατολή ή την Δύση, από το Βορρά ή τον Νότο), η απόλυτη σιγουριά του να είσαι καλά ενημερωμένος, ο αδιάλλακτος δογματισμός (με πλήρη βεβαιότητα), κ.λ.π., δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο, στο βάθος, αυτό που αγνοούμε: δημιουργήματα της κόλασης, ασχήμιες, τερατουργήματα που βρίσκονται πίσω από το όμορφο πρόσωπο, πίσω από τη αξιοσέβαστη μορφή, κάτω από το αγιότατο ένδυμα του ιερού αρχηγού, κλπ.

Με αυτή την έννοια, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να αναρωτιόμαστε τί είναι αυτό που θέλουμε.  Αν έχουμε έλθει στην Γνωστική Διδασκαλία από καθαρή περιέργεια, αν το να περάσουμε από τον αποκεφαλισμό, δεν είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, τότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, υπερασπιζόμαστε την ίδια μας την σαπίλα, συμπεριφερόμαστε υποκριτικά.

Στις πιο αξιοσέβαστες σχολές της Εσωτερικής Σοφίας και του Αποκρυφισμού, υπάρχουν πολλοί λανθασμένοι ειλικρινείς που επιθυμούν πραγματικά να Αυτο-πραγματωθούν, αλλά δεν είναι αφιερωμένοι στην αποσύνθεση των εσωτερικών απεχθειών.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που υποθέτουν ότι δια μέσου των καλών προθέσεων, είναι δυνατόν να φτάσουν στην αγιοποίηση. Είναι σαφές ότι ενώ δεν εργάζονται με ένταση πάνω στα Εγώ που φέρουμε στο εσωτερικό μας, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν υπό το βάθος του ευλαβούς βλέμματος και της καλής διαγωγής.

Έφθασε η ώρα να μάθουμε ότι είμαστε κάποιοι μοχθηροί, μεταμφιεσμένοι με το ένδυμα της αγιότητας, λύκοι με δέρμα προβάτου, κανίβαλοι ντυμένοι με το ρούχο των ιπποτών, δήμιοι κρυμμένοι πίσω από το ιερό σημείο του σταυρού, κλπ. Κι όσο πιο ηγεμονικοί δείχνουμε μέσα στις Αίθουσες διαλέξεων του Φωτός και της Αρμονίας, όσο πιο ειρηνικούς και γλυκείς μας βλέπουν οι όμοιοί μας, όσο πιο σεβάσμιοι και ταπεινοί φαινόμαστε, στο βάθος του ψυχισμού μας συνεχίζουν να υπάρχουν όλες οι απέχθειες της κόλασης και όλα τα τερατουργήματα του πολέμου.

Στην Επαναστατική Ψυχολογία μας, έγινε φανερή η αναγκαιότητα μιας ριζικής μετατροπής κι αυτό είναι δυνατό μόνο κηρύσσοντας (στον εαυτό μας) έναν πόλεμο μέχρι θανάτου, ανηλεή και σκληρό.

Πραγματικά, όλοι εμείς δεν αξίζουμε τίποτα: είμαστε, ο κάθε ένας από μας, η δυστυχία της Γης, το αποτρόπαιο

Ευτυχώς, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας δίδαξε τον Μυστικό Δρόμο: ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ δια μέσου του ψυχολογικού αποκεφαλισμού.

gnosis-iga
schizas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ