Το σύνδρομο Kitty Genovese στην πολιτική

Είναι συγκλονιστικό το σύνδρομο “Kitty Genovese”.

Η Kitty Genovese έχει μείνει γνωστή από τον ίδιο το θάνατο της. Αυτή η 28χρονη κάποια νύχτα στη δεκαετία του 60 δέχτηκε τρεις επιθέσεις από έναν περαστικό σε διαφορετικές φάσεις… Μέσα σε μισή ώρα μαχαιρώθηκε, βιάστηκε και κλάπηκε στο δρόμο, στην είσοδο του σπιτιού της και στον 2^ο όροφο. Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων η γυναίκα εκλιπαρούσε σε βοήθεια.. «Πεθαίνω.. .με μαχαιρώνουν» μαζί με ουρλιαχτά. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων βρέθηκαν τουλάχιστον 38 διαφορετικοί μάρτυρες της επίθεσης, αλλά κανένας δεν πήρε την αστυνομία ή να βγει να βοηθήσει.

Οι βασικές δικαιολογία που χρησιμοποιούσαν ήταν είτε πως δεν είχαν αντιληφθεί τη σοβαρότητα του γεγονότος είτε πως ΣΙΓΟΥΡΑ θα είχε επέμβει κάποιος άλλος.

Αυτό έχει οδηγήσει τη σύγχρονη ψυχολογία στη μελέτη αυτού του φαινομένου που λέγεται διάχυση της ευθύνης . Όσο μεγαλύτερη είναι η «ομάδα» ή το «σύνολο» που παρατηρούν ένα συμβάν, τόσο πιο εύκολα μεταφέρουμε την ευθύνη δράσης ο ένας στον άλλο.

Αυτή συμπεριφορά δεν έχει την πηγή της στο «φόβο» έκθεσης του εαυτού μας σε μια πχ επικίνδυνη νυχτερινή περιπέτεια. Περισσότερος είναι ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης… ο φόβος το να κάνεις «κάτι διαφορετικό» από την πλειοψηφία.

Στο παράδειγμα-πείραμα που έχω στο βίντεο, μία κοπέλα όταν είναι μόνη και βλέπει να βγαίνει καπνός από το διπλανό δωμάτιο, τρέχει να ειδοποιήσει κάποιον. Όταν, όμως, βρίσκεται μαζί με άλλους 15 που δεν αντιδρούν, τότε παραμένει σιωπηλή.

Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα και πειράματα που έχουν γίνει πάνω σε αυτό το θέμα. Έτσι κι αλλιώς, πιθανά, ο καθένας μας να έχει κι από ένα παράδειγμα. Ακόμα και τα παραμύθια έχουν τη δική τους Kitty Genovese. .. «Ο βασιλιάς είναι γυμνός» ίσως είναι μια πρώιμη αναφορά σε αυτές τις συμπεριφορές.

Μία λύση είναι αυτή περιγράφει η συγγραφέας αυτού του ποστ… Συνεχή ενημέρωση και εκμάθηση εγρήγορσης για να αντιμετωπίζουμε αυτά τα φαινόμενα.

Στην πολιτική, τώρα, ο Μαρξισμός έχει προσπαθήσει να το απαντήσει με τη συγκρότηση του Κόμματος.

Χρειάζεται, λοιπόν, ένας μηχανισμός, μια διασύνδεση αγωνιστών που να ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΝ και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο να βγαίνουν μπροστά στις μάχες. Να σπάνε τη σιωπηρή ανοχή στα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Αυτή τη σκιά που μας ψιθυρίζει στο αυτί «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει», «είναι μεγάλα τα συμφέροντα», «θα φας το κεφάλι σου». Υπάρχει ένας βουβός τρόμος, μια τεράστια κούραση που μας αναγκάζει να υποτασσόμαστε στην αυθαιρεσία των εξουσιαστών.

Με αυτή την ενεργητική πρωτοβουλία, θα μπορούμε όχι μόνο να «δείχνουμε» τις φωτιές πίσω από τις πόρτες, αλλά να τις σβήνουμε κιόλας…

Φυσικά και αυτή η διαπίστωση για την ανάγκη διαμόρφωσης μηχανισμού πρωτοπορίας, δεν είναι πανάκεια.

Σε κάθε σύνολο μπορούν να διαμορφώνονται αντίστοιχες συνθήκες αναπαραγωγής του συνδρόμου “Kitty Genovese”. Πόσο εύκολο είναι να διαφωνήσεις με την «ηγεσία», επίσημη ή ανεπίσημη; Πόσο εύκολο είναι να προβάλλονται ανάποδες αντιλήψεις, διαφορετικές προσεγγίσεις; Ακόμα και στις μικρότερες αριστερές ομάδες, δύσκολα παρατηρούμε αμφισβητήσεις της «κυρίαρχης» προσέγγισης.

Κι εδώ η μετατόπιση της ευθύνης στους «άλλους» είναι σύνηθες φαινόμενο.

Άρα αυτός ο μηχανισμός, οφείλει να έχει δύο, επιπλέον χαρακτηριστικά, πέρα από την Ιδεολογική  προσήλωση στη λογική της παρακίνησης..

… να παρακινούνται να «αμφισβητούν» ακόμα και τις ίδιες τους της ηγεσίες, μέσα από την κατάρριψη του ταμπού του Κόμματος. Κάποιος μπολσεβίκος το έλεγε «Κόμμα – Μη Κόμμα», ένα κόμμα με σκοπό την αυτοκατάργηση του, και

…να βρίσκονται σε αυτούς τους «προθαλάμους», να ζουν σε αυτές τις γειτονιές που θα βολτάρει η επόμενη Kitty Genovese, ώστε να μπορούν να αντιδράσουν πρώτοι και να συμπαρασύρουν τους υπόλοιπους.. γιατί αλλιώς θα γίνουν δικηγόροι και κοινωνιολόγοι που θα αναλύουν τα επόμενα θύματα…

gatouleas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ