Αγνό Αίσθημα Ύπαρξης - Απόδειξη Ενότητας.

Σε  όλους τους ανθρώπους στην διάρκεια της ζωής μας έρχονται κάποιες στιγμές, που αναδύεται μέσα μας το αδυσώπητο ερώτημα.
Ποιος είμαι?
Η απάντηση υπάρχει αλλά η φύση της είναι καθαρά υπαρξιακή.
Αυτό σημαίνει ότι η φύση της απάντησης είναι τέτοια που, δεν έρχεται με την λογική, αλλά με την αίσθηση και τελικά καταλήγει σε  βίωμα.
Μόνο τότε η απάντηση  σ' αυτό το ερώτημα είναι αληθινή.
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα σιγά, σταδιακά.
Θα δώσω μια κατεύθυνση στην σκέψη που θα μετατραπεί σιγά-σιγά σε συναίσθημα.
Εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο αν το συναίσθημα θα γίνει βίωμα.  

Αρχίζω από τον τίτλο.
Τι είναι αυτό το αίσθημα ύπαρξης.
Απάντηση:
Είναι το μόνο σταθερό στοιχείο στην ζωή του ανθρώπου.
Είναι αυτό που μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή.
Όλα τα υλικά στοιχεία του κόσμου μεταβάλλονται διαρκώς. 
"Τα πάντα ρει" (Ηράκλειτος)
Ο νόμος της φθοράς κυβερνάει την υλική πραγματικότητα.
Στην υλική πραγματικότητα περιλαμβάνεται και η ζώσα ύλη.
Επομένως και τα ανθρώπινα σώματα κυβερνάει ο ίδιος νόμος.

Ας δούμε τώρα τι είναι κι' από που πηγάζει το αγνό Αίσθημα ύπαρξης.
Όταν ξυπνάμε το πρωί  και πριν ακόμα συνειδητοποίησουμε  τους εγκόσμιους προσδιορισμούς.
Αυτούς που αποκτήσαμε εν ζωή και καθορίζουν την θέση μας και συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία.
Όπως όνομα, επάγγελμα οικογένεια φίλοι και σχέσεις με τους ανθρώπους.

Άμεσα και για ελάχιστο χρόνο, πριν προλάβουν να μπουν στην συνείδηση οι κοινωνικοί προσδιορισμοί:
Νιώθουμε ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ύπαρξης.
Αυτό το αίσθημα είναι αρχέγονο και επειδή είναι πάντα παρόν, το θεωρούμε φυσιολογικό και περνάει απαρατήρητο.
Κάτι που το αισθανόμαστε σαν  Εγώ Είμαι.
Αισθάνομαι απλά την ύπαρξή μου στον κόσμο!

Αυτό το απροσδιόριστο κάτι, που μπορεί να σταθεί  μόνο του χωρίς περαιτέρω προσδιορισμούς.
Αυτό το αίσθημα, το Εγώ Είμαι παραμένει αναλλοίωτο για όλη μας την ζωή.
Η σταθερότητα και η συνέχεια είναι  λόγοι που καθιστούν αυτό το συναίσθημα απαρατήρητο για την προσοχή του ανθρώπου.
Το θεωρεί συνηθισμένο περιβάλλον και το παρακάμπτει. 
Δηλαδή η προσοχή παραμένει  στην επιφάνεια, παρατηρεί τα επουσιώδη και παρακάμπτει την ουσία.
Θα αποδειχθεί όμως παρακάτω ότι, αυτό είμαστε στην πραγματικότητα και τίποτε άλλο. 


Αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε περισσότερο, για να κατανοήσουμε την ουσία αυτού του αισθήματος, αναλύοντας τα επιχειρήματα ύπαρξής του. 
Καμία προσπάθεια δεν χρειάζεται προς τούτο.
Στην προσπάθεια εμφανίζονται δυνάμεις αντίθετες.
Απλά κατανόηση της σημασίας του αγνού αισθήματος ύπαρξης.
Όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Έτσι θα το εδραιώσουμε μόνιμα στην συνείδησή μας.
Δεν θα κινδυνέψει να καλυφθεί με πρόσθετα εξωτερικά στοιχεία.
Εκείνα που καλύπτουν κάθε ευγενές στοιχείο μέσα μας.
Τα  ευγενή συναισθήματα συνήθως απωθούνται στο βάθος του νου. 
Και έρχονται σε πρώτο πλάνο μόνο τα φαινομενικά εύκολα και ευχάριστα.
Αυτά που μας προκαλούν να παραβούμε τους νόμους, φυσικούς και ανθρώπινους.

Ο κατήφορος είναι ο πιο  εύκολος δρόμος.
Το μονοπάτι που οδηγεί ψηλά θέλει δύναμη και θάρρος. 

Συνήθως νομίζουμε ότι  είμαστε το σώμα μας.
Η ταύτιση με το σώμα εδραιώνεται στην συνείδηση και θεωρείται τελικά πραγματικότητα.
Σ' αυτή την ταύτιση ακουμπάει το παράσιτο"εγώ"δικαιολογεί έτσι στον νου και την ύπαρξή του.

Το υλικό σώμα μας  όμως δεν παραμένει σταθερό, δεν είναι σταθερή αξία.
Άρα είναι μια ψευδαίσθηση η ταύτιση με το σώμα.
Διότι κάθε φορά γίνεται ταύτιση με το "εγώ" που επικρατεί την συγκεκριμένη στιγμή. 
Είσαι πατέρας,  γιος, γιατρός, μηχανικός, ανεπάγγελτος και ότι δήποτε άλλο, η ταύτιση με το εκάστοτε "εγώ"  ισχύει πάντοτε.
Η ταύτιση με τους ρόλους που υποδύεται ο άνθρωπος κάθε φορά, γίνεται ασυνείδητα
και συμβαίνει σχεδόν αυτόματα. 
Κατά συνέπεια ψευδαίσθηση είναι και το παράσιτο "εγώ", αφού είναι το ψέμα μιας ταύτισης.
Το "εγώ" γίνεται συνώνυμο με το σώμα.
Ταυτίζεται  με το σώμα. 
Έτσι νομίζουμε ότι είμαστε το σώμα μας.
Αλλά την απαραίτητη ενέργεια επιβίωσής του το "εγώ" την αντλεί από το Εγώ Είμαι.
Υπάρχει τρόπος να ελευθερώσουμε ξανά τον χώρο μέσα μας ώστε να αποδοθεί πάλι  στο Εγώ Είμαι.
Τον χώρο που δικαιωματικά Του ανήκει  και έχει καταπατηθεί από τα παράσιτα "εγώ".
Απαιτείται να γίνει μια αποταύτιση από τους ρόλους που υποδύεται το εκάστοτε παράσιτο "εγώ".
Για να επιτευχθεί όμως αυτό χρειάζεται να ακολουθηθεί ορισμένη στρατηγική. 

Πρέπει να προηγηθεί η εγκατάσταση ενός εσωτερικούπαρατηρητή.
Ο οποίος θα παρατηρεί την ταύτιση με απόσπαση από το επικρατέστερο "εγώ" που υπάρχει στην συνείδηση κάθε φορά.
Ο μηχανισμός της παρατήρησης με απόσπαση από το αντικείμενο παρατήρησης.
Είναι ο μόνος που μπορεί, να πετύχει την αποταύτιση από τα παράσιτα "εγώ". 
Διότι η πληροφορία που μεταφέρεται από τονπαρατηρητή στον εγκέφαλο δεν θα είναι "εγώ" κάνω, αλλά (αυτό,το εγώ) κάνει. 
Μετατίθεται έτσι η δράση στο τρίτο πρόσωπο  και παραμένει ο χώρος ελεύθερος. 
Τον οποίο καταλαμβάνει το πρώτο πρόσωπο, το Εγώ Είμαι.

Η εργασία αποταύτισης σημαίνει την εκ θεμελίων ανακατάταξη  του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.
Αποταύτιση σημαίνει να γκρεμίσεις εκ βάθρων τον κόσμο που είχες χτίσει με θεμέλια βασισμένα στην  συνήθεια. 
Έξις δευτέρα Φύσις. (Αριστοτέλης) 
Ερμηνεία: Η συνήθεια είναι η δεύτερη Φύση του ανθρώπου.

Η συνήθεια δρα χτίζοντας  μέσα σε μπετόν, ότι αγνό έχει ο άνθρωπος με τον ερχομό του στον κόσμο.
Το κέλυφος της συνήθειας  μπορεί να σπάσει με συνεχόμενα χτυπήματα αποταύτισης.
Ξανά και ξανά μέχρι τέλους. 

Οπότε οι άνθρωποι διακρίνονται σε τρεις συγκεκριμένες ομάδες.
Εκείνοι που έχουν βιώσει την Ενότητα.
Αυτοί που την γνωρίζουν μόνο θεωρητικά.
Υποψιάζονται  όμως ότι πρέπει να την βιώσουν, για να γίνει μόνιμη γνώση.
Και στις ατέλειωτες ουρές που συσσωρεύονται μπροστά στις πύλες του Παραδείσου, περιμένονταςασυνείδητα να έρθη και η δική τους σειρά.
Είναι η πολυπληθέστερη κατηγορία ανθρώπων που ζουν ακόμη με τις ταυτίσεις των πολλών "εγώ". 
Είναι αυτοί που στο βάθος του νου τους παραμένει θαμμένη η γνώση ότι, τα "εγώ"που υποδύονται δεν είναι αληθινά.
Αλλά τα είδωλα του μόνου αληθινού Όντος μέσα τους:
Του Εγώ Είμαι. 

Το υλικό σώμα όπως έχει ήδη αναφερθεί. δεν παραμένει σταθερό, αλλάζει συνεχώς στο κάθε δευτερόλεπτο ζωής.
Αυτή η αλλαγή γίνεται αισθητή σε μεγάλα χρονικά διαστήματα της τάξεως μερικών ετών.
Κάθε εφτά (7) χρόνια αλλάζει ολοκληρωτικά, αποκτούμε νέα κύτταρα, έχουμε ένα καινούργιο σώμα.
Όταν έχουμε πολλά χρόνια  να συναντήσουμε κάποιον γνωστό άνθρωπο.
Ή όταν βλέπουμε φωτογραφίες αγαπημένων καλλιτεχνών για παράδειγμα. 
Τους οποίους έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε δυναμικούς και ευπαρουσίαστους εν δράση, στις αίθουσες των σινεμά. 
Ο Μάικλ Ντάγκλας είναι μια τέτοια περίπτωση. Τον θυμόμαστε ολοζώντανο δίπλα στην σύζυγό του Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. 

Ο Μάικλ Ντάγκλας νέος και δίπλα ο ίδιος σε μεγάλη ηλικία. 
Στη διπλανή φωτό είναι ο ίδιος άνθρωπος γερασμένος με τα φτερά πεσμένα.
Μόνο το βλέμμα του δείχνει την ζωντάνια του εσωτερικού του κόσμου.
Στην αριστερή εικόνα το βλέμμα προδίδει ξενοιασιά και απόλαυση της ζωής.
Στην δεξιά έχει αρχίσει ο στοχασμός για την σημασία της ζωής.
Λέγεται ότι το βλέμμα στον άνθρωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής του. 
Δυο διαφορετικά σώματα για την ίδια οντότητα, για τον ίδιο άνθρωπο.
Η φθορά της ύλης είναι εμφανής.

Συνεπώς τι απομένει σταθερό και αναλλοίωτο?
Μόνο το αγνό  αίσθημα ύπαρξης, το Εγώ Είμαι.
Αυτό μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή και κάτω από όλες τις συνθήκες.
Φυσικές ή ψυχολογικές.
Στο κρύο ή την ζέστη, στην λύπη ή την χαρά, παρών βρίσκεται πάντα το υποκείμενο:
Το Εγώ Είμαι.
Πάντα το ίδιο και αναλλοίωτο.
Το υλικό σώμα υπακούει στους φυσικούς νόμους και αλλοιώνεται με τον χρόνο.
Η φθορά είναι αναπόφευκτη κάτω από τον νόμο της θετικής (εντροπίας.)

Απόδειξη Ενότητας
Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι όλοι, αλλά κυριολεκτικά όλοι  οι άνθρωποι νοιώθουμε το ίδιο αίσθημα ύπαρξης.  
Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι σε όλους μας εμφανίζεται το ίδιο παράσιτο το ("εγώ").
Αυτό το φανταστικό "εγώ" οφείλει την ύπαρξή του στοΕγώ Είμαι.
Από το οποίο τρέφεται διότι σφετερίζεται την παρουσία και λάμψη του Εγώ Είμαι στην συνείδησή μας. 
Θεωρείται αντανάκλαση του Εγώ Είμαι και ως τέτοιο επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Εγώ Είμαι.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει είδωλο χωρίς αντικείμενο. 

Το δυσάρεστο είναι ότι εμείς ταυτιζόμαστε με ένα από τα πολλά είδωλα του αληθινού εαυτού μας.
Αυτά που προκύπτουν από την καθημερινότητα στην ζωή μας.
Αυτά τα είδωλα είναι πολλά για τον κάθε άνθρωπο.
Όμως το φως και η λάμψη που εκπέμπουν δε είναι δικό τους.
Είναι σώματα ετερόφωτα. 
Η πηγή φωτισμού τους προέρχεται από το μοναδικό φωτεινό αντικείμενο στην ψυχή του ανθρώπου, το Εγώ Είμαι.
Ισχύει και εδώ ο νόμος της (ομοιότητας) στην δομή της ψυχής του ανθρώπου.

Τα "εγώ" εκφράζονται με συγκεκριμένους ρόλους όπως του συζύγου, του πατέρα, του φίλου, του εχθρού και πολλούς άλλους.
Η ταυτόχρονη δράση των ρόλων σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, περιπλέκει τον νου και κάνει την ζωή μας αφόρητη.
Όπως στο θέατρο οι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους ανάλογα με τις ανάγκες του έργου.
Αν ένας ηθοποιούς ξεχαστεί και μπλέξει τον ρόλο που του έχει αναθέσει η σκηνοθεσία του έργου με κάποιον από άλλο έργο.
Οι θεατές δεν καταλαβαίνουν τίποτα και αρχίζουν να χειροκροτούν. 
Έτσι και στην ζωή εναλλάσσονται οι ρόλοι που παίζουν οι άνθρωποι.
Οι ρόλοι αυτοί  μεταπίπτουν συνεχώς ο  ένας στον άλλο, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της ζωής 

Ανήκουμε επομένως όλοι στο ίδιο πυλώνα, 
που στηρίζεται στο Εγώ Είμαι.
Είναι η μόνη οριστικά σταθερή βάση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αισθανόμαστε  όλοι το ίδιο αίσθημα ύπαρξης.
Διότι είναι κοινή η προέλευση μας.
Προερχόμαστε όλοι από τον ίδιο σπόρο.
Αξιόλογο συμπέρασμα που χρήζει περαιτέρω εκτίμησης είναι το γεγονός ότι:
Όλοι οι άνθρωποι νοιώθουν  το ίδιο αίσθημα ύπαρξης!
  
Δηλαδή όλα τα άτομα του γένους άνθρωπος έχουν κοινή ρίζα.
Σ' αυτή την περίπτωση βγαίνει άμεσα το συμπέρασμα της (Ενότητας)
Αυτό απεδείχθη προς το παρόν  τουλάχιστον για το γένος άνθρωπος.

                          (Η γέννηση του ανθρώπου.)

Στον πίνακα του Μιχαήλ Αγγέλου στην Cappella Sistina στην Ρώμη με τον τίτλο:
"Η γέννηση του Αδάμ"συμβολίζεται η κοινή(θεϊκή ρίζα) των ανθρώπων.
Είμαστε όλοι κλαδιά του ίδιου δέντρου.
Τρεφόμαστε όλοι με χυμούς από την ίδια πηγή.

Οπότε ο λεγόμενος ανθρωπισμός είναι σύμφυτος με την ύπαρξη του ανθρώπου.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων είναι μια μορφή έμπρακτου ανθρωπισμού.

Υπάρχει βέβαια πρόβλημα στην εφαρμογή της αρχής της αλληλεγγύης σε ορισμένες κοινωνίες.
Εμφανίζεται μάλιστα έντονο αυτή την εποχή. 
Αναφέρομαι  στο μεγάλο πλήθος των εκ Συρίας προσφύγων.
Υπάρχουν κάποιες χώρες της Ευρώπης και εν μέρει η Τουρκία, οι οποίες κάθε άλλο παρά αλληλεγγύη επιδεικνύουν γι' αυτούς τους ανθρώπους.

Καθήκον κάθε ενσυνείδητου ανθρώπου είναι η παροχή κάθε είδους βοήθεια σ' αυτούς.
Αρνητικό παράδειγμα δίνουν κατ' αρχήν κάποιοι δουλέμποροι εκ Τουρκίας.
Οι οποίοι για το κέρδος  και μόνο εκμεταλλεύονται την  ατυχία αυτών των ανθρώπων.
Για λίγα Ευρώ μόνο εκτιμούν τις ζωές αθώων ανθρώπων κάθε ηλικίας και τους στέλνουν άγραφους στον απέραντο υγρό τάφο του Αιγαίου.
Το δεύτερο αρνητικό δείγμα απανθρωπιάς.
Είναι τα  συρματοπλέγματα που σηκώνουν κάποιες χώρες της Ευρώπης, για να εμποδίσουν την είσοδο των προσφύγων στις χώρες τους. 

Όχι κλειστά σύνορα του ελεύθερου κόσμου για τους εκ Συρίας πρόσφυγες.
Αλλά ανοιχτή αγκαλιά και ανακούφιση με κάθε τρόπο.

Επίσης στις δύσκολες μέρες που περνάει η χώρα μας.
Η αλληλεγγύη ως φυσική συνέπεια καθίσταται απολύτως αναγκαία.
Ας αφήσουμε τους "εγωισμούς".
Εγώ καλά είμαι και δεν με ενδιαφέρει πως περνάει ο διπλανός μου.
Μέσα στην ρευστότητα των καταστάσεων της ζωής μπορεί να χρειαστείς και εσύ βοήθεια από τον άνθρωπο.
Δεν θα έχεις όμως αυτή την σκέψη ως κίνητρο.
Διότι η  σκέψη της πιθανής ανταπόδοσης μηδενίζει τελείως την αξία της προσφοράς.
Το μόνο κίνητρό σου θα είναι η αγάπη, ως συνέπεια της κοινής ρίζας των ανθρώπων. 
Του Εγώ Είμαι.
Τότε μπορεί να νοιώσεις εκείνο το υπέροχο συναίσθημα της ικανοποίησης.
Ότι έκανες το σωστό.
Το σύμφωνο με την φύση σου. 

Από την προηγηθείσα ανάλυση προκύπτει το γενικό θετικό συμπέρασμα:
Ο άνθρωπος δεν είναι το υλικό σώμα του, είναι ουσιαστικά πνεύμα.
Το υλικό σώμα είναι η στολή για να παίξει τον ρόλο του στο θέατρο της ζωής.
Η εμπειρία ζωής θεωρείται απαραίτητη στο παιχνίδι της εκδήλωσης του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο. 
Μέσα από την ενσάρκωση του πνεύματος σε άνθρωπο, το ΟΝ βρίσκει την αυτογνωσία του.

nirav37

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ