Δεν κουράστηκες να «σκάβεις τον λάκκο σου» ?

Πότε θα μπορέσουμε άραγε να καταλάβουμε ότι όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή μας, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχει η 

κατάκριση, η αξιολόγηση ? Κάθε μας σκέψη ως προς κάθε άλλον άνθρωπο ή άλλη κατάσταση είναι πάντα εναντίον μας. Δεν υπάρχουν αθώες σκέψεις. Σκέψεις που δεν έχουν ειπωθεί, αλλά έχουν εκδηλωθεί μέσα στο μυαλό μας, είναι ήδη σε κατάσταση υλοποίησης. 

Τι θα πει υλοποίηση? Μα να έρθουν μπροστά μας να τις βιώσουμε, αργά ή γρήγορα, όλα αυτά μας επιστρέφονται. Ανάλογα δε, με την ένταση της σκέψης, δηλαδή συναίσθημα μαζεύεται και η ανάλογη επιστροφή. «Φόρους» συλλέγουμε με αυτόν τον τρόπο, τους οποίους τους πληρώνουμε με πολλούς τόκους κάποιες φορές. Έτσι η ζωή μας μετατρέπεται σε ένα αφόρητο ταξίδι πτώσης και πτώσης. 

Σκάβουμε λοιπόν τον λάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια. Εμείς βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας.

Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε … λέει… και τι εννοεί ?

Από ποιον θα κριθούμε ? Από τον Θεό ? Μα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Που είναι έτσι φτιαγμένος με Θεϊκή ενέργεια μέσα μας, που λέγεται ισορροπία και δικαιοσύνη. Μία δικαιοσύνη απόλυτα σωστή, αφού μας επιστρέφεται αυτό που δώσαμε.  

Όχι αυτό που είπαμε, αλλά αυτό που δώσαμε. Γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ιδιότητα να λέμε άλλο και να σκεφτόμαστε άλλο. Οπότε αυτό που σκεφτόμαστε έρχεται να βιωθεί από μας σε όλο του το μεγαλείο.

Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από όλο αυτό το κομμάτι, από τον εχθρό που τόσα χρόνια τον κουβαλάμε, τον έχουμε μέσα μας και μας έχει φέρει αντιμέτωπους με όλες μας τις απώλειες ? Με ένα τετράδιο και στυλό. Καταγράφουμε κάθε μας σκέψη. Παρατηρούμε τη σκέψη αυτή. Όταν τη δούμε, θα παρατηρήσουμε ακριβώς τι έρχεται να βιώσουμε μπροστά μας. Τότε αρχίζουμε την διαδρομή να αλλάξουμε αυτή τη σκέψη μας με μία άλλη. Να σταματήσουμε εμείς να σκάβουμε τον δικό μας λάκκο, νομίζονται δε, ότι σκάβουμε του άλλου. Γιατί έχουμε κι αυτό, να σκεφτόμαστε εμείς δηλαδή εχθρικά έναν γείτονα, την πεθερά μας, έναν μας συνεργάτη και τελικά αυτά που σκεφτόμαστε για εκείνον να τα βιώνουμε εμείς. Κάνουμε δε και το εξής καταπληκτικό, στέλνουμε και τον Θεό να τον τιμωρήσει! 

Με αποτέλεσμα όλο αυτό να επιστρέφει σε μας με μεγαλύτερη ένταση. Γιατί όχι μόνο ευχόμαστε να κάνει κάτι ο Θεός εναντίον του όποιου, ξεχνάμε ότι μέσα στον όποιο κατοικεί ο Θεός. Οπότε είναι σαν να τα βάζουμε με τον ίδιο τον Θεό και να τον καθοδηγούμε εμείς τι να κάνει.

Όσο λοιπόν καταγράφουμε τις σκέψεις μας και όσο αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε ότι δική μας ευθύνη είναι όλα όσα βιώνουμε, θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει καμία σκέψη κριτικής διάθεσης για κανέναν.

Δωροθέα 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ