Στις 8 Ιουνίου του 2000, ώρα 07:45 το πρωί, ένα «παπάκι» κινείται στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος της Φιλοθέης. Στα φανάρια του «Υγεία» ανάβει κόκκινο φως. Το δίκυκλο πλησιάζει το λευκό όχημα, ακούγεται ένας πυροβολισμός και το δίκυκλο φεύγει. Μέχρι οι οδηγοί των παρακείμενων οχημάτων να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί, ο Βρετανός Ταξίαρχος Στίβεν Σώντερς, βρίσκεται αιμόφυρτος στη θέση του οδηγού. Ο Σώντερς θα χάσει τη μάχη με τη ζωή λίγη ώρα αργότερα, στο χειρουργείο του Ερυθρού Σταυρού. Ο Σώντερς ήταν ένα από τα πιο σηµαντικά στελέχη του αγγλικού στρατού και στέλεχος της ΜΙ6 στον τομέα των Βαλκανίων. Έδρασε στην Ιρλανδία, τις Μαλβίνες (Φόκλαντ), το Ιράκ και το Κουβέιτ. Είχε υπηρετήσει στην Κύπρο, στις µεγάλες αγγλικές βάσεις ηλεκτρονικής κατασκοπίας. Τελευταίος σταθµός του η Σιέρα Λεόνε, στη Βορειοδυτική Αφρική, τότε που γίνονταν οι σφαγές των Άγγλων εκεί. Συµµετείχε ενεργά στο σχεδιασµό της στρατιωτικής επέµβασης στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Αυτό ακριβώς επικαλείτω και η προκήρυξη της Ε.Ο. 17Ν: «Η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, τονίζοντας ότι προχώρησε στο χτύπημα, αυτό, λόγω του ρόλου του βρετανού στρατιωτικού στο Κόσοβο, καθώς και λόγω της αγγλικής πολιτικής κατά την «επέμβαση» του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999.» (πηγή: "Ναυτεμπορική")
Καλό το παραμύθι, αλλά κάπου χάσαμε το δράκο... Εκείνο ακριβώς το διάστημα, το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ήταν σε διαπραγματεύσεις για την αγορά αρμάτων μάχης, καθώς τα Μ60Α3 είχαν ένα ουσιαστικό πρόβλημα: δεν απέφεραν μίζες. Και πώς να αποφέρουν αφού τα αμερικανικά Μ60Α3 ήταν στην πραγματικότητα τα Μ48Α5 με πύργο που διέθετε δυνατότητα σκόπευσης εν κινήσει. Δηλαδή ήταν μία αλχημεία ενός αρχέγονου άρματος. Έτσι, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είχαν "πέσει" τα γερμανικά Leopard ΙΙ , τα γαλλικά Le Clerk και τα βρετανικά Challenger II. Για τα αμερικανικά M1 Abrahms A2, ούτε λόγος βέβαια, καθώς δεν είναι φτιαγμένα για ελληνικό έδαφος, εκτός από την περιοχή της Λάρισας. Ο Ταξίαρχος Στίβεν Σώντερς, είχε καταφέρει να δώσει τις σωστές μίζες, ώστε η ελληνική πλευρά να επιλέξει τα Challenger II. Αυτό ήταν κάτι που δεν άρεσε στους Γερμανούς, αλλά ούτε και σ' εκείνους που τα "πήραν" από τη γερμανική εταιρεία. Έτσι, ο Σώντερς έπρεπε να "φύγει" με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό και έγινε. Ανέλαβε η 17 Νοέμβρη τη διαδικασία. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των μελών της, εκείνοι που πήγαν ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Σάββας Ξηρός. Το δίδυμο της συμφοράς! Γιατί; θα μάθετε παρακάτω.
Η δολοφονία του Στίβεν Σώντερς πραγματοποιήθηκε με ημιαυτόματο όπλο τύπου G3. Στην προκήρυξή της η "οργάνωση" τονίζει τα εξής: «έγινε χρήση του εν λόγω όπλου, επειδή πίστευε ότι αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο ταξίαρχος, ήταν θωρακισμένο. Στην προκήρυξη, η τρομοκρατική οργάνωση ισχυρίζεται ότι 100 μέτρα από το σημείο της επίθεσης, είχε «εγκλωβιστεί» στην κυκλοφορία της Λεωφόρου Κηφισίας ένοπλος πράκτορας της CIA που επέβαινε σε αυτοκίνητο, ενώ στο επόμενο φανάρι βρισκόταν το αυτοκίνητο του επιχειρηματία κ. Βαρδινογιάννη με την ένοπλη συνοδεία του.» (πηγή: Το Βήμα). Ωστόσο, στις καταθέσεις τους μετά τη σύλληψή τους, αναφέρουν: «η σκανδάλη στις δολοφονίες των Στίβεν Σόντερς και Κωστή Περατικού ομολόγησε τελικά πως πάτησε ο Σάββας Ξηρός, ενώπιον του ειδικού εφέτη ανακριτή, Λεωνίδα Ζερβομπεάκου.
.......
Ο Σάββας Ξηρός φέρεται να ομολόγησε ότι στη δολοφονία Σόντερς τη σκανδάλη επρόκειτο να πατήσει ο καταζητούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας.
Ωστόσο το 45άρι «κόλλησε» και έτσι τη δολοφονία - στην οποία παρών φέρεται να ήταν και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος - διέπραξε τελικώς ο Σάββας Ξηρός, πυροβολώντας με το G3.» (πηγή: Το Βήμα)
Τι από τα δύο συνέβη τελικά; Οι αντιφάσεις μεταξύ προκήρυξης και καταθέσεων, είναι σαφής. Αυτό σημαίνει ότι ο συντάκτης της προκήρυξης, δεν είχε σχέση με την Ε.Ο. 17Ν. Η άλλη λογική εξήγηση είναι ότι σε μία από τις δύο αναφορές, λένε εσκεμμένα ψέμματα. Παράλληλα όμως, έρχεται και ο Δημήτρης Κουφοντίνας να προσθέσει μία ακόμα πινελιά μέσα από το βιβλίο του που αφορά τη δράση της Ε.Ο. 17Ν, όπου γράφει για το χτύπημα Σώντερς: «(...) "Ένα χρόνο αργότερα, στις 8 Ιουνίου του 2000, στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος της Φιλοθέης, θα εκτελεστεί ένα από τα πιο σηµαντικά στελέχη της στρατιωτικής µηχανής της Αγγλίας, ο ταξίαρχος Σόντερς. Με πλούσια προϋπηρεσία σε όλες τις στρατιωτικές επεµβάσεις των τελευταίων χρόνων: Έδρασε στην Ιρλανδία, τις Μαλβίνες (Φόκλαντ), το Ιράκ και το Κουβέιτ. Είχε υπηρετήσει στην Κύπρο, στις µεγάλες αγγλικές βάσεις ηλεκτρονικής κατασκοπίας. Προώθησε και εκεί το εµπόριο όπλων. Τελευταίος σταθµός του η Σιέρα Λεόνε, στη Βορειοδυτική Αφρική, τότε που γίνονταν οι σφαγές των Άγγλων εκεί, από όπου επέστρεψε, ύστερα από µια σύντοµη επίσκεψη-επιθεώρηση λίγες µέρες πριν από τις 8 Ιουνίου 2000. Τέλος, ο Σόντερς συµµετείχε ενεργά στο σχεδιασµό της στρατιωτικής επέµβασης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Επίσης, προωθούσε το εµπόριο αγγλικών όπλων. Εκείνες ακριβώς τις µέρες θα υπογραφόταν συµφωνία για την αγορά οπλικών συστηµάτων από την ελληνική πλευρά. Τη συγκεκριµένη συµφωνία είχε κλείσει ο Σόντερς.
Οι Άγγλοι στην αρχή, τις πρώτες ώρες µετά την ενέργεια, τότε που ακούγονται κάποιες αλήθειες, πριν ξεκινήσει η οργανωµένη παραπληροφόρηση, ξεφεύγουν και επιβεβαιώνουν τον πραγµατικό ρόλο του ταξίαρχου Σόντερς. Αργότερα, θα παρουσίαζαν ως «άνθρωπο της ειρήνης» το στρατιωτικό τους ακόλουθο.
Μάλιστα, ένας Άγγλος κυβερνητικός αξιωµατούχος, µε την ιστορική αίσθηση της µακρόχρονης αγγλοκρατίας στη χώρα µας (από το 1828 µέχρι το 1947) έκανε εκείνη τη βαρυσήµαντη δήλωση ότι ήταν η πρώτη απώλεια Άγγλου στρατιωτικού από το 1945.
Στη συνέχεια, για ένα διάστηµα, η χώρα θα ξαναζούσε τις παλιές µέρες του αγγλικού προτεκτοράτου. Τις έρευνες ανέλαβαν οι αστυνοµικές υπηρεσίες της Αγγλίας. Κατώτεροι βαθµοφόροι της Σκότλαντ Γιαρντ διέταζαν υπεροπτικά στρατηγούς της ελληνικής αστυνοµίας και υπουργούς. Οι ανακοινώσεις για την πορεία των ερευνών έβγαιναν στο Λονδίνο, όχι στην Αθήνα. Όλα τα στοιχεία της υπόθεσης µεταφέρονταν µε κοντέινερ στην Αγγλία.
Βέβαια, δεν ήταν και πολλά. Οι πολυδιαφηµισµένοι Σέρλοκ Χολµς των αγγλικών µυστικών υπηρεσιών που ανέλαβαν να ερευνήσουν την ευρύτερη περιοχή της ενέργειας δεν τα κατάφεραν. ∆εν βρήκαν καν όλα τα οχήµατα που χρησιµοποιήσαµε. Εκεί που διέπρεψαν, όµως, ήταν στην παραπληροφόρηση. Ο ταξίαρχος Σόντερς, ο επιτελικός στρατιωτικός των ένοπλων επεµβάσεων σε όλο τον κόσµο, ο έµπορος των αγγλικών όπλων, µετατράπηκε σε απλό διπλωµατικό υπάλληλο. Οι εκτελεστές του ήταν ξένοι επαγγελµατίες, πληρωµένοι, Άραβες, πρώην πράκτορες του ανατολικού µπλοκ, Ιταλοί µαφιόζοι...
Εγώ τα διάβαζα αυτά και σκεφτόµουν τη µηχανή της ενέργειας, το µικρό «παπάκι» µε τους δύο της 17Ν, που ελισσόταν ανάµεσα στα µποτιλιαρισµένα αυτοκίνητα, µε το τεράστιο τουφέκι G3 ανάµεσά τους. Εκείνο το πρωινό, η Κηφισίας ήταν γεµάτη αυτοκίνητα µε όλων των ειδών τους ισχυρούς και µεγαλόσχηµους" (...)»
Από τα παραπάνω φαίνεται πως τελικά ο Κουφοντίνας γνώριζε για τη σχέση του Σώντερς με τα αγγλικά οπλικά συστήματα, καθώς και για τις διαπραγματεύσεις που ήταν σε εξέλιξη εκείνη την εποχή. Ερώτηση: γιατί αυτό δεν αναφέρθηκε στην προκήρυξη; ποιος έπρεπε να «καλυφθεί»; Ποιος πήρε τις μίζες από τη γερμανική εταιρεία για να προτιμηθούν τα Leopard 2; Το άλλο παράδοξο είναι ότι δε γίνεται ΚΑΜΊΑ αναφορά στο «45άρι» που υποτίθεται ότι είχε μαζί του ο Κουφοντίνας, αλλά στο G3 που είχε μαζί του ο Σάββας Ξηρός. Αντιφάσεις επί αντιφάσεων μεταξύ προκήρυξης, καταθέσεων και βιβλίου Κουφοντίνα. Συμπέρασμα; όταν η 17 Νοέμβρη χτύπησε το Σώντερς, κανείς τους δε γνώριζε τους λόγους. Τους έμαθαν μετά τη σύλληψή τους.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι τα γερμανικά Leopard II, σαφώς υπερέχουν έναντι των βρετανικών Challenger και των γαλλικών Le Clerk, όπως βλέπουμε από τα παρακάτω:
«Ενδιαφέρον στο πλαίσιο αυτό είναι οι κατασκευαστικές προδιαγραφές και τα στοιχεία της αυτονομίας των αρμάτων κατά την μετακίνηση αυτών πάνω σε δρόμους - η πρακτική αξία αυτών των στοιχείων είναι μικρή, ως συνήθως τα άρματα αυτά δεν μετακινούνται έτσι και αλλιώς έως την τελευταία σταγόνα καυσίμου.
- Leclerc: 550 χιλιόμετρα
- Leopard 2A6: 540 χιλιόμετρα
- M1A2: 460 χιλιόμετρα
- Challenger II: 450 χιλιόμετρα
Το Leclerc της τελευταίας σειράς, έχει δύο ανεξάρτητα συστήματα θερμικής απεικόνισης στον πύργο και συνεπώς μπορούν να εντοπίσουν τους στόχους πολύ γρήγορα Tα Leopard 2, Challenger II και Leclerc έχουν χρεωθεί έναν 12-κύλινδρο κινητήρα ντίζελ, ο οποίος έχει μια σχετικά αποδεκτή συμπεριφορά κατανάλωσης, περίπου 220-350 λίτρα ανά 100 χλμ. δρόμου. Αντίθετα, οι Αμερικανοί, τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, δεν είχαν έναν χρήσιμο ντιζελοκινητήρα διαθέσιμο, και ετοίμασαν για την παραγωγή έναν αεριοστρόβιλο, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να καταναλώνει περί τα 450 λίτρα ανά 100 χλμ. δρόμου. Πολύ πιο ουσιαστικά δημοσιευμένα συγκριτικά στοιχεία για την κατανάλωση είναι αυτά από τις σουηδικές δοκιμές το 1994. Εδώ υπάρχουν ολοκληρωμένα στοιχεία για ολόκληρη την περίοδο δοκιμών, από το πεδίο δοκιμών:
- Leopard 2A4: 720 λίτρα / 100 χλμ.
- Leclerc: 1380 λίτρα / 100 χλμ.
- M1A1: 1480 λίτρα / 100 χλμ.
- Challenger II : δεν συμμετείχε στον σουηδικό διαγωνισμό
Συμπέρασμα: Υπάρχουν μικρές διαφορές όσον αφορά την κινητικότητα. Το Leclerc λόγω του μικρότερου βάρους μάχης, είναι λίγο πιο ευέλικτο, τα 60-τονα λίγο πιο αργά, το βρετανικό CR 2 στερείται ισχύος.
» Το γερμανικό όχημα παρουσιάζει μια συνολική αξιοπιστία ως ολοκληρωμένο σύστημα. Έχει να επιδείξει μια σειρά από ευνοϊκές ιδιότητες των κατασκευαστικών υλικών και της δομής αυτών, είναι εύκολα προσβάσιμα και τα βασικά συστατικά αντικαθίστανται γρήγορα. Οι τιμές για την αλλαγή του κινητήρα, όπως παρακάτω:
- Leopard 2: 12 λεπτά
- Leclerc: 25 λεπτά
- Challenger 2: 25 λεπτά
- Abrams M1 A2: 40 λεπτά» (πηγή: fox2)
Σε αυτά, να προσθέσω και τη δική μου εμπειρία ως Εθελοντής Πενταετούς Υποχρέωσης στα Τεθωρακισμένα, η οποία λέει ότι τα σκοπευτικά του γερμανικού άρματος, οι αντοχές του υλικού και οι δυνατότητές του, είναι κλάσεις ανώτερες των παραπάνω αντιπάλων του. Με λίγα λόγια, άθελά της η Ε.Ο. 17Ν, εκτέλεσε ένα «συμβόλαιο» το οποίο στην ουσία ωφέλησε τον ελληνικό στρατό, αν και το συμβόλαιο αυτό είχε ως εφαλτήριο τις μίζες που έλαβαν κάποιοι. Ο Σώντερς είχε την... ατυχία να καταφέρει να πείσει την επιτροπή. Αμέσως μετά τη δολοφονία του, ακυρώθηκε η συμφωνία με τη βρετανική εταιρεία και το ελληνικό κράτος συμφώνησε για την αγορά των Leopard II, τα οποία ΔΕ θα αγόραζε, αν ο Σώντερς δεν είχε "χτυπηθεί". Ακόμα κι αν ο Σώντερς είχε καταφέρει να επιζήσει, η προειδοποίηση ήταν ιδιαιτέρως αυστηρή, οπότε και πάλι η συμφωνία θα σταματούσε.
Τώρα, ποιος είχε όφελος από τις μίζες της γερμανικής κατασκευαστικής των Leopards; οι ίδιοι που εμπλέκονται στις μίζες της γνωστής και μη εξαιρεταίας Siemens... Ουπς! Συγγνώμη! Μου ξέφυγε... :-(
Γεώργιος Μεταξάς.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.