ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΧΗΜΙΚΗ ΣΚΕΨΗ - ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τι μας δείχνει η διαστολή του σύμπαντος; Κίνηση. Και όμως η διαστολή του σύμπαντος δεν διαφέρει σε τίποτα από την ανθρώπινη εξέλιξη, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να διαφέρει. 

Από την άλλη μεριά δεν βλέπουμε την διαστολή του σύμπαντος, δεν είμαστε αυτόπτες μάρτυρες της, δεν είμαστε εκεί όταν συμβαίνει. Απλώς παρατηρούμε και αφού παρατηρούμε υποθέτουμε γιατί δεν είμαστε σε άμεση επαφή. Δεν έχουμε την εμπειρία της διαστολής του σύμπαντος και αφού δεν έχουμε την εμπειρία δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για τίποτα. Αλλά γνωρίζουμε ότι κάτι υπάρχει εκεί, κάποιο κοσμογονικό γεγονός συντελείται εκεί συνέχεια. 

Και αν αυτό το κοσμογονικό γεγονός συμβαίνει συνέχεια παντού και μέσα μας; Αυτό δεν θα καταστούσε την εμπειρία ασήμαντη με την έννοια ότι ήδη έχουμε εμπειριωθεί; Μήπως είμαστε η εμπειρία και απλώς μοιάζουμε σαν τον σκύλο που δαγκώνει την ίδια του την ουρά; 

Τι μένει λοιπόν;


Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το σύμπαν διαστέλλεται. Αυτό μας φανερώνει το Είναι που πεθαίνει και το Γίγνεσθαι που γεννιέται. Το ίδιο το σύμπαν, όμως, δεν βλέπει αυτήν την κίνηση και ούτε αυτοεξετάζεται με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Εμείς, πάλι, κάτι βλέπουμε αλλά δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι.

Υπάρχει, λοιπόν, μια κίνηση χωρίς κίνηση μέσα σε ένα χρόνο χωρίς χρόνο. Σαν παρατήρηση χωρίς παρατήρηση. Το Είναι που πεθαίνει γίνεται Γίγνεσθαι και το αναγεννημένο Γίγνεσθαι πεθαίνει για να γίνει Είναι και το αναγεννημένο Είναι πεθαίνει για να γίνει Γίγνεσθαι. 

Διάολε, η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι ζωή, δεν υπάρχει κάτι πιο ξεκάθαρο. Και όταν επικρατεί η διαύγεια δεν υπάρχει φόβος, ποτέ δεν υπάρχει ο φόβος. Ο φόβος υπάρχει μόνο στην περιορισμένη αντίληψη της μη εμπειρίας που γεννάει προσδοκώμενη εμπειρία. Ο φόβος υπάρχει μόνο όταν υφίσταται ζωή και θάνατος διαχωρισμένα, πράγμα παράλογο και κωμικό. 

Μπορείς να βαφτίσεις την ζωή και τον θάνατο αλλαγή ενέργειας, αλλαγή μορφής, μετενσάρκωση, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία, όπως και αυτά που γράφω δεν είναι η ουσία. 
Η ετοιμογέννεση ή θανατογέννεση λοιπόν προσδιορίζει την έννοια του μικρόκοσμου μέσα στον μακρόκοσμο. Και πίσω από όλα υπάρχει η Κίνηση μέσα στον μικρόκοσμο και έξω στον μακρόκοσμο. 

Αλλά ο μικρόκοσμος είναι ο μακρόκοσμος και ο μακρόκοσμος είναι ο μικρόκοσμος. Γιατί ο μακρόκοσμος είναι η πρωτογενής ύλη του μικρόκοσμου, αλλά χωρίς τον μικρόκοσμο δεν υπάρχει μακρόκοσμος. Δεν παίζω με τις λέξεις, φίλες και φίλοι, προσπαθώ κάπου να καταλήξω.

Και αν δεν υπάρχει ούτε μικρόκοσμος ούτε μακρόκοσμος αλλά μόνο μια δύναμη που ονομάζεται Κίνηση που γεννά όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις; Αν τα αναιρέσουμε όλα και πούμε ότι μόνο η Κίνηση υπάρχει; 

Αν δεν μπορούμε να δούμε την Κίνηση γιατί βρισκόμαστε μέσα στην Κίνηση, πως είναι δυνατόν να βρισκόμαστε μέσα στην κίνηση; Αλλά αν βρισκόμαστε μέσα στην κίνηση μπορούμε να δούμε. Και αν υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα της, μπορούμε στην καλύτερη περίπτωση να δούμε μόνο την σκιά της. 

Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχει ένα Έξω για να μπορούμε να δούμε την Κίνηση. Ή μήπως δεν υπάρχει Έξω και μέσα δεν μπορούμε να δούμε; Γιατί αν μπορούσαμε να δούμε την Κίνηση απλούστατα δεν θα υπήρχαμε, γιατί το να δεις την Κίνηση θα απαιτούσε κάποια κίνηση - πλεονασμός. Άρα το να δούμε την Κίνηση είναι κάτι το αδύνατο(;).

Αλλά πώς είναι δυνατόν να είσαι μέσα στην Κίνηση και να νομίζεις ότι κινείσαι; 

Όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα αεροπλάνο δεν κινείσαι, το αεροπλάνο κινείται και λαμβάνεις την κινητική δυναμική του. Ούτε εσύ ακολουθείς το αεροπλάνο, ούτε το αεροπλάνο εσένα. Το αεροπλάνο κινείται και εσύ απλώς υπάρχεις μέσα στο αεροπλάνο. Παρατηρείς έξω από το αεροπλάνο και μπορείς να βγεις έξω από το αεροπλάνο. Μπορείς, επίσης, να πηδήξεις έξω από το αεροπλάνο και άρα να αποκτήσεις κίνηση. Τελικά, δεν διαφέρεις από το αεροπλάνο. 

Η μόνη διαφορά μεταξύ σας είναι ότι το αεροπλάνο έχει βενζίνη, φτερά, μηχανή και είναι έτσι σχεδιασμένο για να πετάει περισσότερο και καλύτερα από τον άνθρωπο – πράγμα αυτονόητο. Δεν είναι, λοιπόν, αυτό το είδος Κίνησης που ψάχνουμε.

Τι είναι η Κίνηση; Γιατί είναι; Που είναι; 

Αν υπάρχει η Κίνηση αυτό που δημιουργεί μια δευτερογενή κίνηση είναι η μη Κίνηση ή η πολλαπλότητα κινήσεων. Εκτός και αν η Κίνηση δημιουργεί την μη Κίνηση. 
Έτσι Σκοπός είναι η εκπλήρωση του κύκλου που δεν είναι ούτε Κίνηση ούτε μη Κίνηση. Απλά Είναι. Αυτή είναι η Μεταβατική Συγχρονικότητα.

Τι ζητάμε εμείς οι άνθρωποι από τον πλανήτη μας; Τα Πάντα. Θέλουμε να είμαστε επικυρίαρχοι. Θέλουμε να ηγεμονεύσουμε σε αυτόν τον πλανήτη, είτε με καλή είτε με κακή προαίρεση.

 Ας πάψουμε επιτέλους ασυνείδητα τους νοητικούς και λεκτικούς διαχωρισμούς-χρησμούς. Τι θα πει καλή και κακή προαίρεση; Βέβαια υπάρχει το στοιχείο της διάκρισης αλλά διάκριση μέσα από ποια μάτια και γιατί; Διάκριση μέσα από τα μάτια της κακής προαίρεσης, φέρνει κακό αποτέλεσμα και ελπίδα για καλό αποτέλεσμα. Διάκριση μέσα από τα μάτια της καλής προαίρεσης φέρνει την ανάδειξη καλών αποτελεσμάτων και αποτελέσματα καλής προαίρεσης ως ενάντια στα κακής προαίρεσης, άρα δυνητικά αποτελέσματα με σπόρους κακής προαίρεσης. 

Τι υπάρχει πέρα από την κατά μετάφραση των παραπάνω, ανάγκη για θεραπεία; Συμβιώνουμε σε έναν κόσμο θεραπείας. Μπορεί να είναι καλή ή κακή η θεραπεία, αλλά είναι θεραπεία και αυτή η θεραπεία δημιουργεί κακό γιατί περιορίζει.

Φανταστείτε, τώρα, μια συσκευή-σώμα που από μόνη της αναπτύσσεται ραγδαία. Έχει τρεις άκρες. Η μία άκρη της αναπτύσσεται σε σπειροειδή μορφή. Και οι άλλες δύο άκρες της αναπτύσσονται κατακόρυφα: Η μία προς τα κάτω και η άλλη προς τα πάνω. Υπάρχει και το κέντρο της συσκευής-σώμα ή εγκέφαλος που προωθεί την ανάπτυξη των τριών σημείων. 

Αλλά κάθε φορά η ανάπτυξη είναι καινούργια. Διαγραμματικά θα μπορούσαμε να το αναπαραστήσουμε ως έναν τεμνόμενο κύκλο που από τα άπειρα σημεία τομής του τρώει τον εαυτό του και αναγεννάται μέσα σε μια αέναη διαδικασία.

 Οι τρεις κατευθύνσεις τελικά απειρώνονται και δημιουργούν άπειρες τέλειες τομές, εφόσον εξ αρχής συμπίπτουν αφού αναπτύσσονται πανομοιότυπα (άπειροι κύκλοι δημιουργούν άπειρους μη κύκλους). Μπορεί να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάτι αναπτύσσεται, ότι κάτι διευρύνεται, και έτσι φανταζόμαστε κάποιου είδους δυσαναλογία αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη ανάπτυξη, ούτε δυσαρμονία. 

Υπάρχει μόνο κίνηση μέσω της ανάπτυξης και ανάπτυξη διαμέσω της Κίνησης. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι σε μία αλληλουχία της ανάπτυξης δημιουργείται πρόβλημα, τότε αυτόματα γίνεται προβληματική η συνολική ανάπτυξη. Γιατί; Γιατί υπάρχει Κέντρο. Τι είναι Αυτό που δεν έχει κέντρο και γεννά Κέντρο;

Η ανθρώπινη ζωή ως Φύση έχεις τρεις Μεταβατικές κατευθύνσεις που συγκλίνουν σε Μία. 

Δύο γραμμικές κατευθύνσεις προόδου και οπισθοδρόμησης και μία σπειροειδής ελλειπτική κατεύθυνση Συνειδητοποίησης της Ανθρώπινης Φύσης διαχωρισμένη από την «έξω» φύση. Γιατί διαχωρισμένη; Ακριβώς γιατί ο άνθρωπος πρέπει να Αντιληφθεί ότι ήδη είναι Φύση ( το πιο φυσιολογικό πράγμα) και δεν έχει ανάγκη τον συγχρωτισμό της φύσης, πόσο μάλλον της μη φύσης. 

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βιώσει ο άνθρωπος την Φύση μέσα του. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να Αντιληφθεί ότι είναι Ένα με την Φύση, είτε αυτή είναι εσωτερική είτε είναι εξωτερική. Αυτή είναι η Πραγματική και Αληθινή σημασία της Αυτονομίας. 

Το παράδοξο τώρα είναι ότι ο άνθρωπος προσκολλάται σε αυτές τις τρεις κατευθύνσεις και όσο περισσότερο ταυτίζεται με αυτές τόσο περισσότερο περιορίζεται και τόσο περισσότερο ανελεύθερος είναι. Πρέπει ο άνθρωπος να τα αναιρέσει όλα αυτά. Δηλαδή τι; Την Πίστη του και την Προσπάθεια του. Για να βρει τι; Την Υγεία του. 

Πώς δείχνεις την Υγεία σου; Μα με το να κάνεις μόνο ένα Καλό. Και αυτό το καλό είναι τι; Είναι Αγάπη. Αλλά μην βιάζεσαι... Πριν φτάσουμε στην αγάπη.....

Γιατί ανεβάζεις τον πήχη; 

Ανεβάζεις τον πήχη για τους άλλους γιατί ήδη έχεις ανεβάσει τον πήχη για τον εαυτό σου – κίνητρα. Ανεβάζεις τον πήχη για τους άλλους γιατί δεν μπορείς να ανεβάσεις τον πήχη για τον εαυτό σου. Εστιάζεις στο ανέβασμα του πήχη για τους άλλους γιατί δεν εστιάζεις στο ανέβασμα του δικού σου. Ανεβάζεις τον πήχη γιατί έχεις μονίμως κατεβασμένο πήχη. Εστιάζεις στο ανέβασμα του πήχη γιατί αδυνατείς να διακρίνεις την ομορφιά στο κατέβασμα και έτσι δεν ανεβάζεις όμορφα. 

Γιατί χρειάζεσαι πήχη;

Χρειαζόμαστε πήχη γιατί αυτό μας βοηθάει να τραφούμε με την ενέργεια του άλλου. Κλέβουμε την ενέργεια του άλλου γιατί δεν έχουμε εμείς την απαιτούμενη ενέργεια, γιατί μας λείπει η αυτοκυριαρχία και η Αυτοεκτίμηση. Γι΄ αυτό και προκαλούμε με μοναδικό στόχο να εκνευρίσουμε και να ταπεινώσουμε τον συνάνθρωπο μας. 

Ουσιαστικά θέλουμε να νικήσουμε ασχέτως αν λέμε αλήθεια ή ψέματα, γιατί δεν θέλουμε να χάσουμε, και θα κάνουμε τα πάντα (είμαστε διατεθειμένοι) για να μην χάσουμε, γιατί φοβόμαστε την επικοινωνία. Γι΄ αυτό και πολλές φορές οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν ή λένε, γιατί φοράνε μάσκες, αλλά δεν είναι οι μάσκες και όμως είναι οι μάσκες – τι παράδοξο. 

Πώς να παρεξηγήσεις έναν αυτοπαρεξηγημένο; Και τότε βγαίνει ο πόνος του: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι Κοινωνικός. Γιατί προσπαθεί να είναι κοινωνικός. Και έτσι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ Κοινωνικός. Και έτσι προσπαθεί να αποδείξει, να γίνει, να πείσει, να πληγώσει, να νοιαστεί, να αγαπήσει, για να κρύψει τα προβλήματα του. Μάταια, όλα μάταια - Αυτή είναι η υποκρισία της διαφορετικότητας.

Η πολυπόθητη συναίνεση δεν πετυχαίνει και δεν θα πετύχει ποτέ για έναν και μοναδικό λόγο: Ο άνθρωπος είναι ήδη Διαφορετικός. Αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιώκει την διαφορετικότητα, κάθε άλλο. Σημαίνει να μην ταυτίζεται με την διαφορετικότητα. Γιατί όταν ταυτίζεται με την διαφορετικότητα γίνεται ένα ανώτερο και καταξιωμένο ον, ένα πολιτικό ον. 

«Τελείωσες, Έφθασες, Αυτονομήθηκες», αλλά δεν άλλαξες και ούτε ο κόσμος γύρω σου άλλαξε. Έγινες αφέντης για να μην γίνεις δούλος και ξέχασες τον δούλο, τον δούλο μέσα σου. Αλλά αυτός ο δούλος σαν επαναστατήσει θα καταστρέψει τα σχέδια σου. Και έπειτα η κρυσταλλοποίηση του εαυτού σου θα ρωτήσει: Γιατί; Αλλά δεν θα μπορεί πια να βρει την απάντηση. 

Ο άνθρωπος κάνει πολιτική, κάνει δημιουργία, δυσανασχετεί, αναθεωρεί, ουσιώνεται, εμπνέει και εμπνέεται, γιατί κατανοεί ότι όλοι είμαστε Ίδιοι και αυτό διάολε είναι μονόδρομος στην διαφορετικότητα. Και εσύ τι κάνεις; Κατηγορείς, ισοπεδώνοντας ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων. Αλλά η άγνοια μας φτάνει μέχρι το σημείο να μην το κάνουμε, έτσι αόριστα και άκριτα. Μην κρίνεις, λένε – τι μύθος. Αλλά πριν κρίνεις να θυμάσαι αυτό το Μεγάλο: Ο κάθε, μα ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις μπροστά σου, κατά βάθος, είναι Άνθρωπος. 

Ποια είναι η καλύτερη σημαία; ποια είναι η καλύτερη χώρα; ποια η καλύτερη θρησκεία; ποιο το καλύτερο πολίτευμα; ποια τα καλύτερα κόμματα. Και πάει λέγοντας. Διαφορετικότητα, χαχαχα, δεν είναι διαφορετικότητα αυτό – μόνο η αντανάκλαση της. Όλα ανούσια διλήμματα, Ναι.

 Και η Διάκριση; 

Η διάκριση είναι άκρως απαραίτητη. Είναι άκρως απαραίτητη για να αποφύγουμε την παγίδα της κανονικότητας και έτσι να μην περιπέσουμε στο άλλο άκρο. Από που πηγάζουν όλες αυτές οι εμμονές και οι εθισμοί «ασήμαντων» και «σημαντικών» ανθρώπων; Από που πηγάζουν όλες αυτές οι απάνθρωπες πρακτικές του πολιτισμού μας σε ατομικό και οργανωτικό-συλλογικό επίπεδο; Από πουθενά αλλού πέρα από την εφαρμογή και την υιοθέτηση της κανονικότητας ως φυσιολογικότητα.

 Ουσιαστικά κανονικότητα είναι να μην αναγνωρίζεις τον πόνο σου και να μην κάνεις τίποτα για να μην πονάς. Η παγίδα της κανονικότητας δεν προέρχεται από θέληση αλλά, από έξαρση, έστω έμμεση στιγμιαία έξαρση. 

Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της κανονικότητας, να ζεις χαμένος στον κόσμο σου, μπορεί να είναι ένας διαβολικός ή ένας αγγελικός κόσμος – δεν έχει σημασία ποια ψευδαίσθηση θα ακολουθήσεις, από την στιγμή που έχει χαθεί η ικανότητα της διάκρισης. Και αυτό λέγεται υποκρισία, στον εαυτό σου και στους άλλους. Έτσι τα σήματα επικοινωνίας που προσπαθείς να στείλεις δεν είναι παρά υποφερτά συγκαταβατικά. Πολλοί θα εντυπωσιαστούν και άλλοι τόσοι θα απηυδήσουν. Λίγοι θα κατανοήσουν.

Η κανονικότητα λοιπόν έχει άμεση διασύνδεση με την εξωτερικότητα και την υλική ευδαιμονία και αυταρέσκεια, έστω και σαν μακρινό όραμα. Η κανονικότητα είναι μια προβληματική ψυχολογική κατάσταση με πολλές εκφάνσεις, που σου λέει απλά: Μείνε κοιμισμένος... το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέγεις... 

Μπορεί να είσαι λίγο ή πολύ κανονιστικός, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Το ερώτημα είναι τι κάνεις γι΄ αυτό;

Πώς μπορούμε να συνθέσουμε πάνω στην μία αλήθεια; Κατ΄ αρχάς τι είναι σύνθεση και τι μία αλήθεια; Σύνθεση είναι να γνωρίζουμε τι μας μαθαίνει το παλιό για το τωρινό, όχι μόνο για το σχετιζόμενο πρόβλημα αλλά γενικότερα για την ζωή – ταρακούνημα. Αυτό το ταρακούνημα είναι παντοδύναμη ενσυναίσθηση και αντιληπτικότητα. 

Αυτό μας δείχνει τα περιθώρια μεταξύ γραμμικής και σπειροειδής μετάβασης, και άρα όχι απλώς μιας απροσδιόριστης εξέλιξης, αλλά μιας άμεσης κατανοητικής διασύνδεσης τους στην πράξη. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η Αληθινή έννοια της Φώτισης και ισορροπία (Άντρας-Γυναίκα). 

Η μία αλήθεια σημαίνει ότι όλες οι φλυαρίες, όλη η απραξία-απαξία της ψυχής, όλη η υπερεγρήγορση και νωθρότητα, όλες οι εκλάμψεις του νου δεν είναι η Ουσία. Βέβαια, εμείς θέλουμε, θέλω να πιστεύω, και προτιμούμε τα καλά και τα ευχάριστα. Αλλά τα καλά και τα ευχάριστα και τα Άξια και Ευγενικά δεν μετατρέπονται σε Φως αν δεν υπάρξει Αληθινή Πράξη.

Ας αφήσουμε τα δίπολα και ας εξετάσουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου με ένα παράδειγμα. Έχουμε ένα πορτοκάλι. Το πορτοκάλι περιέχει την βιταμίνη C, ίνες, καθώς και άλλα θρεπτικά στοιχεία. Για να φάμε το πορτοκάλι καθαρίζουμε την φλούδα. Η φλούδα στην προκειμένη περίπτωση είναι το περιττό και έτσι θα την ονομάσουμε. Πετάμε το περιττό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε το περιττό αν χωνεύουμε καλά. 

Αλλά αν είμαστε σε θέση να αφομοιώσουμε το περιττό, φυσιολογικά ή παραφυσιολογικά, δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Δηλαδή δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί πότες. Γιατί απόδειξη σημαίνει ατέρμονη νοητική αναζήτηση, εκπλήρωση, φτάσιμο και δικαίωση – πράγματα εντελώς άχρηστα και ασύμβατα με την Αυτογνωσία. 

Αυτογνωσία είναι να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι και έπειτα να έχεις το Θάρρος να τον αναιρείς, ξανά και ξανά, χωρίς Όρια. Αυτό είναι Κίνηση και Μετάβαση. 

Προσοχή όμως: Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε κατάχρηση της θεωρίας εις βάρος της πράξης, γιατί τότε διαχωρίζουμε την θεωρία από την πράξη – το αντίθετο είναι το ζητούμενο – και αυτό είναι διασάλευση, είναι ασυνέχεια και ασυνδετότητα. Είναι σαν κάποιος έξυπνος να υποκρίνεται τον χαζό. Αυτό είναι σύγχυση, ματαιοδοξία, επιπολαιότητα και ανασφάλεια. 

Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες παρά προτάσεις διάκρισης άρα όχι ταύτισης. Έτσι ο Σκοπός που είναι και το ζητούμενο, έστω σε λανθάνουσα μορφή είναι να ζει κάποιος με εσωτερικό ή εξωτερικό σκοπό. Δεν έχει σκοπιμότητες, ο γνήσιος αληθινός Σκοπός που περιλαμβάνει όλους τους δυνατούς σκοπούς.

Κι όμως, μπορείς να κάνεις ότι μα ότι θέλεις με την ζωή σου. Να σκοτώσεις ή και να σκοτωθείς. Αλλά ο άνθρωπος δεν βρίσκεται εδώ για να σώζει, δεν είναι μόνο ένα αποτρεπτικό χρηστικό πολυεργαλείο, δεν βρίσκεται εδώ για να ικανοποιεί προσδοκίες, δεν βρίσκεται εδώ για να λυπάται, δεν βρίσκεται εδώ για να εχθρεύεται. Τότε γιατί; 


Επικοινωνία, πραγματική επικοινωνία ίσως σημαίνει να ξέρεις πότε να σταματάς. Επικοινωνία ίσως σημαίνει να περάσεις μέσα από όλες τις ονειροπολήσεις σου και να συγκρουστείς με τον εαυτό σου και με την καθεστηκυία δήθεν αρμονία σου. Επικοινωνία ίσως σημαίνει διαφωνία με αντίρροπη μάθηση, με μεταστοχασμό και ενσυναίσθηση που είναι αμφίδρομη, ενωτική μάθηση.

Μέσα από το αρνητικό βγαίνει και το θετικό. 

Το να βλέπουμε το αρνητικό είναι ότι πιο θετικό μπορούμε να κάνουμε. Αλλά θετικό και αρνητικό είναι όψεις του ίδιου πράγματος. Αυτό συμβαίνει γιατί η φύση, το πνεύμα-ψυχή, η βιολογία που είναι όλα Ένα ανακαλύπτονται, εμπειριώνονται και αυτοφανερώνονται διαρκώς. Γι΄ αυτό κι εγώ τώρα που γράφω θα ξαναγράψω, γιατί έχω εκ-πυρωμένο πνεύμα. Και αν δεν συμβεί αυτό θα συμβεί κάτι άλλο. Σε όλους συμβαίνει το ίδιο πράγμα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Όσο ασθενέστερο το πυρ, τόσο περισσότερο είμαστε ευάλωτοι στην διαφθορά και το αντίθετο. 

Η αλχημική, λοιπόν, σκέψη ως μείζον σκέψη δεν είναι Ουσία είναι δευτερεύουσα σκέψη που όμως προδίδει την Ουσία και έτσι δεν χρειάζεται να είναι Ουσία. 

Τελικά Ουσία ίσως είναι αυτό το πορτοκάλι που έχουμε την ανάγκη να αφομοιώνουμε ξανά και ξανά. 

Είναι τελικά αυτό το ωφέλιμο για το DNA μας. Και πως διαχωρίζουμε το Ωφέλιμο από το βλαπτικό; Το Αληθινά καλό από το κακό; Πως κάνουμε αυτήν την διάκριση σε όλα τα Μήκη και τα Πλάτη της ζωής μας και της Ψυχής μας; 

Η απάντηση είναι απλή: Το μέτρο της συμφοράς και δυστυχίας μας, (πέρα από λανθασμένες εκλογικεύσεις υποφοράς ή μη) που πάντα μας αποδεικνύει πόσο υποφερτή είναι η ζωή μας αλλά και οι ζωές όλων των πλασμάτων και οργανισμών σε συνάρτηση με εμάς. Είναι αυτό που μας φανερώνει και το βαθμό της Αυτογνωσίας μας.


- Αντώνης Χαρατσής

metavatismos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ