ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ Ή ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΣΑΛΤΣΕΣ;

Ποια είναι η θέση του σκεπτόμενου ανθρώπου σήμερα μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα, εντάσεις, συγκρούσεις και ανωμαλίες ;

Η αδιαφορία, τα προσωπικά ενδιαφέροντα και ο μικρόκοσμος του καθενός αποτελούν την αφετηρία. Το θέμα είναι πως μπορεί κάποιος να διαφύγει από τον κύκλο της ανίας και της ασημαντότητάς του;

Το σύνολο των ανθρώπων βρίσκεται σε μια ημιυπνωτισμένη κατάσταση. Δυστυχώς εκεί οι διαδικασίες είναι αρκετά μακροπρόθεσμες λόγω του ότι ο εξοπλισμός του μέσου ανθρώπου είναι αρκετά φτωχός ώστε να μπορεί να υπάρξει ακέραια ατομική πρόθεση. Τι γίνεται όμως με τον κόσμο των εσωτεριστικών και φιλοσοφικών σχολών ;

Σήμερα αρκετοί άνθρωποι δέχονται μια εκγύμναση με βάση κάποιες διδασκαλίες που έχει ως σκοπό τη δημιουργία ανθρώπων αφυπνισμένων με ενεργητική θέληση που θα συμμετέχουν ακέραια με το σύνολο της ζωής τους στα παγκόσμια προβλήματα. Στην πράξη όμως δεν συμβαίνει αυτό. Η έκφραση βρίσκεται πάρα πολύ στη μορφή παρά στην ουσία. Έχει ειπωθεί σε γενικές γραμμές πως η θεραπεία πολλών προβλημάτων βρίσκεται στο να παραχθεί από ένα κάποιο σύνολο ανθρώπων μια ισχυρή θέληση για το Καλό ώστε να αντισταθμιστεί η ροπή προς το κακό και το χάος. Ποια είναι όμως η στάση της πλειονότητας των εσωτεριστών σε σχέση με τα παγκόσμια προβλήματα ;

Από αυτό το σημείο και πέρα αρχίζει το χάσμα μεταξύ της αληθινής δράσης και των υποκατάστατων της δράσης. Αφιερώνεται αρκετός χρόνος σε διαλογισμούς, συγκεκριμένους οραματισμούς κι ευχετικές καταστάσεις αγάπης προς όλο τον κόσμο. Όλα αυτά από πίσω τους έχουν ένα <<πρέπει>> και πολύ λίγη αληθινή θερμότητα. Έχουν ανεπτυγμένη μια μηχανιστικότητα νοητική που γεννάει διαρκώς σκέψεις, που συσχετίζει πληροφορίες και που προσπαθεί να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Το να προσπαθεί κάποιος να παράγει καλές σκέψεις και ωραία συναισθήματα σίγουρα μπορεί να βελτιώσει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις ώστε να γίνουν πιο ανώδυνες αλλά δεν βοηθάει καθόλου εκεί που υπάρχει αληθινή ανάγκη. Ας μην ψευδόμαστε στους εαυτούς μας. Το να γεμίσουμε τον κόσμο μορφές-σκέψεις βελτιωμένης έκδοσης και ευχάριστες αστρικές σάλτσες μπορεί να δώσει σε ορισμένους κάποια νέα πρότυπα εξωτερικής ευγένειας, στην πράξη όμως αφήνει τον κόσμο πιο φτωχό από πριν.

Πως είναι δυνατόν να πίστεψαν ορισμένοι πως η μηχανιστική και δανεισμένη σκέψη μπορεί να μεταμορφώσει αυτόν τον κόσμο ; Πως συμβιβάστηκαν οι περισσότεροι με ένα όραμα αρμονίας δίχως εστίες διαμάχης ;

Φίλοι μου όσο και να πειθαρχείτε τα νοητικά σας και να πιέζετε τα συναισθήματά σας να είναι ωραία, βελτιώνετε μόνο τη μορφή σας αλλά αυτούς που εργάζονται αληθινά τους αφήνετε πολύ μόνους. Ο κόσμος αυτός αν πήγε μπροστά το χρωστάει σε κάποιους ανθρώπους που έδωσαν παν ότι είχαν. Που ήταν θερμοί στην καρδιά τους και βαθιά αληθινοί στα ιδανικά τους. Ότι έκαναν το ένιωθαν εκ φύσης κι όχι από μίμηση. Η θέλησή τους ήταν σταθερή στο όραμά τους παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια που συνάντησαν.

Γιατί λοιπόν ο σύγχρονος εσωτεριστής παρά τη βοήθεια που έχει λάβει είναι ανίκανος να ορθώσει πύρινα τη θέλησή του ; Τι τον χωρίζει από την ένταση ενός Σπάρτακου, ενός Σαβοναρόλα, ενός Λούθηρου, μιας Ρόζας Λούξεμπουργκ ; Δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό. Τα πράγματα είναι αρκετά απλά κι όμως αρκετά δύσκολα για τη μέχρι στιγμής ειλικρίνειά μας.

Όλα τα παραπάνω ιστορικά πρόσωπα δεν είναι δημιουργήματα των καιρών τους. Αυτοί δημιούργησαν τους καιρούς τους. Όλα τα πρόσωπα μόχθησαν και μέσα τους και έξω τους. Δεν προσπάθησαν να ξεχάσουν τους εαυτούς τους γιατί ήταν τόση η προσήλωσή τους στην ανάγκη του πνεύματος που δεν τους απέμενε τίποτα για τους ίδιους. Αυτοί και τα ιδανικά τους ήταν ένα. Ανάμεσά τους δεν έμπαιναν ούτε τεχνικές ούτε μιμήσεις ούτε στυλ. Η βαθιά τους συνταύτιση με τη ζωή και τις ανάγκες της δεν επέτρεψε να διεισδύσει κανένας δυαδισμός ή χωριστικότητα. Στο επίπεδο τους ήταν τελείως αυτονόητη μια ζωή θυσίας και αγώνα.

Ο σημερινός άνθρωπος βέβαια που καλείται να καλλιεργήσει μια ορθή επαφή με τον κόσμο των ιδανικών και του ζητείται να βγει από τη συντριπτική ανία της ζωής του και να ορθώσει κάποιο ανάστημα σκέψης, μπορεί να υστερεί πάρα πολύ σε σχέση με αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες. Πάντα όμως υπάρχει ένας δρόμος που συνδέει το εδώ με το εκεί και αιωνίως αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της αλήθειας. Πόσοι αληθινά αντίκρισαν το κενό και τη χωριστικότητα της συνείδησής τους ; Μήπως όλοι οι καλοθελητές δεν γέμισαν πρόωρα και βιαστικά τους εαυτούς τους με μίμηση και στυλ ; Μήπως δεν χαριεντίστηκαν με τις υψηλές κορώνες των λόγων τους ; Όσο κάποιος κι αν ντύσει φανταχτερά τη συνείδησή του με τις επικαλύψεις της ιδιοτέλειας του, το κενό μέσα του δεν παύει να υφίσταται και να μολύνει τις πηγές της ζωής.

Η πρώτη θετική κίνηση που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να ψηλαφίσει τα σύνορα της χωριστικότητας του απέναντι στη ζωή. Αυτό είναι μια εργασία χρονοβόρα που απαιτεί από τον καθέναν τη μέγιστη εντιμότητα και αυστηρότητα. Πρέπει να βουτήξει στα βάθη του εαυτού του και να ρίξει το φως της συνείδησης στα πιο σκοτεινά μέρη του όντος του. Από εκεί δεν πρέπει να βιαστεί να φύγει. Μόνο όταν θα αποδώσει στο κενό αυτό την αληθινή διάσταση που έχει μέσα του, θα είναι ελεύθερος να οικοδομήσει κάτι για πρώτη φορά. Εκεί θα αντικρίσει τα ύψη της αδιαφορίας του για τα προβλήματα των όντων του καλού, τη μεγάλη ροπή του προς την άνεση και την ευχαρίστηση, την ηττοπάθειά του απέναντι στο κακό και την αρρώστια. Εκεί θα τον αγγίξουν ο κρύος αέρας των φόβων του και οι αποπνικτικές οσμές των νεκρών σκέψεών του.

Ο κάθε άνθρωπος είναι κληρονόμος του εαυτού του και της παρελθούσης χωριστικότητάς του. Μπορεί να έχει επιτρέψει στη νεκρότητα να κατοικήσει μέσα του αλλά ας γνωρίζει ότι η ζωή μπορεί να επιστρέψει εκεί από όπου εκδιώχτηκε. Αυτή η διαδικασία όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να ανήκει εξ ολοκλήρου στη δικαιοδοσία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καλωσορίσει τον Ευεργέτη Θάνατο μέσα του που θα αφαιρέσει όλες τις νεκρές μορφές. Είναι μια πολύ στρεβλή νοητική στάση η προσπάθεια να έχουμε το καλό μέσα μας κι όχι να παραχωρούμε τον εαυτό μας κι ότι διαθέτουμε στο Καλό. Το Ύδωρ της Ζωής δεν μπορεί να γεμίσει τους παλιούς ασκούς της ανθρώπινης ιδιοτέλειας. Ότι παλιό και άρρωστο πρέπει να απομακρυνθεί πριν προσεγγίσουμε το Νέο.

Ας δούμε τη φτώχεια μας κι ας αποδώσουμε τα του Θεού στον Θεό. Ο Θεός είναι που εκχωρεί τη ζωή. Ο Θεός είναι που δωρίζει τη συνείδηση και την αντίληψη και όχι ο άνθρωπος. Ο Θεός είναι που παραχωρεί την ευεργεσία του Θανάτου και που μας λυτρώνει από την ανυπόφορη ματαιότητα του εγωισμού μας. Ας ξαναπάρουμε τη ζωή μας από την αρχή μαθαίνοντας να είμαστε ευγενικοί στη συνείδηση και όχι στα λόγια και στους τρόπους ούτε στις κατασκευασμένες μορφές – σκέψεις. Η αληθινή ευγένεια στη συνείδηση είναι κάτι που απαιτεί πολύ βαθιές αναπροσαρμογές. Βέβαια ο καλοζωισμένος εσωτεριστής των ημερών μας το θέμα αυτό θα το λύσει μέσα του σε δύο ημίωρα μηχανιστικού διαλογισμού.

Ο καθένας ας βαδίσει το δρόμο του. Οι νεκροί ας σφραγίσουν τους τάφους τους και οι προσκυνητές της ζωής ας ματώσουν τα πόδια τους πάνω στον πετρώδη δρόμο του Καλοκαιριού του Θεού.

Κ. Δ.

Στερώπις

photo flickr

lifehub

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ