Συμφωνίες…

Είναι απολύτως σημαντικό οι άνθρωποι πέραν μιας ηλικίας να έχουν όχι μόνο κατανοήσει αλλά και εμπεδώσει το νόημα των λόγων και πράξεών τους. Τον εαυτό τους δηλαδή από πριν.

Όσο μικρότερη είναι η ηλικία αυτή, που επέρχεται αυτή η συναίσθηση (βαθιά αντίληψη αυτού που ονομάζουμε πραγματικότητα σε σχέση με εμάς –το σύνολο του εαυτού μας-) τόσο το καλύτερο, καθώς ένα σωρό άσκοπες σκέψεις και ενέργειες θα παραμένουν στο περιθώριο, ανίκανες να συνδράμουν αρνητικά επηρεάζοντας την σκέψη, την ηρεμία, τον χαρακτήρα και ακολούθως τη συμπεριφορά μας.

Επιμένω λέγοντας ότι ο κάθε άνθρωπος δικαιούται εάν όχι οφείλει να έχει κατασταλαγμένες απόψεις για κάθε τι που αφορά τον ίδιο, τον στενό του περίγυρο την κοινωνία ολόκληρη, στο εύρος της οποίας ζει και συναναστρέφεται.

Οι ιδέες του ομοίως παραμένουν προσωπικές και άξιες. Όποιες και εάν είναι (αφ’ ης στιγμής δεν γίνονται πράξη επιζήμια για τους γύρω του).

Όλοι οι υπόλοιποι οι οποίοι συνθέτουν τον περίγυρό του, δικαιούνται  εάν θέλουν να συμφωνούν, να εγκρίνουν, να ακολουθούν ή να απέχουν. Να διαφωνούν οριζοντίως ακόμα …καθέτως. Σιωπώντας ή κραυγάζοντας…

Η όποια συμφωνία ή διαφωνία των λίγων ή των πολλών καθόλου δεν υποχρεώνει το υποκείμενο. Καθόλου.

Ο κάθε ένας κάλλιστα μπορεί να διατηρεί της απόψεις του στο βαθμό και την ένταση την οποία και επιθυμεί χωρίς να επιθυμεί υποσυνείδητα θιασώτες –πόσο μάλλον ενσυνείδητα!-. Η άγρα θαυμαστών εγκυμονεί κινδύνους.

Εδώ είναι το μεγάλο μυστικό.

Το να θεωρεί κάποιος εαυτό άξιο θαυμασμού, θα έλεγα ότι αγγίζει τα όρια του απίθανου (με την έννοια του κακού ενδεχόμενου) για να μην πω κάτι άλλο κατά πολύ βαρύτερο που θα έχει σχέση με τη λογική του.

Πέραν όλων αυτών, επανερχόμενος ισχυρίζομαι, ότι ο κάθε ένας εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα του ομιλείν και του εκφράζεσθαι καθ’ οιονδήποτε τρόπο, καθώς το ορθό και το λάθος (της έκφρασης και της ιδέας) εδρεύει πολύ μακρύτερα από εκεί οπού πολλοί θεωρούν (Εάν όντως υφίσταται αντικειμενικώς ένα!).

Για ανθρώπους λοιπόν με συναίσθηση, η όποια κριτική τούς ασκείται, στέκει στο περιθώριο περιμένοντας τη σειρά της για αξιολόγηση, ενστερνισμό ή απόρριψη.

Εκείνος ο οποίος δεν περιμένει-επιθυμεί* κάτι, αυτός που είναι με άλλα λόγια αυτάρκης, ούτε επηρεάζεται, αλλά ούτε και ενοχλείται. Σχεδόν δεν ακούει, διότι απλά δεν νοιάζεται. Η αδιαφορία του αυτή δεν έχει καμία σχέση με την απαξίωση των συνομιλητών του, σχετίζεται όμως άμεσα με τη γνώμη που λέγεται με μόνο σκοπό για να ειπωθεί.

Δεν γυρεύει ακόλουθους γιατί δεν ξέρει τι να τους κάνει, απλά εκφράζει τις απόψεις του…

Πίσω από όλα αυτά που λέω, κρύβεται η παραίνεση της παρρησίας του λόγου. Ο κάθε ένας εξ’ ημών και υμών, και δικαιούται αλλά και οφείλει να έχει τις απόψεις του για τα θέματα εκείνα που κρίνει άξια, ομοίως δε, δικαιούται να εκφράζεται για αυτά κατά το δοκούν σε ευήκοα ώτα.

Η όποια αποδοχή παραμένει αδιάφορη. Και ορθά. Η όποια απόρριψη ομοίως. Και πάλι ορθά.

Το προφανές ποτέ δεν χρειάστηκε δικηγόρο ούτε χειροκρότημα.

Βεβαίως τα προφανή μοιάζουν με την κάθε αλήθεια.

Η κάθε αλήθεια με τον εαυτό τού καθενός από όλους εμάς.

Ο εαυτός του καθενός με τις αιτίες της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του.

Από όλα αυτά συνάγουμε, ότι ο όποιος λόγος, μάς βρίσκει σύμφωνους μονάχα στα σημεία της ουσίας και όχι στο σύνολο αυτής. Θα μπορούσαμε να ‘’δεχθούμε’’ ακόμα και το περίγραμμα της μίας θεωρίας, αλλά σε καμία περίπτωση συμφωνία  στο σύνολο της με τρόπο απόλυτο. όπως είναι απολύτως φυσικό… 

Επομένως η όποια εμπαθής διαφωνία ή συμφωνία καθίσταται εκ των πραγμάτων ανεδαφική. Θα μπορούσα να πω και αίολη, μαχητή ή ακόμα και κουτή** 

Στον αντίποδα, εκείνη η με τα επιχειρήματα τεκμηριωμένη, περιζήτητη!

Ο κάθε ένας εκφράζεται εκεί όπου και επιθυμεί με τον τρόπο που επιλέγει, που αρέσκεται, που μπορεί. Ονομάζει εκείνα που θέλει επίσης με τον τρόπο που θέλει, που πιστεύει, που αρέσκεται να το κάνει.

Θα ήταν εξόχως υποκριτικό να εκφραζόταν με τρόπο αλλιώτικο, με εκείνον ίσως τον τρόπο που θα επιθυμούσαν οι περισσότεροι ή οι λιγότεροι. Θα ήταν επίσης υποκριτικό να έλεγε εκείνα που θα έπρεπε να ακουστούν, εκείνα που η πλειοψηφούσα γνώμη θα θεωρούσε ορθά ή ορθότερα…

Επιμένω κλείνοντας, ότι ο καθένας δεσμεύεται από όλα εκείνα που ελπίζει, αποσκοπεί, θέλει να αποκομίσει πράττοντας-λέγοντας το ένα ή το άλλο πράγμα. Υφίσταται μία δουλεία την οποία σχεδόν δεν αντιλαμβάνεται.

Εκείνος όμως ο οποίος παραμένει ουσιαστικά αδιάφορος*** (με τη άριστη των εννοιών) παραμένει και ουσιαστικά ελεύθερος, καθώς οι όποιοι στόχοι γαλουχούν (με την κακή έννοια) την αυθορμησία και των λόγων αλλά και της κάθε πράξης.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι εάν όλοι συμφωνούσαμε σε όλα, θα υπήρχε ένα χρώμα για κάθε ρούχο, μία μάρκα αυτοκινήτου και καμία, μα καμία συζήτηση για το οτιδήποτε καθώς τα πάντα θα ήταν γνωστά και σύμφωνα με όλους…

*      Το αναμενόμενο δεν είναι πάντοτε κάποια υλική ανταμοιβή. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα και μία απλή συμπάθεια…

**      Εφ’ όσον δεν συνοδεύεται από άξια επιχειρήματα.

***    Απολαβών- πάσης φύσεως κέρδους.

politisg

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ