«Μία φορά και έναν καιρό….»

Γράφει η Τσαχουρίδη Ειρήνη

«…ήταν μία κοπέλα που πέρασε πολλές δυσκολίες και πολλά βάσανα. Όμως δεν έχασε το κουράγιο της και μετά από μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες βρίσκοντας τελικά την ευτυχία.»

Αυτό ήταν περίπου το μοτίβο των περισσότερων παραμυθιών που μας διάβαζαν όταν ήμασταν παιδιά. Μέσα από αυτά τα παραμύθια μαθαίναμε για την πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, για την αρχή της δικαιοσύνης που τελικά θριάμβευε και για τις αρετές του συνεχούς αγώνα και της επιμονής που απέδιδαν πάντα καρπούς. 

Ακούγοντας τα παραμύθια αγωνιούσαμε, φανταζόμασταν την εξέλιξη της ιστορίας και αισθανόμασταν λύτρωση όταν βλέπαμε πως τελικά όλα πήγαιναν όπως θεωρούσαμε σωστό να πάνε και αντιλαμβανόμασταν πως παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια εμφανιζόταν κάποια λύση που έβγαζε τους ήρωες από το αδιέξοδό τους. 

Έτσι μαθαίναμε να μη φοβόμαστε τις δυσκολίες και τις αναποδιές της ζωής και να τις βλέπουμε ως μέρος μίας διαδικασίας που θα οδηγήσει στη λύτρωση και την κάθαρση. Μάθαμε να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε και να παλεύουμε ακόμη και υπό αντίξοες συνθήκες έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως θα δικαιωθούμε, όπως συνέβαινε και με τους ήρωες των αγαπημένων μας παραμυθιών.

Καθώς μεγαλώναμε, τα παραμύθια και τα διδάγματά τους άρχισαν να ξεθωριάζουν. Οι γονείς μας έπαψαν να μας τα διαβάζουν και εμείς τα αφήσαμε ξεχασμένα και καταχωνιασμένα στο ντουλάπι που βάζουμε τα πράγματα που δε χρησιμοποιούμε συχνά. Και φυσικά, αρχίσαμε να ακούμε συχνά τη φράση «αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια, η ζωή είναι σκληρή». Έτσι, η όμορφη πεποίθηση πως με κόπο και αγώνα θα υπάρξει μία θετική έκβαση των πραγμάτων -ακόμη και αν όλα φαίνονται αυτή τη στιγμή αντίξοα- αντικαταστάθηκε από μία αίσθηση ματαιοπονίας, μοιρολατρίας και ενδεχομένως και κυνισμού. Ο σύγχρονος άνθρωπος δε μοιάζει σε τίποτα με το παιδί που είχε ενσωματώσει τη λογική των παιδικών παραμυθιών και πίστευε στη “μαγεία” και τα θαύματα που μπορεί να φέρει η δική του υπομονή και η δική του θέληση. Πιστεύει πως το κακό μένει ατιμώρητο, πως η ζωή δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη αλλά είναι γκρι, πιστεύει πως οι επώδυνες διαδικασίες δεν ανταμείβονται πάντα και πως η ζωή προχωράει μέσα από το συμβιβασμό και όχι μέσα από την υπερνίκηση των πραγματικών του θέλω πάνω στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες.

Ποιος άραγε από τους δύο τρόπους σκέψης να είναι σωστός; Ποιος άραγε να επιβεβαιώνεται στο τέλος; Πολλοί θα πουν ότι ο δεύτερος τρόπος σκέψης επιβεβαιώνεται και αποτελεί το σωστό τρόπο προσέγγισης και ανάλυσης της πραγματικότητας. Προσωπικά δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω… Αυτό που ξέρω όμως είναι πως ο πρώτος τρόπος σκέψης έχει σίγουρα οφέλη και μπορεί να μετασχηματίσει ολόκληρη τη ζωή και την ύπαρξή μας. Μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να αγωνιζόμαστε παρά τις δυσκολίες, μπορεί να μας δώσει το κουράγιο να δούμε κατάματα και να αναγνωρίσουμε τα πραγματικά μας θέλω, μπορεί να μας κάνει να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό και να προσπαθήσουμε να φέρουμε στη ζωή μας το πρώτο. Γιατί στην τελική τίποτα δε θα γίνει αν δεν το αναγνωρίσουμε πρώτα ως επιθυμία, αν δεν τολμήσουμε να το ονειρευτούμε και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε για αυτό. Καμία ευχάριστη κατάληξη δε θα υπάρξει αν δεν αντιμετωπίσουμε μία δυσάρεστη έκβαση ως μέρος ενός ταξιδιού που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι το “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, η πίστη στο καλό και η εμπιστοσύνη στη μαγεία και το θαύμα που μπορεί να φέρει η ανθρώπινη προσπάθεια και επιμονή μπορούν να βάλουν τα θεμέλια για μία καλύτερη ζωή που θα είναι πιο κοντά σε αυτό που εμείς τολμήσαμε να ονειρευτούμε. Μόνο έτσι θα διαπιστώσουμε τελικά αν “αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια” ;-)

post4life

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ