Συμβαίνει καμιά φορά στην Ιστορία…

Συμβαίνει  καμιά φορά στην Ιστορία, να ξημερώνει μια μέρα που τίποτα δεν δείχνει πως θα συμβεί κάτι που θα μας κάνει να τη θυμόμαστε. Και τελικά αναδεικνύεται σε μια από εκείνες τις μέρες που διαχωρίζουν την Ιστορία σε πριν και μετά απ’ αυτές.
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2015: Για… χιλιοστή φορά ακούμε ότι έρχεται «το κρισιμότερο Σαββατοκύριακο», ότι ή υπογράφουμε όποιο χαρτί μας βάζουν μπροστά μας ή θ’ ανοίξουν οι ουρανοί. Το συζητάμε, ενώ ετοιμαζόμαστε να πάμε σε καμιά θάλασσα.

Και ξαφνικά γίνεται το απίστευτο: Αυτός που έχει την εξουσία, ο πρωθυπουργός της χώρας με την πρόσφατη λαϊκή εντολή, κάνει το αδιανόητο: Ρωτάει τον λαό να αποφασίσει τι θέλει.

Ίσως το συνειδητοποιούσε ο ίδιος, ίσως όχι, αλλά εκείνη τη στιγμή έγραφε ιστορία. Όχι ως προς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που θα ερχόταν μια βδομάδα αργότερα, δεν εννοώ αυτό.

Πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια, πρώτη φορά γενικώς αν εξαιρέσουμε τα δημοψηφίσματα για το πολιτειακό, κάποιος ρώτησε απευθείας τον λαό για κάτι.
Και η πολιτική, η κανονική πολιτική, επιτέλους επέστρεψε.


Ο πολίτης που του έλεγαν ότι πρέπει να κοιτάει τη δουλειά του και τι τον νοιάζει αυτόν για τους άλλους, που κάθε φορά που του έκοβαν μισθούς και δικαιώματα, του έλεγαν να μη μιλάει γιατί υπάρχουν και χειρότερα, είδε εκείνο το βράδυ στην τηλεόραση τον πρωθυπουργό εμφανώς κουρασμένο, άυπνο, να του λέει «εσύ αποφασίζεις».

Και ξαφνικά, για πρώτη φορά, αισθάνθηκε ότι αυτός ο τύπος, που ένας θεός ξέρει πόσες προσβολές άκουσε από τους «εταίρους» μας πέντε μήνες τώρα, αυτός ο τύπος που αν και πολιτικός, κοίτα να δεις, κρατάει το λόγο του, του έδινε μια πρωτοφανή ευκαιρία: να καθορίσει αυτός την πολιτική. 

Και επειδή δεν ήταν εντελώς σίγουρος τι ήθελε ν’ αποφασίσει, κινητοποιήθηκε, διάβασε, συζήτησε, προβληματίστηκε. Και αναβίωσε αυτό που στην πολιτική, μια φορά κι ένα καιρό, το λέγαμε «ζύμωση». 

Όσοι είχαν ως μόνη έννοια τους την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, γιατί ήδη έκανε άνω-κάτω τα συμφέροντά τους, χωρίς ακόμα στην ουσία να έχει αρχίσει να κυβερνάει πραγματικά, νόμισαν ότι είχαν τη χρυσή ευκαιρία να ξεμπερδέψουν μ’ αυτούς τους «πρώτη φορά αριστερά».

Που ίσως να μην είναι και πολύ αριστερά, αλλά «πρώτη φορά» είναι σίγουρα. Το αποτέλεσμα ήταν εντελώς αντίστροφο: ξεμπερδεύει η κυβέρνηση μ’ αυτούς. Γιατί τους διέφυγε το προφανές: από τη στιγμή που ο κόσμος πολιτικοποιήθηκε, πολύ εύκολα κατάλαβε το ερώτημα που του τέθηκε: Ναι ή όχι σ’ ένα τελεσίγραφο.

Θα ήταν απολύτως ρεαλιστικό, εκείνη τη στιγμή, να περιμένει κανείς την επικράτηση του «όχι» μ’ ένα ποσοστό της τάξης του 75-80%. Αλλά οι «άλλοι» δεν θα έπεφταν αμαχητί:
Κλειστές τράπεζες, απειλή χρεοκοπίας, ηλίθιοι ισχυρισμοί ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε την ύφεση», απειλές εργοδοτών προς υπαλλήλους και άλλα πολλά. Και η απροκάλυπτη, εμετική προπαγάνδα των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης.

Τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψουν κάθε πρόσχημα. Για τον απλούστατο λόγο, ότι τα καθ’ ημάς ιδιωτικά ΜΜΕ, δε δίνουν δεκάρα για την αξιοπιστία τους. Ούτε καν για τα έσοδά τους. Δημιουργήθηκαν και υπάρχουν για να προωθούν τα μεγάλα, εξαρτώμενα απ’ το κράτος, οικονομικά συμφέροντα των ομίλων που εκπροσωπούν. Δεν χρηματίζονται μόνο, όπως πολλοί νομίζουν. Χρηματίζουν κιόλας όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.

Ό,τι πιθανώς κέρδισαν σε ποσοστά (επί του αποτελέσματος), το έχασαν με τα καθοριστικά τους λάθη:  Σ’ αυτούς που αισθάνθηκαν υπερήφανοι γιατί η κυβέρνηση τους εμπιστεύθηκε μια ιστορική απόφαση, είπαν ότι αυτό αποτελεί… πραξικόπημα!

Σ’ αυτούς που οργάνωσαν συγκεντρώσεις υπέρ του «ναι» και υπέρ του «όχι» με λίγα μέτρα απόσταση η μία από το άλλη, χωρίς κανένα πρόβλημα, είπαν ότι το δημοψήφισμα θα προκαλέσει… διχασμό και αιματοχυσία!

Κι ένας καταιγισμός δηλώσεων και απειλών των «εταίρων» εναντίον της κυβέρνησης, με ανοιχτές προτροπές ανατροπής της νομιμότητας και συνεχείς προσβολές ενός ολόκληρου λαού. Ο οποίος λαός, είναι γενικά φιλήσυχος και ανεκτικός μεν –μέχρι να του «πατήσεις την ουρά» δε. Και μαζί με τους «εταίρους» μας, άρχισε να του κουνάει το δάχτυλο και να τον απειλεί σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό που τον κατέστρεψε, συν κάτι γελοίους «επώνυμους» και μη, που επιστρατεύτηκαν κι αυτοί στον… υπέρ πάντων αγώνα.

Κάτι «επώνυμοι» του τίποτα, δήθεν εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων και, βεβαίως, επιστήμονες και διανοούμενοι, πρώην αριστεροί κατά προτίμηση. Διότι ισχύει διαχρονικά η ρήση του Γκρούτσο Μαρξ, πως συμφέρει να έχει κανείς ριζοσπαστικές ιδέες: όταν τις ξεπουλήσει, πιάνουν καλύτερη τιμή. Το ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν συντριπτικό, ήταν φυσική συνέπεια.

Επειδή για πρώτη φορά, κάποιος μας έδωσε την ευκαιρία να γίνουμε λιγάκι ήρωες. Και γίναμε. Και μας άρεσε. Κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως, στις μεγάλες στιγμές, καλό είναι να μας γίνει συνήθεια αυτό.

* Ο Κώστας Αποστόλου είναι μέλος του Συντονιστικού της «Κοινωνία Πρώτα»

tvxs

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ