Άσε την αγάπη σου στάλα στάλα να ρέει, θα δεις τότε το φόβο σου να καταρρέει.

Χρόνια τώρα, ψάχνω για να βρω, ένα άρωμα που να είναι μοναδικό! 

Θέλω τις σταγόνες του σαν θα τις φορώ, νέος άνθρωπος να νοιώθω το κάθε λεπτό. 

Να περπατώ και να έχει τέτοια μυρουδιά, που οι άνθρωποι γύρω μου να μου χαμογελούν πλατιά. 

Όταν μιλώ, τα λόγια μου να μοιάζουν μαγικά, από του αρώματος τη δύναμη, να χάνουν οι άλλοι τα λογικά. 

Ζαλάδα να τους πιάνει όταν με κοιτούν, παγιδευμένοι από το άρωμα, λέξεις να μην βρίσκουν τι να πουν. 

Τέτοια να είναι η ουσία στο μπουκαλάκι, που κάθε μέρα να βγαίνω στη ζωή σαν παλικαράκι.

Σε όλη τη χώρα έψαχνα το άρωμα να βρω, ήθελα να είναι αποκλειστικό! 

Δεν το ήξεραν σε κανένα μαγαζί, ποτέ τους έλεγαν κάτι τέτοιο δεν τους έχει ξαναζητηθεί. 

Ένας γερο-μοναχός που καθόταν σε μια γωνιά, μου έκανε νόημα να πάω εκεί κοντά. 

Ένα κουτάκι έβγαλε από το στήθος του παλιό, πως είχε μέσα μου είπε, αυτό που ζητώ. 

Πιστά θα πρέπει τις οδηγίες να ακολουθώ, ήταν το μόνο που άκουσα πριν από τα μάτια του χαθώ.


Μες του σπιτιού μου τη θαλπωρή, άνοιξα το κουτί με προσοχή. 

Το μπουκάλι, ήταν κόσμημα αληθινό, σκαλισμένο κρύσταλλο ντυμένο με χρυσό, ασήμι και διαμαντάκια ένα σωρό. 

Το έγειρα με χαρά, μια σταγόνα στο κορμί μου να γευτώ, μα, ήταν τελείως αδειανό! 

Έμεινα στο πουθενά απογοητευμένος να κοιτώ, ενώ ένα χαρτί κύλησε και έσκυψα να το δω.

“Φίλε οδοιπόρε ετούτης της ζωής, πάντα στα έξω σου την ευτυχία ψάχνεις να βρεις. 

Αντικείμενα σαν και τούτο θα μαζέψεις ένα σωρό, μα σου το λέω ότι το περιεχόμενό τους θα είναι πάντα αδειανό. 

Όλα τα ακριβοστολισμένα ετούτης της γης, δεν θα σε αφήσουν την αρμονία της να δεις. 

Και το ταξίδι σου χαμένο θα πέσει στο κενό, αν ψάχνεις μόνο για αντικείμενα σαν και αυτό.

Δεν υπάρχει τίποτα στο εκεί έξω που άλλο άνθρωπο να σε κάνει, είναι αυτό της κοινωνίας ένα ψεύτικο φιρμάνι. 

Αν κάθε μέρα θέλεις όλο και πιο αγαπητός να γενείς, κοίτα το ρυθμό της καρδιάς σου να ακροαστείς. 

Σταγόνες πολύτιμες έβαλε ο δημιουργός σου εκεί, να τις κουβαλάς πάντα μαζί σου την κάθε στιγμή. 

Άσε την αγάπη σου στάλα στάλα να ρέει, θα δεις τότε το φόβο σου να καταρρέει. 

Και όλοι οι άνθρωποι με θαυμασμό για σένα θα μιλούν, γιατί από την αγάπη σου θα ξαναθυμηθούν και αυτοί να αγαπούν.”

Dimitris Nomikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ