Η νεύρωση

Γράφει η Ελένη Κοφτερού *

Ήταν η τρίτη φορά που της συνέβαινε.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά την προσγείωση της αρμαθιάς των κλειδιών που κρέμονταν από  την κρυστάλλινη καρδιά Swarovski- δώρο δικό του-  στην τεράστια κοιλιά της  δερμάτινης  τσάντας της,  ένιωσε τα γόνατά της να παγώνουν. Τα πέλματα κοκάλωσαν  στη μέση ακριβώς της μικρής απόστασης από την εξώπορτα στο ασανσέρ. Πρώτο το δεξί πόδι πήρε μια ελαφριά κλίση προς τ’ αριστερά,  προς τη μεριά της εξώπορτας δηλαδή κι αμέσως μετά ακολούθησε και το αριστερό, σαν δεμένο με λουρί σκυλάκι. Άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει και πολλά για ν’ αντιδράσει, ήξερε καλά,  ότι ποτέ ένα αριστερό πόδι δεν  αποφασίζει μόνο του,  αφού γεννήθηκε και έζησε σε ζεύγος.

Ένα δυνατός αόρατος μοχλός,  έστρεψε ολόκληρο το λεπτό κορμί της  προς την εξώπορτα, την ώθησε να τρέξει τα λιγοστά μέτρα  που απέμεναν  για να φτάσει στην πόρτα. Όπως ελαφριά, πορώδης μαριονέττα άβουλα, ασυλλόγιστα υπάκουσε στα νήματα που την κινούσαν.  Έχωσε βιαστικά το χέρι της στην τεράστια τσάντα και ψηλάφισε με αγωνία που μετατρεπόταν σε έξαψη, γεννούσε  ψυχρό ιδρώτα στις παλάμες της και βρήκε τα κλειδιά. Με μια  ανακούφιση σαν κύμα που ξεπλένει την άμμο,  ξεχώρισε αμέσως το μεγάλο κλειδί της εξώπορτας, άνοιξε γρήγορα και όρμησε μέσα στο σπίτι.

Έτρεξε πρώτα στην ηλεκτρική κουζίνα πριν προλάβει ν’ αφήσει την τσάντα της,  για να διαπιστώσει ότι κανένα φωτάκι δεν ήταν αναμμένο,   κανένας από τους επίπεδους κύκλους της κεραμικής πλάκας της δεν ήταν πυρωμένος. Έπειτα με την τεράστια τσάντα της να συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον ώμο της , με το σφίξιμο στο στομάχι και μια ανοίκεια ακίδα στο λαιμό της κατευθύνθηκε προς το μπάνιο  για να σιγουρευτεί ότι κι εκεί όλα ήταν στην εντέλεια. Η βρύση ήταν κλειστή,  τα πλακάκια άστραφταν και συναγωνίζονταν την  απόλυτη τάξη και καθαριότητα του σαλονιού.

Με αργά,  κάπως ασταθή βήματα πήγε στο σαλόνι κάθισε κάτω  στο πάτωμα  κι αφού ξεφορτώθηκε την τεράστια τσάντα, αγκάλισε το πρόσωπό της  με τις παλάμες της κι έκλαψε με την ησυχία της.

Γυμνή, εκτεθειμένη στο γκρίζο της, χώθηκε στη θάλασσα της νεύρωσης και κολύμπησε στους ύπουλους κυματισμούς της.  Με τα τρεμάμενα χέρια,  ανοιχτά, έκανε απλωτές, κράτησε την ανάσα  της  και τόλμησε μια βουτιά στον ανάγλυφο βυθό.  Είδε  ένα ζευγάρι ασημένια ψάρια που κοιμόταν αμέριμνα με τα  στόματά τους ενωμένα, αγκαλιά σφιχτή για τα πλάσματα που δεν έχουν  χέρια. Και  λίγο παραπέρα ένα μωρό-χταπόδι ροχάλιζε απαλά, έδιωχνε τις μικρές μπορμπουλήθρες και με τα οχτώ ποδαράκια του. Πριν ανέβει στην επιφάνεια,  χτύπησε το κεφάλι της σε κάτι κοράλλια που είχαν φυτρώσει από χρόνια εκεί κι ένα καρούμπαλο πορφυρό και σφαιρικό σαν μικρή υδρόγειος φούσκωσε  στη δεξιά πλευρά του μετώπου της.

Όταν απόσωσε το κλάμα, η μάσκαρα είχε μουντζουρώσει το μισό της πρόσωπο  και τα όμορφα χείλη της είχαν πρηστεί ελαφρά , ωστόσο τα χέρια της δεν έτρεμαν πια. Είχαν  ανακτήσει μια αξιοπρεπή σταθερότητα και υπακοή στην εντολή του εγκεφάλου της να πιάσουν το τηλέφωνο.

Εκείνος το σήκωσε μετά το τρίτο χτύπημα: «Θέλω να γυρίσεις. Σ’ αγαπώ και θα το παλέψω, θα επισκεφτώ κάποιον ειδικό» του είπε με μιαν ανάσα και το έκλεισε αμέσως…

Την άλλη μέρα στο γραφείο, πήγε χωρίς τσάντα, κουβαλούσε μόνο  την εξαίσια κούραση του ολονύχτιου έρωτα.

Μόνο για μια μικρή στιγμή, όταν παραμέρισε κάπως τις αφέλειες των μαλλιών της, άγγιξε το καρούμπαλο. Η νεύρωση καραδοκούσε πίσω ακριβώς απ’ το φλιτζάνι του καφέ και όρμησε να χωθεί στα μαλλιά της.

Η Εύα την ακινητοποίησε σε δευτερόλεπτα μ’ ένα πλατύ χαμόγελο κι έπειτα την έπνιξε σε μια γουλιά αχνιστού απολαυστικού καπουτσίνο.    

——————————————————

* Η Ελένη Κοφτερού γεννήθηκε στην Αριδαία Πέλλας. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, ενώ τώρα ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα. Κείμενά  της έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας”. Την περυσινή  χρονιά συμμετείχε με το διήγημά της «Η Αποκλειστική»  στην ηλεκτρονική συλλογή διηγημάτων: «Δήγμα Γραφής» -Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα.

psychografimata

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ