Μη δίνεις θάρρος να κάνουν κριτικές σε βάρος σου στο όνομα της αγάπης

Συχνά στο όνομα της αγάπης ή της φιλίας ή μιας δυνατής συμπάθειας που αναπτύσσουμε για πρόσωπα από το κοντινό μας περιβάλλον, είτε είναι από το οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε από το φιλικό, είτε από την εργασία μας, καταργούμε τα προσωπικά μας όρια.

Όταν αγαπάμε, γινόμαστε ευάλωτοι. Το πόσο κρατάμε τις άμυνές μας και τα όριά μας είναι προσωπική μας απόφαση.

Όταν έχεις συναισθήματα για άλλους ανθρώπους, δεν γίνεται, ταυτόχρονα, να κάνεις την καρδιά σου ένα απόρθητο φρούριο. Δίνεις ένα μέρος του εαυτού σου, προσφέρεις χρόνο, ενδιαφέρον, συναισθήματα, εξυπηρετήσεις, στήριξη, σεβασμό, αναγνώριση.

Αν είσαι γκουρού, δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα για όσα προσφέρεις. Επειδή όμως δεν είσαι, περιμένεις και οι άλλοι να σου δώσουν τα ίδια. Ίσως το θεωρείς και αυτονόητο τα συναισθήματα αυτά να είναι αμοιβαία. Οι άλλοι να αναγνωρίζουν την προσφορά σου και να επιθυμούν να προσφέρουν τα ίδια.

Συχνά, όμως, οι άλλοι αυτή σου τη στάση, την ερμηνεύουν σαν αδυναμία που τους έχεις. Οπότε αρχίζουν να εξερευνούν τα όριά σου. Έχεις όρια; Και αν έχεις πού θα τους σταματήσεις; Εσύ, βέβαια, μπορεί να θεωρείς ότι όταν αγαπάς ή συμπαθείς ή εκτιμάς, τα όριά σου με τον άλλο μπερδεύονται. Μπορεί να πιστεύεις ότι τα όρια είναι εγωιστικά όταν αγαπάς ή συμπαθείς ή όταν είσαι φίλος.

Λάθος. Τα όρια είναι η υγεία της ψυχής σου. Έτσι πιστεύω εγώ.

Αν ήμουν 14 ετών θα ήθελα κάποιος να μου πει ότι τα όρια δεν είναι εγωιστικά, ότι με βοηθάνε να μη θυμώνω με τον εαυτό μου μετά, ούτε να μνησικακώ με τις «προδοσίες» των άλλων. Ξέρετε, όταν το βράδυ πας να κοιμηθείς και αναλογίζεσαι όσα θα έπρεπε να πεις και δεν είπες.

Οι προδοσίες έχουν πολλές μορφές. Μια από αυτές είναι η κριτική. Όχι η άποψη. Η κριτική. Που δείχνει έλλειψη σεβασμού, υποτίμηση του άλλου, έλλειψη αναγνώρισης, ζήλεια. Όλες αυτές οι συμπεριφορές γίνονται στο όνομα του «ενδιαφέροντος» για σένα ή στο όνομα της αγάπης που προσπαθεί «να σε διορθώσει προς το να γίνεις καλύτερος».

Αν ήμουν 14 ετών, θα ήθελα κάποιος να με μάθει να αναγνωρίζω τα σημάδια του ενδιαφέροντος και το «ενδιαφέροντος» που, στην πραγματικότητα, είναι κριτική πάνω σε ό,τι καλό είσαι.

Ποια είναι τα σημάδια; Πιστεύω:

- όταν το στομάχι σου νιώθει πεταλούδες αδικίας

- όταν νιώθεις ότι σου επιτίθενται παρά ότι σε αγαπάνε

- όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος προσπαθεί να είναι υπεράνω παρά να παίρνει το μέρος σου

- όταν μετράς πολλές τέτοιες κριτικές που βγάζουν όλα τα δικά σου «στραβά»

Τότε είναι η ώρα, θα έπρεπε να είναι η ώρα να πεις «Φτάνει!». Το πώς θα το θέσεις, με ποιες λέξεις θα βάλεις τα όρια και με ποιο ύφος θα εκφραστείς, είναι 

1. Θέμα έμπνευσης και

 2. Πόσο θέλεις να πιάσουν τόπο τα λόγια σου παρά να ξεσπάσεις το θυμό σου.

Σημασία έχει ο άλλος να καταλάβει ότι έβαλες το όριο.

Ή, αν το σχόλιο είναι καλοπροαίρετο και με το μέρος σου, να ανοίξεις ορθάνοιχτα τα αυτιά σου και να το ακούσεις. Μην κάνεις τον εύθικτο ή τον κουφό.

Η διαφορά είναι θέμα εξάσκησης και χρόνου. Το να βρεις ποιο από αυτό που ακούς είναι κριτική ή είναι η άποψη του άλλου χρειάζεται την εξάσκηση και την προσοχή μας.

Οι φίλοι και τα αγαπημένα πρόσωπα είναι καθρέφτης μας. Χρειάζεται να τους ακούμε, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας.

tsemperlidou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ